Είναι εδώ και αρκετά χρόνια που ένα σύνολο δυνάμεων έχουν επικεντρώσει την πολιτική τους τακτική στη μάχη ενάντια στο δικομματισμό. Πρώτοι διδάξαντες του μετώπου αυτού οι δυνάμεις της χρήσιμης στο σύστημα Αριστεράς ΚΚΕ – ΣΥΝ. Με βάση τη δεξιά στροφή στα πολιτικά πράγματα, την ένταση της επίθεσης αλλά και τις δυσκολίες του κινήματος, στη γοητεία της ευκολίας υπέκυψαν και μικρότερες δυνάμεις της Αριστεράς – την ίδια στιγμή περίπου που υπέκυψαν στη στήριξη του ρεφορμιστικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και mail διακινήθηκε μαζικά από συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην ΑΠΟΧΗ που έμμεσα παρουσίαζε ως προτιμότερο ενδεχόμενο την ψήφο στο ΚΚΕ(μ-λ) (το οποίο απείχε!) μέχρι τη Φιλελεύθερη Συμμαχία και τη Χρυσή Αυγή (!) από το ενδεχόμενο της Αποχής για να περιοριστούν τα ποσοστά του δικομματισμού!!
Στο χορό βέβαια τελευταία μπήκαν διάφοροι νέοι επίδοξοι… αντιδικομματικοί πάσης προέλευσης όπως το ΛΑΟΣ και οι Οικολόγοι.
Το πραγματικό δίλημμα – οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές
Τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται μια βαθιά επίθεση του καπιταλισμού απέναντι σε ό,τι είχαν κατακτήσει οι λαοί τον προηγούμενο αιώνα. Μια επίθεση που παίρνει κατακλυσμιαίες διαστάσεις στο φόντο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης με βάση το μονόδρομο του συστήματος στην κατεύθυνση του φορτώματος της κρίσης αυτής στις πλάτες της εργατικής τάξης και του λαού.
Το αν στηρίζει κάποιος την επίθεση αυτή ή όχι, το αν εξυπηρετεί το ξεδίπλωμα των αγώνων του κινήματος ή όχι, το αν υποτάσσεται στους κανόνες που θέτει το σύστημα ή όχι, ΑΥΤΑ είναι τα πραγματικά διλήμματα, ΑΥΤΕΣ είναι οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές! Και όχι αν την πολιτική του συστήματος τη στηρίζουν μονοκομματικές ή πολυκομματικές κυβερνήσεις, δύο, τρία ή δεκατρία κόμματα…
Αλλωστε, στη φάση αυτή, σε αυτή την αντιδραστική καπιταλιστική επίθεση συστρατεύονται από τη μία το σύνολο των κέντρων εξουσίας του συστήματος, όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα και όλοι οι «πρόθυμοι» να δώσουν χέρι βοήθειας στο σύστημα. «Δικομματικοί» ή «πολυκομματικοί», μικροί ή μεγάλοι υποστηρικτές του καπιταλισμού στην Ευρώπη και στη χώρα μας βρίσκονται στην από «κει μεριά» της όχθης, ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.
Τι κέρδος αποτελεί για το λαϊκό παράγοντα η περιβόητη «μείωση των ποσοστών του δικομματισμού» όταν είναι φανερό ότι μια σειρά επίδοξοι νέοι (και μικροί) παίκτες βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης;
Γιατί οι «αριστεροί» θιασώτες του αντιδικομματικού αγώνα δεν κάνουν μια αυτοκριτική για τον αποπροσανατολισμό που έχουν σπείρει τόσα χρόνια και που οδηγεί σήμερα στο να κλαψουρίζουν (οι ίδιοι!) για την άνοδο του ΛΑΟΣ και το στήσιμο από το σύστημα ενός κόμματος – οπερέτα όπως αυτό των Οικολόγων;
Οι πραγματικές επιδιώξεις του «αντιδικομματικού» μετώπου
Θα μπορούσε να πει κανένας ότι η επίκληση της αντίθεσης στο δικομματισμό από δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά έχει τη βάση της στη φυγή σε εύκολες, απολίτικες και λαϊκίστικες λύσεις για να διευρυνθεί η κοινωνική βάση στήριξης των δυνάμεων αυτών. Δυστυχώς, αυτή θα ήταν μια… ευχάριστη εκδοχή.
Η πραγματική κοινωνική βάση του οπορτουνισμού αυτού είναι το «παράπονο» μεσαίων στρωμάτων ότι έχουν απαξιωθεί πλήρως από τη μεγαλοαστική τάξη που εκφράζεται πολιτικά από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και το συνακόλουθο παράπονο της πολιτικής έκφρασης των στρωμάτων αυτών –μέσω του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ- ότι στο αστικό πολιτικό παιχνίδι δεν προβλέπεται καμία θέση για τους πολιτικούς αυτούς σχηματισμούς.
Η απολίτικη υπεραπλούστευση των ρεφορμιστικών κομμάτων που μετατρέπουν την εκλογική αποδοκιμασία του δικομματισμού σε μητέρα των μαχών, συνδέεται με τις φιλοδοξίες τους να παίξουν συμπληρωματικό ρόλο στη διαχείριση του συστήματος. Συνδέεται ουσιαστικά με τη φαντασίωση ότι θα ανοίξει ο δρόμος σε κυβερνήσεις συνεργασίας και σε «αριστερούς» ρυθμιστικούς παράγοντες. Εχει βάση την –τόσο κυρίαρχη, δυστυχώς σε πολλές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά- εκλογομανία, τον κυβερνητισμό, την αντίληψη «συμπληρώματος» στο αστικό πολιτικό παιχνίδι.
Και επειδή η γενική επίκληση της καταγγελίας των δύο δεν εμπεριέχει τα απαραίτητα πολιτικά χαρακτηριστικά, έρχονται το ΛΑΟΣ και οι Οικολόγοι για να τους προσπεράσουν από τα δεξιά σε σχέση με την αποδοκιμασία των δύο βασικών κομμάτων της αστικής τάξης.
Ενάντια στο σύστημα, την πολιτική του και σε όλα τα στηρίγματα του
Αν κάτι φάνηκε ανάγλυφα στις τελευταίες ευρωεκλογές, είναι ότι τα πραγματικά προβλήματα του κινήματος δεν μπορούν να ξεπεραστούν με κομπίνες. Ότι το πραγματικό επίπεδο συγκρότησης της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να προσπεραστεί με εύπεπτους –πλην όμως- αποπροσανατολιστικούς στόχους.
Ότι το πραγματικό μέλλον του λαού, της εργατικής τάξης και των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρχει έξω από το κίνημα και τους αγώνες – εκεί δηλαδή που όποιος συμμετέχει θέτει πρακτικά τον εαυτό του ενάντια στην πολιτική και τα στηρίγματα του συστήματος.
