Σε πρόσφατο άρθρο είχαμε δώσει το περίγραμμα των εξελίξεων στο επικουρικό των συνταξιούχων της Εθνικής Τράπεζας ,το οποίο απειλείται με άμεσο κλείσιμο και συνακόλουθη περικοπή έως και 70% των επικουρικών συντάξεων που χορηγεί σε 16.000 συνταξιούχους , ενώ άλλοι 5.000 εν ενεργεία εισφέρουν ακόμη σ΄αυτό για την επικούρησή τους.
Τα τελευταία επεισόδια του θρίλερ, αν έχει μια αξία να γνωστοποιηθούν, είναι κυρίως γιατί αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση των όσων συμβαίνουν σήμερα σε όλους τους κλάδους συνταξιούχων που, μετά από δεκαετίες δουλειάς και αφαίμαξης εισφορών για τη σύνταξή τους, όχι μόνο δεν παίρνουν αυτά που δικαιούνταν και προσδοκούσαν, αλλά βλέπουν να τους κλέβουν στυγνά, να σφαγιάζονται κυριολεκτικά από τις τρόικες και τις υποτακτικές τους κυβερνήσεις , έχοντας χάσει επιπλέον και τη διαπραγματευτική δύναμη που είχαν όσο ήταν εν ενεργεία. Ειδικά σε χώρους όπως των τραπεζών και ΔΕΚΟ, όπου ο συμβιβασμένος και ξεπουλημένος συνδικαλισμός κορυφής είχε –και έχει- βαθιές ρίζες, τα τεκταινόμενα είναι κάτι σαν εφιαλτικό ξύπνημα μετά από ένα γλυκό νανούρισμα δεκαετιών.
Η Διοίκηση της Εθνικής, διά στόματος του -εκλεκτού της τρόικας- διευθύνοντος συμβούλου Φραγκιαδάκη, μετά τις άκαρπες, ως ήταν αναμενόμενο, διαπραγματεύσεις με τις κεφαλές των εμπλεκομένων συλλόγων και σωματείων, άκαρπες ίσως και εξαιτίας της πίεσης που άσκησαν δύο -αριθμητικά τουλάχιστον- επιτυχημένες κινητοποιήσεις, προχώρησε σε μια άκρως επιθετική κίνηση, κόβοντας εντελώς το επικουρικό επίδομα του Οκτωβρίου, στη γνωστή λογική «σοκ και δέος» ή, αν προτιμάτε, «μπορούν να συμβούν και χειρότερα από μια περικοπή».
Το μήνυμα, παραπάνω από σαφές. Όπως ήταν φυσικό, ακολούθησε μεγάλη αναταραχή, με τον κόσμο πρόθυμο για κινητοποίηση, αλλά η απάντηση των» συνδικαλιστών»… Ασφαλιστικά μέτρα κάθε φορά που θα κόβεται το επικουρικό και γενικά… νομική καταιγίδα! Όμως, η πρώτη προσφυγή ήδη εκδικάστηκε και τα ασφαλιστικά μέτρα απορρίφθηκαν από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Δεύτερη προσφυγή ομάδας συνταξιούχων μια εβδομάδα μετά, απορρίφθηκε επίσης…
Στο μεταξύ, και ενώ -παρά τα κακά σημάδια- οι συνδικαλιστικές κεφαλές ετοιμάζουν μπαράζ ασφαλιστικών μέτρων και νομικών ενεργειών, ένα ολόκληρο σώμα δύο-τριών χιλιάδων ανθρώπων που κινητοποιείται σταθερά περιφέρεται από την πλατεία Κοτζιά (όπου το Κεντρικό της Εθνικής) στα δικαστήρια, ακούει τα λογύδρια και τις υποσχέσεις και γυρίζει κάθε φορά πιο άπρακτο και απογοητευμένο από πριν. Αυτός ο κόσμος, που είναι η μόνη ισχυρή δύναμη πίεσης, αφήνεται να περιφέρεται ασκόπως, να παραπλανάται με την ελπίδα της νομικής δικαίωσης, εντέλει να σπαταλάει την ενέργειά του σε οτιδήποτε μακριά από την πολιτική και κινηματική απάντηση που απαιτείται να δοθεί.
Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων, μας δόθηκε η ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε με ένα δυναμικό από συναγωνιστές με αναφορά σε αριστερές οργανώσεις και χώρους, με τους οποίους έχουμε ένα παρελθόν κοινής δράσης στο χώρο των τραπεζών, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα, νέους συνταξιούχους κυρίως, αλλά και εν ενεργεία. Έχοντας κοινό στοιχείο την αποστροφή στους χειρισμούς των συνδικαλιστικών ηγεσιών , την αντίληψη ότι πρέπει να σπάσει η νομική υστερία που έχει επικρατήσει και οι αυταπάτες που προκαλεί και ότι πρέπει να επιχειρήσουμε να αξιοποιήσουμε τις διαθέσεις του κόσμου που είναι σε αναβρασμό σε κινηματική κατεύθυνση, κάναμε μια πρώτη σύσκεψη την περασμένη εβδομάδα. Παρά την ύπαρξη διαφορετικών τάσεων και πολιτικών απόψεων στην εν λόγω σύσκεψη, κυριάρχησε συναγωνιστικό κλίμα, υπήρξε μια σχετική σύμπτωση στο πολιτικό πλαίσιο, άρα και στις κατευθύνσεις, και αποφασίστηκε η δημιουργία μιας ανοιχτής επιτροπής αγώνα κοινής για συνταξιούχους και εργαζόμενους στις τράπεζες αρχικά -με στόχο την άμεση μάχη για την επικουρική μας σύνταξη- που θα επιδιώξουμε να διευρυνθεί σύντομα με συναγωνιστές από κλάδους με παρόμοια προβλήματα, όπως ο ΕΔΟΕΑΠ, που δυστυχώς θα πληθαίνουν με την εφαρμογή του διαβόητου νόμου Κατρούγκαλου. Σύντομα καλείται δεύτερη σύσκεψη, όπου θα συζητηθεί κοινό κείμενο και θα αποφασιστούν κάποιες πρώτες ενέργειες.
Προβληματική ιδιαίτερα είναι ξανά η στάση του ΠΑΜΕ, που κάνει πολλούς να συζητούν ότι μ΄αυτό τον τρόπο στηρίζει τελικά την κυβέρνηση! Παρά τις επανειλημμένες κρούσεις από μεριάς μας για κοινή δράση, στις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις περιφέρει απλώς στις συγκεντρώσεις και στα υπουργεία το διακριτό του μπλοκ, κάνει διάφορες ψευτοθεαματικές ενέργειες και πάντα χωριστά , χωρίς να παίρνει καμιά πραγματική πρωτοβουλία για συσπείρωση του κόσμου σε κινηματική λογική, αρνούμενο επίσης –ως συνήθως- να συζητήσει ή/και να συμπράξει ακόμα και σε στοιχειώδη, όπως μια κοινή πορεία ή μια καταγγελία για τους χειρισμούς των ξεπουλημένων συνδικαλιστών.
Η περίπτωση του επικουρικού της Εθνικής αν αξίζει να συζητηθεί είναι γιατί επιβεβαιώνει τον πυρήνα της άποψής μας για το ασφαλιστικό: ότι είναι ένα πολιτικό μέγεθος, κατάκτηση της εργατικής τάξης μιας περιόδου και συνιστά απόσπαση μέρους της κλεμμένης υπεραξίας, τόσο όσο ο συσχετισμός κάθε φορά επιτρέπει, και επ’ ουδενί ζήτημα λογιστικό και διαχειριστικό. Και η αντιπαράθεση δεν αφορά μόνο τη συστημική προπαγάνδα, (αντοχές της οικονομίας, βιωσιμότητα του ασφαλιστικού κ.λπ.) αλλά και τη συνδιαχειριστική αντίληψη άλλων δυνάμεων στην Αριστερά (φέρτε πίσω τα κλεμμένα, διαγραφές χρέους, ΕΛE κ.λπ.), που στην ουσία αποδέχεται τη συστημική λογική , απλώς τη θέλει καλύτερη και «διορθωμένη». Καθώς το συγκεκριμένο επικουρικό δεν είναι ακριβώς Ταμείο –με την αυστηρά νομική έννοια- αλλά μια ειδική περίπτωση ειδικού λογαριασμού εγγυημένων παροχών, συστημένο με διμερή συμφωνία, με πόρους τις εισφορές μόνο των δύο μερών, το οποίο διαχειριζόταν η Διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας εν λευκώ από το 1949 μέχρι σήμερα!
Αλλά τότε γιατί καταρρέει, αφού δεν σχετίζεται και δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό; Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τράπεζες, με τα δισ. των απανωτών ανακεφαλαιοποιήσεων, το πιο ευνοημένο κομμάτι του παρασιτικού κεφαλαίου, σε συνδυασμό με τις μνημονιακές επιταγές και δεσμεύσεις, και φτιάχνουμε την εικόνα. Είναι προφανώς μια ολόκληρη αλλά διαφορετική συζήτηση τα εσωτερικά άπλυτα της (συν)διαχείρισης του εν λόγω λογαριασμού, που δυστυχώς προσφέρονται για μπόλικο λαϊκισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό, εφόσον κυριαρχήσει η λογική της «ορθής διαχείρισης» και του «εξορθολογισμού», γιατί μοιραία εκτρέπει τη συζήτηση σε νομικίστικους δαιδάλους που συντηρούν και επιβραβεύουν τους χυδαία πολιτικάντικους και νομικίστικους χειρισμούς των συνδικαλιστών.
Η επόμενη συνάντηση των αγωνιζόμενων συνταξιούχων θέλει να θέσει ακριβώς αυτά τα ζητήματα, να ξεκαθαρίσει γιατί παλεύουμε, με ποιους συμμάχους και ποιους εχθρούς –φανερούς και κρυφούς- ώστε να βάλει μια αγωνιστική και πολιτική λογική στους κοινούς αγώνες συνταξιούχων και εργαζόμενων ενάντια στην πολιτική που λεηλατεί τη ζωή μας.
