Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Στο όνομα του κόμματος μου, των μελών του και των συμπαθούντων του, των μαζικών οργανώσεων που συμβάλλουν στον αγώνα για την οικοδόμηση του κόμματος για την επανάσταση στην Ιταλία, θέλω να ευχαριστήσω τους οργανωτές αυτής της εκδήλωσης για την πρόσκληση που μας απεύθυναν και να χαιρετήσω όλες τις διεθνείς αντιπροσωπείες, τα κόμματα και οργανώσεις που συμμετέχουν καθώς και όλες τις συντρόφισσες και συντρόφους, τους φίλους που είναι παρόντες.
Όπως 20 χρόνια πριν στη Γιουγκοσλαβία, σήμερα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προωθούν στη Λιβύη, πόλεμο και καταστροφή, ενώ σε κάθε ήπειρο συνεχίζουν να διεξάγουν επιθετικούς πολέμους για το ξαναμοίρασμα και τον έλεγχο των πηγών πρώτων υλών και στρατηγικών περιοχών. Γι’ αυτό είναι σήμερα πολύ σημαντικό να διαδώσουμε και να εμβαθύνουμε την καταγγελία του ιμπεριαλισμού, τις στρατιωτικές συμμαχίες του, όπως το ΝΑΤΟ και ακόμα πιο σημαντικό είναι να καλέσουμε σε κινητοποίηση και να προετοιμαστούμε στο να εναντιωθούμε και να παλέψουμε ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε κάθε περιοχή.
«Εμείς θυμόμαστε ότι από τις ιταλικές στρατιωτικές βάσεις του Αβιάνο ξεκινούσαν τα βομβαρδιστικά, που χτυπούσαν το Βελιγράδι, την Πρίστινα και την Ποτγκόριτσα, όπως και σήμερα ετοιμάζονται στην Ιταλία τα στρατιωτικά αποσπάσματα και τα μέσα για να επέμβουν στην Λιβύη. Θυμόμαστε ότι ο Ντ’ Αλέμα, ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, έσυρε την χώρα μας σ’ αυτό που το ονόμασαν «ανθρωπιστικός πόλεμος» και ήταν ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης λεγόμενης ως «κεντρο-αριστεράς» και γραμματέας του κόμματος που διαδέχθηκε το PCI (Κόμμα Κομμουνιστικό Ιταλίας), το ρεβιζιονιστικό κόμμα.
Σήμερα αντιθέτως, έχουμε πρωθυπουργό τον ρατσιστή Σαλβίνι, αρχηγό της Λέγκας, ενός κόμματος ιδεολογικά αντιδραστικού και φασιστικού, που ήδη έχει συνάψει συμφωνίες με την κυβέρνηση της Τρίπολης, κακόφημες συμφωνίες, προκειμένου να κρατήσει τους μετανάστες στα κολαστήρια – στρατόπεδα συγκέντρωσης αυτής της χώρας και σήμερα απειλεί με άμεση επέμβαση της Ιταλίας στην Λιβύη, στο όνομα της υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων.
Όλα αυτά πρέπει να τα θυμίζουμε, γιατί δεν έχει σημασία πιο είναι το χρώμα της οποιασδήποτε κυβέρνησης μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, γιατί μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι στην υπηρεσία των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων και θα διεξάγει τους πολέμους αυτής τόσο τους κοινωνικούς όσο και τους στρατιωτικούς, τόσο μέσα στην χώρα όσο και έξω απ’ αυτήν.
Πρέπει να θυμίσουμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μιζέρια, αντίδραση και πόλεμος.
Είναι πάντοτε πιο αποδεκτό ότι η ανάπτυξη, το υψηλό βιοτικό επίπεδο, η δημοκρατία, η ειρήνη, είναι αδύνατον να γίνουν πραγματικότητα ενόσω συνεχίζει να υπάρχει η κυριαρχία του ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Είναι πάντα αναμφίβολη η αλήθεια ότι η μοναδική εναλλακτική απάντηση στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, τη μιζέρια, τις διακρίσεις, τις καταστροφές, των κρίσεων και των γενικευμένων πολέμων που γεννάει ο καπιταλισμός στον κόσμο, είναι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.
Το ιμπεριαλιστικό σύστημα συνεχίζει να διέρχεται μέσα από μια βαθειά κρίση. Κάθε προσπάθεια να την αντιμετωπίσει και να τη λύσει χρεωκοπεί και δεν εμποδίζει τη συνέχεια της κρίσης, το βάθεμα και την έκταση της. Η κρίση ξέσπασε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και εξαπλώθηκε στον τομέα της παραγωγής και προκαλεί σήμερα μια νέα ύφεση. Και σε αυτό το πλαίσιο, η παγκόσμια σκηνή και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις γίνονται ολοένα και πιο οξυμένες. Τείνουν συνεχώς να μετατρέπονται από εμπορικοί πόλεμοι, σε αντιθέσεις πολιτικό-στρατιωτικές και γεωστρατηγικές, γεννώντας και διευρύνοντας πολέμους μέσω άλλων, επιταχύνοντας την τάση για έναν νέο γενικευμένο πόλεμο ξαναμοιράσματος του κόσμου.
Η κρίση και οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις φορτώνονται βέβαια στους προλετάριους και στις λαϊκές μάζες. Αυτό σημαίνει ότι όλη η απόσταση ανάμεσα σε μια χούφτα πλούσιων ιμπεριαλιστικών χωρών και τη φτωχοποίηση των ? της ανθρωπότητας των καταπιεσμένων χωρών από τον ιμπεριαλισμό, μεγαλώνει. Και στο εσωτερικό της κάθε χώρας η απόσταση επίσης μεγαλώνει ανάμεσα στον πλούτο των κυρίαρχων τάξεων και στην φτωχοποίηση των προλετάριων, των αγροτών και όλων των στρωμάτων και κλάδων των εκμεταλλευόμενων μαζών.
Η κρίση και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις παράγουν μια τεράστια μάζα μεταναστών, που φεύγουν κυνηγημένοι από τους πολέμους και τις συνθήκες καταπίεσης και μιζέριας, που ο ιμπεριαλισμός επιβάλλει στις καταπιεζόμενες χώρες. Αυτό το γεγονός δημιουργεί δύο φαινόμενα: από τη μια μεριά, την αλληλεγγύη ορισμένων τομέων των λαϊκών μαζών, από την άλλη έχουμε εντατική ανάπτυξη του ρατσισμού, των αντιδραστικών κυβερνήσεων που ανέρχονται στην εξουσία με το σύνθημα «πρώτα οι δικοί μας, να σταματήσουμε την εισβολή» κερδίζοντας ερείσματα και ανάμεσα στις λαϊκές μάζες.
Γι’ αυτό το λόγο, για να αποσπάσουμε τις μάζες από τις επιρροές του ρατσισμού, εθνικισμού, και κάθε αντιδραστικής ιδέας, για να σταματήσουμε κάθε αντιδραστικό προτσές και τις αντιδραστικές δυνάμεις σε κάθε χώρα, είναι σπουδαίο να δώσουμε τη μάχη των ιδεών και των πολιτικών πρακτικών ενάντια στις τάσεις αυτές που είναι παρούσες στις μάζες και να οργανώσουμε τον μαχητικό αντιφασισμό, να οργανώσουμε την ταξική πάλη των μαζών για τα συμφέροντά τους, ενάντια στο φόρτωμα των αρνητικών συνεπειών στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, να διευθύνουμε τον αγώνα ενάντια στον κοινό τους εχθρό που είναι το ιμπεριαλιστικό σύστημα, οι κυρίαρχες τάξεις σε κάθε χώρα, τα κράτη τους, οι κυβερνήσεις τους, τα κόμματά τους και όχι οι μετανάστες, που είναι αδέλφια μας και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, όπως στη χώρα μας, όταν οργανώνονται ως εργαζόμενοι προωθούν ταξικούς αγώνες πιο δυνατούς.
Για τον ίδιο λόγο, άλλο τόσο σημαντικό είναι όταν προωθούμε συνθήματα κινητοποίησης ενάντια στις συμμαχίες και τους πολιτικοστρατιωτικούς θεσμούς του ιμπεριαλισμού, όπως «Έξω το ΝΑΤΟ» ή «ενάντια στην ΕΕ» ξεκαθαρίζουμε πάντα ότι είναι δυνατόν να βγούμε από το ΝΑΤΟ, να διώξουμε τις βάσεις του, να σταματήσουμε τους πολέμου του, να σταματήσουμε το χέρι της ΕΕ ενάντια στα συμφέροντα της τάξης μας και όχι για λογαριασμό της αστικής τάξης των αντίστοιχων χωρών. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο ανατρέποντας σε κάθε χώρα με τον επαναστατικό αγώνα, τον καθοδηγημένο από το κόμμα της εργατικής τάξης κόντρα στον ιμπεριαλισμό, το κράτος τους, τις κυβερνήσεις τους και πολεμώντας στο πεδίο των μαχών το ΝΑΤΟ, το οποίο σίγουρα θα επέμβει. Αν δεν το κάνουμε αυτό αφήνοντας δίχως αντιπαράθεση να χύνεται το δηλητήριο του σωβινισμού ανάμεσα στις μάζες, θα πέσουμε στην υπεροχή της αριστεράς και σε αμφίβολες συμμαχίες.
Παρά ταύτα, ενάντια σ’ αυτό το σύστημα και στην κρίση του οι προλετάριοι και οι λαοί επαναστατούν, τόσο στις χώρες του ιμπεριαλισμού, όσο και στις χώρες που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό. Αναπτύσσονται οι αντικειμενικές συνθήκες για να ενταθούν οι ταξικοί αγώνες, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, οι επαναστάσεις. Στις χώρες που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό οι εξεγέρσεις των λαϊκών μαζών καθοδηγούνται και επηρεάζονται από δυνάμεις που είναι δεμένες για πάντα με τη μια ή την άλλη μερίδα της κυρίαρχης τάξης, με τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη και δεν καταφέρνουν να βρουν ακόμα το δρόμο για έναν αληθινό επαναστατικό δρόμο για μια Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
Στις ιμπεριαλιστικές χώρες, αν και οι προλεταριακοί αγώνες και οι λαϊκοί αγώνες αναπτύσσονται, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, προχωράει ωστόσο και η φασιστολαϊκή δημαγωγία κερδίζοντας έδαφος οι αντιδραστικές δυνάμεις, που χρησιμοποιούν τα μεγάλα κύματα μεταναστών, που προκαλεί ο ιμπεριαλισμός και αυτές οι δυνάμεις επιχειρούν να στρέψουν το θυμό των μαζών, όχι ενάντια στην κυριαρχία των αστικών δυνάμεων αλλά ενάντια στους μετανάστες, δημιουργώντας ένα πόλεμο ανάμεσα στους φτωχούς.
Σε αυτή την εθνική και διεθνή κατάσταση, οι κομμουνιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο έχουν απέναντί τους μεγάλες προκλήσεις και επείγοντα και δύσκολα καθήκοντα.
Στις χώρες μας, σε αυτές που είναι εδώ παρούσες, όπως όλης της περιοχής της Μεσογείου, είναι δυνατόν και είναι αναγκαίο να αρχίσουμε μορφές ενότητας της δράσης μας στους βασικούς τομείς της ταξικής πάλης:
-για την ενότητα των συνδικαλιστικών οργανώσεων της τάξης,
-για την ανάπτυξη του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μαζικού αγώνα, για την ανάπτυξη του αγώνα των γυναικών και την ενίσχυση των προλεταριακών, επαναστατικών οργανώσεων τους.
-Τέλος οφείλουμε να προωθήσουμε τη στήριξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης στους επαναστατικούς αγώνες τους πιο προωθημένους, στους λαϊκούς πολέμους και ιδιαίτερα σε εκείνους της Ινδίας, για την υπεράσπιση και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων σε κάθε γωνιά της γης.
Αυτές οι μάχες, που διεξάγονται σε κάθε χώρα, απαιτούν μια διεθνή (διεθνιστική) οπτική, διεθνή επικοινωνία και δράση και διεθνή μέτωπα. Αυτό γιατί είμαστε τα κόμματα της παγκόσμιας (εργατικής) τάξης, της πιο επαναστατικής τάξης, η οποία είναι η μόνη που μπορεί απελευθερώνοντας τον εαυτό της να εκπληρώσει την αποστολή της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας.
Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας.
