Η κατάληψη του Αφρίν από τα τούρκικα στρατεύματα και η επίσκεψη Κοτζιά στα Σκόπια είναι σίγουρα το γεγονότα που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή μας. Κι αυτό γιατί επισημαίνουν με εμφαντικό τρόπο -και βεβαίως επώδυνο για τους Κούρδους κάτοικους του Αφρίν- την εμπλοκή λαών και χωρών της περιοχής σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και αιματηρών ανταγωνισμών, που ολόκληρη η περιοχή της Α. Μεσογείου βιώνει, καθιστώντας την μια από τις κόκκινες ζώνες του πλανήτη. Σχεδιασμοί ή ορθότερα τυχοδιωκτισμοί που αλληλοσυγκρούονται με τις κανονικότητες του παρελθόντος, αναζητώντας νέες ισορροπίες στην παγκόσμια σκακιέρα και στην εκ νέου αναδιανομή σφαιρών επιρροής, θυσιάζοντας συμφωνίες αλλά και… υπουργούς εξωτερικών, σε μια κούρσα εξοπλισμών και νέων φονικότερων όπλων για την ανθρωπότητα. Από κοντά και οι αστικές δυνάμεις εξαρτημένων χωρών, που εμπλέκονται σε αυτό το φαγοπότι λαών και αγορών, που, εκστομίζοντας διαπιστώσεις για κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, θεωρούν ότι θα μπορέσουν με απειλητικές κινήσεις και εισβολές σε γειτονικές χώρες, να διασφαλίσουν καλύτερο ρόλο για τα συμφέροντά τους, ξεχνώντας ότι οι προστάτες είναι και πάτρωνες ενώ αυτοί μπορούν εύκολα να γίνουν αναλώσιμοι.
Η πύρρειος νίκη και… ο ιμπεριαλισμός
Η κατάληψη του Αφρίν και ο ξεσπιτωμός χιλιάδων Κούρδων δίνει την εντύπωση μιας δυναμικής τούρκικης παρουσίας στο σκηνικό της Μ. Ανατολής, που ύστερα από πολλές αποτυχίες να παίξει κεντρικό ρόλο στην ανατροπή Άσαντ αλλά και στις διαμορφώσεις που συντελούνται εδώ και μεγάλο διάστημα στις μουσουλμανικές χώρες, ήρθε να δικαιώσει την πολιτική Ερντογάν. Την εικόνα αυτή εντείνουν και οι απειλές που εκτοξεύτηκαν για συνέχεια των πολεμικών επιχειρήσεων ανατολικά του Ευφράτη σε άλλες κουρδικές πόλεις και περιοχή που ελέγχεται από τους Αμερικάνους, καθώς και για επέμβαση στο Ιράκ και τον εκεί κούρδικο πληθυσμό. Παράλληλα, συνεχίζονται οι πιέσεις στην Κύπρο για τις απόπειρες γεωτρήσεων που έχουν προγραμματιστεί, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα με την αποστολή δικού της ερευνητικού σκάφους σε μια περιοχή της Α. Μεσογείου όπου παρατηρείται ήδη συνωστισμός πολεμικών στόλων από τους ιμπεριαλιστές. Στο κάδρο πρέπει να προστεθούν τέλος και οι ελληνοτουρκικές αντιπαραθέσεις για γκρίζες ζώνες και όμηρους στρατιώτες, που… απειλούν με ακύρωση της συμφωνίας για τις προσφυγικές ροές, που απλά επιπλέει στα ποντισμένα κορμιά γυναικόπαιδων που στέλνονται στον θάνατο βάσει ποσόστωσης με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια υπεροχή της τούρκικης αστικής τάξης στο σκληρό αντιλαϊκό παιχνίδι αναβάθμισης ρόλων στην περιοχή που διεξάγεται έντονα το τελευταίο διάστημα; Και πόσο κοντά και άμεσα αυτή φέρνει το ενδεχόμενο πολέμου;
Είναι αλήθεια ότι μια απλουστευτική και πρόχειρη ματιά των εξελίξεων έχει οδηγήσει ακόμη και δυνάμεις της Αριστεράς να μιλάνε για «επιτιθέμενο τούρκικο επεκτατισμό» ενώ για την εδώ αστική τάξη επιφυλάσσουν τον ρόλο της αμυνόμενης του «πάτριου εδάφους», με ανάλογες συνέπειες όσον αφορά τα καθήκοντα που μπαίνουν για τις λαϊκές δυνάμεις.
Όμως, τα ζητήματα δεν είναι τόσο… επίπεδα και ευδιάκριτα όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν κάποιοι. Είναι βέβαιο ότι η κατοχή του Αφρίν έδωσε αέρα στα πανιά του Ερντογάν, που, με βάση τα ταξικά χαρακτηριστικά που εκφράζει η Τουρκία ως εξαρτημένη αστική τάξη που διεκδικεί διεύρυνση του ρόλου της στην περιοχή έναντι των ανταγωνιστών της, ευνοεί τυχοδιωκτισμούς και επάρσεις. Πράγματι, η παρουσία του Ερντογάν στο τραπέζι διαμελισμού της Συρίας επικυρώθηκε και βάζει υποθήκη για ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Πρόκειται όμως για μια νίκη που εύκολα μπορεί να εξελιχτεί σε Πύρρειο. Κι αυτό γιατί οι βασικοί παράγοντες που καθορίζουν τους όρους του «παιχνιδιού» ήταν και παραμένουν οι βασικοί ιμπεριαλιστές του πλανήτη, που μπορούν να φτάσουν και σε παγκόσμιο πόλεμο προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Αυτό προσδιορίζει και την όποια «αυτοτέλεια» κινήσεων έχουν επίδοξοι πρωταγωνιστές, που θεωρούν ότι εύκολα μεταπηδούν από τη μια σκηνή στην άλλη.
Η στάση που κράτησαν απέναντι στους Κούρδους οι ίδιοι οι προστάτες τους, προμηνύει τι μπορεί να σημάνει όχι μόνο η απόπειρα αλλαγής προστάτη αλλά και ο υπερβάλλων ζήλος του εξαρτημένου. Η ρήξη της Τουρκίας με την Δύση ούτε εύκολη είναι ούτε επιθυμητή από κανέναν. Και όπως φαίνεται από την αντικατάσταση του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, που επρόκειτο να ταξιδέψει στην Άγκυρα, τους όρους «συνεργασίας» τους ορίζουν οι επικυρίαρχοι θέτοντας τα όρια της παρουσίας της Τουρκίας στην περιοχή αλλά και των τσαμπουκάδων που θα προβάλει. Με αυτήν την έννοια, μπορεί να συνεχιστούν οι πιέσεις στην Κύπρο, όμως οι έρευνες στο οικόπεδο 10 εκτελούνται κανονικά από τους Αμερικάνους υπό την κάλυψη του 6ου στόλου ενώ οι δηλώσεις Πάιατ για το «ενδιαφέρον τους για τους στρατιωτικούς που κρατούνται» δείχνει τη διπλωματία που ΝΑΤΟ-ΗΠΑ προωθούν στην περιοχή.
Από την άλλη, δεν είναι καθόλου εύκολο να προδιαγράψει κάποιος την αντοχή της τούρκικης αστικής τάξης σε έναν πιθανό ανταρτοπόλεμο στο Αφρίν και στη μακροχρόνια εμπλοκή στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι αν στο άμεσο μέλλον δεν προκρίνεται από τους ιμπεριαλιστές ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος, ο κίνδυνος αυτός δεν υπάρχει. Και μόνο η συσσώρευση τόσων πολεμικών μηχανών στην περιοχή κάνει εύκολη την εκδοχή του «ατυχήματος» που προβλέπει ο Αμερικάνος πρέσβης συχνά τελευταία. Επίσης, οι πιέσεις στην Κύπρο αλλά και τα εκστρατευτικά αδιέξοδα στην εύφλεκτη περιοχή της Συρίας μπορούν να οδηγήσουν σε τυχοδιωκτισμούς και εθνικιστικές συσπειρώσεις και στις δύο ακτές του Αιγαίου.
Όταν οι νονοί δεν συμφωνούν
Σε αυτό το περίπλοκο περιβάλλον φάνηκε ότι στα βαφτίσια δεν είναι πάντα εύκολη και δοσμένη η συμφωνία ονόματος. Κάτι που φαίνεται πως έγινε κατανοητό και από την ΕΕ, μετά την περιφορά υποσχέσεων για ένταξη βαλκανικών χωρών σε αυτή, αλλά και από τους Αμερικάνους, που δείχνουν διατεθειμένοι να δώσουν τράτο στη διαπραγμάτευση απεμπλοκάροντας τους χρονικούς περιορισμούς που έθεταν έως τη σύνοδο του ΝΑΤΟ.
Στην επίσκεψη Κοτζιά, που ακολουθεί τα σχέδια συμφωνίας που αντηλλάγησαν μεταξύ των δυο χωρών, διαφαίνεται η ύπαρξη δυσκολίας για συμφωνία αλλά και η ταυτόχρονη προσπάθεια να μείνει ανοικτό το ζήτημα, μήπως και γίνει δυνατόν να επιτευχθούν οι απαραίτητες εσωτερικές συμφωνίες στην αποδοχή του ονόματος. Οι απειλητικές επιστολές στους βουλευτές και οι σφαίρες για τον ΥΠΕΞ, πέρα από την υπερβολή που περιέχουν, δείχνουν όμως ότι τμήματα των κυρίαρχων τάξεων και από τις δύο πλευρές των συνόρων δεν ευθυγραμμίζονται εύκολα με τις επιταγές των Αμερικάνων, διατηρώντας πάντα ενεργά τα εθνικιστικά αντανακλαστικά που θα τους επιτρέψουν να προβάλλουν αλυτρωτισμούς και τυχοδιωκτισμούς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο βαλκανικό τοπίο.
Έξοδος ή διέξοδος;
Οι πολιτικές βεβαιότητες που πρόβαλλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για ολοκλήρωση τετραετίας με «καθαρή» έξοδο από μνημόνια και επίλυση «εθνικών εκκρεμοτήτων» φαίνεται να μπάζουν. Όσο οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών στα γεωστρατηγικά αλλά και στα οικονομικά εντείνονται, τόσο οι συγκλίσεις της συγκυβέρνησης θα δοκιμάζονται από τριγμούς. Η απαίτηση των Ευρωπαίων για νέα μέτρα και δάνεια για διασφάλιση του ελέγχου μέχρι την αποπληρωμή του 75% των δανείων (μόνο;), όπως λέει ο Στουρνάρας, σηματοδοτεί το βάθος χρόνου που συζητιέται για τα δεσμά που έχουν επιβάλει στους εργαζόμενους και τον λαό. Παράλληλα και στο πλαίσιο του σκληρού ανταγωνισμού που έχει επιβάλει η πολιτική Τραμπ απέναντι στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, το ΔΝΤ δηλώνει ότι θέλει να μείνει στο πρόγραμμα ελέγχου, απαιτώντας από την κυβέρνηση την περικοπή συντάξεων και αφορολόγητου νωρίτερα από τη συμφωνία αξιολόγησης, οδηγώντας σε περαιτέρω εξαθλίωση συνταξιούχους και εργαζόμενους. Με αυτά τα δεδομένα ακούγονται περιπαικτικά οι δηλώσεις Αχτσιόγλου για αύξηση κατώτατου μισθού στο 2018, όταν ήδη οι στατιστικές τους μιλούν για τη χειρότερη κατακρήμνιση των αποδοχών των εργαζόμενων στο πλαίσιο της ΕΕ.
Οι διαφοροποιήσεις του Καμμένου, όσο κι αν προσπαθήθηκε να υποτιμηθούν, είναι σίγουρο ότι, όσο το αφήγημα της κυβέρνησης θα καταρρέει, τόσο θα εντείνονται, όσα… σκάνδαλα κι αν ανακαλύπτει ο κάθε Πολάκης για την αντιπολίτευση.
Κι αν το ταξίδι του Καμμένου στις ΗΠΑ αναβλήθηκε λόγω… χιονόπτωσης, είναι βέβαιο ότι το ανάλογο ταξίδι Μητσοτάκη έρχεται να πιστοποιήσει την αναζήτηση εναλλακτικών πολιτικών «λύσεων» αν βραχυκυκλώσει η πολιτική… σταθερότητα. Με τον Άδωνι εκτεθειμένο και την Ντόρα διαφοροποιημένη, φαίνεται ότι η ΝΔ δεν βαδίζει με τους καλύτερους οιωνούς ως μελλοντικός μνηστήρας. Χρειάζεται λοιπόν και τα «εύσημα» από Ουάσιγκτον και Βερολίνο. Μένει να δούμε την ταχύτητα προσαρμογής.
Η ανασυγκρότηση του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ της Φώφης έδειξε όχι μόνο τον μόνιμο αλληθωρισμό που θα διατρέχει αυτόν τον χώρο είτε προς ΣΥΡΙΖΑ είτε προς ΝΔ, ανάλογα με το ποιος θα είναι ο επόμενος διαχειριστής, αλλά και τη σαπίλα που αυτός ο χώρος κουβαλάει στο DNA του όσα ονόματα κι αν σκαρφιστεί. Ο διορισμός αντιπροσώπων αντί εκλογής και η ανυπαρξία ακόμη κι ενός προγράμματος, που στοιχειωδώς τα αστικά κόμματα προβάλλουν ως απόδειξη της… δημοκρατίας τους, έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια μπροστά στην πολιτική επιβίωση αρχηγίσκων και παραγόντων του απαξιωμένου δυναμικού που η προηγούμενη πολιτική κρίση ξέβρασε μπροστά στην ανάγκη να υλοποιηθούν μνημόνια και μέτρα αντιλαϊκά.
Αναζητώντας απαντήσεις
Οι κίνδυνοι που εξελίσσονται για τους λαούς της περιοχής δεν είναι αρκετό να γίνουν απλά αναγνώσιμοι από τον καθένα μας. Είναι επιτακτικό καθήκον σε κάθε προοδευτική δύναμη και κάθε αγωνιστή να σταθούν αποφασιστικά απέναντί τους, χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο των ιμπεριαλιστών αλλά και αποστασιοποιημένοι από τα εθνικιστικά αφηγήματα του συνόλου του αστικού πολιτικού προσωπικού. Καμία υποστολή των αγώνων που διεκδικούν τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων γενικά δεν πρέπει να υπάρξει χάριν της «εθνικής ομοψυχίας» απέναντι στην «επιθετικότητα της τούρκικης αστικής τάξης». Οι όποιες εστίες αντίστασης ξεδιπλώνονται είτε για διορισμούς στους εκπαιδευτικούς, είτε για πληρωμή δεδουλευμένων αλλά και για αύξηση μισθών/συντάξεων, θα πρέπει να ενισχυθούν, όπως πολύ καλά κάνουν οι τευτλοπαραγωγοί, οι συνταξιούχοι αλλά και κάθε απεργός που βγαίνει στους δρόμους σήμερα. Η πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας έχει πλέον γίνει καθημερινότητα μετά από μια περίοδο κυριαρχίας «της πολιτικής του καρότου», που η δήθεν αριστερή κυβέρνηση πλάσαρε σε όσους ήθελαν να αυταπατώνται.
Κι αν η κυβερνητική πολιτική ξεδιπλώνεται πλέον χωρίς φτιασίδια και προβιές αριστεροσύνης, δεν ισχύει το ίδιο για το μαζικό λαϊκό κίνημα. Αυτό αντί να συγκροτείται σε θέσεις αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιείται, προβάλλοντας τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά και αντικαπιταλιστικά του προτάγματα, εγκλωβίζεται σε κομματικές αυτοεπιβεβαιώσεις, που έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στις επόμενες εκλογικές διαδικασίες.
Το συλλαλητήριο στις 17/3 έδειξε τα όρια αυτών των πολιτικών, αφού αντί να προτάξει την οικοδόμηση ενός παλλαϊκού αντιπολεμικού μετώπου, περιορίστηκε σε μια γενικόλογη αδιέξοδη αντιχρυσαυγίτικη διαμαρτυρία για τους μετανάστες, χωρίς τη σύνδεση του τεράστιου αυτού προβλήματος με τους πραγματικούς του υπεύθυνους, τους ιμπεριαλιστές. Το απολίτικο, άνευρο και λαθεμένο αυτό στίγμα είχε ως αποτέλεσμα μια συγκέντρωση πολύ κάτω των απαιτήσεων και της δημοσιότητας που της δόθηκε από τους αυτόκλητους εκφραστές των μεταναστών, αρνούμενη να πορευτεί μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, μένοντας στα γραφεία της ΕΕ, δίνοντας εντελώς λάθος στίγμα σε όσους θέλουν να εκφράσουν της αντίθεσή τους απέναντι στους πραγματικούς δολοφόνους των λαών και των μεταναστών.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που η κατάδειξη των πραγματικών επιτιθέμενων μπερδεύεται με αντιδραστικά αφηγήματα και υποβόσκοντες σοσιαλεθνικισμούς, το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά και η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ θα πρέπει να καταβάλουν κάθε προσπάθεια να αποκαλύψουν τα αστικά, ανοικτά ή καλυμμένα, αφηγήματα για «εθνική ομοψυχία». Να απευθυνθούν σε κάθε δύναμη και αγωνιστή που θέλει να συμβάλλει στην συγκρότηση μετώπου ενάντια στον κίνδυνο πολέμου βάζοντας στο στόχαστρό του τον ιμπεριαλισμό αλλά και τις ντόπιες αστικές τάξεις, που πάνω στα κορμιά της νεολαίας και των εργαζόμενων θέλουν να βαθύνουν την κυριαρχία τους, τα κέρδη τους και το μερίδιό τους στη νέα μοιρασιά που ετοιμάζεται. Αυτός ο στόχος απαιτεί ενίσχυση των εστιών αντίστασης στους χώρους εργασίας, τις σχολές, τις γειτονιές. Η πρόσφατη πανελλαδική συνέλευση της Λαϊκής Αντίστασης -ΑΑΣ έδειξε ότι υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες και η θέληση, αν με τόλμη πάρει πρωτοβουλίες απευθυνόμενη σε χώρους και αγωνιστές που αναζητούν δρόμους αντίστασης και διεκδίκησης.
