Προφανώς αυτής που μας πλασάρουν, έντονα και με αγοραίο τρόπο, τις τελευταίες μέρες και ενόψει εκλογών. Και μάλιστα με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς και διασταυρώσεις. Τα πράγματα εκεί που έχουν οδηγηθεί κατάντησαν την «ενότητα» κάτι σαν πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης». Αν εξαιρέσουμε λοιπόν το ΚΚΕ, που έχει τους δικούς του λόγους και τις δικές του ανασφάλειες για να αποστασιοποιείται από τη φιλολογία περί ενότητας, το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της Αριστεράς, μικρότερων και μεγαλύτερων, πλασάρονται «ενωτικοί».
Το χορό σέρνει εδώ και μέρες ο ΣΥΝ και όσοι στοιχήθηκαν πίσω από αυτόν τελευταία. Από κοντά και το ΔΗΚΚΙ, με αποτέλεσμα να παρασύρεται σχεδόν όλο το φάσμα των υπόλοιπων δυνάμεων. Ολοι θέλουν να ενώσουν όλους ή έστω κάποιους πιο επιλεκτικά. Ολοι απαντούν στην ενότητα του άλλου προβάλλοντας τη δική τους εκδοχή της ενότητας. Βασικός λοιπόν εμπνευστής φαίνεται να ήταν η ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία, προκειμένου να κρύψει την ανυπαρξία της πολιτικής της και τις πιέσεις που δεχόταν από συντηρητική κατεύθυνση, υιοθέτησε αυτό το προφίλ μιας και, όχι άδικα, θεωρούσε ότι τα συνθήματα της ενότητας ανταποκρίνονται στη διάθεση μεγάλου τμήματος του αριστερού κόσμου. Εβγαλε δηλαδή από τη φαρέτρα της το μοναδικό όπλο που της είχε απομείνει για να απαντήσει στο πρόβλημα ταυτότητας που είχε και έχει και που ταυτόχρονα θεωρούσε ότι στριμώχνει το ΚΚΕ.
Τσίμπησαν αμέσως και οι άλλοι μικρότεροι σύμμαχοί της στο «Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς», που θεώρησαν ότι με την επίκληση της ενότητας μπορούν να δικαιολογήσουν τη δεξιά τους μετατόπιση, την πολιτική ουράς που ακολουθούν απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΝ. Καλύφθηκαν δηλαδή πίσω από την «ενότητα» για να κρύψουν την υπόκλισή τους στους συσχετισμούς και τις πιέσεις των καιρών που τους οδηγούν απλώς σε αναζήτηση στέγης, χωρίς άλλες φιλοδοξίες. Ηρθε και η δήλωση Θεοδωράκη, την οποία ανεξαρτήτως των προθέσεών του αξιοποίησαν και παράγοντες του συστήματος, παρουσιαζόμενοι κι αυτοί σαν να ευνοούν την όλη φιλολογία. Σε σημείο που να προβληματίζει μήπως η ανακίνηση της ενότητας για λογαριασμό τους είναι ένας δούρειος ίππος, με άλλους, ανομολόγητους αλλά φανερούς στόχους που αφορούν και τη μελλοντική διαμόρφωση των συσχετισμών στο αστικό μπλοκ αλλά και την ευνόηση από μεριάς τους τάσεων μέσα στο πλαίσιο της Αριστεράς λιγότερο απείθαρχων, λιγότερο επικίνδυνων και, σε τελευταία ανάλυση, πιο αρεστών.
Οπως και να “χει το πράγμα, το ΚΚΕ(μ-λ) δεν είναι διατεθειμένο να ακολουθήσει ούτε, πολύ περισσότερο, να βάλει και λίγη ενότητα στο ρεπερτόριό του, όπως λαθεμένα και κάτω από την πίεση αναγκάζονται να κάνουν και δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τον άχαρο ρόλο του απολογητή στις πιέσεις ενότητας τον αφήνουμε στην ηγεσία του ΚΚΕ, που όλα τα προηγούμενα χρόνια έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την κοινή δράση και το συντονισμό της Αριστεράς στο πλαίσιο τόσο του αντιπολεμικού κινήματος όσο και των όποιων αντιστάσεων των εργαζομένων, που η υποτίμηση των δυνάμεων του κινήματος την οδήγησε σε σεχταριστική πρακτική, με αποτέλεσμα να πριονίσει και τις όποιες πενιχρές επιτυχίες είχε στο επίπεδο της συνεργασίας με άλλες δυνάμεις. Αυτό άλλωστε μαρτυρά και το πρόσφατο διαζύγιο με την Κομμουνιστική Ανανέωση. Είναι τόσο πρόσφατη η επίμονη και συστηματική μας προσπάθεια για επίτευξη κοινής δράσης και συντονισμού των αριστερών δυνάμεων, έτσι όπως εκφράστηκε στο επίπεδο της αλληλεγγύης στην ιρακινή αντίσταση, που δεν έχουμε καμία ανάγκη να κρύψουμε τίποτα. Θα χρειαζόμασταν σελίδες επί σελίδων, συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων στα ΜΜΕ για να απαριθμήσουμε τις φορές που η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και του ΣΥΝ μόνο τα τέσσερα τελευταία χρόνια που μεσολάβησαν από τις εκλογές του Απρίλη απέρριψαν και σνομπάρισαν προτάσεις μας για κοινή δράση και συντονισμό ή έστω και συμπόρευση σε πολιτικά ζητήματα και στόχους που απασχόλησαν και απασχολούν το λαό.
Πόσες φορές οι σημερινοί «συνεργαζόμενοι» με τον ΣΥΝ, που σήμερα προσκυνάνε στο όνομα της ενότητας, απέρριψαν προτάσεις της «Θεσσαλονίκη-Αντίσταση 2003? για κοινή δράση λέγοντάς μας, με περισσό ηγεμονισμό και αυταρέσκεια, «να μπούμε στο Φόρουμ». Οχι, δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα. Σε αντίθεση με δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που, παραμονές εκλογών, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά παρουσιαζόμενοι σαν υπέρμαχοι της «ενότητας του πόλου της ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Δυνάμεις, που προσπαθούν να κρύψουν τις αρνητικές τους υπηρεσίες στην υπόθεση της κοινής δράσης ιδιαίτερα τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Την απογείωσή τους που διαδεχόταν την απογοήτευση, τον εκφυλισμό της πολιτικής πάλης σε ενέργειες «ανυπακοής». Την απαξίωση των όποιων λίγων θετικών τους πρωτοβουλιών προκειμένου να επιβάλουν «εδώ και τώρα» το λαθεμένο στρατηγικό τους προσανατολισμό στη λογική ότι «επιδιώκουμε το μέγιστο και δεν μας φτάνουν τα κοινώς αποδεκτά». Λογική με την οποία είχαν απορρίψει πλην των άλλων την πρόταση εκλογικής συνεργασίας που τους είχαμε απευθύνει στις εκλογές του 2000!
Εμείς λοιπόν θα επιμείνουμε και προεκλογικά στην πολιτική ουσία.
Τις εντυπώσεις, τις πόζες, τις αφήνουμε. Μας έχουν προλάβει τόσοι και τόσοι άλλωστε!
φ.493, 24/1/04
