Το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει εθνικιστικές δηλώσεις από αρχηγούς κρατών όπως ο Ερντογάν και ο Ράμα που με άμεσο ή έμμεσο περιεχόμενο είτε θέτουν σε αμφισβήτηση τα σύνορα στα Βαλκάνια είτε ανακυκλώνουν εθνοτικά ζητήματα των βαλκανικών λαών.
Ο Ερντογάν με τις δηλώσεις του βάζει στόχο τη Συνθήκη της Λωζάνης (Ιούλης 1923) όπου ουσιαστικά καθορίστηκαν τόσο τα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες όπως η Συρία και αποδόθηκε η εξουσία στους «νεότουρκους» του Κεμάλ Ατατούρκ, στη νέα επικράτεια, βάζοντας τέλος στην ύπαρξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Ράμα περνάει στην «αντεπίθεση» στη διαμαρτυρία της ελληνικής κυβέρνησης για την κατεδάφιση σπιτιών ελλήνων μειονοτικών στη Χιμάρα, με αναδρομή στον 17ο αιώνα και την έντονη παρουσία του αρβανίτικου στοιχείου στην Αττική και την Αθήνα καθώς και τη διάσωση της Ακρόπολης από «αλβανό αρχιεπίσκοπο», την περίοδο της πολιορκίας της από τον Μοροζίνι.
Είναι φανερό ότι οι δύο δηλώσεις δεν έχουν το ίδιο πολιτικό βάρος, είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις, τόσο για τα ζητήματα που ανοίγουν όσο και για τις χώρες που αφορούν. Από την άλλη πλευρά, όμως, έχουν κοινό τους γνώρισμα την έξαρση της εθνικιστικής υστερίας, που μέσα σε μία περίοδο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων γίνεται επικίνδυνη για τους λαούς των Βαλκανίων.
Η «πυριδαταποθήκη της Ευρώπης», όπως χαρακτήριζαν κάποτε τα Βαλκάνια, δεν έπαψε ποτέ να συσσωρεύει μπαρούτι και φωτιά που καίει λαούς και διαλύει χώρες. Στα μέτωπα που υπήρχαν ακόμα από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία των βαλκανικών χωρών με αλυτρωτισμούς και διεκδικήσεις έχουν προστεθεί πολλά περισσότερα, ιδιαίτερα μετά τις καταρρεύσεις της περιόδου ΄89-91 και την αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Στα Βαλκάνια συνολικά και στην κάθε χώρα ξεχωριστά εκδηλώνεται με οξυμένο τρόπο η σύγκρουση των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ–Ευρωπαίων και Ρωσίας για σφαίρες επιρροής και κυριαρχίας με νικητές σε αυτή τη φάση τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές κυρίως στο γεωστρατηγικό επίπεδο. Ενώ οι ντόπιες αστικές τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό εδώ και δεκαετίες υπηρετούν πρόθυμα τα συμφέροντα των «μεγάλων συμμάχων» τους αρκεί να παίρνουν το «κατιτί» τους ξεπουλώντας το λαό και τη χώρα τους. Παραχωρούν έδαφος, θάλασσα και αέρα για στρατιωτικές βάσεις και πολεμικές εξορμήσεις, συμμετέχουν σε πολέμους των ιμπεριαλιστών ενάντια σε άλλους λαούς, ξεπουλάνε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους και παραδίδουν τους εργαζόμενους στην εκμετάλλευση των μονοπωλίων. Γίνονται πρόθυμα ενεργούμενα με αλυτρωτισμούς, «μεγάλες ιδέες» και «εθνικές» διεκδικήσεις σε κάθε ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό.
Στη σημερινή περίοδο όπου οι φλόγες του πολέμου στη Συρία αλλά και στο Ιράκ απειλούν να κάψουν όλη την περιοχή, η κάθε αστική τάξη παίρνει θέση μάχης για αναβάθμιση του ρόλου και της θέσης της έναντι των ντόπιων αντιπάλων της. Η απαίτηση των αμερικάνων ιμπεριαλιστών αλλά και των Ευρωπαίων να υπάρξει πλήρης ευθυγράμμιση όλων των βαλκανικών χωρών στη στρατιωτική και οικομική περικύκλωση-απομόνωση της Ρωσίας εκλαμβάνεται από τις ντόπιες αστικές τάξεις και ως «ευκαιρία» για τις δικές τους επιδιώξεις. Θεωρούν ότι μπορούν να εγείρουν αξιώσεις για τις υπηρεσίες που είναι πρόθυμες να παράσχουν όσον αφορά το εύρος και το περιεχόμενο της ανταμοιβής τους. Αυτή η εγκληματική πολιτική που έχει πληρωθεί πολλές φορές από τους λαούς και τις χώρες των Βαλκανίων με καταστροφές, ποτάμια αίματος και προσφυγιά δεν αλλάζει όσο έχουν την εξουσία οι εξαρτημένες αστικές τάξεις και οι πολιτικοί υπηρέτες τους.
Στο σημείο αυτό δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε την Τουρκία «του Ερντογάν» που διεκδικεί ρόλο περιφερειακής δύναμης εκτός από τα Βαλκάνια, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο. Επιχειρεί στη Συρία και το Ιράκ, αμφισβητεί τη Συμφωνία της Λωζάνης και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιούλη οργανώνει ένα διαρκές πραξικόπημα ενάντια όχι μόνο στους αντιπάλους του (Γκιουλέν, κεμαλικούς) αλλά κυρίως ενάντια στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες του τούρκικου λαού, ενώ κλιμακώνει τον πόλεμο ενάντια στους Κούρδους.
Από την άλλη μεριά, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της Αλβανίας Έντι Ράμα αποτελούν μια προσπάθεια να κρατιούνται ανοικτά ζητήματα και μέτωπα ανάμεσα στις δύο χώρες προς «αξιοποίηση» στο άμεσο μέλλον. Ενώ ταυτόχρονα κάνει και «πλακίτσα» στην ελληνική αστική τάξη για να της καταδείξει ότι ο ρόλος και η θέση της στην περιοχή έχει υποβαθμιστεί και θα πρέπει να το αποδεχτεί.
Γύρω από τις εθνικιστικές δηλώσεις Ερντογάν και Ράμα σηκώθηκε μεγάλος θόρυβος στη χώρα, ιδιαίτερα για αυτές του Ερντογάν, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από όλους τους παράγοντες του συστήματος που διέβλεπαν σε αυτές διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. «αντιπαραθέτει» στις εθνικιστικές εξάρσεις των γειτόνων την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, θεωρώντας ότι έτσι θα αντιμετωπίσει τα ανοικτά ζητήματα που οι ίδιες οι ντόπιες αστικές τάξεις με την άμεση παρέμβαση των ιμπεριαλιστών αφήνουν ανοικτά, για κάθε «χρήση». Η ελληνική κυβέρνηση διακηρύσσει από την πλευρά της ότι «δεν διεκδικεί» τίποτα από τους γείτονες, αλλά αυτό αποτελεί κενό γράμμα όσο συστρατεύεται στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ό,τι αυτοί επιτάσσουν. Καθώς η ένταση των δεσμών της εξάρτησης στην κάθε μία χώρα ξεχωριστά αποτελεί από μόνη της απειλή για τους γειτονικούς λαούς και τις χώρες τους. Εξάλλου, καμία αστική τάξη δεν παραιτείται από τα όνειρά της για τοπική επικράτηση και κυριαρχία. Και από αυτό δεν εξαιρείται και η άρχουσα τάξη στη χώρα μας.
Οι λαοί των Βαλκανίων έχουν πληρώσει μέχρι τα σήμερα πολύ ακριβά και κινδυνεύουν να πληρώσουν ακόμα ακριβότερα τις εθνικιστικές εξάρσεις των αστικών τους τάξεων και του πολιτικού τους προσωπικού. Από το Κοσσυφοπέδιο μέχρι την ΠΓΔΜ και από τη Χιμάρα μέχρι το Αιγαίο μπορούν να ανάψουν φωτιές που να κατακάψουν τους λαούς. Οι ιμπεριαλιστές και ιδιαίτερα οι Αμερικάνοι και από κοντά και οι Ευρωπαίοι ενεργοποιούν κατά καιρούς ανοικτά ζητήματα ανάμεσα στις χώρες για να οξύνονται οι εντάσεις και να παρεμβαίνουν άμεσα ως επικυρίαρχοι. Ταυτόχρονα, με τη διαδικασία αυτή εκβιάζουν ωμά για ευθυγράμμιση στα σχέδιά τους.
Είναι ζωτική ανάγκη για τους λαούς των Βαλκανίων να συμπήξουν το δικό τους μέτωπο πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τις εξαρτημένες αστικές τάξεις. Να υψώσουν τις δικές τους σημαίες για λευτεριά, ανεξαρτησία, ειρήνη και προκοπή απέναντι στις σημαίες του μίσους, των πολέμων και της σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των υποτακτικών τους αστικών τάξεων. Είναι σίγουρο ότι όταν οι λαοί των Βαλκανίων βαδίσουν το δικό τους δρόμο και καταφέρουν να αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό των ιμπεριαλιστών και των αστικών «τους» τάξεων, καταχτώντας την κυριαρχία στις χώρες τους, θα μπορέσουν να βρουν λύσεις στις όποιες μεταξύ τους διαφορές.
