Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 30ής του Σεπτέμβρη είναι τέτοιο που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες, ανάλογα με την πλευρά που τοποθετείται ο καθένας. Το πιο σημαντικό όμως για τους λαούς είναι πως όχι μόνο δεν αφαιρεί αλλά δίνει επιπλέον «έδαφος» στον εξελισσόμενο και προπαντός επικίνδυνο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη χώρα αυτή και ευρύτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, με προεξάρχουσα φυσικά την αμερικανορωσική αντιπαράθεση.
Κατ’ αρχάς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανέδειξε τις αντιφάσεις που διατρέχουν το σώμα της γειτονικής Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας από τη στιγμή της συγκρότησής της σε χώρα (1991) μέσα από τη φωτιά της δυτικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά αποτυπώνει και τις σύγχρονες αντιφάσεις που παράγει η διαπάλη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο έδαφός της με επίδικο τον προσανατολισμό της και με καθοριστική πλευρά της την ωμή επέμβαση των Δυτικών –κύρια Αμερικάνων και δευτερευόντως Ευρωπαίων- ιμπεριαλιστών.
Οι τελευταίοι, δηλαδή οι αμερικανονατοϊκοί και ευρωενωσίτικοι «παράγοντες», αν και παρήλαυναν επί ένα μήνα στην πρωτεύουσα Σκόπια, ανακατεύοντας υποσχέσεις «καλύτερων ημερών» μέσω της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» με -ανοιχτές ή καλυμμένες- απειλές και προπαντός ασκώντας έναν απροκάλυπτο εκβιασμό ειδικά στη σλαβομακεδονική πλειοψηφία της χώρας, δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν σημαντικά τμήματα του λαού στις κάλπες. Έτσι, η αποχή του μεγέθους του 65%, παρά τα όποια τυχόν πραγματικά ζητήματα που αφορούν το εκλογικό σώμα (πόσο ανανεωμένοι είναι οι κατάλογοι κ.λπ.), αλλά και τις αντίστροφες αριθμητικές των ιμπεριαλιστών και του Ζάεφ, όπου το 35% της συμμετοχής παρουσιάζεται μεγαλύτερο του 65% της αποχής, δεν γίνεται να προσπεραστεί από κανέναν τους και είναι φανερό πως τους δυσκολεύει στις επόμενες κινήσεις.
Πρώτα απ’ όλα να σημειώσουμε πως η αποχή αποτυπώνει το γεγονός πως ένα σημαντικό τμήμα των Σλαβομακεδόνων, παρά την ισχυρή πίεση που δέχθηκε, δεν θέλησε να «αυτοακυρωθεί», όπως ένιωσε ότι πάει να γίνει με το εν λόγω δημοψήφισμα. Ενώ ζει «σ΄ αυτό το κομμάτι γης» πάνω από δεκατρείς αιώνες! Όταν επιπλέον αυτοί που πρωτοστάτησαν –οι δυτικοί ιμπεριαλιστές- στην εκστρατεία «επίδειξης ρεαλισμού» ήταν οι ίδιοι που τις προηγούμενες δεκαετίες στήριξαν τις ανεκδιήγητες εθνικιστικές αερογέφυρες με τους Μεγαλέξανδρους και τους Βουκεφάλες που προπαγάνδιζαν οι ντόπιοι εθνικιστές, σε μια προσπάθεια να προσδώσουν συνοχή στη νεότευκτη κρατική οντότητα. Θα λέγαμε πως η πίεση που ασκήθηκε από τα αμερικανονατοϊκά αλλά και ευρωενωσίτικα κέντρα μεγάλωσαν το πείσμα και την αντίδραση τμημάτων αυτού του πληθυσμού. Αυτό το έδαφος προσέδωσε μάλλον και μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στην παρέμβαση του ρώσικου ιμπεριαλισμού, που μέσω των ερεισμάτων που διαθέτει στη χώρα πριμοδότησε την αποχή και το σαμποτάρισμα των δυτικών επιδιώξεων.
Βέβαια υπάρχει ένα μοναδικό σημείο στο οποίο η κατά τα άλλα αντίστροφη αριθμητική Ζάεφ μπόρεσε να υποστηριχθεί από τον ίδιο και τους ιμπεριαλιστές χωρίς τον κίνδυνο της γελοιοποίησης. Πως αν προστεθούν οι ψήφοι που πήρε στις βουλευτικές εκλογές του 2016 το κόμμα του, η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση, με τις ψήφους των τριών αλβανικών κομμάτων που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό, το άθροισμα δίνει, με απόκλιση λίγων χιλιάδων ψήφων, τον αριθμό των ψήφων που πήρε το «Ναι» στο δημοψήφισμα (609 χιλιάδες ψήφοι) και το οποίο προηγείται σαφώς από το άθροισμα των ψήφων που πήρε το VMRO στις ίδιες εκλογές μαζί με τους ψηφίσαντες «Όχι» στο δημοψήφισμα (σύνολο 511 χιλιάδες ψήφοι). Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει πως με τη βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστών ο Ζάεφ μπόρεσε να «ρυμουλκήσει» χωρίς απώλειες το σώμα των ψηφοφόρων του, γεγονός που μάλλον κι αυτό δεν ήταν δεδομένο! Γι” αυτό, τόσο ο ίδιος όσο και «η πρεσβεία μιας ισχυρής χώρας στα Σκόπια» -όπως λένε οι ντροπαλοί υποτελείς την πρεσβεία των ΗΠΑ- είχαν φροντίσει να προεξοφλήσουν ότι σε περίπτωση που οι ψήφοι του «Ναι» υπερβούν τις 600 χιλιάδες θα θεωρήσουν το αποτέλεσμα αυτό ως έγκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το λαό!
Όπως ήταν φυσικό, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, κάνοντας πως δεν κατάλαβαν, χαιρέτισαν το αποτέλεσμα, δηλώνοντας πως αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Ζάεφ να προχωρήσει στα επόμενα βήματα που προβλέπει η Συμφωνία των Πρεσπών, πιέζοντας μάλιστα για την επιτάχυνσή τους! Δεν είχαμε καμιά, μα καμιά αμφιβολία πως ειδικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα αφήσει κάτι στην τύχη του και θα ιδρώσει από κάτι… λεπτομέρειες. Όταν εδώ και δύο χρόνια επιδόθηκε σε ένα διαρκές πραξικόπημα στην ΠΓΔΜ, την οδήγησε στις εκλογές του 2016, επέβαλε κυβέρνηση με το δεύτερο κόμμα και έσπρωξε αποφασιστικά τις εξελίξεις ως τη Συμφωνία των Πρεσπών – με κύριο σκοπό το «σφράγισμα» των Βαλκανίων από τη «ρώσικη κακόβουλη επιρροή»! Γι” αυτό και τα δυτικά ΜΜΕ, εκτός από τις ανησυχίες που εξέπεμψαν όσον αφορά τις δυσκολίες που θα παρουσιάσει η «επόμενη μέρα», δεν τσιγκουνεύτηκαν στον επιθετικό σχολιασμό της ρώσικης παρεμβατικότητας στην ΠΓΔΜ (θυμίζοντας το γνωστό «είπε ο γάιδαρος…»).
Βέβαια δεν έλειψαν και οι πιο σοβαρές και «ειλικρινείς» αναφορές, όπως των βρετανικών Times, που ανέφεραν πως το δημοψήφισμα «δεν ήταν απλά μια προσπάθεια για την επίλυση μιας ετυμολογικής διαμάχης», αλλά «αφορούσε σφαίρες συμφερόντων, τα όρια της επιρροής της Μόσχας στις παραμεθόριες περιοχές της Ευρώπης και το μέγεθος της δημοφιλίας των θεσμών της Δύσης». Για να καταλήξει: «Κρίνοντας από τα πρώτα αποτελέσματα, φαίνεται πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει κερδίσει στα σημεία. Η πολιτική επιστρέφει στα Βαλκάνια»! Πέρα από την προφανή –για τη δική μας εκτίμηση- υπερβολή περί νίκης του Πούτιν αλλά και τη διπλωματική (και εξωραϊστική για τη δυτική επέμβαση στα εσωτερικά της ΠΓΔΜ) γραφή, δεν γίνεται να μην επισημάνουμε πως φέρνει στο επίκεντρο το τι πραγματικά διακυβεύεται στην ΠΓΔΜ και ευρύτερα στη Βαλκανική χερσόνησο.
Ούτε το επόμενο διάστημα προμηνύεται ομαλό, ούτε και οι εξελίξεις γραμμικές στη γειτονική χώρα και στην περιοχή. Ο εκλεκτός της Δύσης Ζάεφ θα επιχειρήσει να πάρει με το μέρος του 11 βουλευτές ώστε να κατακτήσει την πλειοψηφία των δύο τρίτων που χρειάζεται για να περάσει η συνταγματική αναθεώρηση από τη βουλή της ΠΓΔΜ. Δημοσιεύματα –που δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τα πιστεύουμε- «μιλούν» για ισχυρή πίεση που δέχονται βουλευτές του VMRO, πριν ακόμη από το δημοψήφισμα, για να τη στηρίξουν. Αν αυτό δεν γίνει –κάτι που απεύχονται οι δυτικοί ιμπεριαλιστές διότι παρατείνει την αβεβαιότητα και δίνει χώρο και χρόνο στη Ρωσία- τότε τα πράγματα θα οδηγηθούν στις κάλπες περί τα μέσα Νοεμβρίου. Ευελπιστώντας, Ζάεφ και Δυτικοί, πως μέσα από ένα ακόμη ισχυρό μείγμα υποσχέσεων και πιέσεων θα μπορέσει να αναδειχθεί μια τέτοια πλειοψηφία που να επικυρώσει τη συνταγματική αναθεώρηση.
Σ’ αυτή την πορεία εκτιμούμε ειδικά πως θα επιχειρηθεί να στριμωχθεί παραπέρα το VMRO, που ήδη αντιμετωπίζει σειρά διλημμάτων για το μέλλον του. Ενώ οι δηλώσεις του εκπροσώπου του μεγαλύτερου αλβανικού κόμματος που εμπεριέχουν έμμεσες αναφορές στην ακεραιότητα της γειτονικής χώρας («η μόνη κοινή επιλογή Σλαβομακεδόνων και Αλβανών είναι η ευρωατλαντική ολοκλήρωση») δείχνει πως «το αλβανικό ζήτημα» είναι εργαλείο διαρκείας στα χέρια των ΗΠΑ.
Επίσης, όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί αλλά θα είναι μέσα στη «λογική των πραγμάτων» προβοκάτσιες και δημιουργία έντασης ώστε να εξαχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα! Με τους Αμερικανούς να πρωτοστατούν σ΄ αυτή την πορεία, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να προσπαθήσουν να διαμορφώσουν με τη συμμετοχή τους τους δικούς τους όρους. Παρά τις βάσιμες ανησυχίες τους για την αυξημένη δυνατότητα των Αμερικανών να χρησιμοποιούν το «μαλακό τους υπογάστριο» κατά το δοκούν!
Η παρέμβαση του ρώσου ΥΠΕΞ Λαβρόφ, με την οποία καυτηριάζει την παράκαμψη της βούλησης του λαού της ΠΓΔΜ για να προωθηθεί πάση θυσία η ένταξή της στο ΝΑΤΟ, που συμπληρώνεται από την αναφορά πως όλα θα κριθούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, υπονοώντας ακόμη και βέτο στη Συμφωνία των Πρεσπών και τα αποτελέσματά της από την πλευρά της Ρωσίας, συνιστά την πρώτη ρώσικη αντίδραση στις δυτικές κινήσεις. Και δείχνει πως η ΠΓΔΜ θα συνεχίσει να είναι πεδίο αντιπαράθεσης, με τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα και στην περιοχή να βαίνουν σταθερά επικίνδυνες για όλους τους λαούς. Ενώ η πρόσφατη ένταση στο Κόσοβο με την προκλητική κίνηση του Θάτσι και την αντίδραση της Σερβίας έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως οι πληγές στο σώμα των Βαλκανίων και τα ανοιχτά μέτωπα -από τις παλιότερες και τις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές επεμβατικές πολιτικές- είναι πολύ περισσότερες από μία!
