Ένας νέος γύρος αυταπατών δείχνει να καλλιεργείται με βάση την έξαρση των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε στιγμές που ο λαός απειλείται με ένα νέο πακέτο βάρβαρων μέτρων, με ένα νέο μνημόνιο. Και για άλλη μια φορά, πηγή αυτών των αυταπατών είναι κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ με πιο διακριτή την Αριστερή Πλατφόρμα. Στριμωγμένοι και αυτοί στα αδιέξοδα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και της δήθεν φιλολαϊκής ρητορείας του, τα οποία με συνέπεια και ζήλο υποστήριξαν και προώθησαν για χρόνια, συνυπεύθυνοι για τον ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό του λαού και του κινήματός του και έχοντας θητεύσει στα «πρώτα τραπέζια» της μέχρι τώρα κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητούν όπως-όπως διέξοδο διαφυγής.
Και όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους απέναντι σε έναν λαό που τον εξαπάτησαν με το χειρότερο τρόπο και με «αριστερή» βούλα, αλλά αναβαθμίζουν την προκλητικότητά τους και παρουσιάζονται με ΤΗΝ «λύση»: την «επιστροφή» στο λεγόμενο «εθνικό νόμισμα». Μάλιστα, αυτήν την πρότασή τους την συνοδεύουν με στοιχεία όπως εθνικοποίηση τραπεζών, διαγραφή του χρέους κ.λπ. που διασφαλίζουν και ολοκληρώνουν τη δήθεν «λύση». Στοιχεία που συναντιούνται με αυτά των λεγόμενων «μεταβατικών προγραμμάτων» που έχουν υιοθετήσει και προπαγανδίζουν εδώ και καιρό μια σειρά δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Τάχα, λοιπόν, σύμφωνα με αυτό το σχέδιο αρκεί η αποκοπή της χώρας από την ευρωζώνη και θα ανοίξει, δήθεν, ένας νέος δρόμος ανάπτυξης, παρόλο που θα παραμένουμε εντός ΕΕ.
Πρόκειται για μια εντελώς αποπροσανατολιστική για το λαό προσέγγιση, η οποία κινείται στη λογική της «ευκολίας» και των αυταπατών. Πρόκειται για μια προσέγγιση που βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα και επιτείνει την σύγχυση ανάμεσα στις λαϊκές μάζες, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Μια προσέγγιση που θολώνει τα νερά, προκειμένου να περισώσει το «όλον» ΣΥΡΙΖΑ από την χρεοκοπία, να συσκοτίσει τις ευθύνες ΟΛΗΣ της ηγεσίας του. Μια προσέγγιση που πρέπει να καταγγελθεί ανοιχτά, αφού όχι μόνο και το «όχι στο μνημόνιο» δεν προωθεί, αλλά και εγκλωβίζει το λαό στα πλαίσια του καθεστώτος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
- Γιατί παραβλέπει το ότι τούτη εδώ η χώρα και η άρχουσα τάξη είναι βαθιά εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ. Και η εξάρτηση αυτή, που βάθυνε ακόμη περισσότερο τα χρόνια των μνημονίων, έχει επιβάλει έναν βαρύ συσχετισμό σε βάρος του λαού και των συμφερόντων του. Συσχετισμός που δεν φτιάχτηκε από τους ιμπεριαλιστές για να τον παραχωρήσουν με την πρώτη ευκαιρία, αλλά για να τον εκμεταλλευτούν και να τον υπερασπιστούν με κάθε τρόπο: πολιτικά (χρησιμοποιώντας τις σχέσεις με την ντόπια άρχουσα τάξη και τα διάφορα μεσοστρώματα), οικονομικά (εκμεταλλευόμενοι τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και την υφαρπαγή των πρώτων υλών της), αλλά και στρατιωτικά (για να θυμηθούμε τις αμερικανονατοϊκές βάσεις στη χώρα, τις οποίες κάποιοι ξεχνούν με μπόλικη ευκολία).
- Γιατί παραβλέπει ότι τούτη εδώ η χώρα είναι καπιταλιστική. Ότι κινείται, δηλαδή, στη βάση της ταξικής κυριαρχίας του κεφάλαιου σε βάρος της εργατικής τάξης, στη βάση της υπερεκμετάλλευσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από μια χούφτα πλουτοκρατών.
- Γιατί παραβλέπει τον καταθλιπτικό συσχετισμό που έχει διαμορφωθεί -και με βαριά τη δική τους ευθύνη- σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης από την ήττα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
- Γιατί στην προέκτασή της -και ακριβώς επειδή παραβλέπει όλα τα προηγούμενα- αποτελεί άλλοθι και για την ενίσχυση ακροδεξιών, εθνικιστικών, ψευτοπατριωτικών τάσεων στα πλαίσια του λαού. Δεν ξεχνάμε ούτε το Σύνταγμα του 2011 και τη συνεύρεση «αριστερών» και εθνικοπατριωτών πίσω από το ΟΥΣΤ!, όπως δεν ξεχνάμε και την κυβερνητική σύμπραξη όλων αυτών με τους ακροδεξιούς ψευτοπατριώτες των ΑΝΕΛ.
Όποιος θεωρεί ότι το λεγόμενο «εθνικό νόμισμα» αποτελεί διέξοδο από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ιμπεριαλιστών είναι βαθιά νυχτωμένος. Όποιος θεωρεί ότι η ανεξαρτησία της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά γεράκια των ΗΠΑ (που επιμελώς ξεχνούν όλοι αυτοί οι «φωστήρες») και της ΕΕ είναι ζήτημα οικονομοτεχνικό, δεν ξέρει τι του γίνεται.
Η ανεξαρτησία της χώρας, το να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του, είναι πρώτα και κύρια ζήτημα του ίδιου του λαού. Και είναι ένα ζήτημα που δεν θα του το χαρίσουν, για το οποίο θα χρειαστεί να παλέψει σκληρά! Είναι ένα ζήτημα που δεν κρίνεται στις κάλπες, αλλά στους δρόμους του αγώνα. Γι’ αυτό το λόγο, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία δεν ίδρωσαν από τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ή από τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος. Γι’ αυτό το λόγο, αυτό που πραγματικά τους είχε ζορίσει ήταν το αγωνιστικό δίχρονο του 2010-2012, με τις μεγαλειώδεις απεργίες και τις μαζικές διαδηλώσεις.
Με αυτούς, λοιπόν, τους όρους, στη σημερινή πραγματικότητα και με το σημερινό συσχετισμό, η ενδεχόμενη κυκλοφορία «εθνικού νομίσματος» δεν θα γίνει με όρους αυτόνομης επιλογής αλλά με όρους ιμπεριαλιστικής επιβολής. Δηλαδή με όρους σφοδρής επίθεσης στα λαϊκά, εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, με όρους λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος και του πλούτου της χώρας. Και το τοπίο που θα επακολουθήσει δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι υπήρχε στη χώρα πριν από το 2001 όταν εντάχθηκε στην ευρωζώνη. Θα είναι πολύ χειρότερη. Γι’ αυτό και η έκφραση «επιστροφή στο εθνικό νόμισμα» είναι παραπλανητική. Δεν θα υπάρξει καμιά επιστροφή. Θα υπάρξει μια νέα, σκληρή για το λαό κατάσταση με τους ίδιους εχθρούς απέναντί του: τους ιμπεριαλιστές, από τη μια, και την ντόπια άρχουσα τάξη, το ντόπιο κεφάλαιο, από την άλλη. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας παραξενεύει καθόλου η υιοθέτηση της γραμμής Grexit από τους κύκλους του γερμανικού κεφάλαιου που εκφράζονται μέσω Σόιμπλε.
Δεν λένε κουβέντα για όλα αυτά οι υπερασπιστές του λεγόμενου «εθνικού νομίσματος» μέσα κι έξω από το ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, αυτό που λένε, και αυτό στο οποίο ίσως ελπίζουν, είναι η «υιοθέτηση» της χώρας από κάποιους άλλους προστάτες. Έτσι φαίνεται ότι εννοούν οι «υπερασπιστές» του «περήφανου ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος την ανεξαρτησία της χώρας. Εκτός και αν είναι τόσο αφελείς που δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και με ποια ανταλλάγματα παρέχει τη «στήριξή» του.
Ο λαός μας βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Ένας νέος γύρος βάρβαρης επίθεσης βρίσκεται μπροστά του και απειλεί να ισοπεδώσει και τα τελευταία του δικαιώματα. Ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά επανακάμπτουν με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα. Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να παραιτηθούν απ’ όλα όσα έχουν καταφέρει να αποσπάσουν από τη χώρα αλλά είναι διατεθειμένοι να της επιβάλουν νέα, πιο σφιχτά δεσμά. Είτε με την υπογραφή της νέας βάρβαρης συμφωνίας είτε με την επιβολή ενός Grexit, το μέλλον για το λαό θα είναι ζοφερό.
Γι’ αυτό και η μόνη επιλογή που έχει είναι ο δρόμος του αγώνα! Ο δρόμος της μαζικής πάλης για τα δικαιώματά του στη δουλειά, στη ζωή, στην αξιοπρέπεια. Για να ζει λεύτερος από τα δεσμά του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού. Για να απελευθερωθεί από τους κάθε είδους «προστάτες». Κόντρα στα μνημόνια, παλιά και νέα. Κόντρα στις αυταπάτες, παλιές και νέες.
Για να βαδίσει το δικό του δρόμο. Για την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό!
