Οι δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές, για τις δυνάμεις που αναφέρονται στην επαναστατική και εκτός των τειχών Αριστερά, έχουν τελειώσει. Μένει βέβαια η σημαντική πολιτική μάχη του β” γύρου, στον οποίο οφείλουν να κοντράρουν το όργιο των μεθοδεύσεων των κυρίαρχων μονομάχων, να προβάλουν το ΛΕΥΚΟ-ΑΚΥΡΟ σαν μια συγκεκριμένη θέση υπεράσπισης της αυτοτέλειάς τους, σαν μια θέση διαχωρισμού των εργαζομένων και της νεολαίας από τους εκπροσώπους και τους ουραγούς της αντιδραστικής πολιτικής. Ταυτόχρονα βέβαια προκύπτει η ανάγκη ενός απολογισμού, μιας ουσιαστικής συζήτησης των εκλογικών τους επιλογών και των αποτελεσμάτων που κατέγραψαν.
Υπάρχει ένας βασικός και απαράβατος κατά τη γνώμη μας όρος για να είναι όντως ουσιαστική και αριστερή αυτή η συζήτηση: Να γίνεται σε αναφορά και σε στενή σύνδεση με το κύριο πρόβλημα των όποιων οργανωμένων αριστερών, κομμουνιστικών, επαναστατικών δυνάμεων, που δεν είναι άλλο από τη σύνδεσή τους σε μια αξιόλογη κλίμακα με τους εργάτες, τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία της χώρας. Εξω από μια τέτοια προσέγγιση θα κινδυνεύαμε να εκλογολογούμε και να ποσοστολογούμε με άχρηστους και πιθανόν λαθεμένους αλληλοδιαξιφισμούς.
Σίγουρα δεν είναι υποτιμητέο το καλό ποσοστό του όποιου συνδυασμού σε κάθε δήμο ή ακόμα και νομαρχία. Εκφράζει την αντοχή-αναπαραγωγή ενός δυναμικού που όλα τα τελευταία χρόνια αποτέλεσε το πιο ζωντανό κομμάτι της λαϊκής πάλης σε όλα τα μέτωπα. Υποδεικνύει αγανάκτηση, οργή, αναζητήσεις από κάποια άλλα μικρά λαϊκά τμήματα που βρίσκονται έξω από τα πλαίσια κίνησης της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Παραμένει, όμως, απλώς μια καταγραφή η οποία έχει πολύ σαφή αριθμητικά όρια που δεν μπορούν να υπερβούν το 3-3,5% σε επιμέρους περιπτώσεις και που βρίσκονται αισθητά χαμηλότερα όταν αφορούν εκλογικές αναμετρήσεις στα ευρύτερα πεδία μεγάλων πόλεων ή νομαρχιών, και ασφαλώς πολύ πιο κάτω στις βουλευτικές εκλογές.
Σε κάθε περίπτωση, παραμένουμε και μετεκλογικά -παρά την όποια ευφορία των αποτελεσμάτων του μικρόκοσμού μας- στην άποψη που είχαμε και προεκλογικά εκφράσει: Ενα -υποθετικό έστω- θεαματικό εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να αποτελέσει τη βάση λύσης του κύριου προβλήματος το οποίο αναφέραμε.
Ενα τέτοιο θεαματικό αποτέλεσμα προϋποθέτει μια σειρά όρους αφενός και αφετέρου η αξιοποίησή του και πολύ περισσότερο η αξιοποίηση-μετατροπή σε υλικό αντίκρισμα των σημερινών καλών εκλογικών αποτελεσμάτων απαιτούν μια σειρά άλλους όρους.
Με άλλα λόγια, είναι λάθος η εκλογική παρέμβαση να αντιμετωπίζεται σαν το μαγικό ραβδί που θα παρθενογενέσει επί του εκλογικού πεδίου έναν άλλο συσχετισμό, μια άλλη σχέση και ποιότητα της επαναστατικής Αριστεράς με το λαό. Η εκλογική παρέμβαση πρέπει και μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν: α) Εργαλείο απεύθυνσης σε ευρύτερο κόσμο, σαν μια -στρεβλή ίσως- δυνατότητα ευρύτερης προπαγάνδας, στο βαθμό που αυτή ευνοείται από την εκλογική συγκυρία.
β) Οχημα προώθησης προς το λαό λογικών και πρακτικών κοινής δράσης που δεν θα “ναι αμετροεπείς ως προς το «βάθος τους» και δεν θα “ναι ψευδεπίγραφες ως προς το βαθμό συμφωνίας που έχουν κατακτήσει. Εξάλλου, ένας ολόκληρος κόσμος έχει κακοπάθει όχι κυρίως από το γεγονός του πολυκατακερματισμού, αλλά από τις εύκολες διακηρύξεις για τη «νέα ενότητα» και τα «νέα μέτωπα» που διαρκώς γεννιούνται για να διαλυθούν την επομένη των εκλογών. γ) Ιδιαίτερα για τις δημοτικές, και όχι για τις νομαρχιακές εκλογές, σαν μοχλός για την συγκρότηση-προώθηση τοπικών αγωνιστικών κινήσεων και συσπειρώσεων, που δεν θα αποτελούν απλώς το ψηφοδέλτιο συλλογής της λαϊκής δυσαρέσκειας και των αγωνιστικών αναζητήσεων τη μέρα των εκλογών. Αλλά θα αποτελούν μόνιμο και αυτοτελή πόλο συγκρότησης της λαϊκής πάλης στη γειτονιά, στην πόλη, με όρους και περιεχόμενο που δεν θα αντιγράφουν μηχανιστικά τη δράση των οργανώσεων, αλλά θα εκφράζουν τις ανάγκες και τις δυνατότητες του κόσμου της συγκεκριμένης περιοχής.
Στη βάση μιας τέτοιας λογικής -με την οποία το ΚΚΕ(μ-λ) επεδίωξε να κινηθεί σε αυτές τις δημοτικές εκλογές- αντιλαμβάνεται κανείς πως όχι μόνο υπάρχουν προϋποθέσεις πριν την εκλογική αναμέτρηση για να καταγραφεί ένα καλό αποτέλεσμα. Αλλά και ότι υπάρχουν πολύ σημαντικές πολιτικές απαιτήσεις – προϋποθέσεις ώστε να γίνει κατορθωτό το καλό αποτέλεσμα μετά τις εκλογές να μετουσιωθεί σε πραγματικό αντίκρισμα για το λαό, το κίνημα και τις οργανωμένες δυνάμεις του. Είναι ζητούμενο για τις Λαϊκές Αγωνιστικές Κινήσεις στην Αττική να «πατήσουν» στις εκλογικές επιτυχίες τους για να κάνουν σημαντικά βήματα στην πορεία συγκρότησης της πάλης τους και ανάπτυξης της δράσης τους. Ζητούμενο που στο μεγαλύτερο βαθμό θα κριθεί από τις ίδιες, από τη συνέπεια, την επιμονή, το μαχητικό ενθουσιασμό που θα δείξουν στη συνέχεια. Είναι ζητούμενο τα καλά εκλογικά αποτελέσματα στα Χανιά, στη Θεσσαλονίκη, στις Σέρρες, στα Τρίκαλα, να ποτίσουν το έδαφος του κινήματος στις πόλεις αυτές, να δώσουν αγωνιστική ώθηση και ανάλογες μορφοποιήσεις που θα ενισχύουν με τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά τη λαϊκή υπόθεση. Είναι ζητούμενο απ” όλες αυτές τις πολιτικές οργανώσεις που στήριξαν και συνέβαλαν σ” όλες τις παραπάνω περιπτώσεις να μπουν στην τροχιά της κοινής δράσης. Οπως είναι ζητούμενο και για όλες τις άλλες που δεν βρέθηκαν σε κάποια κοινή εκλογική προσπάθεια. Κοινή δράση που δεν θα μεταφράζεται ούτε στην κατάργηση της αυτοτέλειας των επιμέρους ομαδοποιήσεων, ούτε πολύ περισσότερο σε προσπάθειες επιβολής της «ιδέας του μετώπου» του καθενός εδώ και τώρα. Αλλά στη μόνιμη και συντροφική συμβολή για την ευνόηση μαζικών πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων απέναντι στα μεγάλα και μικρά μέτωπα πάλης. Μόνο έτσι θα βεβαιώνεται ο κόσμος που στήριξε εκλογικά αυτές τις προσπάθειες αλλά και ευρύτερα οι εργαζόμενοι πως οι εκλογικές συνεργασίες δεν ήταν προϊόν μικροϋπολογισμών και αδιεξόδων, αλλά επιλογή στήριξης της αγωνιστικής λογικής. Και μόνο έτσι θα παράγονται δυνατότητες, θα αίρονται εμπόδια και αποστάσεις για μια πραγματική συμπαράταξη, μέτωπο, ενότητα των δυνάμεων αυτών.
Είναι βέβαιο πως με τη λήξη του β” γύρου, και καθώς θα σβήνουν οι εκλογικοί προβολείς, θα φαίνονται πολύ πιο καθαρά τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά και τα κρίσιμα μέτωπα της περιόδου. Πόλεμος, σκληρή αντιλαϊκή πολιτική και επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού και των αγώνων του θα λάβουν ξανά και φανερά τις κυρίαρχες θέσεις τους. Σε αυτές τις συνθήκες οι λαϊκές αγωνίες και ανησυχίες δεν μπορούν να «ακουμπήσουν» σε αριθμούς ψήφων και ποσοστών. Αναζητούν μαζική και μαχητική έκφραση σε αγώνες και κινητοποιήσεις, που εκτός των άλλων θα απαντούν στην πράξη τόσο στις τάσεις ενσωμάτωσης που δυναμώνουν στον ΣΥΝ όσο και στις χρεοκοπημένες επιλογές «συμπαρατάξεων προσωπικοτήτων» που γύρω από τον εαυτό του οικοδομεί το ΚΚΕ. Αλλά για μια τέτοια αγωνιστική προοπτική απαιτείται επίμονη προσπάθεια μέσα στο λαό και κινηματική αντίληψη μακριά από υποκειμενισμούς και κάθε μορφής σεχταρισμούς. Σε αυτά θα δοκιμαστούμε και θα κριθούμε όλοι μας.
