Η αναμονή είναι παραλυσία – Άμεσα γύρος γενικών συνελεύσεων
Ένας μήνας μόλις πέρασε από τις εκλογές και την πολυδιαφημισμένη στην Αριστερά «πτώση της κυβέρνησης». Ένας μήνας που ήταν αρκετός για να καταρρεύσουν οι… ανησυχίες του μη κυβερνητικού τμήματος της Αριστεράς αυτής, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιήσει όλα τα βασικά αιτήματα της προηγούμενης περιόδου και ότι το κίνημα θα μείνει… χωρίς στόχους και δουλειά.
Εξελίξεις που μπορούν πάντως να βοηθήσουν τους εργαζόμενους να εξάγουν τα αναγκαία συμπεράσματα, συμπεράσματα που είναι απαραίτητα την κρίσιμη κατάσταση που διανύουμε εδώ και μερικά χρόνια, και η οποία θα γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη. Τα οποία είναι κατά την άποψή μας τα εξής:
Συμπέρασμα πρώτο: Το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας αποτελεί μια πραγματική θηλιά, θηλιά η οποία αν για την αστική τάξη της χώρας αποτελεί αναγκαίο «παρελκόμενο», για το λαό αποτελεί κύρια πηγή δεινών και μοχλό ακόμα πιο καταθλιπτικής ταξικής κυριαρχίας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Συμπέρασμα δεύτερο: Με βάση το παραπάνω, η γραμμή της διαπραγμάτευσης, ενώ όλο αυτό το πλέγμα παραμένει άθικτο, καταλήγει να αποτελεί μια επικοινωνιακή φούσκα που ανοίγει το δρόμο στην υποταγή με «αριστερή» φρασεολογία αλλά και δίνει το δικαίωμα στην προηγούμενη μισητή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να εμφανίζει την επιλογή της υποταγής στην εξάρτηση και της προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής ως μονόδρομο.
Συμπέρασμα τρίτο: Είναι τέτοιας έκτασης η συνολική επίθεση του συστήματος, που ακόμα και οι ιδιαίτερα χαμηλές λαϊκές προσδοκίες για ένα απλό διάλειμμα, για απλή πρόσκαιρη ανακούφιση, δεν μπορούν να βρουν ανταπόκριση: Η υποτίθεται ευνόητη –πριν τις εκλογές- επιστροφή των διαθέσιμων και απολυμένων εκπαιδευτικών είναι στον αέρα, η κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων πέρασε από σαράντα κύματα για να καταλήξει (;) σε προαιρετική, η αξιολόγηση θα αντικατασταθεί από μια άλλη, στην οποία «δε θα τιμωρείται ο κακός αλλά θα επιβραβεύεται ο καλός»!
Συμπέρασμα τέταρτο: Η αναμονή για εξελίξεις που θα γίνουν έξω από μαζική οργάνωση και κίνηση, έξω από τους μαζικούς αγώνες είναι μάταιη και αποτελεί εγγύηση ότι οι εξελίξεις θα γίνονται κάθε μέρα και χειρότερες.
Ο κλάδος των εκπαιδευτικών ήταν από τα κομμάτια των εργαζομένων που στήριξαν στις εκλογές μαζικά το ΣΥΡΙΖΑ. Οι κινηματικές δυσκολίες που υπήρξαν το προηγούμενο διάστημα (με βασική ευθύνη όλου του ρεφορμιστικού μπλοκ) σε συνδυασμό με τη σαρωτική επίθεση που δέχτηκαν οι εκπαιδευτικοί το προηγούμενο διάστημα (δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι κάθε βδομάδα μια καινούρια αντιδραστική ρύθμιση εφαρμοζόταν) αλλά και τις αυταπάτες ότι η κυβερνητική εναλλαγή θα ξεκλειδώσει μια σειρά θετικές εξελίξεις οδήγησαν τους εκπαιδευτικούς στην επιλογή αυτή. Πιο συγκεκριμένα, μεγάλο ρόλο έπαιξε η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα επαναπροσλάβει τους διαθέσιμους και απολυμένους, αλλά και η δέσμευσή του για κατάργηση της αξιολόγησης. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι εκπαιδευτικοί περίμεναν κάτι παραπάνω από αυτά, όπως για παράδειγμα την αύξηση μισθών ή την επαναφορά του ωραρίου στα πριν του 2013 επίπεδα.
Η πραγματικότητα έρχεται να γειώσει με σκληρό τρόπο ακόμα και αυτές τις ψαλιδισμένες ελπίδες. Όλα πια δείχνουν ότι η επιστροφή των εκπαιδευτικών στη δουλειά (και δε μιλάμε δυστυχώς μόνο για επιστροφή στις θέσεις τους, που φαίνεται απίθανη) πρόκειται να ικανοποιηθεί από καθόλου ως μερικά. Ενώ οι παλινωδίες για την Τράπεζα Θεμάτων δείχνουν πώς το συνολικό πλέγμα σχέσεων (ακόμα και με τριτεύοντες παράγοντες και κέντρα όπως τα ιδιωτικά σχολεία και τα φροντιστήρια) δημιουργεί βαρίδια ακόμα και σε απλές αποφάσεις.
Για την ώρα οι εκπαιδευτικοί δείχνουν να περνάνε από τη φάση της αρχικής ικανοποίησης και εφησυχασμού στη φάση του μουδιάσματος και των πρώτων ενδείξεων ανησυχίας. Άλλωστε τα μηνύματα των εξελίξεων είναι πολύ καθαρά.
Με όλα αυτά γίνεται φανερό ότι η εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιήσει βασικά αιτήματα του κινήματος των εκπαιδευτικών (που οδήγησε μάλιστα κάποιους να επαναφέρουν τη λίστα τους από σήμερα μέχρι την αταξική κοινωνία) έχει πάει περίπατο. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών, οι οποίες σε προκήρυξή τους δέκα μέρες μετά τις εκλογές ανέφεραν ότι «το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος μετράει εναντίον των… δεσμεύσεων. Κάθε μέρα που περνάει θα ισχυροποιείται η επίκληση πιέσεων από ΕΕ-ΔΝΤ και θα ψάχνει η νέα κυβέρνηση εξόδους διαφυγής». Καθώς και ότι «το πλαίσιο διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων στις σπουδές, στη δουλειά και στις ελευθερίες δεν μπορεί παρά να παραμείνει όπως έχει. Αυτό το κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης θα γίνει πιο αποτελεσματικό όσο ενισχύεται η αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση».
Στις συνθήκες αυτές, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να υποστείλουν τις διεκδικήσεις τους ή να αντιμετωπίζουν με κατανόηση την πολιτική ή τις δυσκολίες της κυβέρνησης. Ούτε να γίνει το κίνημα μια από τις κυβερνητικές συνιστώσες η οποία θα ασκεί εποικοδομητική – συμπληρωματική παρέμβαση. Ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπιστεί η σαστιμάρα που υπάρχει ότι τάχα τώρα δεν ξέρουμε από ποιον ακριβώς διεκδικούμε. Σε κάθε περίπτωση, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, οι εργαζόμενοι διεκδικούν από αυτόν που αναλαμβάνει τη διαχείριση, τη διακυβέρνηση δηλαδή της χώρας.
Το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να γίνουν γενικές συνελεύσεις σε όλους τους χώρους της εκπαίδευσης και να οργανώσουν την πρώτη διεκδικητική – απεργιακή κινητοποίηση. Μια κινητοποίηση όπου τα αιτήματα για επαναπρόσληψη των διαθέσιμων – απολυμένων, για διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους, για άμεση κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης και της διεκδίκησης δωρεάν εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά θα πρέπει να ξανακουστούν δυνατά. Όπως πρέπει να ξανακουστεί δυνατά η απαίτηση για ανατροπή των μνημονίων και της πολιτικής τους. Κάτι που έχει ξεχαστεί τελευταία.
Και, τέλος, πρέπει να ακούγεται όλο και συχνότερα η ανάγκη οργάνωσης του αγώνα ενάντια στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, στο ΝΑΤΟ, σε όλους δηλαδή τους μηχανισμούς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που αποτελούν εγγύηση για την όξυνση της καπιταλιστικής επίθεσης και των δεινών για το λαό.
Π.Σ. 751
