Κουμάντο στο οικοδόμημα που λέγεται ΕΕ κάνουν οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις της Γερμανίας, της Γαλλίας και κάπως «απ” έξω» της Αγγλίας. Κανείς άλλος! Οι «αποκαλύψεις» για τα όσα έγιναν στις Κάνες το Νοέμβρη του 2011 είναι άλλη μια κυνική ομολογία αυτής της πασίγνωστης αλήθειας. Τα όργανα και τα συμβούλια είναι για τα μάτια του κόσμου και για να επικυρώνουν τις αποφάσεις που ο συσχετισμός των ιμπεριαλιστών διαμορφώνει. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι μια χοντροκομμένη φάρσα και ένα εκτροφείο καλοπληρωμένων υπαλλήλων της «ευρωπαϊκής ιδέας». Της ιδέας που θέλει να σφραγίσει τη συνείδηση των λαών και του λαού μας με την ιδεολογία της υποτέλειας στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δεν υπάρχουν λαϊκά και εργατικά δικαιώματα παρά μόνο όσα και όπως είναι… επιλέξιμα στο ΕΣΠΑ, μας κηρύττουν μέρα-νύχτα. Δεν υπάρχει χώρα, λαός, δημοκρατία παρά μόνο όσα αυτά είναι …επιλέξιμα από τα συμφέροντα και τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών φονιάδων και ληστών της Ευρώπης!
Με αυτή την ιδέα η αστική τάξη και τα κόμματά της μας πάει στην ευρωκάλπη, παριστάνοντας πως βρήκε μέλλον για το λαό και τη χώρα, ακόμα και τώρα που γέμισαν πόλεις και χωριά με άνεργους, πεινασμένους, εξαθλιωμένους από την 35χρονη εφαρμογή της. Στοχεύει με τον εκβιασμό να σκύψει ο λαός το κεφάλι και στα κανόνια των Αμερικανονατοϊκών και στις «τράπεζες» των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Για να στήσει ξανά από την αρχή πάνω στο σβέρκο του ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πολιτικό σύστημα σε ανοιχτή σύμπλευση με τους φασίστες που το σύστημα εξέθρεψε και ανέδειξε, όπως το απαιτούν οι συνθήκες της κρίσης και της ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Τρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από δίπλα, διαλαλώντας πως δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός λύκος, πως καλά μας τα λένε 40 χρόνια τώρα, «ανήκουμε στη Δύση»! Ακολουθούν ασθμαίνοντες και οι της αντι-ΕΕ Αριστεράς ζητώντας… ευρωβουλευτές για να παρέμβουν στις πολιτικές διεργασίες και να ενισχύσουν το λαϊκό κίνημα που υπονόμευσαν χάριν των εκλογών που ερχόντουσαν!
Ο λαός πρέπει να σηκώσει το κεφάλι! Να πει βροντερό ΟΧΙ στην απαίτηση αιώνιας υπαγωγής των δικαιωμάτων του, της ζωής του, της χώρας του, στο ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Να καταγράψει το δικό του μαχητικό «παρών» κόντρα στη φορά που το σύστημα δρομολογεί στις πολιτικές διεργασίες και όχι ακολουθώντας τις ολοσέλιδες διαφημίσεις-διαταγές της ΕΕ και του υπουργείου Εσωτερικών.
Έξω από την ΕΕ-Αποχή από την ευρωκάλπη! Αυτό είναι το «παρών» που χρειάζεται να καταγραφεί πολύ μαζικά στις 25 Μάη. Η Αριστερά που χρειάζεται η λαϊκή υπόθεση πρέπει να μάθει και να μαθαίνει να μην αποτελεί τμήμα και συμπλήρωμα των σχεδίων και των θέσεων του συστήματος. Να στέκεται και να παλεύει όχι στα όρια της ανοχής του αλλά απέναντί του. Να αναζητά και να μάχεται για την αλλαγή των συσχετισμών σε αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική κατεύθυνση και όχι για τη συμπλήρωσή τους! Για αυτή την Αριστερά παλεύει μέσα στο λαό και με το λαό το ΚΚΕ(μ-λ).
Απάτη και φάρσα το Ευρωκοινοβούλιο, λοιπόν, για χάρη του οποίου καλούνται να πάνε στις κάλπες πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι! Ποιος και γιατί στήνει και οργανώνει αυτή την απάτη στην οποία ο ελληνικός λαός καλείται να συμμετέχει για 7η φορά από το 1984; Γιατί είναι τεράστια τα ποσοστά αποχής από τις ευρωεκλογές κάθε φορά και στη χώρα μας αλλά και στα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ; Ποια πραγματικότητα εκφράζουν για το λαό μας και όχι μόνο αυτά τα –ρητορικά- ερωτήματα και οι προφανείς διαπιστώσεις που τα συνοδεύουν; Και γιατί η θεωρούμενη ως αντι-ΕΕ Αριστερά «μας» αποφεύγει όσο περισσότερο γίνεται να συζητήσει για τις ευρωεκλογές καθαυτές στη βάση αυτών των δεδομένων και να διαμορφώσει τη στάση της με βάση αυτά;
Είναι φανερό ότι η κατασκευή της αντι-ΕΕ στάσης με την ταυτόχρονη «μανιασμένη» επιδίωξη εκλογής ευρωβουλευτών έχει πια ξεφτίσει. Οι δριμείες καταγγελίες της ΕΕ στη μια παράγραφο αναιρούνται στην επόμενη παράγραφο στις διακηρύξεις των κομμάτων και οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά που καλούν το λαό να πάει στην ευρωκάλπη. Το αντιλαμβάνονται φαίνεται και οι ίδιοι οι συντάκτες τους που σε κάποιες περιπτώσεις σπεύδουν πια να αναγνωρίσουν πως ο ρόλος του Ευρωκοινοβουλίου είναι διακοσμητικός. Φαίνεται πως έχουν βάλει στην άκρη-αλλά δεν έχουν αρνηθεί- και τη βάση των θεωρήσεων με την οποία προσέγγιζαν την ΕΕ: μέσω της θεωρίας των «υπερεθνικών ολοκληρώσεων», σύμφωνα με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ο ιμπεριαλισμός «έχει πάψει να υπάρχει» και ο καπιταλισμός έχει αναλάβει το καθήκον να γκρεμίσει τα σύνορα και να καταργήσει τα έθνη κράτη! Σε αυτή τη βάση βέβαια το ευρωκοινοβούλιο θα ήταν αντιδραστικό αλλά θα είχε βάρος και περιεχόμενο! Μάλιστα, σε αυτή τη βάση, δεν είχε και νόημα το «Έξω από την ΕΕ», η αντιιμπεριαλιστική πάλη, ο αγώνας για ανεξαρτησία, αφού και η Ελλάδα συμμετείχε στο νέο στάδιο των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Υπήρχε λοιπόν ένα πολύ.. μελλοντικό αίτημα «διάλυσης της ΕΕ» και η συμμετοχή στις ευρωεκλογές ήταν μάλλον «φυσιολογική»…
Όλα αυτά τα «παγκοσμιοποιητικά» παραμύθια πήγαν -τα πήγε η ιμπεριαλιστική πραγματικότητα- στην άκρη. Η ΕΕ αναδείχτηκε μέσα στην κρίση και σε συνθήκες κλιμάκωσης της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού ως αυτό που πράγματι είναι: Ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία των 2+1 (Γερμανία, Γαλλία + Αγγλία) βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης που χρησιμοποιείται από τις ίδιες για τους κλασσικούς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς: Το βάθεμα της επίθεσης στους λαούς και την εργατική τάξη, την καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών της περιφέρειας της ΕΕ, ως εργαλείο και εφαλτήριο ανάπτυξης της γεωπολιτικής τους δράσης σε Βαλκάνια, Τουρκία, Μ. Ανατολή, Αφρική, ως όχημα στήριξης των συνολικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών τους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ωστόσο, ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υιοθετούν την παραπάνω ανάλυση που εντελώς συνοπτικά καταθέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο και πολύ περισσότερο δεν υιοθετούν την κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης που αυτή η ανάλυση σημαίνει για το λαό και το κίνημα. Μάλιστα θα λέγαμε πως η πραγματική σειρά στο σκεπτικό τους είναι η αντίστροφη: επειδή δε θέλουν να υιοθετήσουν την κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, την κατεύθυνση της μαζικής πάλης της εργατικής τάξης και του λαού για το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης, για αυτό κιόλας δεν αναγνωρίζουν τον ιμπεριαλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας από Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Έτσι μένει και παραμένει η θέση τους για συμμετοχή στις ευρωεκλογές. Και επειδή αντιλαμβάνονται τη θεμελιώδη αντίφαση που τους διακατέχει, κάνουν διαγωνισμό επιθετικών προσδιορισμών για να πείσουν πως η αντίφαση δεν υπάρχει: η (ευρω) ψήφος (στο ΚΚΕ ή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι η πιο «γνήσια», η πιο «βαθιά», η πιο «συνολική» κ.ο.κ. αντίθεση στην ΕΕ, λέει ο καθένας για λογαριασμό του!
Όλα αυτά εξελίσσονται σε μια περίοδο που ευρύτερα λαϊκά-εργατικά στρώματα δεν πείθονται από την προπαγάνδα της αστικής τάξης πως «δεν υπάρχει ζωή» έξω από την ΕΕ. Σε μια περίοδο που η εκχέρσωση της χώρας και η συντριβή των εργατικών-λαίκών δικαιωμάτων ελέω ΕΕ προσθέτει βουνό τα υλικά δεδομένα για να ενισχυθεί η λαϊκή συνείδηση κόντρα στην ιδεολογία της εξάρτησης που είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Δηλαδή σε μια περίοδο που και μπορεί και χρειάζεται για τους αγώνες της αμέσως επόμενης μέρας να δυναμώσει πολιτικά στο λαό και στο κίνημα η κατεύθυνση πως «οι λαοί δεν χρειάζονται προστάτες», και εν προκειμένω η κατεύθυνση της πάλης για έξοδο από την ΕΕ.
Υπάρχει λοιπόν πολιτική σύγκρουση της Αριστεράς, των κομμουνιστικών δυνάμεων, σε αναφορά με τις ανάγκες του κινήματος, με την αστική πολιτική και τις δυνάμεις του συστήματος, στα πλαίσια των ευρωεκλογών; Φυσικά και υπάρχει! Και μάλιστα έχει αυξημένη βαρύτητα και αξία, ακριβώς γιατί για το σύστημα οι φετινές ευρωεκλογές είναι ένα εργαστήρι στο οποίο επιχειρεί όσο μπορεί μια αντιδραστική αναδιάταξη των πολιτικών του δυνάμεων. Μια αναδιάταξη που την επιχειρεί σέρνοντας το λαό να τη «στηρίξει» και να την «αναδείξει»! Μια αναδιάταξη που έχει βγάλει στη βιτρίνα μια «ποικιλία» σχημάτων παλιών και καινούριων που σπεύδουν να στηρίξουν, να βρουν ρόλο και να ανακουφίσουν έστω προσωρινά τα μεγάλα προβλήματα πολιτικής διαχείρισης που έχουν προκύψει για το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αλλά ποια είναι η κοινή πολιτική βάση όλων αυτών των δυνάμεων, από τη Χ.Α. μέχρι και την παλιά και νέα «κεντροαριστερά» και ακόμα το ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στην οποία διεκδικούν ρόλο και θέση στο αναζητούμενο νέο σκηνικό; Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς για να βρει την απάντηση: Είναι η αποδοχή του πλαισίου της εξάρτησης συνολικά και βέβαια η θεώρηση της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ ως δεδομένης και αδιαπραγμάτευτης. Όλοι αυτοί και συνολικά το σύστημα, με την άμεση στήριξη –καθοδήγηση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, χρησιμοποιούν τις ευρωεκλογές για να καταπνίξουν κάθε λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ, για να κλείσουν χάσματα και χαραμάδες που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στους εργαζόμενους και στη νεολαία σε σχέση με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ.
Αυτό ακριβώς και βέβαια από την αντίθετη σκοπιά είναι που έχουν να παλέψουν στα πλαίσια των ευρωεκλογών οι αριστερές κομμουνιστικές επαναστατικές δυνάμεις. Να υπερασπιστούν τις αντι-ΕΕ διαθέσεις του λαού, την ανάγκη του και τη δυνατότητά του αυτές να γίνουν βαθύτερες και συνολικά αντιιμπεριαλιστικές. Να υπερασπιστούν το δικαίωμά του να χειραφετηθεί πολιτικά από την ιδεολογία της υποτέλειας του συστήματος, το δικαίωμά του να εκφράσει την πλήρη απόρριψή του στον «ευρωμονόδρομο» απέχοντας από την ευρωκάλπη. Αυτή είναι και η μόνη αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστική «ψήφος» η οποία, αν υποστηριζόταν σαν κατεύθυνση από σχετικά ευρύτερες δυνάμεις, θα μπορούσε να επιχειρήσει και μαζική κινηματική παρέμβαση.
Το επιχείρημα λοιπόν περί παρέμβασης στις πολιτικές διεργασίες, με το οποίο θέλουν να δικαιολογήσουν τη συμμετοχή στην ευρωκάλπη οι αντι-ΕΕ δυνάμεις, είναι κουτσό και τελικά στρεβλό. Γιατί αυτή η επιλογή ήδη από την εκφώνησή της υπονομεύει την κατεύθυνση της πάλης για έξοδο από την ΕΕ, δεν ανοίγει μέτωπο με τη βασική κατεύθυνση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και της αστικής τάξης. Συντάσσεται με τη συστημική προπαγάνδα που κατακεραυνώνει ως «αδιάφορα» και «απολίτικα» τα μεγάλα λαϊκά τμήματα που δεν υπακούουν στην «ανάγκη» της συμμετοχής. Και τελικά, στις φετινές εκλογές, το κάλεσμα στην ευρωκάλπη από τα αριστερά συμβάλλει σημαντικά στο να γίνει το επίσημο γκάλοπ με τους όρους του συστήματος για να φτιαχτεί ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Μήπως μια θέση απλώς σε αυτό το σκηνικό αναζητούν όσοι επικαλούνται τις πολιτικές διεργασίες από τις οποίες αφαιρούν κάθε πολιτικό και ιδεολογικό στοιχείο;
