Με το γνωστό για το σύστημα (αυτή η κυβέρνηση το εφαρμόζει με εντυπωσιακό κυνισμό) κόλπο της δημιουργίας επικοινωνιακού θορύβου, προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει την επίθεση ενάντια στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και στα εργασιακά των εκπαιδευτικών. Η επίθεση αυτή – όπως όλα δείχνουν και οι μνημονιακές δεσμεύσεις καταγράφουν- θα γνωρίσει νέα όξυνση τους επόμενους μήνες. Τα δε περιβόητα (ή καλύτερα διαβόητα) «αντίμετρα» είτε είναι κενά περιεχομένου είτε κινούνται στην ίδια αντιδραστική ρότα με τα… μέτρα.
Σύμφωνα με «διαρροές» σε εκπαιδευτικά site (esos, alfavita), το… συμπληρωματικό μνημόνιο που συμφωνήθηκε για τις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει:
- αξιολόγηση 20.000 στελεχών της εκπαίδευσης (μέχρι τον Ιούνη του 2017)
- αυτοαξιολόγηση του σχολείου (μέχρι τον Ιούνη του 2017)
- έλεγχο των πόρων (μέχρι τον Ιούνη του 2017)
- νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού του 2017
- νέο λύκειο και αλλαγή των εισαγωγικών σε σύστημα που θα ισχύσει από το 2019-20
- υιοθέτηση της γραμμής του ΟΟΣΑ σε σχέση με το ωράριο των εκπαιδευτικών και των μαθητών ανά τάξη (μέχρι το Νοέμβρη του 2017, για να ισχύσουν οι αλλαγές από το 2018-19)
- διευκόλυνση και χαλάρωση του πλαισίου υποχρεώσεων της ιδιωτικής εκπαίδευσης (μέχρι το Φλεβάρη του 2018)
- συνεργασία για την εκπόνηση νέων εκθέσεων του ΟΟΣΑ
- τριετές χρονοδιάγραμμα αλλαγών στην εκπαίδευση. Όπως γράφτηκε, «θα επιτρέπει τέτοια ευελιξία ώστε να ενσωματώνει τις απαραίτητες τροποποιήσεις του σχεδίου βάσει του αποτελέσματος της εκπαιδευτικής έκθεσης από τον ΟΟΣΑ».
Ενώ, λοιπόν, αυτά (και χειρότερα) έχουν συμφωνηθεί, ο Τσίπρας, με πολλά ταρατατζούμ επισκέφτηκε το Υπουργείο Παιδείας, από όπου εξήγγειλε το… φιλολαϊκό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης. Υποσχέθηκε 14χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, επέκταση του θεσμού του ολοήμερου, μείωση των μαθητών ανά τάξη, νέα προγράμματα σπουδών, στήριξη της ειδικής εκπαίδευσης, επέκταση της μαθητείας, κατάργηση των πανελλαδικών, συγχώνευση των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά, αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανεβάζει το επίπεδο σύγχυσης και αποπροσανατολισμού σε εντυπωσιακά επίπεδα. Οι εξαγγελίες Τσίπρα δεν είναι παρά ένα μείγμα, όπου έχουν ανακατευτεί πραγματικές αντιλαϊκές μνημονιακές δεσμεύσεις (αλλά με άλλα λόγια, ώστε να φαίνονται θετικές!), με δεσμεύσεις που είτε δε σημαίνουν τίποτα απολύτως είτε δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να υλοποιηθούν. Με άλλα λόγια:
Η λεγόμενη μαθητεία αποτελεί τη νομιμοποίηση της φτηνής εργασίας αλλά και της κυκλικής αλλαγής εργατικών χεριών.
Η κατάργηση των πανελλαδικών, αν γίνει, θα σημαίνει την όξυνση των φραγμών όχι μόνο στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου, αλλά και από το γυμνάσιο ακόμα, ώστε να έχει λειτουργήσει η αποθάρρυνση των φτωχών παιδιών ως φίλτρο και να ελαχιστοποιηθεί στο λύκειο η πίεση για πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια η κατάργηση των πανελλαδικών θα είναι στην πραγματικότητα πολλαπλασιασμός και ένταση των πανελλαδικών (ίσως με άλλη συγκεκριμένη μορφή, όπως ενδοσχολικών με τράπεζα θεμάτων, οι οποίες ουσιαστικά είναι πανελλαδικές). Άλλωστε, η φετινή γενναία μείωση των εισακτέων σε σχολές που δίνουν μια μικρή πιθανότητα επαγγελματικής αποκατάστασης είναι ενδεικτική.
Η 14χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση είναι εντελώς αποπροσανατολιστική και βασίζεται στο έδαφος προτασεολογίας που έχει στρώσει η ρεφορμιστική αριστερά, η οποία νομίζει ότι οι φραγμοί, η αδιοριστία και η λιτότητα ανατρέπονται με διατάγματα. Αν γίνει κάτι σαν 14χρονη υποχρεωτική, αυτή θα βασιστεί στην πλήρη συντριβή εργασιακών δικαιωμάτων και σε δημιουργία παιδοφυλακτηρίων, όπου θα μαλώνουν εκπαιδευτικοί με γονείς για το ποιος φταίει για τις άθλιες συνθήκες. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε τη διευκρίνηση Γαβρόγλου ότι ο στόχος θα υλοποιηθεί εντός τριετίας, ξεκαθαρίζοντας γενικότερα ότι «τα μέτρα που εξαγγέλλουμε δεν μπορούν να υλοποιηθούν με την πληρότητα που θα θέλαμε!»
Ενδιαφέρον είχε και η παρακάτω δήλωση Τσίπρα: «Στόχος μας είναι μέσα στην τριετία να είμαστε σε θέση τα κενά να καλύπτονται με μόνιμες θέσεις. Θα υπάρχουν αναπληρωτές αλλά θέλουμε αυτό να μην είναι ο κανόνας». Εδώ πιστεύουμε ότι ο πρωθυπουργός είναι απολύτως ειλικρινής. Σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις που θεωρούσαν ότι θα αυξηθεί το ποσοστό αναπληρωτών, εμείς είχαμε την εκτίμηση ότι στόχος είναι να πλησιάσει όσο γίνεται το μηδέν με παράλληλο ξεζούμισμα του μόνιμου προσωπικού, το οποίο θα πρέπει (εκτός της διαδικασίας πρόσληψης – απόλυσης, που δεν είναι βέβαια αμελητέα) να μπει σε εργασιακούς ρυθμούς και συνήθειες αντίστοιχες με του αναπληρωτή (πολλά σχολεία, υποχρεωτικές μεταθέσεις παντού στη χώρα, αλλαγή τοποθετήσεων στη μέση της χρονιάς κλπ).
Όσον αφορά δε στη συγχώνευση των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά, εδώ τα πράγματα είναι προφανή. Σε μια περίοδο ολομέτωπης επίθεσης, οι συγχωνεύσεις αποτελούν ένα σημαντικό μοχλό επίθεσης σε εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα, σε συμπίεση του λειτουργικού κόστους και σε διευκόλυνση του κεντρικού ελέγχου. Από την άλλη, η μετονομασία σε «Πανεπιστήμιο Δυτικής Αθήνας» δεν είναι τίποτα παραπάνω από ψηφοθηρικού τύπου βαφτίσια μιας αντιλαϊκής επιλογής.
Η εκπαίδευση αποτελεί ένα λαϊκό ζήτημα. Η επίθεση υπακούει και εκεί τους όρους της γενικής επίθεσης με πρόσθετο κρίσιμο ζήτημα την ανάγκη του συστήματος να τσακίσει τη νεολαία, η οποία αποτελεί έναν από τους αστάθμητους και δυνητικά επικίνδυνους παράγοντες για αυτό.
Αντί, λοιπόν, να παρακολουθούμε τα αποπροσανατολιστικά ρεπορτάζ των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης για τις εξαγγελίες της κυβέρνησης (τις ίδεις μέρες που ψηφίζονται τα νέα αντιλαϊκά μέτρα), χρέος μας είναι η προσπάθεια συγκρότησης μετώπου αντίστασης στις αντιδραστικές ρυθμίσεις και στην εκπαίδευση, μετώπου διεκδίκησης των δικαιωμάτων στη δωρεάν παιδεία και στην πλήρη, μόνιμη και σταθερή δουλειά. Και αυτό δε γίνεται ούτε με προτάσεις εκπαιδευτικών μοντέλων, ούτε με προτάσεις νόμου στη Βουλή, ούτε με «αλλαγή των συσχετισμών στις ΔΟΕ-ΟΛΜΕ» σε συνθήκες κοινοβουλευτικοποίησης και διάλυσης των σωματείων. Γίνεται με ανέβασμα της πάλης, με επαναφορά της συζήτησης γύρω από το πώς αυτή η πάλη θα γίνει πιο μαζική, πιο αποφασιστική, πιο αποτελεσματική.
