Ο Μαοϊσμός είχε μια ακόμη μεγάλη συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με τον καθορισμό του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου σαν την οικουμενική στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό αφορά και την ισορροπία του παρελθόντος αλλά και τη μελλοντική μας δουλειά.
Σχετικά με την ισορροπία του παρελθόντος όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στις ιμπεριαλιστικές χώρες απέτυχαν αντιμετωπίζοντας ένα εμπόδιο, δηλαδή την απειλή ή την πραγματοποίηση του εμφυλίου πολέμου εναντίον τους από την ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Αντιμετωπίζοντας αυτό το εμπόδιο κάποια κόμματα δεν δέχτηκαν την πρόκληση και υποχώρησαν. Κάποια άλλα ρίχτηκαν μόνο στον τομέα της ένοπλης πάλης θεωρώντας ότι η νίκη θα ήταν εφικτή χάρη σε ένα ξαφνικό χτύπημα και ηττήθηκαν πολύ γρήγορα.
Η ιστορία το έχει επιβεβαιώσει επανειλημμένα. Ταυτόχρονα η ιστορία μας διδάσκει όλα όσα κατέκτησε σο κομμουνιστικό κίνημα τον περασμένο αιώνα βασίστηκαν στην ένοπλη σύγκρουση που πραγματοποιήθηκε για παρατεταμένη περίοδο.
Η ίδια η Οκτωβριανή επανάσταση δεν ήταν μια ευκαιριακή και τυχερή εξέγερση που έγινε τη σωστή χρονική στιγμή αλλά η κορύφωση μιας παρατεταμένης προπαρασκευαστικής περιόδου και συνεχίστηκε από μια μακρά περίοδο εμφυλίου πολέμου, σύμφωνα με την πορεία που αντιστοιχεί στο μοντέλο του λαϊκού παρατεταμένου πολέμου όπως ανέπτυξε για πρώτη φορά ο Μάο.
Σε σχέση με τη χώρα μας, το δικό μας κομμουνιστικό κίνημα σημαδεύτηκε από το ανώτερο σημείο στο οποίο έφτασε, την στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική, την αντίσταση κατά του Ναζί-φασισμού (1943-45).
Κατά τη γνώμη μας, ο παρατεταμένος επαναστατικός λαϊκός πόλεμος μπορεί να ισχύσει και στις ιμπεριαλιστικές χώρες και όχι μόνο στις καταπιεσμένες και μισο-αποικιακές χώρες όπως θεωρούν πολλά κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις.
Προφανώς αυτός ο οικουμενικός νόμος έχει διαφορετικές και ιδιαίτερες εφαρμογές στις ιμπεριαλιστικές και στις καταπιεσμένες και μισο-αποικιακές χώρες. Όμως σε κάθε περίπτωση είναι η μόνη στρατηγική, κατάλληλη για να αντιμετωπίσει τον πόλεμο που ήδη διεξάγει η αστική τάξη ενάντια στις λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο. Ένας ακήρυχτος πόλεμος, που στις καταπιεσμένες και μισο-αποικιακές χώρες σκοτώνει ανοιχτά με τα όπλα, την καταστολή και τον φασισμό ενώ στις ιμπεριαλιστικές χώρες σκοτώνει επιβάλλοντας όλο και πιο ανυπόφορες συνθήκες ζωής, εξαχρειώνοντας την υλική και πνευματική τους κατάσταση, ήδη έχοντας χιλιάδες θύματα.
Η αστική τάξη είναι αναγκασμένη να διεξάγει αυτόν τον πόλεμο λόγω την συνεχιζόμενης κρίσης, μιας νέας γενικευμένης κρίσης υπερπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι η δεύτερη μακροχρόνια γενικευμένη κρίση, η πρώτη διήρκεσε από το 1919 μέχρι το 1945, και ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70. δημιουργεί αυτό που αποκαλούμε επαναστατική κατάσταση στις εξελίξεις. Αυτή είναι μια μακρόχρονη κατάσταση όπου οι παράγοντες που κάνουν εφικτή την επανάσταση δυναμώνουν όλο και περισσότερο και πάνω τους στηρίζεται η δυνατότητα να διεξαχθεί ένας παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος.
Ειδικότερα η αστική τάξη επιτίθεται σε όλες τις κατακτήσεις των λαϊκών μαζών με την έφοδο του κομμουνιστικού κινήματος που ξεκίνησε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Σήμερα οι λαϊκές μάζες στις ιμπεριαλιστικές χώρες ζουν κάτω από αντικειμενικές συνθήκες που είναι το αποτέλεσμα του ιστορικού κύκλου των αγώνων που ξεκίνησαν με τα κανόνια του Ορόρα. Αυτό είναι το ανεξίτηλο σημάδι της Οκτωβριανής Επανάστασης και ότι η αστική τάξη προσπαθεί απελπισμένα να σβήσει, οδηγημένη από τη γενικευμένη κρίση επενδύσεων του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι πιο προωθημένες λαϊκές μάζες στις ιμπεριαλιστικές χώρες ήδη αντιστέκονται και υπερασπίζονται αυτές τις κατακτήσεις. Αν βρουν στη χώρα τους ένα κομμουνιστικό κόμμα ικανό να τις καθοδηγήσει θα αγωνιστούν με τη σωστή στρατηγική, δηλαδή με τον παρατεταμένο επαναστατικό λαϊκό πόλεμο για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Σε σχέση με τη χώρα μας, στις σημερινές συνθήκες βιώνουμε την κρίση της αστικής αριστεράς που συγκέντρωσε τα κόμματα που απέμειναν από το παλιό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτά είτε έγιναν είτε γίνονται όλο και πιο δεξιά και χάνουν την υποστήριξη των λαϊκών μαζών που αρχίζουν να οργανώνονται και να αγωνίζονται αυτόνομα. Εδώ, η καλύτερη κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης εκφράζεται στην αποφασιστικότητα των μαζών να υπερασπίσουν αυτά που κατέκτησαν και σ’ αυτή τη δυνατότητα να οργανώνονται από μόνες τους. Από την άλλη, οι τελευταίοι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο υλοποιώντας αντιλαϊκές πολιτικές και δυσφημώντας την Οκτωβριανή Επανάσταση με τα ίδια λόγια που χρησιμοποιούν και οι φασίστες.
Αυτά πιστεύει το κόμμα μας ότι ισχύουν για τη σημερινή κατάσταση και για την κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης και τις εξελίξεις της. Αυτά τα μοιραζόμαστε μαζί με τις άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται την ίδια με μας μάχη και πρώτα από όλα με το (νέο) Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα που συγκροτήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια μυστικά, σαν το εργαλείο της κατεύθυνσης της διαδικασίας που μας ενοποιεί προς ένα κοινό στόχο, να κάνουμε την Ιταλία μια σοσιαλιστική χώρα.
Το (νέο) Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα καθόρισε τα τέσσερα μέτωπα αγώνα όπου θα αναπτυχθεί η επαναστατική κινητοποίηση των μαζών.
Πρώτο μέτωπο: Αντίσταση κατά της καταστολής, αγώνας κατά της καταστολής και αλληλεγγύη.
Δεύτερο μέτωπο: Κινητοποίηση των λαϊκών μαζών που θα επεμβαίνουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι.
Τρίτο μέτωπο: Κινητοποιήσεις των λαϊκών μαζών σε διεκδικητικούς αγώνες, και για την υπεράσπιση χωρίς επιφυλάξεις των λαϊκών κατακτήσεων.
Τέταρτο μέτωπο: Κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για τη συγκρότηση οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών οργάνων και οργανώσεων ανεξάρτητων από την αστική τάξη (λαϊκά σπίτια, κοινωνικά κέντρα, συνεταιρισμοί, πολιτιστικοί κύκλοι, ταμεία αλληλοβοήθειας, αθλητικές και κοινωνικές κοινότητες κλπ) και κατάλληλων να ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες. Η κίνηση του καθενός σε κάθε ένα από αυτά τα μέτωπα θα έχει σαν κύριο στόχο να ευνοήσει τη συσσώρευση των επαναστατικών δυνάμεων.
Από την άνοιξη του 2005, το CARC, έχει αναλάβει σαν κύριο καθήκον τη δουλειά στο δεύτερο μέτωπο του γενικού Πλάνου δουλειάς του (ν) ΙΚΚ: να προωθήσουμε, να κατευθύνουμε και να οργανώσουμε τις κινητοποιήσεις των λαϊκών μαζών για να παρέμβουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι, με κεντρικό στόχο τη συσσώρευση επαναστατικών δυνάμεων και κατά δεύτερον με στόχο την βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών μαζών και την επέκταση των δικαιωμάτων τους, καθώς και να εντείνουν και να εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών αστικών ομάδων και δυνάμεων».
Ο αγώνας μας είναι η δική μας συνεισφορά σ’ αυτούς που προηγήθηκαν από μας, στους επαναστάτες του Κόκκινου Οκτώβρη, σ’ αυτούς που ακολούθησαν τα βήματα τους και σ’ αυτούς που το κάνουν σήμερα σε κάθε χώρα, σ’ αυτούς που αγωνίζονται στις ιμπεριαλιστικές χώρες όπως εμείς, σε κείνους που καθοδηγούν τον επαναστατικό λαϊκό πόλεμο στο Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, την Ινδία και αλλού, στις λαϊκές μάζες που αντιστέκονται κατά του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και αλλού, στις λαϊκές μάζες στη Λατινική Αμερική και που πρωταγωνιστούν στον αγώνα για την απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό.
Ζήτω η Οκτωβριανή Επανάσταση!
Ζήτω ο Προλεταριακός Διεθνισμός!
