Απ΄τις 25 του Μάη, πλήθος λαού άρχισε να συρρέει μαζικά στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες της χώρας. H αιτία γι’ αυτό ήταν το ξεχείλισμα της οργής του κόσμου, της νεολαίας, των εργαζόμενων, των ανέργων απέναντι στη μελανή πραγματικότητα στην οποία τους έχει οδηγήσει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης και το σάπιο πολιτικό του προσωπικό. Αλλά και το ακόμα πιο ζοφερό μέλλον, γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Γρήγορα φάνηκε, πως παρά τις προσπάθειες διαφόρων δυνάμεων του συστήματος, Μ.Μ.Ε. και άλλων δικτύων, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης και της «αξιωματικής αντιπολίτευσης», να χαϊδέψουν το κίνημα αυτό, για να το ενσωματώσουν και να εκτονώσουν έτσι την οργή και την αγανάκτησή του κόσμου, ήταν «παιχνίδι με τη φωτιά».
Γιατί μια τέτοια κατάσταση, έδωσε την έμπρακτη δυνατότητα έκφρασης της οργής, σε πολύ μεγάλα κομμάτια του λαού μας! ‘Έδωσε τη δυνατότητα, η δυσφορία που εκφράζεται στα διάφορά γκάλοπ ή ακόμα και στις εκλογές, να «σηκωθεί από τον καναπέ» και να βγει στο δρόμο! Έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο του μόχθου, μετά από ώρες εξαντλητικής δουλειάς, να κατεβαίνει στο Σύνταγμα και μένει εκεί, ως αργά το βράδυ. Να «σιχτιρίζει» τους «ισχυρούς». Ν’ ακούει, να μιλάει, να προβληματίζεται. Στον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα, εκεί που η λέξη «απεργία» είναι απαγορευμένη και ισοδυναμεί με απόλυση, να βρεθεί μαζί με χιλιάδες άλλους και να εκφράσει την αντίθεσή του στον εργοδότη, στις εργασιακές σχέσεις που εφαρμόζονται, στην αφαίμαξη των δικαιωμάτων του. Στον εργαζόμενο του δημόσιου τομέα -που θεωρείται από το σύστημα, υπεύθυνος για όλα τα δεινά του τόπου – και όπου ο συνδικαλισμός ισοδυναμεί με το ξεπούλημα και τον εργατοπατερισμό «παραγόντων», να αναθαρρήσει. Στο νεολαίο, το μαθητή και φοιτητή, να βρεθεί σε διαδικασίες και ζυμώσεις, που είναι σχεδόν ανύπαρκτες στα σχολεία και τις σχολές, την περίοδο των μνημονίων, που θά ‘πρεπε να’ ναι καθημερινές, ζωντανές και μαζικές. Στον απολυμένο και στον άνεργο, δίνοντας του κουράγιο να συνεχίσει να στέκεται στα πόδια του και ν’ αγωνιστεί.
Η μαζική συμμετοχή του λαού και η έκφραση της οργής του απέναντι στους «από πάνω», δε θα μπορούσε να είναι απαλλαγμένη κι από διάφορα αρνητικά στοιχεία που επι δεκαετίες και καθημερινά καλλιεργεί το σύστημα. Αρνητικά στοιχεία που τροφοδοτούνται κι απ’ τη χρεωκοπία των αστικών πολιτικών κομμάτων και του εργατοπατερισμού. Στοιχεία, που κάποιοι– και εκ των διοργανωτών της Πλατείας Συντάγματος- έκαναν σημαία τους: Την «απολιτική», την «αντίθεση στα κόμματα και τα συνδικάτα, γενικώς» αλλά και τις… ιδεολογίες (!!!) και τους «διαχωρισμούς του τύπου δεξιά – αριστερά», την αποθέωση του ατομικού σε βάρος του συλλογικού!
Η ιδεολογική κυριαρχία του συστήματος οδήγησε μέχρι και στην ανοιχτή επίθεση απέναντι σε όποιον επέμενε στην ειλικρινή και σαφή δήλωση της ταυτότητας της συλλογικότητάς του. Αμφισβητήθηκε με το πρόσχημα «δεν ανήκω σε κανένα κόμμα» και αυτό το κατακτημένο με αίμα, δικαίωμα, της διακίνησης των ιδεών. Το αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης αντιμετώπισε και ο «Χώρος Αριστερά στην Πλατεία». Και όχι από τον πλατύ κόσμο που συνέρεε στην Πλατεία… Η ασφυκτική πίεση και οι επιθέσεις όμως δεν οδήγησαν το «Χώρο Αριστερά στην Πλατεία», σε παραίτηση και σε υποχώρηση! Αλλά σε επιμονή στη διακίνηση των ιδεών. Στη διοργάνωση συζητήσεων με συμμετοχή πλατειού κόσμου. Αλλά και στην έμπρακτη υπεράσπιση της παρουσίας του λαού στο Σύνταγμα απέναντι στην κρατική καταστολή (15 Ιούνη) που επιδίωξε να τελειώνει με την πλατεία.
Στην πλατεία κάποιοι επιχείρησαν να κυριαρχήσουν μέσα από τα… «κόμματα των αγανακτισμένων»! Πολιτικές κατευθύνσεις και γραμμές όπως για την Ε.Λ.Ε. (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου) και τις προτάσεις για το χρέος της χώρας, είχαν την τιμητική τους. Η διοργάνωση εκδηλώσεων και συνθήματα σε πανό, με τον παραπάνω χαρακτήρα τίθονταν σε ψηφοφορία «έτοιμες» και καθόλου «αυθόρμητα» και πέρναγαν σαν αποφάσεις των «λαϊκών συνελέυσεων». Προπαγανδίζονταν πλατιά θέσεις με κορμό την πτώση της κυβέρνησης που θα οδηγήσει σε (τι άλλο;) εκλογές. Θέσεις που έδειχναν τις πραγματικές προθέσεις, όσων «χαϊδεύουν» σήμερα τις πλατείες, για να τις χρησιμοποιήσουν αύριο και εκλογικά. Κι όλα αυτά με τη «μάσκα» του «ακομμάτιστου». Αλλά και με την επίκληση της «άμεσης δημοκρατίας». Οχι της δημοκρατίας που δίνει τη δυνατότητα σε πλατειές μάζες λαού, να συζητήσουν, να προβληματιστούν, να μιλήσουν άνετα και να προτείνουν τρόπους οργάνωσης του αγώνα τους, αλλά μιας καρικατούρας της, που θέλει τους συμμετέχοντες στις συνελεύσεις να «επικυρώνουν» ή να «απορρίπτουν», με ανάλογη κίνηση του χεριού, ειλημμένες αποφάσεις.
Υπήρξαν βέβαια και λογικές και πρακτικές, των οποίων το ζητούμενο δεν ήταν η οργάνωση ενός μαζικού κινήματος αντίστασης, τόσο απέναντι στην καθημερινή επίθεση όσο και συνολικά στο σάπιο σύστημα και στην προοπτική της ανατροπής του. Λογικές και πρακτικές που προωθούν τη δημιουργία «κυττάρων» μιας «άλλης κοινωνίας» στο σήμερα. Ενός «παραδείσου», μέσα στην «κόλαση». Μιας αποτυχημένης ουτοπίας που «ξεχνά» τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινωνίας στην οποία ζούμε, «ξεχνά» τους όρους ανατροπής. Στη λογική αυτή εντάσσονταν και τα περί «αυτοθέσμισης», αλλά και «εναλλακτικές προτάσεις» δημιουργίας «άλλων δομών».
Οι δυνάμεις της επίσημης αριστεράς είτε βρέθηκαν «εκτός πλατειών» και ενάντια, όπως το ΚΚΕ, (παρά το περιστασιακό πέρασμα του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα, αποτέλεσμα της πίεσης που δέχθηκε), είτε «έπαιξαν» στις πλατείες με το «ακομμάτιστο» και τις «αντι-προτάσεις» (ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Οι δυνάμεις της αυτονομίας – αναρχίας βρέθηκαν είτε εκτός (ένα τμήμα τους), είτε «ψάρεψαν στα θολά νερά», υποτασσόμενες στο κλίμα «αντίθεσης στα κόμματα» και «διαμόρφωσης άλλων δομών»…
Στις πλατείες «ψάρεψαν» βέβαια (στα θολά νερά, επίσης) και οι … εθνοκάπηλοι. Οι φασίστες. Οι κυνηγοί των μεταναστών. Αυτοί που υποτίθεται πως προβάλλουν την… «ελληνικότητα όλων». Ποιών «όλων», άραγε; Του πολιτικού προσωπικού, και του λαού; Των εργοδοτών και των εργαζομένων; Των ΜΑΤ και των διαδηλωτών; Και που υποτάσσονται στα μεγάλα, ξένα αφεντικά τους, ενώ «τσαμπουκαλέυονται» τους αδύναμους, και τους μεροκαματιάρηδες άλλων χωρών (ή και της χώρας μας, όταν χρειαστεί…).
Μπροστά στη μάχη για να μην περάσει το λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» θα εκφραστεί και πάλι η μαζική λαϊκή αντίθεση! Μιά κατασταση που τρομάζει την κυβέρνηση, και συνολικά, το σύστημα, όπως φάνηκε και στις 15 του Ιούνη, με την άγρια καταστολή και τα χημικά, αλλά και τις πολιτικές μανούβρες που ακολούθησαν.
Ανεξάρτητα από την έκβαση του αγώνα απέναντι στο μεσοπρόθεσμο, οι αιτίες που οδηγούν το λαό να πλημμυρίζει τις πλατείες, τους δρόμους, να κατεβαίνει στις απεργίες και στις διαδηλώσεις, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, πολλαπλάσιες! Και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, οι μετανάστες πιό «σοφοί» από κάθε προηγούμενη προσπάθεια μπορούν να συγκροτήσουν ένα πραγματικό, μαζικό, αποφασιστικό Μέτωπο Αντίστασης. Πιο «σοφοί», άρα πιο πολιτικοποιημένοι, ώστε να μην παρασύρονται από τις μανούβρες της εξουσίας και τις εκλογολάγνες ονειρώξεις της υποταγμένης αριστεράς. Δύσκολος και απαιτητικός δρόμος, που όμως και νίκες μπορεί να επιφέρει, και το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης να αμφισβητήσει.
