Μετατίθενται διαρκώς στον χρόνο οι λεγόμενες προθεσμίες και ημερομηνίες στις οποίες αναμένεται να διαμορφωθεί συμφωνία της ελληνικής πλευράς με τους δανειστές, και έτσι παραμένουν κλειστές οι ροές χρηματοδότησης της χώρας. Ήδη προεξοφλείται ότι δεν θα υπάρξει συμφωνία και απόφαση ούτε στις 24 Απρίλη και ορίζονται νέοι «σταθμοί» στις 11 Μάη ή και αργότερα, ενώ βέβαια εκπνέει στις 30 Ιούνη η διαβόητη 4μηνη παράταση που αποφάσισε το Γιούρογκρουπ της 20ής/2.
Παράλληλα διαρρέουν και πηγαινοέρχονται λίστες μέτρων που προτείνει η ελληνική πλευρά στις πολλαπλές τρόικες που λειτουργούν σε Αθήνα, Βρυξέλλες και όπου αλλού, ενώ βέβαια με αποφάσεις υποβάθμισης των οίκων, με απανωτές απειλές για χρεωκοπία και grexit και από τις δύο όχθες του Ατλαντικού, συνεχίζεται και εντείνεται η πιστωτική περικύκλωση της κυβέρνησης, αλλά όχι μόνο αυτής.
Η κυβέρνηση απαντώντας στις εντεινόμενες (και) εγχώριες πιέσεις που την κατηγορούν ότι «χάνει χρόνο» και δεν καταλήγει σε συμφωνία «παίζοντας με τις τύχες της χώρας», ισχυρίζεται πως «διαπραγματεύεται μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία». Όμως διαπραγμάτευση είναι η αντιπαραβολή δυνάμεων και δυνατοτήτων με βάση την οποία τα δύο μέρη που διαπραγματεύονται διαμορφώνουν έναν συμβιβασμό που ουσιαστικά αποτυπώνει το συσχετισμό ισχύος που διαθέτουν. Η κυβέρνηση όμως έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους πως «ανήκουμε στη Δύση» και το έχει ήδη κάνει πράξη με μια σειρά αποφάσεις σεβασμού και εμπέδωσης των πλαισίων και των απαιτήσεων Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Και βέβαια σε αυτή τη βάση η μόνη δύναμη και δυνατότητα που ούτε καν διανοείται να καταθέσει και να αντιπαραβάλει στη διαπραγμάτευσή της είναι αυτή της λαϊκής πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και στις πολιτικές που αυτή επιβάλλει. Τι είναι λοιπόν αυτό που «πουλάει» στη διαπραγμάτευση που ας πούμε διεξάγεται; Και ταυτόχρονα τι αιτείται και για ποιανού λογαριασμό; Η απάντηση αυτών των ερωτημάτων είναι αναγκαία για να εκτιμηθεί σωστά η τροχιά των εξελίξεων, αυτά που φέρνουν οι διαπραγματεύσεις και θα αντιμετωπίσει ο λαός.
Ή αλλιώς είναι αναγκαία η απάντηση αυτών των ερωτημάτων για να απαντηθεί το ακόλουθο ερώτημα: Μπορεί ο λαός να ελπίζει σε μια ανακούφιση έστω από τα τεράστια προβλήματα που τον βαραίνουν με βάση μια «επιτυχή» ή «ανεπιτυχή» έκβαση των όσων παρασκηνιακά εξελίσσονται όλο αυτό τον καιρό μεταξύ της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ;
Χώρα-σταυροδρόμι θαλασσών και ηπείρων!
Δεν ανακάλυψε βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τη σημασία της γεωγραφικής θέσης της χώρας τόσο σε σχέση με τους ενδοδυτικούς ανταγωνισμούς όσο και σε σχέση με την εξελισσόμενη με νέους όρους σήμερα σύγκρουση-αντιπαράθεση της ιμπεριαλιστικής Δύσης με την «Ανατολή» και κύρια τη Ρωσία. Από την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ που είχε αποφασίσει ο «εθνάρχης» Καραμανλής (για να «βγάλει» την αστική τάξη από τη στρατιωτικοπολιτική ήττα του 1974) ως την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» που διακήρυσσε ο Α. Παπανδρέου και ως τα πιο πρόσφατα όπως π.χ. ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης που ακυρώθηκε και μαζί του βύθισε και τον ανεψιό του «εθνάρχη» είναι πολλές οι περιπτώσεις που η αστική τάξη της χώρας αιτήθηκε στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της βελτιώσεις στον ρόλο της, πουλώντας αυτό που η κυβέρνηση Τσίπρα ονομάζει «γεωπολιτική δυναμική».
Σήμερα ακόμα περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια με δεδομένη την πορεία παραρτηματοποίησης και παραγωγικής διάλυσης των προηγούμενων δεκαετιών αυτή η «γεωπολιτική δυναμική» είναι πράγματι το μόνο που έχει να «πουλήσει» η κυβέρνηση Τσίπρα στους ιμπεριαλιστές της Δύσης. Και είναι αλήθεια πως τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι Ευρωπαίοι (όπως φάνηκε και από την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο) λογαριάζουν και παίρνουν υπόψη τους την ανάγκη (τους) να μείνει το «αεροπλανοφόρο» Ελλάδα στις υπηρεσίες και στους σχεδιασμούς της Δύσης.
Όμως ταυτόχρονα η κρίση, οι ανταγωνισμοί και ιδιαίτερα η κλιμάκωση της αμερικάνικης επιχείρησης περικύκλωσης της Ρωσίας στενεύουν τα περιθώρια των κυβερνητικών ελιγμών και αιτημάτων. Και αυτό δείχνει να το γνωρίζει και το κυβερνητικό επιτελείο. Έτσι πριν πάει ο Τσίπρας στη Μόσχα, ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησής του δηλώνει στην Ουάσινγκτον τη στόχευση της κυβέρνησης για «συνεκμετάλλευση» με τις ΗΠΑ των (μη ανακηρυγμένων) ελληνικών ΑΟΖ γιατί αυτή θα είναι «προς το συμφέρον και την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής»! Παράλληλα κλείνει συμφωνία αναβάθμισης παλιών αμερικάνικων πολεμικών αεροσκαφών και αποφασίζονται κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με ΗΠΑ και Ισραήλ σε ολόκληρο το εύρος του FIR Αθηνών για το τρίτο δεκαήμερο του Απρίλη! Πόσο πιο έμπρακτη μπορούσε να είναι σε αυτή τη συγκυρία η υπαγωγή της χώρας στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό; Και πόσο «ασφαλής» μπορεί να είναι με αυτούς τους όρους η «τύχη» της προέκτασης στο ελληνικό έδαφος του ρωσοτούρκικου αγωγού Turkish stream που συμφώνησε ο Λαφαζάνης;
Με άλλα λόγια «πολυδιάστατη» εξάρτηση την ώρα που «ανήκουμε στη Δύση» και έχουν πάρει φωτιά οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα και η προφανώς επιθυμητή συνολικά για την αστική τάξη άρση του ρωσικού εμπάργκο στα ελληνικά αγροτικά προϊόντα και στον τουρισμό προσκρούει στη γενικότερη ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Οι εκπρόσωποι της ΕΕ με αφορμή την επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα δεν δίστασαν να υψώσουν κραυγές καταγγελιών και περίπου να δηλώσουν πως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, ακόμα και σε επίπεδο τέτοιων συναλλαγών καθορίζεται από τη γραμμή πλεύσης των ιμπεριαλιστών της Ευρώπης. Έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τη «μοίρα» της πολιτικής της υποτέλειας, αυτοπεριορίζει μέχρι ακυρώσεως οικονομικές και εμπορικές φιλοδοξίες που πάντα είχε και συνεχίζει βέβαια να έχει η αστική τάξη.
Τι μένει λοιπόν από όλη αυτή την περίπου απεγνωσμένη και οπωσδήποτε χωρίς πραγματική βάση επίδειξη «πιθανότητας φλερτ» με άλλους προστάτες στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση; Πέρα από τις όποιες -αν και όσο υπάρξουν- εμπορικές, οικονομικές συμφωνίες, το βασικό είναι αυτό που έτσι κι αλλιώς οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν και παίρνουν υπόψη τους. Οι πιέσεις τους στη χώρα να μην υπερβούν ένα όριο που θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπιθύμητα πριν από όλα για τους ίδιους ατυχήματα και συνθήκες πολιτικής αστάθειας. Να μην υπερβούν δηλαδή τα όρια και τις αντοχές ενός πολιτικού συστήματος που έχει (με βάση τις δικές τους επιλογές) το λιγότερο αποδιαρθρωθεί, και ιδιαίτερα τα όρια και τις αντοχές της παρούσας κυβέρνησης με τις πολλές «ιδιαιτερότητες» και ανορθογραφίες! Χωρίς ούτε ο σεβασμός αυτού του ορίου να θεωρείται βέβαιος στις παρούσες συνθήκες, το βέβαιο είναι ποιος θα πληρώσει το αντίτιμο αυτής της κατανόησης!
Εχθροί του λαού οι ιμπεριαλιστές!
Δεν υπάρχει πλευρά και μερίδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ που να υστερεί στην απαίτηση προώθησης και άλλων μέτρων ενάντια στον λαό, που να μη λυσσομανά καθημερινά για την ανάγκη να χτυπηθεί ακόμα περισσότερο ο λαός, οι εργάτες, η νεολαία στα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Με μια ακατάπαυστη ομοβροντία δηλώσεων και απειλών, οι παράγοντες της Κομισιόν και της ΕΚΤ, οι εκπρόσωποι του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των δορυφόρων του στην Ευρώπη, του βρετανικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού (που εκπροσωπεί… τον Διαφωτισμό που επικαλείται ο Τσίπρας), ακόμα και του «κουρελή» ιταλικού, και βέβαια οι μεγάλοι… σύμμαχοί μας ΗΠΑ και ΔΝΤ, έρχονται και επανέρχονται στην ανάγκη να συνεχιστεί η επίθεση στον λαό. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, από αυτές τις δυνάμεις, με βάση τη φύση τους, τη σχέση επικυριαρχίας που κατέχουν απέναντι στη χώρα και την κρίση μέσα στην οποία ανταγωνίζονται όλοι με όλους αυξάνοντας κατακόρυφα τα επιθετικά τους χαρακτηριστικά ενάντια σε λαούς και εργάτες. Όπως βέβαια δεν είναι «αλλιώτικοι» και οι άλλοι ιμπεριαλιστές της «Ανατολής» (Ρωσία, Κίνα) που σύμφωνα με τα υπονοούμενα της κυβερνητικής προπαγάνδας, αλλά και άλλων δυνάμεων, αποτελούν την «κρυφή ελπίδα» και τη «διέξοδο» για τον λαό μας και τη χώρα μας! Τέτοια και τόση είναι για όλους αυτούς η «περηφάνια» τους, ώστε να βλέπουν διέξοδο στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση την αλλαγή προστάτη!
Ωστόσο και καθώς αυτή η αλλαγή δεν αποτελεί στις δεδομένες συνθήκες ούτε καν υπόθεση εργασίας, «επιστρέφουν» όλοι στους… υπαρκτούς προστάτες της αστικής τάξης σήμερα αναζητώντας διαφορές μεταξύ τους, για να βρουν ανάμεσα τους «καλούς» στους οποίους θα… ελπίσουν περισσότερο. Οι διαφορές υπάρχουν αλλά βέβαια δεν αφορούν στο ότι αν υπάρχουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που επιλέγουν τον μετριασμό της ληστείας της χώρας και του λαού ή πολύ περισσότερο πολιτικές που θα ευνοούν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της! Ο ιμπεριαλισμός δεν αυτοαναιρείται, ανεξάρτητα από το αν οι κυβερνήσεις στις ιμπεριαλιστικές χώρες είναι «νεοφιλελεύθερες», «σοσιαλδημοκρατικές» ή ό,τι άλλο!
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τι λέει για λαϊκή κατανάλωση. Και αυτό -τη συνέχιση της επίθεσης μαζί με την εμπέδωση όλων όσα έχουν προηγηθεί- βέβαια δεν το διαπραγματεύεται γιατί απλούστατα δεν μπορεί να το διαπραγματευτεί. Εξάλλου οι αστικές ελπίδες-επιδιώξεις για μια «αναδιάρθρωση του χρέους» έχουν ως αναγκαία αντικαταβολή (όπως το ζήσαμε και με το PSI) ακριβώς τη συνέχιση της επίθεσης στον λαό! Αυτό λοιπόν που η κυβερνητική ηγεσία διαπραγματεύεται σχετικά με το ζήτημα της επίθεσης αφορά, τον «χρόνο», τους ρυθμούς και τις μορφές εκδήλωσής της, έτσι ώστε να μπορεί η ίδια να σταθεί στο κυβερνητικό τιμόνι μιας τέτοιας πολιτικής. Εν προκειμένω λοιπόν οι διαφορές που ενδιαφέρουν το κυβερνητικό επιτελείο είναι ποιες δυνάμεις μπορούν να δείξουν περισσότερο «κατανόηση» στα όρια της σημερινής κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος που προηγούμενα επισημάναμε. Για παράδειγμα όλο αυτό το διάστημα της νέας κυβέρνησης, οι Αμερικάνοι έχουν φανεί λίγο περισσότερο «υπομονετικοί» με τις δυσκολίες που παρουσιάζει η ελληνική κυβερνητική ανορθογραφία, ή αλλιώς περισσότερο «ανήσυχοι» για τον κίνδυνο πολιτικών ατυχημάτων στη χώρα. Πέρα από τις πολλαπλές άμεσες παρεμβάσεις τους ακόμα και η τελευταία εκδήλωση στήριξης του ΓΑΠ προς την κυβέρνηση Τσίπρα –σε μια ακόμα δύσκολη στιγμή της ενόψει της 24ης Απρίλη– είναι άλλη μια εκδήλωση αυτής της ανησυχίας τους. Και όπως φαίνεται σε αυτή την «υπομονετική διαδρομή τους» ανανεώνουν και διασφαλίζουν τους όρους επικυριαρχίας τους στη χώρα, σε μια περίοδο που οι ίδιες -δηλαδή οι ΗΠΑ- έχουν ανάψει πολύ μεγάλες φωτιές στην ευρύτερη περιοχή.
Μόνο την πάλη του μπορεί να περιμένει ο λαός!
Με βάση όλα τα παραπάνω διαγράφονται δύο συν μία βασικές εκδοχές των εξελίξεων στο επόμενο διάστημα:
- η εκδοχή του «ατυχήματος» που ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρει αφενός θα χρεωθεί ως αποτυχία του οικοδομήματος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, αλλά και συνολικά ως ένα πρόβλημα της δυτικής συμμαχίας. Αφετέρου θα πυροδοτήσει πολιτική αναταραχή σε μια έτσι κι αλλιώς ρευστή και προβληματική πολιτική κατάσταση στη χώρα. Έχουμε τη γνώμη ότι αυτή η εκδοχή δεν είναι επιθυμητή από κανένα κέντρο μέσα και έξω από τη χώρα, και θα υπάρξει (αν υπάρξει) ως αποτέλεσμα των διαγκωνισμών και των αντιθέσεων τους,
- η διαμόρφωση μιας συμφωνίας των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τη συνέχιση του βίου της παρούσας κυβέρνησης. Μια συμφωνία που θα προκύψει με νέα κύματα τριγμών και εκβιασμών και στην οποία από τη μια η κυβέρνηση θα καλείται να λειτουργήσει στα όρια των αντοχών της επιταχύνοντας και τη διαδικασία «ωρίμανσης της» και από την άλλη ο βαθμός κατανόησης που θα επιδειχθεί από τους ιμπεριαλιστές θα απαιτεί τη σύντομη δικαίωση του,
- με βάση την ανάγκη των κέντρων για μια σχετικά ομαλή αλλά και συνολική διευθέτηση του «ελληνικού ζητήματος» και ως συμπλήρωμα της προηγούμενης εκδοχής, η επιχείρηση αναδιαμόρφωσης και της παρούσας κυβερνητικής λύσης αλλά και συνολικά του πολιτικού συστήματος. Και πάλι δεν θα πρόκειται για μια εξέλιξη χωρίς εντάσεις καθώς όλες οι ιμπεριαλιστικές πλευρές αναζητούν και επιδιώκουν ενίσχυση της πολιτικής τους παρουσίας, και ο καθένας για λογαριασμό του! Σε μια τέτοια κατεύθυνση ήδη κινούνται δηλώσεις και δημοσιεύματα από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ή μέρους του- με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι), η παρέμβαση ΓΑΠ που αναφέραμε και στην οποία κατέθεσε ανάλογες προτάσεις και ακόμα η τελευταία και αναβαθμισμένη παρέμβαση της Μπακογιάννη σχετικά με τις εξελίξεις εντός της ΝΔ, με την οποία σπεύδει να προετοιμαστεί για αυτές τις εξελίξεις. Σημαντικό στοιχείο μιας τέτοιας ενδεχόμενης εξέλιξης-αναμόρφωσης αποτελεί επίσης η δίκη της ΧΑ, δίκη που για το σύστημα αποτελεί εργαλείο διαμόρφωσης των δυνάμεων που χρειάζεται στην υπηρεσία του.
Με όλα αυτά απαντάμε στο ερώτημα που εισαγωγικά θέσαμε για το αν και τι έχει να περιμένει και να ελπίζει ο λαός από όσα αυτό το διάστημα διακυβεύονται πίσω από τις πλάτες του και στο όνομα της «εκλογικής εντολής του». Όχι λοιπόν, ο λαός δεν έχει να περιμένει και να ελπίζει τίποτε από αυτή ή την άλλη εκδοχή των όσων ερήμην του εξελίσσονται! Πιο σωστά, αυτά που εξελίσσονται συνεχίζουν να βρίσκονται στην ίδια τροχιά όσων έζησε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αποτελούν προετοιμασία για να ληστευτεί ακόμα περισσότερο ο ιδρώτας του και η χώρα του, για να τσαλαπατηθούν και άλλο τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματά του. Ο λαός μπορεί να ελπίζει και να «περιμένει» μόνο από τη δύναμη της πάλης του ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, ενάντια στις δυνάμεις που βρίσκονται στον σβέρκο του. Αυτή η πάλη είναι αναγκαία και η μόνη που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο και την προοπτική του λαού. Ακόμα και μόνο ο φόβος της ύπαρξής της αποτελεί σοβαρό παράγοντα που το σύστημα παίρνει υπόψη του στους σχεδιασμούς του! Αυτή η πάλη για δουλειά, ψωμί, σπουδές, ελευθερίες, ενάντια στην εξάρτηση και για την ανατροπή της επίθεσης μπορεί να οικοδομήσει το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Το ΜΕΤΩΠΟ που θα αποτελέσει το αναγκαίο «σχολείο» και πεδίο για να ανασυγκροτηθεί η δύναμη που μπορεί να αναμετρηθεί με τους δυνάστες μας, το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα που απαιτεί η εποχή μας. Γι’ αυτό το ΜΕΤΩΠΟ και γι’ αυτό το κίνημα με στρατηγικό στόχο την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ παλεύει και δεσμεύεται να αναλάβει μεγαλύτερο μερτικό στους ώμους του το ΚΚΕ(μ-λ) μέσα από την 8η Συνδιάσκεψή του! Ο λαός πρέπει και μπορεί να παλέψει για τα δίκια του, μπορεί να φέρει ρήγματα στην επίθεση, μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του!
