Οι λαοί δεν μπορεί να είναι παρατηρητές στην υπόθεση της ζωής και της ανεξαρτησίας τους!
Βαλτωμένο μοιάζει το λεγόμενο ελληνικό ζήτημα τις τελευταίες εβδομάδες, ανάμεσα στο τέλος του 2016 και το ξεκίνημα του 2017. Όμως, η ακινησία αυτή μόνο επιφανειακή είναι, μιας και πίσω από την απουσία συγκεκριμένων εξελίξεων, τόσο αναφορικά με το «πρόγραμμα διάσωσης» (Μνημόνια) όσο και σχετικά με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και τις εμπλοκές της χώρας σε αυτές, μαίνονται στην κυριολεξία οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί, οι διεργασίες και οι προετοιμασίες που φέρνουν και άλλα δεινά στον λαό μας και άλλους κινδύνους στους λαούς της περιοχής. Μια ιδιαίτερη αλλά έως και καθοριστική παράμετρος που «καθυστερεί» αυτές τις εξελίξεις είναι η αναμονή της ανάληψης της προεδρίας Τραμπ, όπως… ομολόγησε ο Καμένος, μετά τη συνάντησή του με τον Τσίπρα σχετικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Ωστόσο και ενώ οι «παλιές και νέες» αντιθέσεις των προστατών καθυστερούν τις εξελίξεις, η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αδρανεί. Προσαρμόζεται γοργά στο τοπίο που διαμορφώνεται με ολοένα μεγαλύτερα βήματα και στα ζητούμενα της «δεύτερης αξιολόγησης» αλλά και στο Κυπριακό, όπου ως «εγγυήτρια δύναμη» ήδη νομιμοποίησε τις -χωρίς ούτε τα προσχήματα του ΟΗΕ- ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για την εμπέδωση της διχοτόμησης και τη μετατροπή του νησιού σε ένα προτεκτοράτο των Αμερικανονατοϊκών. Και βέβαια ο λαός ζει μέσα στην παγωνιά της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, που διαρκώς επιδεινώνεται, καθώς εξελίσσονται και «ωριμάζουν» τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου, η ληστεία των μισθών και των συντάξεων με το ασφαλιστικό του περασμένου Μαΐου.
Σε αυτό το παγωμένο τοπίο, φαντάζει μακρινός εκείνος ο Οκτώβρης που 100 χρόνια πριν συγκλόνισε την ανθρωπότητα, κάνοντας για πρώτη φορά πράξη το όραμα των ξυπόλητων και των καταπιεσμένων, να πάρουν οι ίδιοι τις τύχες τους στα χέρια τους! Όμως, η κατάσταση στη χώρα μας, αλλά και παντού στον κόσμο, βεβαιώνει πως η μόνη πραγματική διέξοδος για τον λαό μας, για τους εργάτες και τους λαούς του κόσμου είναι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός! Την επέτειο της κοσμοϊστορικής σημασίας νίκης της επανάστασης που ηγήθηκε ο Λένιν εκατό χρόνια πριν, την ζωντανεύει πριν από όλα σήμερα η βαρβαρότητα και τα αξεπέραστα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Και είναι υπόθεση του προλεταριάτου και των λαών του πλανήτη να συγκροτήσουν τις δυνάμεις τους και την πάλη τους για να «διανύσουν» την απόσταση προς μια νέα νικηφόρα έφοδο στον ουρανό. Είναι υπόθεση του λαού μας να συγκροτήσει το Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης που απαιτεί η υπεράσπιση της ζωής του, και μέσα σε αυτό να συγκροτήσει τους όρους και τις δυνάμεις της Αναμέτρησής του με το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Πού «συναντώνται» ΕΕ-ΔΝΤ
Η εμπλοκή, λοιπόν, στην εξέλιξη της δεύτερης αξιολόγησης παρατείνεται και μαζί της παρατείνεται και η αίσθηση ασάφειας για την κυβερνητική σταθερότητα. Έχουμε τη γνώμη πως στην παράταση της εμπλοκής παίζει ρόλο η ενεργοποίηση με τον πιο έντονο τρόπο των διαβουλεύσεων για το Κυπριακό ζήτημα, καθώς οι αντιθέσεις και οι υπολογισμοί μεταξύ ΔΝΤ (ΗΠΑ) από τη μια και ΕΕ (Γερμανία) από την άλλη αφορούν σε ένα πολύ ευρύτερο πεδίο από αυτό καθαυτό των διακανονισμών για τους όρους ελέγχου του χρέους και του «προγράμματος» στην Ελλάδα. Ωστόσο, η παράταση αυτή έχει ήδη δώσει τα αποτελέσματά της. Το («ακραίο», κατά τους κυβερνητικούς) ΔΝΤ και η ΕΕ «συναντήθηκαν» ήδη στην αύξηση των απαιτήσεών τους για τις δεσμεύσεις που πρέπει να αναλάβει η κυβέρνηση ακόμα και μετά το 2018. Σε αυτόν τον κοινό τόπο των ιμπεριαλιστών δεν έχει βέβαια πραγματικές αντιρρήσεις η κυβέρνηση και συνολικά η μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Η πρωτοχρονιάτικη παρέμβαση του ΣΕΒ ήταν απολύτως χαρακτηριστική στην υπεράσπιση της κατεύθυνσης για τη μονιμότητα και την αδιάλειπτη ένταση της επίθεσης στους εργάτες και τον λαό. Από ουσιαστική άποψη, λοιπόν, αυτό που παζαρεύει η κυβέρνηση είναι η μορφή των δεσμεύσεων που θα αναλάβει και θα υπογράψει για τα επόμενα χρόνια (ποσοτικοποίηση, προκαταβολική νομοθέτηση κλπ) και όχι βέβαια το αν θα συνεχιστεί η πολιτική αυτή. Εξάλλου, ήδη οι δεσμεύσεις Τσακαλώτου για την εφαρμογή του κόφτη και μετά το 2018, είναι προετοιμασία προς το εσωτερικό για το νέο τσουνάμι μέτρων.
Όλα αυτά, βέβαια, η κυβέρνηση τα εμφανίζει απέναντι στον λαό σαν τις αναγκαίες θυσίες για να «διατηρηθεί το πρόγραμμα διάσωσης» που ανοίγει τον… δρόμο της δίκαιης ανάπτυξης. Υπερασπίζεται, έτσι, την αλήθεια της μεγαλοαστικής τάξης που υπηρετεί. Το «πρόγραμμα διάσωσης» αφορά στη διάσωση της μεγαλοαστικής τάξης και η διαπραγμάτευση αφορούσε και αφορά τους όρους που οι ιμπεριαλιστές θα παρέχουν για αυτή τη διάσωση. Μέσα σε αυτήν τη διαπραγμάτευση υπάρχουν βέβαια οι γκρίνιες και οι ενστάσεις της ελληνικής πλευρά έναντι των «δανειστών» για την πορεία υποβάθμισης και το καθεστώς ομηρίας που της έχουν επιβάλλει. Και ο Κ. Μητσοτάκης, ως «υποψήφιος επόμενος πρωθυπουργός», κατέθεσε, στα πλαίσια της πρώτης επετείου του ως αρχηγός της ΝΔ, τις πιθανές αντιρρήσεις του σε πλευρές του προγράμματος αυτού, μιλώντας προφανώς ως εκφραστής των αναγκών του ντόπιου κεφαλαίου. Αλλά όλοι τους –κυβέρνηση και αντιπολίτευση- συναινούν και συμφωνούν στο ότι τα Μνημόνια, όσον αφορά το τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων και τη συντριβή των κατακτήσεων λαού και νεολαίας, «είναι ευλογία», όπως, με τη γνωστή χυδαιότητά του, είχε πει ο Πάγκαλος.
Αλλά οι περιπλοκές παραμένουν
Ωστόσο, αυτή η «συνάντηση» ΔΝΤ-ΕΕ δεν είναι αρκετή για να λυθεί το ζήτημα. Το πρώτο παραμένει «αναποφάσιστο» για το αν θέλει ή όχι να συμμετέχει στο πρόγραμμα, εκβιάζοντας ουσιαστικά το Βερολίνο σε ένα παζάρι που όπως ήδη αναφέραμε είναι πολύ ευρύτερο. Η Γερμανία υπερασπίζεται έτσι κι αλλιώς το «έχειν της» στην ΕΕ, σε μία φάση και μια χρονιά που πολλά είναι ανοιχτά για τη συνοχή και τη συγκρότηση αυτού του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού. Επιπλέον, στη συγκυρία- με τις διαβουλεύσεις στη Γενεύη σε εξέλιξη- είναι ερωτηματικό κατά πόσον ικανοποιείται ιδιαίτερα η γερμανική πλευρά από την επιχειρούμενη εξέλιξη στο Κυπριακό. Και δεν είναι κυρίως ότι «επιλύεται» το ζήτημα της οντότητας ενός κράτους-μέλους της ΕΕ, με την ΕΕ «παρατηρητή» στη διαδικασία επίλυσής του! Αλλά ότι η επιχειρούμενη «λύση» δίνει ίσως και άλλους όρους παρέμβασης των ΗΠΑ στην ΕΕ μέσω Τουρκίας, όπως με ανησυχία καταγράφεται τις τελευταίες μέρες στον γερμανικό τύπο.
Με βάση όλα αυτά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυριολεκτικά σύρθηκε στη διαδικασία της Γενεύης, προσπαθώντας να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τους πολλούς αφεντάδες της και έφτασε να παρουσιάζει και χάρτες-προτάσεις εμπέδωσης της διχοτόμησης του νησιού σε ένα σχέδιο χειρότερο και από αυτό του Ανάν, για να επιδείξει προσαρμοστικότητα στα υπερατλαντικά αφεντικά και να «προλάβει» την προεδρία Τραμπ, που εκτιμούσε ότι θα είναι πιο «φιλότουρκη». Ταυτόχρονα, η μεγαλοαστική τάξη είχε και έχει φιλοδοξίες για μπίζνες και ρόλους με βάση τη μεταφορά των υδρογονανθράκων που διερευνούν και θα αντλήσουν αμερικάνικη, γαλλική και ιταλική εταιρεία από οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ.
Το πού θα καταλήξουν και τι αποτέλεσμα θα βγάλουν σε αυτή τη φάση οι αμερικανονατοϊκές επιδιώξεις στην Κύπρο, το αν δηλαδή θα υπάρξει συμφωνία της «Δύσης» αφενός και αν επίσης θα αρκεστεί η Τουρκία στον προσφερόμενο σε αυτήν ρόλο στην Κύπρο αφετέρου, μένει να το δούμε. Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη εξέλιξη, είναι βέβαιο ότι το μείγμα υποτέλειας και τυχοδιωκτισμού που επέδειξε η ελληνική πλευρά μέσω της κυβέρνησής της σε αυτή τη φάση, αποτελεί ένα ακόμα χτύπημα στην υπόθεση των δικαίων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στην υπόθεση της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Και βέβαια αποτελεί βήμα βαθέματος της εξάρτησης της ίδιας της χώρας, επικίνδυνο και αρνητικό προηγούμενο για όσα είναι ανοιχτά στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα της χώρας και στις εμπλοκές της στη φλεγόμενη περιοχή.
Να βγει στο προσκήνιο η λαϊκή πάλη!
Η συσσώρευση τόσων και τόσων υπηρεσιών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και στο ντόπιο κεφάλαιο δεν της εξασφαλίζει βέβαια και τη μακροημέρευσή της. Παρόλο που φαίνεται πως η κύρια τάση από τα ξένα και ντόπια κέντρα είναι να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, μιας και δεν έχουν διαμορφωθεί –και όσον αφορά τη ΝΔ- οι αναγκαίοι όροι, η πιθανότητα του «ατυχήματος» δεν είναι αμελητέα. Η πιθανότητα, δηλαδή, να σφίξει και άλλο ο κόμπος των αντιθέσεων και να βρεθεί η κυβέρνηση μετέωρη και αδύναμη να συνεχίσει. Ενόψει μιας τέτοιας πιθανότητας είναι φανερό ότι προετοιμάζεται και το κυβερνητικό επιτελείο, στοχεύοντας να «καταφύγει» σε κάλπες ως την τελευταία δυνατότητα να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα στις εξελίξεις. Ταυτόχρονα, παραμένουν και τα παράλληλα «ενδιάμεσα» σενάρια μιας άλλης κυβερνητικής λύσης, χωρίς εκλογές (ως γνωστόν, στην αστική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν ζητούμενο είναι η αναπαραγωγή της εξουσίας του συστήματος), αλλά είναι ερώτημα αν αυτά «σώζουν» ή καταδικάζουν το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ…
Σε κάθε περίπτωση, σε αυτές τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του, το σύστημα θα βρει απαντήσεις σε βάρος του λαού, με ευκολία που θα είναι ευθέως ανάλογη με το κατά πόσο έχει λυμένα τα χέρια του από την πάλη και τις αντιστάσεις που αυτός θα αναπτύξει! Με άλλα λόγια, η παρατεταμένη «απόσυρση» του λαού και της νεολαίας από το πεδίο της μαζικής πάλης είναι βασικός όρος για την προώθηση της επίθεσης και συνολικά των αντιδραστικών επιδιώξεων. Αυτό καταγράφεται ήδη στο «ευρύτερο πολιτικό κλίμα» της χώρας, που «πολύ γρήγορα» έφτασε από την ελπίδα ΣΥΡΙΖΑ, στην ελπίδα Σώρρα! Είναι σαφές ότι τέτοιες φασίζουσες κινήσεις τροφοδοτούνται και πλασάρονται άνωθεν, συσκοτίζοντας τη θεμελιώδη αλήθεια για τον λαό: Τα βάσανά του έχουν αιτίες και υπεύθυνους που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία, που κάνουν κουμάντο στον πλανήτη και τη χώρα μας. Και οι απαντήσεις σε αυτά τα βάσανα δεν θα έρθουν από κανένα «αριστερό» ή αντιδραστικό «σωτήρα». Οι απαντήσεις θα έρθουν, επίσης, από δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία και τη χώρα. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις δυνάμεις των εργατών, του λαού και της νεολαίας, που πρέπει να συγκροτηθούν και να σταθούν απέναντι στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας, των πολέμων, της φτώχειας και της εργασιακής βαρβαρότητας. Να σταθούν απέναντι στους φορείς αυτής της πολιτικής, χειραφετούμενοι από αυτούς και την «ποικιλία» των εκφράσεών τους, σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η αντίθεση και η πάλη στα πλαίσιά της είναι που διαμορφώνει και καθορίζει τους όρους ζωής και την πολιτική κατάσταση στη χώρα!
Είναι αλήθεια ότι τη γραμμή της «απόσυρσης» και ουσιαστικά της παράλυσης των λαϊκών αντιστάσεων την τροφοδοτούν και οι δυνάμεις που υποτίθεται ότι αναφέρονται στον λαό και τα συμφέροντά του. Πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση Κουτσούμπα, που βγαίνοντας από τη συνάντησή του με τον Τσίπρα για το Κυπριακό, δεν βρήκε λέξη να πει ούτε για τους ιμπεριαλιστές που προωθούν το διχοτομικό σχέδιο, αλλά ούτε για την ελληνική κυβέρνηση, που έσπευσε να αναγνωρίσει μια «ευκαιρία» σε αυτό και να παρουσιάσει τη δικιά της πρόταση διχοτομικών χαρτών!
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι η υπόθεση της πάλης, πολύ περισσότερο της πάλης με αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και επαναστατική προοπτική, δεν θα «πέσει από τον ουρανό». Χρειάζεται δυνάμεις που θα αγωνιστούν για αυτήν, χρειάζεται δυνάμεις που θα επιδιώξουν να πρωτοστατήσουν για να συγκροτηθεί το ταξικό ένστικτο, η πλατιά δυσαρέσκεια και οργή σε δύναμη αξιόμαχη σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτό το έργο οφείλει να συμβάλλει αποφασιστικά το ΚΚΕ(μ-λ), για αυτή την υπόθεση καλείται να παίξει σημαντικό ρόλο η Λαϊκή Αντίσταση- Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Κόντρα στην παραίτηση και τη σύγχυση, σε αντιπαράθεση με τον κυβερνητισμό και τον ρεφορμισμό, με τη λογική της ευρύτερης δυνατής συσπείρωσης και κοινής δράσης. Μέσα στον λαό και στη νεολαία, που δοκιμάζονται σε άγριες συνθήκες και πρέπει και μπορούν να υψώσουν το ανάστημά τους, να εμπνευστούν από τη γραμμή της μαζικής Αντίστασης και Διεκδίκησης.
