•Συμπληρώνονται φέτος 25 χρόνια από την πλήρη ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ, και αναμφίβολα αυτή η διαδρομή που κλείνει πια το ένα τέταρτο του αιώνα, παρέχει ένα τεράστιο πλήθος δεδομένων για να αντικρουστούν τα «επιχειρήματα» των υπερασπιστών της ένταξης και των υμνητών – απολογητών της «ευρωπαϊκής ιδέας». Η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα, γκρέμισε αυταπάτες και μύθους που επίμονα και συστηματικά καλλιεργήθηκαν, είτε όσον αφορά τα «οφέλη» του λαού και της χώρας από την ένταξη στην ΕΕ είτε σχετικά με τα χαρακτηριστικά αυτής καθεαυτής της ΕΕ.
•Ωστόσο, για να θέσουμε το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, το ζήτημα της ένταξης στην ΕΟΚ, και η διαδρομή που ακολουθήθηκε από τότε ώς τώρα μέσω Μάαστριχτ, ΟΝΕ, Ευρώ κ.λπ., δεν ήταν βέβαια ένα θέμα σωστών ή λαθεμένων εκτιμήσεων και επιλογών. Ετσι κι αλλιώς, ο λαός ποτέ δεν ρωτήθηκε, ή πιο σωστά, όποτε εκφράστηκε μέσα από τους αγώνες του, έμμεσα ή άμεσα, αυτό που διατύπωσε ήταν το ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ένταξη στην ΕΟΚ, και στη διαδρομή από το ’81 ώς σήμερα, ήταν και είναι μια ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας, που επιβλήθηκε βίαια –και στο βαθμό που απαιτούσαν οι συνθήκες κάθε περιόδου- στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας. Μια επιλογή που ήταν «στρατηγικά» σύμφωνη με τον υποτελή χαρακτήρα της, μια επιλογή που θεωρούσε ότι θα της παρέχει ισορροπίες και περιθώρια κίνησης απέναντι στην αποκλειστική επικυριαρχία των ΗΠΑ στη χώρα. Μια επιλογή που ανταποκρίνονταν στα μεταπρατικά, παρασιτικά χαρακτηριστικά του ντόπιου κεφαλαίου, μια επιλογή στην οποία θα μπορούσε να προσαρμοστεί η οικονομία της χώρας – σύμφωνα πάντα με τα χαρακτηριστικά και τους όρους λειτουργίας που αυτή έχει. Αλλά, κυρίως, μια επιλογή που θα ισχυροποιούσε τη μεγαλοαστική τάξη πολιτικά απέναντι στο λαό, που θα της έδινε φόντα και πόντους για να σταθεί και να οικοδομήσει τη «μεταπολιτευτική Ελλάδα». Σε όλα αυτά –και παρά τους μεγάλους διεθνείς τριγμούς- η αστική τάξη της χώρας παραμένει, όλα αυτά συνεχίζουν και σήμερα να εκφράζουν αυτό που ονομάζεται «στρατηγική επιλογή η σύνδεση με την ευρωπαϊκή οικογένεια»(!)
Φυσικά, για το λαό και την εργατική τάξη, ο απολογισμός της ένταξης και της 25χρονης διαδρομής είναι εντελώς διαφορετικός. Υπό την αιγίδα, την κάλυψη ή την απαίτηση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, η χώρα γνώρισε μια δραματική πορεία παραρτημοποίησης, αποβιομηχάνισης, ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, προώθησης των αντιδραστικών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, στις κοινωνικές κατακτήσεις και τα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα. Τα «πακέτα» που κατά περιόδους πληρώνουν τις υπηρεσίες των ντόπιων ΕΟΚανθρώπων και λαδώνουν έναν ολόκληρο παρασιτικό εσμό-μηχανισμό, πληρώθηκαν και πληρώνονται στο πολλαπλάσιο από τον ιδρώτα και τη σφαγή των δικαιωμάτων του λαού μας στα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Θα αρκούσε και μόνο η «κορωνίδα των επιτυχιών», δηλαδή το ευρώ που χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός για μια τεράστια αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων, για να δικαιολογηθεί η πλατιά λαϊκή αγανάκτηση.
•Από την άλλη, έχει καταρρεύσει με τον πιο τρανταχτό θόρυβο ο μύθος της «δημοκρατικής Ευρώπης» που θα αποτελούσε -αποτελέσει- το προοδευτικό αντίβαρο στον «άκρατο ηγεμονισμό» των ΗΠΑ. Ανεξάρτητα από τις πραγματικές δυνατότητες και τις μεγάλες εγγενείς αντιφάσεις του εγχειρήματος «ΕΕ», είναι σαφές ότι η επιχείρηση συγκρότησης και ισχυροποίησης μιας φυλακής των λαών, μιας ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, εχθρική για τους λαούς «της» και όχι μόνο. Πολύ περισσότερο που στην εποχή του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές άρπαξαν την ευκαιρία και πρωτοστατούν πολιτικά, θεσμικά και πρακτικά για την αντιδραστική θωράκισή τους, για την καταστολή και κατάπνιξη αγώνων, λαών, κινημάτων, αγωνιστών.
Ευρωεκλογές – Η θέση μας
Για αυτόν, λοιπόν, τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει λαούς και εργαζόμενους, που επιδιώκει την παραπέρα ισχυροποίησή του για να παίξει πιο αποφασιστικά αυτό το ρόλο, η «δημοκρατική παράδοση» της Ευρώπης (που μετράει ποτάμια αίματος στην ιστορία), είχε εξαρχής τη φαεινή να στήνει κάθε τόσο μια εκλογική φιέστα για την ανάδειξη του «Ευρωκοινοβουλίου»! Ο προφανής στόχος αυτής της απύθμενης υποκρισίας είναι η αναζήτηση μιας δημοκρατικής επίφασης στο όλο εγχείρημα, η χειραγώγηση των λαών της Ευρώπης στα κίβδηλα ιδανικά του «ευρωπαϊκού ιδεώδους», η ελαχιστοποίηση των κραδασμών και των αντιδράσεων στην «αφομοίωση» των εξαρτημένων χωρών, όπως η Ελλάδα. Αυτήν ακριβώς την εκλογική διαδικασία -για την ανάδειξη ενός «οργάνου» με αποκλειστικά διακοσμητικό χαρακτήρα- είναι που επεδίωξαν να αξιοποιήσουν σε όλες τις προηγούμενες ευρωεκλογές στη χώρα τα κόμματα του συστήματος, για να εξωραϊσουν τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό των Ευρωπαίων, για να νομιμοποιήσουν στη λαϊκή συνείδηση τη λογική της εξάρτησης, για να εξοβελίσουν από την πολιτική σκηνή και την πολιτική πάλη τη θέση «Εξω από την ΕΕ» Ωστόσο, όπως έδειξαν ακόμα και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογικών αναμετρήσεων -με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή των τελευταίων ευρωεκλογών του Ιούνη του ’99, εκατοντάδες χιλιάδες λαού δεν υποκύπτουν στο παραμύθι, δεν «σαγηνεύονται» από την κακόφημη «Ευρωπαϊκή Ιδέα» και το εκφράζουν εκλογικά με αποχή, άκυρο, λευκό. Από αυτή την άποψη θεωρήσαμε και θεωρούμε ότι η θέση μας της ΑΠΟΧΗΣ από τις ευρωεκλογές που ακολουθήσαμε από το 1984, στη βάση πριν απ” όλα της θέσης μας ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ισχυροποιείται πολιτικά, αποκτά διευρυμένες δυνατότητες μέσα στο λαό, καθώς συναντάει την εμπειρία του από την πολύχρονη ένταξη, αλλά και από τη συνολικότερη πολιτική κατάσταση και κυριαρχία των αστικών–αντιδραστικών δυνάμεων στη χώρα.
Η πρότασή μας
Σε αυτή τη βάση και με όλα όσα μεσολάβησαν από το ’99 ώς σήμερα, με όλα όσα εξελίσσονται αυτές τις βδομάδες στη διεθνή σκηνή και στην περιοχή, θεωρούμε ότι οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς πρέπει στις επικείμενες ευρωεκλογές να αναζητήσουν και να διευρύνουν τη σύνδεσή τους με τον εργαζόμενο λαό, από τη σκοπιά της συνολικής εναντίωσης στην ΕΕ και στους ντόπιους υμνητές-απολογητές της. Πρέπει και μπορούν να διαμορφώσουν ένα ρεύμα καταδίκης της ΕΕ και των αστικών κομμάτων, ένα ρεύμα που θα προβάλει πλατιά στο λαό το ΕΞΩ ΑΠ” ΤΗΝ ΕΕ, που θα καταγγέλλει και την ευρωλαγνεία και τον ευρωκοινοβουλευτικό κρετινισμό της επίσημης Αριστεράς (ΣΥΝ, ΚΚΕ). Ρεύμα που μπορεί να οικοδομηθεί στη βάση μιας πολιτικής καμπάνιας που θα αποκαλύπτει τον αποπροσανατολιστικό-αντιδραστικό χαρακτήρα της ευρωεκλογικής φιέστας και θα καλεί σε ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ απέναντι σε αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει και μπορεί να διοργανωθεί μια πλατιά πανελλαδική συζήτηση που θα αναδεικνύει τα πραγματικά χαρακτηριστικά της ΕΕ, και τη θέση–ρόλο της χώρας σε αυτήν. Αλλά και ότι το πεδίο συνάντησης των λαών της περιοχής και της Ευρώπης δεν μπορεί βέβαια να είναι το Ευρωκοινοβούλιο και οι «εποικοδομητικές προτάσεις» στην Κομισιόν. Αλλά μπορεί να είναι η Γένοβα, η Βαρκελώνη, το Γκέτεμποργκ, η Μαδρίτη, η Θεσσαλονίκη, οι αγώνες των λαών από το Βαλκάνια ώς την Κύπρο και τη Μ.Ανατολή, ενάντια στους μεγάλους δυνάστες και στα σχέδιά τους. Αυτή (πρέπει να) είναι η έκφραση του διεθνισμού της ριζοσπαστικής, επαναστατικής Αριστεράς, αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα αλληλεγγύης του λαού μας στους λαούς που ήδη βρίσκονται ή πρόκειται να ενταχθούν στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική μέγγενη.
Θεωρούμε ότι αυτή η πρόταση αποτελεί μια πραγματική δυνατότητα πολιτικής πρωτοβουλίας με σημαντική εμβέλεια στο λαό και σε κατεύθυνση μιας αριστερής αγωνιστικής λογικής που δεν αποδέχεται την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία και τις αναγκαιότητες των αστικών κομμάτων, που καταδεικνύει την υποταγή της επίσημης Αριστεράς και συμβάλλει στην προοπτική μιας αγωνιστικής επαναστατικής ανασυγκρότησης του λαϊκού και αριστερού κινήματος. Θα την προωθήσουμε επίμονα, επιδιώκοντας να ανατρέψουμε λαθεμένες αντιλήψεις και πρακτικές για το ζήτημα των ευρωεκλογών, της κοινής δράσης, της υπόθεσης της Αριστεράς και του κινήματος…
φ.499, 17/4/04
