Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ:
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΜΑΣ ΔΡΑΣΗ.
Θέλω να εκφράσω την χαρά μου που βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουμε τις ίδιες αγωνίες για τα προβλήματα που είναι απέναντί μας και κάνουν την ζωή μας δύσκολη. Είναι σπουδαίο που είμαι με συντρόφους και συναγωνιστές κι από άλλες γωνιές του πλανήτη και ψάχνουμε μαζί τον τρόπο και το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε. Γιατί είναι μεγάλη δύναμη να ξέρεις ότι μαζί με όλους παλεύεις να ανατραπεί η πολιτική που θέλει να καταστρέψει την ζωή μας, να καταληστέψει τα δικαιώματά μας και να μας κάνει σκλάβους. Μεγαλώνει η ελπίδα κάθε αγωνιστή από τα μηνύματα της ηρωικής αντίστασης του λαού στο Ιράκ, του απελευθερωτικού παλαιστινιακού κινήματος, του επαναστατημένου λαού του Νεπάλ, των αγωνιζόμενων λαών στον κόσμο. Μεγαλώνει η δύναμή μας όταν από κοινού καταδικάζουμε όλες αυτές τις κυβερνήσεις που είναι ταγμένες στην υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου σε βάρος της ίδιας μας της ζωής. Ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο που η επίθεση του κεφαλαίου κλιμακώνεται με στόχο την επαναθεμελίωση της κυριαρχίας του απέναντι στην εργατική τάξη.
Η επίθεση του κεφαλαίου
Στη χώρα μας, στην Ευρώπη και σε κάθε γωνιά του πλανήτη η εργατική τάξη, οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία είμαστε αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα της επίθεσης και τα μέτρα που το καπιταλιστικό σύστημα προωθεί ενάντιά μας. Η εργατική τάξη και όλα τα εργατικά στρώματα ζουν σε παρατεταμένη λιτότητα, αποτέλεσμα της μεταφοράς πλούτου από το λαό στο μεγάλο κεφάλαιο. Καθήλωση μισθών, άνοδος των τιμών σε όλα τα είδη, αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων αφανίζουν το λαϊκό εισόδημα.
Βιώνουν την επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Στο δικαίωμα ιατρικής περίθαλψης, ασφάλισης, συνταξιοδότησης. Στη δυνατότητά τους να σπουδάζουν τα παιδιά τους, να μετέχουν στην κοινωνική, πολιτιστική, πολιτική ζωή. Η «ιδιωτικοποίηση» της περίθαλψης, της ασφάλισης, της παιδείας και άλλων τομέων ετοιμάζονται. Είναι τα νέα πεδία για να δράσει ασύδοτα το αδηφάγο κεφάλαιο. Η υγεία μας τους αφορά όσο χρειάζεται για να είμαστε παραγωγικοί και φέρνουμε κέρδος στο κεφάλαιο, μετά πρέπει να τελειώνουμε. Αν ήταν στο χέρι τους θα μας έλεγαν σκοτώστε έναν συνταξιούχο για να πάρετε σύνταξη. Αυτό νοιώθω κάθε φορά που ακούω τα επιχειρήματα για την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση και όταν ακούω με πόσα πρέπει να ζήσει ο συνταξιούχος.
Το δικαίωμα στη δουλειά έχει μπει στο στόχαστρο από καιρό. Ηαπελευθέρωση απολύσεων, η κατάργηση του οκτάωρου και των υπερωριών, το πλήρες διευθυντικό δικαίωμα στους όρους πρόσληψης και εργασίας, η μείωση μισθών και ημερομισθίων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων διαμορφώνουν τις συνθήκες για την ολοκληρωτική κατάργηση του δικαιώματος των εργαζομένων στη δουλειά. Η εργοδοσία μπορεί να προσλαμβάνει όσους εργαζόμενους θέλει, όποτε θέλει και με όποιους όρους θέλει. Να τους απασχολεί για όσο διάστημα θέλει, με όποιους όρους και συνθήκες επιθυμεί και να τους απολύει ανεξέλεγκτα.
Η δουλειά, όμως, για τον άνθρωπο είναι θεμελιακό δικαίωμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή του. Πάνω σ’ αυτό στηρίζεται και το εισόδημα με το οποίο επιβιώνει αυτός και η οικογένειά του. Το δικαίωμα στην δουλειά είναι το δικαίωμα στην ελπίδα, το όνειρο, τη ζωή την ίδια. Ένα δικαίωμα που περνάει στην αδηφάγα διάθεση του κεφαλαίου.
Ωστόσο αυτό που επιχειρείται από το κεφάλαιο είναι κάτι ακόμα πιο οδυνηρό για την εργατική τάξη: είναι η επιβολή ενός νέου κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα, μια καθολική αυθαιρεσία αθλιότητας και βαρβαρότητας.
Πώς και από ποιους υλοποιείται η επίθεση
Στη χώρα μας όλα τα προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για λογαριασμό του κεφαλαίου, οργάνωσε και επέβαλε μια βάναυση αντεργατική πολιτική με τραγικές συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό. Ταυτόχρονα, με την πολιτική της υποτέλειας, ενίσχυσε τα δεσμά της χώρας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ . Την ίδια περίοδο, το κόμμα της ΝΔ, τόσο όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση το 1990-93 όσο και από τη μεριά της αντιπολίτευσης, προώθησε και πρότεινε μια πολιτική εξίσου αντεργατική, αντιδραστική και υποτελή στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Το αντεργατικό και αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι και δικό της έργο, είναι και δική της πολιτική. Είναι, επίσης, γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συναγωνίζονται για το ποιος από τους δύο θα υπηρετήσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτό που κυρίως άλλαξε τα τελευταία χρόνια είναι οι ρόλοι: το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση και η ΝΔ στην κυβέρνηση. Και η αριστερά της βουλής να προσπαθεί να προσαρμόσει την γραμμή της και τα συνθήματά της στην αποδοχή της ένταξης στην ΕΟΚ. Έτσι χάθηκε το σύνθημα έξω από την ΕΟΚ.
Απέναντι σε όλα αυτά τι;
Απέναντι σε όλα αυτά, ένας και μόνο δρόμος υπάρχει για την εργατική τάξη και τους λαούς. Η λαϊκή αντίσταση και πάλη.
Αντίσταση στην επίθεση του συστήματος καθημερινή, σε όλα τα μέτωπα που ανοίγονται, στην πιο πλατιά βάση αλλά και με τον πιο ενεργό και αποφασιστικό τρόπο.
Πάλη στο μέτωπο της δημοκρατίας ως όρο τόσο για την ανάπτυξη των μετώπων αντίστασης, όσο και για την προσέλκυση σ’ αυτά ευρύτερων δημοκρατικών μαζών.
Σύνδεσή της με την πάλη ενάντια στον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον ιμπεριαλισμό και την τρομοκρατία.
Εστίες αντίστασης παντού.
Για την αποτροπή των συνεπειών της επίθεσης, όπου και όσο αυτό είναι δυνατό, για την ενθάρρυνση των λαϊκών μαζών μέσα από μικρές, έστω, νίκες που θα τις βοηθήσουν να εμπιστευθούν την οργανωμένη πάλη, να πιστέψουν ότι μπορούν. Στο πεδίο της αντίστασης, μπορούν να γεννηθούν, να συγκροτηθούν, να διαμορφωθούν και να αναπτυχθούν εκείνες οι δυνάμεις που είναι αναγκαίες για την προώθηση των ευρύτερων στόχων του αγώνα της εργατικής τάξης.
Το ερώτημα που απασχολεί ίσως και περισσότερους από όσους φανταζόμαστε είναι στο πώς μπορεί να μπούμε σε μια ανάστροφη πορεία, τι χρειάζεται και τι μπορεί να γίνει. Στο πεδίο αυτό υπάρχει έδαφος για τη δοκιμασία της κοινής δράσης, της ενότητας στην πάλη, στην απόπειρα δημιουργίας όρων για μετωπικές, πιο στέρεες πρωτοβουλίες και μέτωπα. Γύρω από αυτήν την προσπάθεια έχουμε να λογαριαστούμε με αντίθετες πολιτικές και επιλογές στο πλαίσιο του μαζικού κινήματος, με εμπόδια, συσχετισμούς, κατεστημένες λογικές και δομές, με λάθος αντιλήψεις. Εκεί μπορούμε να δοκιμαστούμε και να αποστασιοποιηθούμε από λογικές που θέλουν όλη μας την άποψη και τίποτ’ άλλο. Να βρούμε εκείνα που ανοίγουν το δρόμο για την κοινή μας δράση.Ενότητα στην δράση, μέσα στα συνδικάτα, από τα κάτω, ανοικτό μέτωπο με τη συμβιβασμένη και εργοδοτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ενάντια στην πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, ενάντια στην ενίσχυση σχεδίων για τεμαχισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, απέναντι στην αγριότητα και επιθετικότητα του κεφαλαίου, απαντάνε με τον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ. Συζητούν μαζί τους κάθε μέτρο επίθεσης με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο και υπογράφουν κοινά «σύμφωνα εμπιστοσύνης» για το πώς θα πορευτούν στη συνέχεια. Έτσι ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος γίνεται η κυρίαρχη γραμμή των ηγεσιών και όχημα περάσματος των αντεργατικών μέτρων. Πρόκειται για ολοκληρωτική υποταγή της ανώτερης συνδικαλιστικής ηγεσίας στις απαιτήσεις κυβέρνησης και κεφαλαίου. ΚΚΕ και ΣΥΝ προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν πόσο καλοί συνομιλητές είναι όταν τους δίνεται η ευκαιρία. Το ΚΚΕ φοβάται το κίνημα και προσπαθεί όποιο απεργιακό ξέσπασμα υπάρξει να το υποτάξει και να μην το αφήσει να αναπτυχθεί. Δεν είναι ταξικό ό,τι δεν αποφασίζεται από το ΠΑΜΕ. Δεν είναι ταξική η 10ήμερη απεργία στους ΟΤΑ, γιατί δεν την κατεύθυνε το ΠΑΜΕ, αλλά η απεργία στις 13 Απρίλη, που κήρυξε το ΠΑΜΕ. Και το λέει και στην προκήρυξή του: η αντιΠΑΜΕ λογική της ΠΟΕ-ΟΤΑ δυσκόλεψε την έκφραση αλληλεγγύης από ταξικά τμήματα της εργατικής τάξης! Λες και η εργατική τάξη εκφράζει την αλληλεγγύη της μόνο σε απεργίες με πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Καμιά εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Ό,τι δεν ελέγχει το αγνοεί.
Είναι επικίνδυνοι για την πάλη της εργατικής τάξης και σε πόσες αθλιότητες θα φτάσουν. Το έχουμε πει και πρέπει να το λέμε, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν οικοδομήσει ισχυρά υλικά συμφέροντα, τέτοια που τις έχουν τοποθετήσει στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου.
Η εργατική τάξη δεν έχει δώσει την κρίσιμη μάχη, την αποφασιστική μάχη, δεν έχει συγκροτήσει την πολιτική και οργανωτική της ενότητα, δεν έχει πολιτικοποιήσει την πάλη της, δεν έχει διαμορφώσει τον αναγκαίο συσχετισμό δύναμης. Πολλά χρειάζεται να γίνουν και πάνω από όλα να οργανωθεί η αντίστασή της. Σε αυτή θα κριθούν όλα. Το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική εικόνα της εργατικής τάξης, ούτε τις πραγματικές επιθυμίες και διαθέσεις. Είναι άλλο η εργατική τάξη και άλλο πράγμα τα συνδικάτα και, πολύ περισσότερο, η σημερινή τους κατάντια.
Οι πραγματικές επιθυμίες και διαθέσεις της εργατικής τάξης είναι αυτές που εκδηλώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο την Άνοιξη του 2001, όταν βγήκαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα και διαδήλωσαν την οργή τους στην επίθεση, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να αποσύρει πανικόβλητη το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Στην απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων, στην απεργία του Κεράνη, της SEXFORM, του Λαναρά που κρατάνε με κατάληψη το εργοστάσιο 7 μήνες για το δικαίωμα στην δουλειά, στα Λιπάσματα, που εδώ και 3 μήνες είναι στον δρόμο του αγώνα με κατάληψη και διαδηλώσεις για να μη χαθεί καμιά θέση εργασίας, το κίνημα αλληλεγγύης που οργανώθηκε πλάι τους, στη Γαλλία με τα ανθρώπινα ποτάμια φοιτητών και εργαζόμενων στους δρόμους, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να πάρει πίσω το νόμο για την πρώτη απασχόληση, στις γειτονιές-γκέτο της Γαλλίας όπου οι μετανάστες απαιτούν τα δικαιώματά τους, στην απεργία των ΟΤΑ πρόσφατα.
Μια απεργία που κράτησε 10 μέρες μόνο από την πίεση των εργαζόμενων και όλη η εξέλιξή της δείχνει ακριβώς τις διαθέσεις της ηγεσίας της Ομοσπονδίας και των κυρίαρχων παρατάξεων, την αναγκαιότητα της κοινής δράσης, την ανάγκη της οργάνωσης των αγώνων μας. Κανένας δεν πίστευε ότι η διάρκεια της απεργίας θα ήταν αυτή, γιατί αυτό το ίδιο το Συμβούλιο έκλεισε την απεργία στις 10 μέρες το 2003. Πώς να πιστέψει ο εργαζόμενος όταν ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ξέχασε τα αιτήματα στη σύσκεψη που έγινε 2 μήνες πριν για να αποφασιστούν κινητοποιήσεις; Ξέχασε την ιδιωτικοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, τους συμβασιούχους και το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, το αίτημα για εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης στους εργαζόμενους των δημοτικών επιχειρήσεων. Δεν τα θυμήθηκε ούτε όταν σύρθηκε στην απεργία και έβγαινε στα ΜΜΕ, ούτε όταν συνδιαλεγόταν με τον υπουργό και αποφάσισε να την κλείσει. Όταν όμως οι ηγεσίες διακατέχονται από κομματική λογική και το μέλημά τους είναι ο έλεγχος και η ποδηγέτηση του κόσμου δεν προβάλλουν ούτε τα αιτήματα που ενώνουν, ούτε τα στοιχεία της επίθεσης. Και σ’ αυτήν την απεργία κράτησαν την αρμόζουσα στην πολιτική τους στάση. Την πρώτη απόφαση για 48ωρη (5 – 6 Απρίλη) ψήφισαν οι παρατάξεις πλην ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ. Για τη συνέχιση της απεργίας η ΠΑΣΚΕ πρότεινε αναστολή μέχρι το συνέδριο, η ΔΑΚΕ αναστολή μέχρι το συνέδριο και η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) πρότεινε αναστολή μέχρι τις 13 που ήταν η απεργία του ΠΑΜΕ. Η μεγάλη συμμετοχή στην απεργία και το επερχόμενο συνέδριο στις 10 Μάη τους ανάγκασε να συνεχίσουν με 24ωρη και αποχή το Σαββατοκύριακο. Η συμμετοχή ανέβαινε μέρα με τη μέρα, αν και το μοντέλο της 24ωρης απεργίας έλπιζαν ότι θα λειτουργήσει απεργοσπαστικά, ενώ η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) επέμενε να πάει η απεργία με το ΠΑΜΕ. Με αυτές τις στάσεις έφτασε η απεργία τις 10 μέρες όπου οι εργαζόμενοι πίστεψαν και απέδειξαν ότι μπορούν να παλέψουν άσχετα με τις διαθέσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Δεν αντέχεται η επίθεση όσο και αν προσπαθούν να την κρύψουν, σε βγάζει στον δρόμο.
Με τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό των ΜΑΤ, με την εργοδοτική τρομοκρατία των Δημάρχων ιδιαίτερα στους συμβασιούχους, παρά την σθεναρή αντίσταση των απεργών, χτύπησαν τους στόχους περιφρούρησης. Για αυτόν τον λόγο χρειαζόταν να προετοιμάσουμε και να οργανώσουμε εστίες αντίστασης σε όλους τους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Εκεί θα δημιουργηθεί το κίνημα αλληλεγγύης, εκεί θα σμίξουν οι απεργοί με τους άλλους εργαζόμενους, δε θα μείνει απεργός χωρίς δράση και ο αγώνας θα πάρει ταξικά χαρακτηριστικά. Και όπου έγινε, έφερε το δυνάμωμα της απεργίας.
Με ποσοστά συμμετοχής από 70 έως και 100% αποφάσισαν να κλείσουν μια μεγάλη απεργία. Οι εργαζόμενοι, παρά το ξεπούλημα από τις ηγεσίες, είναι δυνατοί και ξέρουν ότι απέναντί τους έχουν και τις ηγεσίες, ξέρουν ότι πρέπει να έχουν πιο ενεργό ρόλο και να μην αφήνουν τις τύχες τους στις διαπραγματευτικές ικανότητες καμιάς ηγεσίας.
Εδώ έχουμε ρόλο εμείς και η κοινή μας δράση. Να είμαστε μέσα στους εργαζόμενους, να οργανώσουμε συζητήσεις, να εξηγήσουμε τα πραγματικά αίτια του σπασίματος της απεργίας, να πολιτικοποιήσουμε το θυμό τους πριν γίνει απελπισία. Και είναι αυτή η απεργία που δεν άφησε εργαζόμενους απελπισμένους, αλλά θυμωμένους. Πρέπει να γίνει ο θυμός οργή και να βρει δρόμο και διέξοδο. Και εμείς συναγωνιστές που ψαχνόμαστε στις εκλογές να κάνουμε μαζί ψηφοδέλτια, να παίρνουμε πρωτοβουλίες μαζί, να έχει η κοινή μας δράση στόχο και ειλικρίνεια. Να θέλουμε πράγματι να μπούμε μέσα στον κόσμο και να δημιουργήσουμε κίνημα. Γιατί το κίνημα δε σχεδιάζεται σε γραφεία και παραδίδεται στις μάζες. Το κίνημα γεννιέται μέσα στο …κίνημαΔιαμορφώνεται μέσα στην πάλη και μέσα από την πάλη. Με τα λάθη, τις αδυναμίες. Αναπτύσσεται μέσα σ’ αυτήν και μέσα από αυτήν διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά του.
Αυτοί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι εργάτες, οι απολυμένοι είναι η προοπτική του κινήματος. Αυτοί που δεν αντέχουν άλλο την επίθεση και ξεσηκώνονται. Μ’ αυτούς να συναντηθούμε, με αυτούς να συνεννοηθούμε και έχουμε να μάθουμε πολλά, έχουμε να κερδίσουμε πολλά. Για αυτό επιμένουμε στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της αντίστασης, της πάλης για την ενίσχυσή τους, των προσπαθειών για πολλαπλασιασμό των εστιών αντίστασης. Για αυτό επιμένουμε στην κοινή δράση.
