Την Κυριακή 4 του Δεκέμβρη έγινε στην Ιταλία το δημοψήφισμα για τις …μεταρρυθμίσεις, δηλαδή τις αλλαγές του συντάγματος, τις αλλαγές των αρμοδιοτήτων της Γερουσίας και των περιφερειών. Λίγο-πολύ, για το πώς θα συγκεντρωθεί η εξουσία στη Βουλή, δηλαδή στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό κι από κει για να ταξιδέψει, στο βαθμό που χρειάζεται κάθε φορά, για την Κομισιόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ασφαλώς η Ιταλία, βγαίνοντας από τον φασισμό του Μουσολίνι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καθιέρωσε το 1948 ένα από τα πλέον δημοκρατικά συντάγματα των δυτικών αστικών δημοκρατιών. Μάλιστα, οι Ιταλοί, όταν αναφέρονταν σ’ αυτό, έλεγαν, πως είναι το σύνταγμα που γεννήθηκε από την αντίσταση στον φασισμό και τον πόλεμο.
Βέβαια, από τότε μέχρι σήμερα, έχουν γίνει αρκετές τροποποιήσεις και προσαρμογές, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν φτάνουν και γι’ αυτό χρειάζονται κι άλλες αλλαγές με στόχο τη συγκεντροποίηση των εξουσιών. Έτσι ώστε να μπορέσει ν’ ακολουθήσει και η πολιτική λειτουργία με τους αντίστοιχους θεσμούς τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και του πλούτου, των κερδών και των παραγόμενων αγαθών ανά τον κόσμο.
Γι’ αυτό τον λόγο -έλεγε ο Ρέντσι- δεν χρειαζόμαστε μια μεγάλη Γερουσία (330 μέλη). Καμιά εκατοστή και κάτι φθάνουν και προπαντός να μην έχουν αρμοδιότητες τύπου ελέγχου και επιστροφής νόμων προς επανεξέταση στη Βουλή και άλλες παράλληλες που εμποδίζουν σήμερα τη λειτουργία του συστήματος. Δεν χρειάζονται επίσης αρμοδιότητες κι εξουσίες, όπως οι σημερινές, στις περιφέρειες της Ιταλίας, που έχουν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν δραστικά στα πολιτικό-οικονομικά πράγματα των περιοχών τους και να ορίζουν κοινωνικά-πολιτισμικά πολλά θέματα.
Όλοι οι παραπάνω λόγοι που αναφέρονται, όπως και εκείνοι που εννοούνταν και δεν ομολογούνταν, έδωσαν την ευκαιρία στον λαό να εκφραστεί και να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική της. Έδωσε ταυτόχρονα την ευκαιρία και σ’ όλη την αντιπολίτευση, ακόμα κι αυτήν την εσωκομματική στον Ρ έντσι, να εκμεταλλευθεί τη δυσαρέσκεια του λαού και να φθάσει σ’ ένα αποτέλεσμα, που το «όχι», συγκέντρωσε σχεδόν το 60% περίπου των ψηφοφόρων.
Ο Ρέντσι, ως δοτός κι όχι εκλεγμένος πρωθυπουργός, όπως και οι προηγούμενοι απ’ αυτόν από το 2011 και μετά, δηλαδή καταστάσεις που δεν συνάδουν και πολύ με το δημοκρατικό πνεύμα της αιρετότητας, έπρεπε να «τακτοποιηθούν» και ο μόνος δρόμος ήταν η συνταγματική «μεταρρύθμιση» που επιχειρήθηκε . Όμως, τα 2/3 των βουλευτών που απαιτούνται για μια τέτοια αλλαγή μέσα στο κοινοβούλιο δεν… προέκυπταν κι έτσι κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, οι Ιταλοί οδηγήθηκαν αναγκαστικά στο δημοψήφισμα. Αυτό προβλέπεται εξάλλου, όταν θέλεις να …μεταρρυθμίσεις και το σύνταγμα.
Έτσι προέκυψε και η ήττα του κυβερνώντος κόμματος κι επειδή ο Ρέντσι δήλωνε και απειλούσε, ότι θα «παραιτηθεί, εάν δεν εισακουσθεί» την επαύριον των εκλογών συγκάλεσε το υπουργικό συμβούλιο για τελευταία φορά, για να δηλώσει, ότι πηγαίνει ξανά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να υποβάλλει την παραίτησή του.
Όπως σημειώσαμε και στην αρχή, φαίνεται πως το σημειωματάκι του Τσίπρα για το «πώς το ΟΧΙ γίνεται ΝΑΙ» δεν έφθασε στη Ρώμη και αντ’ αυτού έφθασε το «στρίβειν δια του αρραβώνος» ή δια… του δημοψηφίσματος κι έτσι οι Ιταλοί αποχαιρέτησαν -προς στιγμή- τον δήμαρχο της Φλωρεντίας, που έγινε πρωθυπουργός με το «Μπέλλο (κι όχι Μπέλλα) τσάο». Και μετά απ’ όλα αυτά τα γλαφυρά, ας περάσουμε και λίγο στα πιο ουσιαστικά ζητήματα που αναδείχθηκαν με το δημοψήφισμα και τη λαϊκή ετυμηγορία.
Είναι γνωστό, ότι η Ιταλία έχει ξεπεράσει σε δημόσιο χρέος το 130% του ΑΕΠ της χώρας και οδεύει σε ακόμα μεγαλύτερο χρέος, παρότι η μεταχείριση και η αντιμετώπιση που γνώρισε από τους εταίρους ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό,τι αυτή της Ελλάδας. Φυσικά, η οικονομία της Ιταλίας είναι τελείως διαφορετική από αυτήν της Ελλάδας, όπως και το ειδικό βάρος της στην Ευρώπη και τον κόσμο. Εξάλλου, η Ιταλία είναι συν-ιδρύτρια της ΕΟΚ και από τις ισχυρές της Ευρώπης, αφού μια δική της χρεοκοπία, που δεν είναι το μικρό 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ της χώρας μας, θα παρασύρει άμεσα κι άλλες χώρες. Έτσι, το κατασκεύασμα Ευρωπαϊκή Ένωση και ΟΝΕ θα πάνε περίπατο. Όμως τα όργανα (μετά τους ζουρνάδες τους δικούς μας) άρχισαν να βαράνε στην Ιταλία και η χώρα αυτή, όση καλή παράδοση κι αν διαθέτει στη μουσική, τα όργανα είναι όργανα κι όταν βαρούν …βαράνε!
Ασφαλώς μια κυβέρνηση με Μπέπε Γκρίλο δεν είναι και τόσο επιθυμητή, όμως κι ο Τσίπρας δεν ήταν επιθυμητός, αλλά εν τέλει έγινε πρωθυπουργός. Πολύ περισσότερο βέβαια, που ο Γκρίλο δεν έχει κομμουνιστικό πρόσημο, όπως στο μακρινό παρελθόν ο Τσίπρας και είναι ένα κόμμα νέο, άφθαρτο σχετικά, που υπόσχεται και μπορεί να υπόσχεται, γιατί δεν έχει δοκιμαστεί σοβαρά. Καιροφυλακτεί βέβαια και ο Μπερλουσκόνι, που επιθυμεί να πάρει τη ρεβάνς από τη Μέρκελ και να παίξει ηγετικό ρόλο στον χαοτικό ανταγωνισμό της ΕΕ. Από την άλλη, η Λέγκα του Βορρά σαλπίζει πιο ηχηρά το μήνυμα της αποκέντρωσης και της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Το Δημοκρατικό Κόμμα (PD), το κυβερνητικό, δεν εννοεί εύκολα να παραδώσει τη σκυτάλη και αν αυτό συμβεί θα περιμένει αυτούς που θα αναλάβουν να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, στην επόμενη γωνιά των εξελίξεων και ο χορός καλά θα κρατεί με τα όργανα να παίζουν και τον λαό να παρακολουθεί μόνο (;) το μπιλιάρδο που παίζουν στην πλάτη του.
Κι ο ιταλικός λαός ασφαλώς δεν παρακολουθεί μόνο. Μπορεί να νιώθει μια μεγάλη απογοήτευση από τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς, όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Δημιούργησε συνδικαλιστικές, πολιτικές και πολιτιστικές συλλογικότητες που διακρίνονται από μια μαχητικότητα, αλλά και από μια πανσπερμία ανά πόλη σε πόλη και σε όλη τη χώρα. Ασφαλώς και στην Ιταλία η κρίση είναι παρούσα και δημιουργεί νέες συνθήκες με την όξυνση των πολιτικών και κοινωνικών αντιθέσεων που γνωρίζει. Θα μπορούσε κι αυτή η χώρα να καταταχθεί σ’ εκείνη τη ζώνη των χωρών της μεγάλης αναταραχής και της θαυμάσιας κατάστασης.
Σ.Α.
