Από τη μια η S&P έσπευσε να αναβαθμίσει την «πιστοληπτική ικανότητα της χώρας» και από κοντά και άλλοι ανάλογοι οίκοι (Citigroup, Capital Economics) βρήκαν να πουν «καλά λόγια» για τη χώρα, «τη βελτίωση των σχέσεων με τους δανειστές» και την –επερχόμενη και ποθούμενη- αξιολόγηση. Από την άλλη ωστόσο οι «δανειστές» βρίσκουν τα μέτρα ισοπέδωσης του ασφαλιστικού «γάτα αντί γελάδα», απαιτούν «αυτοχρηματοδότηση του ασφαλιστικού» (!), θέτουν δίπλα και μαζί με αυτό ζητήματα εργασιακών σχέσεων και ό,τι άλλο, ώστε η πίεση –προς κάθε κατεύθυνση- να διατηρείται αμείωτη αν όχι αυξανόμενη.
Την ίδια ώρα στο Νταβός ο Σόιμπλε ξαναπαίτησε προώθηση (εφαρμογή) της επίθεσης, οι Αμερικάνοι ξαναέθεσαν θέμα αγωγών και μέσω ΔΝΤ ζήτησαν και άλλα μέτρα και ο πρωθυπουργός έμεινε με το… αδιέξοδο της φαντασίωσης για την «εκμετάλλευση» των αντιθέσεων μεταξύ των πατρώνων του. Και, τέλος, μέσα στη χώρα, Τσίπρας και Μητσοτάκης συναγωνίζονται ποιος θα υιοθετήσει περισσότερο την επίθεση Σημίτη- Γιαννίτση στην κοινωνική ασφάλιση για να αποδείξουν πόσο αποφασιστικοί και συνεπείς «μεταρρυθμιστές» (θα) είναι!
Όλα αυτά δεν είναι παρά σημάδια και εκφράσεις τής όλο και πιο άγριας και αντιδραστικής τροχιάς των εξελίξεων και των αντιθέσεων των πολλαπλών ιμπεριαλιστικών κέντρων, που δεν υποχωρούν και μπορεί να φουντώσουν, αλλά προσπαθούν να πάρουν υπόψη τους και τις εγχώριες ανάγκες. Τις ανάγκες ενός πολιτικού σκηνικού και συστήματος που ήταν και παραμένει σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας, που δεν εγγυάται απαντήσεις απέναντι στις προκλήσεις και τις ταραχές που μπορεί να αντιμετωπίσει.
Ήδη ο αγροτικός ξεσηκωμός κυρίως, αλλά και οι κινητοποιήσεις των μικρομεσαίων τμημάτων των ελεύθερων επαγγελματιών και ενόψει της γενικής απεργίας της 4 του Φλεβάρη, παρά τα σημαντικά ελλείμματα που έχουν, δημιουργούν αισθητές πιέσεις και έχουν στριμώξει την κυβέρνηση. Και φαίνεται ότι το κυβερνητικό επιτελείο αναζητά ελιγμούς και βοήθειες από πολλές κατευθύνσεις, για να εκτονωθεί η κατάσταση και κυρίως να μη στερεωθεί και διευρυνθεί με την είσοδο στο πεδίο της πάλης εργατών και εργαζομένων μαζών. Στην αντίθετη κατεύθυνση –και με την προοπτική του Μετώπου Πάλης συνολικά ενάντια στην εξάρτηση και την επίθεση να παλεύεται καθημερινά- βρίσκονται οι ανάγκες και οι ελπίδες του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας.
Επίθεση αλλά και «πολεμικό μνημόνιο»
Στο πρώτο πλάνο των κυβερνητικών καθηκόντων και συνολικά των δυνάμεων του συστήματος παραμένει η γενικευμένη επίθεση στους εργάτες –ντόπιους και ξένους-, τους εργαζόμενους, τη φτωχομεσαία αγροτιά, τη νεολαία και όλο το λαό. Η πορεία που με ξετσιπωσιά περιγράφει ο Τσίπρας ως την «αξιολόγηση» και τη «ρύθμιση του χρέους» είναι ακριβώς μια πορεία προώθησης και εφαρμογής αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Μια πορεία δημιουργίας πεδίου για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και με τις ιδιωτικοποιήσεις (υπογράφτηκε ο ΟΛΠ, ετοιμάζουν ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΡΓΟΣΕ) αλλά και με την προσφορά άφθονης φτηνής και εξαθλιωμένης εργατικής δύναμης. Ένα φτηνό εργατικό δυναμικό που δεν προκύπτει «μόνο» από τη συντριβή των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και από το ξεκλήρισμα-ξεπάστρεμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών και των μικροεπαγγελματιών με μοχλό το «φορολογικό» και τα εργαλεία της φαρέτρας του ΟΟΣΑ.
Οι ιμπεριαλιστές σπεύδουν λοιπόν κάθε στιγμή να θυμίσουν πως αυτή η πορεία δεν μπορεί να έχει ανακοπές αλλά ούτε και τέλος. Αυτή η –ομόθυμη- στάση τους από τη μια εκφράζει τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τριβές και τις ιδιαίτερες του καθενός επιδιώξεις στη χώρα και για τη χώρα. Αλλά επίσης τα διαγγέλματα μόνιμης εφόδου των Σόιμπλε, Ρέγκλινγκ κ.ά. δεν γίνονται με μοναδικό στόχο τη χώρα μας. Αποτελούν το πλαίσιο επίθεσης και απαιτήσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης συνολικά για την ευρωζώνη και την ΕΕ, όπου οι εργάτες και οι λαοί της ολοένα περισσότερο στενάζουν από την ανάλογη επίθεση στο σύνολο των δικαιωμάτων τους και των κατακτήσεών τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι οι διαστροφές της και οι μύθοι (για τις «επιτυχίες» της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, για τον «άλλο» άνεμο του Ολάντ, για τις «κοινωνικές επιλογές του Ρέντσι, για την «έξοδο από το Μνημόνιο» της Κύπρου εσχάτως…) που ο ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική κεντροαριστερά και βέβαια η ΝΔ κατασκευάζουν για να «επιχειρηματολογήσουν» στο λαό την υποτέλεια στη «μεγάλη και αιώνια ιδέα» της ΕΕ και του ευρώ.
Ωστόσο, πίσω από αυτό το πρώτο πλάνο της εξέλιξης των Μνημονίων και συνολικά της επίθεσης στο λαό και την εργατική τάξη βρίσκεται, διαμορφώνεται και εξελίσσεται ένα «παράλληλο Μνημόνιο». Αυτό που αφορά τις δεσμεύσεις, το ρόλο και τις αποστολές που καλείται να αναλάβει η χώρα έναντι των αμερικανονατοϊκών «συμμάχων» της για την υπηρέτηση των γεωστρατηγικών και πολεμικών σχεδίων και πράξεών τους στην ευρύτερη περιοχή, που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Και παρόλο που ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έχουν όλο το τελευταίο διάστημα επιδείξει μια «συγκράτηση» στο πόσα θα «φορτώσουν» στην ελληνική πλευρά και με άμεσο τρόπο για την υπηρέτηση των επιδιώξεών τους, και δεσμεύσεις υπάρχουν και προεργασίες εξελίσσονται.
Όπως είναι οι πυκνές επαφές και η διαμόρφωση μιας σειράς συμφωνιών της κυβέρνησης Τσίπρα–Καμμένου με το Ισραήλ στο πλαίσιο του «στρατηγικού άξονα» που ξεκίνησε επί ΓΑΠ το 2010 και από τότε -με όλες τις κυβερνήσεις- διαρκώς ενισχύεται και αναβαθμίζεται. Σε μια περιοχή που οι ιμπεριαλιστές έχουν μακελέψει, έχουν «ρευστοποιήσει» σύνορα και χώρες και εκκρεμούν κρίσιμα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού (μεταφορά υδρογονανθράκων, Κυπριακό, συσχετισμοί ισχύος σε Α. Μεσόγειο και Βαλκάνια…), για ποια χρήση προορίζουν άραγε οι ΗΠΑ τον άξονα αυτό, που έχει ήδη πλαισιωθεί από Αίγυπτο και Κύπρο και δημοσιεύματα κάνουν λόγο για την προσθήκη Ιορδανίας και… Βουλγαρίας;
Ασταθές και αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό
Με την πίεση και τις εν δυνάμει απειλές που προκύπτουν από όλα αυτά πορεύεται –όχι άνετα- η σημερινή κυβέρνηση. Στο λογαριασμό πρέπει βέβαια να προστεθεί το προσφυγικό ζήτημα, που εκτός των άλλων έχει προστεθεί στους όρους πίεσης που ασκούν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στην ελληνική πλευρά. Και είναι εξαιτίας αυτών των παραγόντων, των συνδυασμών τους και των εξελίξεων που μπορούν να δώσουν που ούτε η ίδια πρέπει να αισθάνεται άνετα αλλά ούτε και τα διάφορα κέντρα «ασφαλή» για τις δυνατότητές της στο ενδεχόμενο οξύνσεων.
Η διαπίστωση μιας φθοράς της ήδη ομολογείται και εκφράζεται με διάφορους τρόπους και είναι φανερή η απομάκρυνση ενός ολόκληρου κοινωνικού-πολιτικού δυναμικού που μέχρι ένα χρόνο πριν -αλλά και στους πρώτους μήνες της «πρώτης φοράς»- αποτελούσε βάση στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, όντας στην κυβερνητική εξουσία, αναλαμβάνει ευθύνες και δημιουργεί σχέσεις και δεδομένα και με τμήματα της αστικής τάξης και με ιμπεριαλιστικά κέντρα. Παράλληλα, με την ανάδειξη του Μητσοτάκη στη ΝΔ επιχειρείται και προωθείται η συγκρότηση του κόμματος αυτού που ήταν έτσι κι αλλιώς αναγκαία και επιθυμητή από το σύστημα και όχι γιατί επίκειται σε σύντομο διάστημα μια κυβερνητική αλλαγή.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν προγραμματίζεται, αλλά το σύστημα όφειλε να «φροντίσει» να υπάρχει η δυνατότητα αυτή μιας και τόσο οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών όσο και οι εξελίξεις γύρω από αυτό που ονομάσαμε «παράλληλο Μνημόνιο» είναι παράγοντες ενεργοί και απροσδόκητοι και μπορούν να δώσουν σοβαρές αναταράξεις μέσα στη χώρα, αν πάρουμε υπόψη μας το όλο πλαίσιο των εξελίξεων στην περιοχή. Προς το παρόν, νέος και παλιός «μεταρρυθμιστής» θα διαγκωνιστούν για το ποιος θα αποσπάσει τα μεγαλύτερα κομμάτια από τους «ανάμεσά» τους (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ε.Κ.) στα πλαίσια ενός αγώνα αγριότητας και ταχύτητας για την προώθηση της επίθεσης στο λαό.
Με ποια κατεύθυνση θα αγωνιστεί ο λαός;
Ο λαός και η πάλη του είναι ο άλλος μεγάλος παράγοντας που θα μπορούσε να προκαλέσει αναταραχή και σοβαρά προβλήματα στην επίθεση του συστήματος και ως εκ τούτου στις ψευδεπίγραφες αντοχές και ισορροπίες της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος. Και αυτό είναι σχεδόν ήδη ορατό σαν δυνατότητα με τον αγροτικό ξεσηκωμό και τις άλλες κινητοποιήσεις.
Παρόλα αυτά και επειδή το ζητούμενο δεν είναι να υπάρξει μια «φασαρία» την οποία η κυβέρνηση θα καταφέρει να ξεπεράσει με λίγες ή περισσότερες μανούβρες και να περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα, ανοίγοντας δρόμο για τη συνέχεια της επίθεσης, ενώ παράλληλα η ΝΔ και ίσως και το ΠΑΣΟΚ θα καρπώνονται τη δυσαρέσκεια μικρομεσαίων τμημάτων που θα αισθάνονται «προδομένα» από την κυβέρνηση, είναι αναγκαίο να προσδιοριστούν τα ζητούμενα για το λαό και το κίνημα, ο στόχος στη βάση του οποίου πρέπει να δοθεί η μεγάλη αυτή μάχη και η κατεύθυνση που πρέπει να υπηρετεί και να αναδεικνύει η μάχη αυτή.
Το κεντρικό ζητούμενο δεν είναι άλλο από την ανάγκη να γίνονται βήματα συγκρότησης των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας σαν δύναμη αντίστασης, διεκδίκησης και αντιπαράθεσης απέναντι στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Το εύρος της επίθεσης, το ατελείωτο «πρόγραμμά» της δεν πρέπει να αφήνουν καμιά αμφιβολία για την αναγκαιότητα αυτή. Εξάλλου το ίδιο το σύστημα χρησιμοποιεί την καθολικότητα και τη γενίκευση της επίθεσης στη χώρα και στην ΕΕ ως επιχείρημα για να εμφανίσουν μάταιη την πάλη ακόμα και σε ένα μέτωπο όπως το ασφαλιστικό και να παραλύσουν έτσι κάθε αντίσταση. Αυτό το ζητούμενο προσδιορίζει, όπως ήδη αναφέρθηκε, ως απαράγραπτη ανάγκη να μπουν μαζικά στο στίβο του αγώνα οι δυνάμεις εκείνες που λόγω κοινωνικής θέσης (εργάτες, εργαζόμενοι) μπορούν να τον «στερεώσουν» και να δώσουν βήματα στην υπόθεση της πάλης συνολικά.
Ο στόχος που είναι αναγκαίος για να υπάρξει αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να είναι άλλος από το «να μην περάσει η νέα αντιασφαλιστική επίθεση». Ο στόχος αυτός είναι προϋπόθεση για να συσπειρωθούν στον αγώνα εργατικά και φτωχά λαϊκά τμήματα που δεν εκφράζονται βέβαια τα συμφέροντά τους από «προτάσεις βελτίωσης» του τερατουργήματος, που δεν τα αφορά καθόλου το ενδεχόμενο μιας «σταδιακής αύξησης» των εισφορών ή ό,τι ανάλογο. Όπως επίσης εργάτες, εργαζόμενοι και φτωχά λαϊκά στρώματα δεν συσπειρώνονται και δεν συγκροτούνται σε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης από τη ρεφορμιστική προτασεολογία που υπονομεύει-ακυρώνει το «να μην περάσει».
Όλες οι σχετικές προτάσεις, από το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ως τη «διαγραφή του χρέους» ως «λύση» για να βρουν πόρους τα Ταμεία, έχουν ως πολιτικό διά ταύτα την αναζήτηση μιας άλλης κυβερνητικής διαχείρισης, ενός άλλου ΣΥΡΙΖΑ που «δεν θα τα διπλώσει» και αποτελούν όχι πολιτικοποίηση, αλλά απο-πολιτικοποίηση του αγώνα και γραμμή υποταγής του λαού και της εργατικής τάξης στο σημερινό συσχετισμό.
Τέλος, και επειδή ακριβώς η επίθεση είναι γενικευμένη και καθολική και επειδή είναι αναγκαία η απάντηση στο ερώτημα των εργατών, του λαού, της νεολαίας «πού πάμε δίνοντας αυτή τη μεγάλη μάχη;», πρέπει να είναι σαφής και διακηρυγμένη η κατεύθυνση της πάλης. Παλεύουμε να χτίσουμε Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης με κορμό τους εργάτες και τη φτωχολογιά, μαζί με τη νεολαία και τα μικρομεσαία στρώματα. Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης απέναντι στην επίθεση συνολικά, απέναντι και ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, στην κατεύθυνση της πάλης για έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Η κατεύθυνση αυτή είναι αναγκαία για να δοθεί η μάχη με σωστό προσανατολισμό. Είναι όρος που παρά τις μεγάλες δυσκολίες και ακόμα ανεξάρτητα από την έκβασή της μπορεί να εξασφαλίζει τη συνέχεια στη συγκέντρωση δυνάμεων, θετικές μετατοπίσεις στον πολιτικό-ταξικό συσχετισμό. Ταυτόχρονα, πρέπει να είναι πλατιά κατανοητό ότι η κατεύθυνση αυτή δεν έχει βάση πλατιάς στήριξης αν δεν υπάρχει η μάχη, αν δεν αναπτύσσεται και δυναμώνει ο εργατολαϊκός αγώνας για να μην περάσει η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή.
