Τη στιγμή που οι συνάδελφοι σε διαθεσιμότητα μετράνε αντίστροφα για την απόλυσή τους καθώς ζυγώνει η 23 Μάρτη, η κυβέρνηση επιδίδεται σε ένα όργιο τρομοκρατίας και καταστολής μαζί με ισχυρές δόσεις κοροϊδίας και αποπροσανατολισμού ώστε να σπάσει το ταμπού των απολύσεων στο δημόσιο, να σπάσει δηλαδή ο τελευταίος θύλακας μόνιμης και σταθερής εργασίας. Ζήτημα που θα δημιουργήσει άμεσες συνέπειες σε όλους τους εργαζόμενους καθώς το ερώτημα για πόσο ακόμη θα δουλεύω και με τι όρους εργασίας, θα αποτελεί το εργαλείο τρόμου που θα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να περνάει το σύνολο των αντιδραστικών ρυθμίσεων στην εκπαίδευση και παντού!
Και αφού δεν τη σταματάει κανείς η κυβέρνηση δε σταματά να στήνει το σχολείο της απόρριψης, της πειθάρχησης και των διώξεων. Με τις υποχρεωτικές μεταθέσεις σχεδιάζει να αξιοποιήσει το «πρωτογενές» πλεόνασμα υπεράριθμων εκπαιδευτικών, αυτό που θα μεγεθυνθεί με τις νέες συγχωνεύσεις – κλεισίματα σχολείων, τη νέα αύξηση ωραρίου που αιωρείται(;), τα μεγάλα τμήματα, την κοπτική-ραπτική των αναθέσεων κλπ. Από κοντά και η μαζική παραγωγή πειθαρχικών και η συνέχεια της αυτοαξιολόγησης με την εφαρμογή της ιεραρχικής-ατομικής αξιολόγησης με τα σεμινάρια που ξεκινά το υπουργείο παιδείας. Όσο για τους μαθητές με το «νέο» λύκειο και την «τράπεζα θεμάτων» ετοιμάζονται τα «κατασχετήρια» της αποτυχίας, οδηγώντας χιλιάδες μαθητές σε έξωση από το Λύκειο, στέλνοντας τους στη δουλεία της μαθητείας. Κι ενώ ετοιμάζεται «νέα συνεισφορά» των εκπαιδευτικών στις νέες διαθεσιμότητες απολύσεις, ενώ η τρόικα απαιτεί νέα μείωση μισθών στο δημόσιο, κατάργηση των απεργιών, ενώ….
Δεν είναι στιγμές απλά για διαμαρτυρία, καταγραφή διαφωνιών και αποστολή μηνυμάτων προς τη κυβέρνηση. Αυτή η πραγματικότητα απαιτεί, κραυγάζει οργισμένα ΑΓΩΝΑΣ -ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ -ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ με αυτή την πολιτική που μας γυρίζει έναν αιώνα πίσω.
Αυτές τις στιγμές η Αριστερά της ήττας, της υποταγής και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού πραγματικά ξεσαλώνει, σπέρνοντας αυταπάτες και διαλύοντας συνειδήσεις.
Το ΚΚΕ καταθέτει τροπολογία για «..την άμεση(!!!) αντιμετώπιση του προβλήματος και την διασφάλιση του δικαιώματος στην μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους τους υπαλλήλους που βρίσκονται σε καθεστώς διαθεσιμότητας και απειλούνται με απόλυση.» και προτείνει (σε ποιον άραγε) να συσταθούν «…πεντακόσιες τριάντα επτά (537) οργανικές θέσεις μόνιμες δημοσίου δικαίου, σε δημόσια ΙΕΚ, ΣΕΚ (εκπαιδευτικές) και άλλες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (διοικητικές)..».
Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζοντας βλαχοδήμαρχους του παλιού καιρού δηλώνει «ότι δεσμεύεται για άλλη μια φορά για την επαναφορά όλων των διαθεσίμων και όλων όσων εργάζονται στη δημόσια παιδεία.». Και επιδίδεται στους γνωστούς οπορτουνισμούς, να φαίνεται ότι κεντρικά και σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι μέσα σε όλα τα αγωνιστικά σχέδια για να είναι απ την απέξω σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων όπου τα «στρίβει» ανακαλύπτοντας «δυσκολίες» και μη στηρίζοντας αυτά τα σχέδια είτε δεν εμφανίζεται καθόλου καθώς «τρέχει» για τις εκλογές του Μαΐου
Τελευταίο κρούσμα η στάση του ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ που πρότεινε και τελικά αποφάσισε μαζί με ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ1 και Δ/Υ Ανατροπή, 24ωρη απεργία για την Τετάρτη 12 και 48ωρη στις 19-20 Μάρτη, αναιρώντας προηγούμενη απόφαση (της πλειοψηφίας) για δύο 48ωρες απεργίες, μία στην κατάθεση-ψήφιση του σχεδίου νόμου του Μητσοτάκη για την αξιολόγηση στο Δημόσιο και μια 48ωρη απεργία για τις διαθεσιμότητες-απολύσει στις 13-14 Μάρτη. Όσο ταξικά και να ντύσει αυτό τον αντικινηματικό του ρόλο, όσο υποκριτικά και να φωνάζει «να παγώσει όλο το δημόσιο» δε μπορεί να κρύψει τον υπονομευτικό του ρόλο. Αυτόν που θέλει να αποκλείσει οποιαδήποτε περίπτωση-ενδεχόμενο, να ξεσπάσει αγώνας, που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σπάει τις αγωνιστικές διαθέσεις ενός κόσμου που παλεύει για σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική. Θα «κλάψουμε» τώρα τους συναδέλφους για να δικαιωθούν στην κλιμάκωση του αγώνα στο ανώτατο στάδιο της ταξικής πάλης στην κάλπη του Μαΐου.
Το γεγονός αυτό και η εκχώρηση από την ΟΛΜΕ του αγώνα στην ΑΔΕΔΥ, με βάση τη λογική «δεν μπορούμε μόνοι μας», έχει θέσει εκτός τροχιάς το πρόγραμμα κινητοποιήσεων του κλάδου, που ψηφίστηκε στη Γενική Συνέλευση των προέδρων. Αυτή η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών δρα παραλυτικά και κάνει χειρότερη την άσχημη κατάσταση στον κλάδο.
Οπότε πέφτει στις πλάτες κάθε εκπαιδευτικού η οργάνωση του αγώνα. ΤΩΡΑ πρέπει να σκεφτούμε όλοι σα να είμαστε οι απολυμένοι της 23ης Μάρτη. Κάθε συνάδελφος πρέπει ΤΩΡΑ να μπει μπροστά για να ανατραπούν οι απολύσεις, για να μπει φραγμός στον εφιάλτη της ανεργίας, της απόρριψης των μαθητών από την εκπαιδευτική διαδικασία και της πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Τα σωματεία πρέπει να αντιπαρατεθούν στην ηττοπάθεια και στη μοιρολατρία.
Μπορούμε να ανατρέψουμε το κλίμα της ηττοπάθειας της μοιρολατρίας. Να πάμε κόντρα στις κοινοβουλευτικές- εκλογικές αυταπάτες και δώσουμε τη μάχη ενάντια στις διαθεσιμότητες απολύσεις. Μια μάχη που μπορεί να είναι νικηφόρα. Για αυτό
deltioake.blogspot.com 10/3/2014
