Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 873)
Κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο αντιδραστικές αστικές τάξεις Τουρκίας και Ελλάδας και τα κράτη τους ένθεν κακείθεν του Αιγαίου. Το πεδίο έχει διευρυνθεί επικίνδυνα πλέον, συμπεριλαμβάνοντας τα χερσαία και υδάτινα σύνορα στον Έβρο, τις μόνιμες υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα κι ακατοίκητα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, το ανοιγοκλείσιμο της στρόφιγγας των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών και τις συνεχείς ασκήσεις ευρείας κλίμακας στο Αιγαίο κι απ’ τις δύο πλευρές. Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις έρευνες της τουρκικής πλευράς μέσα σε οριοθετημένα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ μετά το πάγωμα ερευνών-γεωτρήσεων και την πρόσκαιρη (;) αποχώρηση των κολοσσών που είχαν αναλάβει την πραγματοποίησή τους εξαιτίας της κατάρρευσης των διεθνών τιμών πετρελαίου, αλλά και την εξαγγελία πραγματοποίησης ανάλογων από την Τουρκία νότια της Κρήτης.
Στο λογαριασμό πρέπει να μπουν οπωσδήποτε το τουρκολιβυκό σύμφωνο και οι επιπτώσεις του, η πρόσφατη συμφωνία για τις ΑΟΖ στα δυτικά σύνορα της χώρας μας μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας, οι ατελέσφορες μέχρι στιγμής προσπάθειες για ανάλογη διευθέτηση μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, η ανοικτή στρατιωτική παρέμβαση της Τουρκίας σε Λιβύη και Βόρεια Συρία, το κυπριακό ζήτημα με όλες τις παραμέτρους του, οι αμερικανόπνευστες τριμερείς μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου και Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και ο αγωγός EAST-MED. Επίσης δεν πρέπει να λανθάνει της προσοχής μας το ζήτημα με την Αγία Σοφία που ξανάνοιξε έντονα το τελευταίο διάστημα χωρίς ποτέ να έχει κλείσει, δίπλα σ’ αυτό της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, με βασική πλευρά την εργαλειοποίησή τους από τις δύο αστικές τάξεις.
Στη μεγάλη και πιο καθοριστική εικόνα οφείλουμε να βλέπουμε τον συνεχώς οξυνόμενο ανταγωνισμό όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών παικτών, με πρώτους και καλύτερους τους Αμερικάνους και τους Ρώσους, που έρχονται όλο και κοντύτερα σε μια πιο άμεση αναμέτρηση από τις προηγούμενες φάσεις αντιπαράθεσης μέσω αντιπροσώπων, τις οικονομικές κατά βάση διεισδύσεις της Κίνας στην περιοχή, τις παρεμβάσεις της ΕΕ σ’ όσα ζητήματα υπάρχει κοινός βηματισμός ανάμεσα στους βασικούς πυλώνες της, αλλά και τις ιδιαίτερες εκφρασμένες βλέψεις της Γαλλίας κυρίως αλλά και της Ιταλίας, χωρίς να υπολείπεται στον οικονομικό τομέα η Γερμανία. Μέσα σ’ αυτά υπάρχει και η εξίσου επικίνδυνη αναμόχλευση ζητημάτων που υποβόσκουν στη δυτική προς ώρας πλευρά των Βαλκανίων.
Οι τριμερείς και ο αγωγός απ’ τη μια πλευρά και το τουρκολιβυκό σύμφωνο απ’ την άλλη, ήταν οι ενέργειες που έριξαν κι άλλο λάδι στη φωτιά που απειλεί να σύρει τους δυο λαούς σε μια αλληλοσφαγή. Ήταν ενέργειες επιθετικές κι απ’ τις δύο πλευρές, που είχαν την παρότρυνση και την ανοχή των ΗΠΑ. Η ελληνική αστική τάξη σε ρόλο πρόθυμου ατζέντη των ιμπεριαλιστών επιχείρησε κι εξακολουθεί να επιχειρεί να κερδίσει πόντους και να στριμώξει την ανταγωνίστριά της, που ως πρόσφατα εμφανιζόταν δύστροπη και τελευταία επαναδιαπραγματεύεται την “επιστροφή” της στις δυτικές νόρμες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η αναβολή συνάντησης Λαβρόφ-Τσαβούσογλου και Ντι Μάγιο-Τσαβούσογλου δείχνει ότι η Τουρκία δεν μπορεί να εξακολουθεί “να το παίζει” σε δυο ταμπλό για πολύ ακόμη. Το που θα κάτσει η μπίλια κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να προδικάσει. Πρόκειται για μια πολυπαραγοντική εξίσωση, με τον πρώτο λόγο σίγουρα να έχουν οι μεγάλες δυνάμεις. Το πεδίο δεν ελέγχεται από τις δύο εξαρτημένες τυχοδιωκτικές άρχουσες τάξεις, που είναι υποχρεωμένες να κάνουν τις όποιες -ακόμη και τολμηρές- κινήσεις τους μέσα στο πλαίσιο που καθορίζει η στρατηγική και η τακτική των μεγάλων παικτών.
Τα τεκταινόμενα στη Λιβύη με την ανατροπή της εικόνας και τη σταθεροποίηση του Σάρατζ ως αποτέλεσμα της στήριξής του από τις ΗΠΑ και με την άμεση επέμβαση των Σύρων μισθοφόρων για λογαριασμό της Τουρκίας, καθώς και η φανερή αδυναμία των Ευρωπαίων να διασφαλίσουν το εμπάργκο όπλων, έχουν παράξει νέα δεδομένα. Η ελληνική αστική τάξη που πόνταρε στο άλογο του Χαφτάρ (σε προφανή δυσαρμονία με τις αμερικανικές ιεραρχήσεις) -που τον στηρίζουν Ρωσία και Γαλλία- για να αποδομήσει υποτίθεται “εκ των έσω” το τουρκολιβυκό σύμφωνο, με βάση αυτές τις εξελίξεις έμεινε μετέωρη. Έτσι πρέπει να ερμηνεύσουμε την εσπευσμένη κίνηση με την Ιταλία, πλευρές της οποίας ίσως και να μην έχουν ακόμη φανεί στο σύνολό τους, αλλά και το πρόσφατο ταξίδι Μητσοτάκη στο Ισραήλ προς επαναβεβαίωση του άξονα, παρά το γεγονός της προσπάθειας επαναπροσέγγισης του τελευταίου με την Τουρκία. Στον ίδιο καμβά εντάσσεται και το ταξίδι του Δένδια στην Αίγυπτο, με την καλλιέργεια στη χώρα μας ενός κλίματος προσμονής συμφωνίας των δύο χωρών, έστω και σε μερική οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ που θα επικαλύπτει την τουρκολιβυκή.
Η άμεση σχέση όλων αυτών των ζητημάτων με την κατάσταση που βρίσκονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι προφανής. Η διεκδίκηση ρόλου περιφερειακής δύναμης από την Τουρκία με τις κινήσεις της στη Συρία και το οπωσδήποτε αξιοπρόσεκτο “πόδι” της στη Λιβύη σε συνδυασμό με τις σχέσεις της με την Αλβανία, κάνουν την αστική τάξη της χώρας μας να αισθάνεται κάπως “περικυκλωμένη”. Το γεγονός ότι σοβαρά χειροπιαστά μέτρα ενάντια στη γείτονα και την αναθεωρητική πολιτική της, πέρα από διακηρυκτικές αποφάσεις, δεν έχουν ληφθεί ούτε από ΗΠΑ ούτε από ΕΕ, δυναμώνει το αίσθημα ανασφάλειάς της. Όσο κι αν θέλει να εμφανίζεται ως πυλώνας ασφάλειας και σταθερότητας και εναγώνια επιζητά την έμπρακτη αναγνώριση από τους “αρμόδιους” αυτού της του ρόλου, αναζητά επειγόντως συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή. Το αν, πέρα από τις μπίζνες, θα της κάνουν τη χάρη Αίγυπτος και Ισραήλ είναι ένα ζήτημα, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε περαιτέρω επιδείνωση των όποιων σχέσεών τους με την Τουρκία. Η σχεδιαζόμενη επίσκεψη κυβερνητικού κλιμακίου στην Τυνησία και το “άνοιγμα των ποδιών της”, ως προσπάθεια ν’ ακολουθήσει το εμφανέστατα πιο αναβαθμισμένο αντίστοιχο τουρκικό στη Μεσόγειο, δείχνει κάποιες επιθυμίες πάντως.
Η Αθήνα προσπαθεί να προλάβει τις ενέργειες της Άγκυρας πριν παγιώσουν μια κατάσταση, δημιουργώντας τα δικά της τετελεσμένα”. Οι δηλώσεις κι απ’ τις δύο πλευρές ανεβάζουν τους τόνους με τη χρήση μιας πολεμικής ρητορικής, σημάδι ότι οι παλαιότεροι δίαυλοι επικοινωνίας έχουν στενέψει. Δεν περνά μέρα που να μην ανταλλάσσονται απειλές και λεονταρισμοί, δυσχεραίνοντας την ατμόσφαιρα. Το δηλητηριώδες κι αντιδραστικό αυτό κλίμα λειτουργεί στην κατεύθυνση προσπάθειας ισχυροποίησης γεωπολιτικά, πολιτικά και στρατιωτικά κάθε χώρας, αλλά και αναβάθμισης του “επιδιαιτητικού” ρόλου των ιμπεριαλιστών που εν τέλει κάνουν κουμάντο. Μια πρόγευση της νέας αγοράς του νέου αιώνα που έχει εξαγγελθεί από την ελληνική κυβέρνηση πήραμε με την αγορά ντουφεκιών και οχημάτων για τον στρατό και την αστυνομία από το Ισραήλ αξίας 200 εκατ. ευρώ, εν μέσω πανδημίας. Τα πράγματα δε θα μείνουν μόνο εκεί. Το φετινό καλοκαίρι όλα δείχνουν ότι θα είναι πολύ πιο θερμό κι επικίνδυνο από τα προηγούμενα.
Οι λαοί των δύο χωρών μας έχουν πολλά ακόμη εμπόδια να ξεπεράσουν στον δρόμο για το στέριωμα της ειρήνης και της φιλίας ανάμεσά τους, με βασικό σημερινό καθήκον το κοινό τους μέτωπο ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τις αστικές “τους” τάξεις.
