Η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν θα μπορούσε ν” αφήσει απ” έξω όσους εργάζονται με εργοδότη το κράτος. Στην πεπατημένη των προηγούμενων, το 4ο μνημόνιο δρομολογεί νέες αντεργατικές συνέπειες σε μόνιμους και συμβασιούχους εργαζόμενους. Από το ύψος των μισθών που πρέπει “ν” αναπροσαρμοστεί” με αιχμή την περικοπή – ολικά ή μερικά – μιας σειράς επιδομάτων, μέχρι την εργασιακή κατάσταση και το συνολικότερο κλίμα στους χώρους δουλειάς.
Απ” όσα δημοσιοποιήθηκαν, χωρίς να μπορούν ν” αποκλειστούν περαιτέρω μέτρα που εμφανίζονται μέρα με τη μέρα “σε δόσεις” μήπως και γίνουν πιο “εύπεπτα”, η μείωση του αριθμού των εργαζομένων παραμένει κεντρικός στρατηγικός στόχος. Αυτό το νόημα έχει η υπενθύμιση ότι το ΔΝΤ θέτει μόνιμα ζήτημα απολύσεων και κατάργησης της κορυφαίας κατάκτησης της μονιμότητας. Η προπαγάνδα, που συνεχίζει να προωθείται όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια περί δήθεν διογκωμένου δημόσιου τομέα, εύκολα καταρρίπτεται από τα δικά τους στοιχεία απογραφής. Παρ” όλα αυτά επιμένουν…
Η νέα αξιολόγηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κοπής πήρε παράταση για μετά τον Σεπτέμβρη κυρίως για να “μονταριστεί” καλύτερα. Το ίδιο και η κινητικότητα (εθελοντική και υποχρεωτική), αφού συνδέονται ευθέως με την ολοκλήρωση του κύκλου επιλογής προϊσταμένων, αλλά και τα νέα οργανογράμματα. Υπενθυμίζουμε ότι η κακόφημη αξιολόγηση περιλαμβάνει και τις δομές-υπηρεσίες που οδεύουν προς νέο κύμα καταργήσεων-συγχωνεύσεων, με συνέπειες σε λαό κι εργαζόμενους. Η βαθμολόγηση-κατηγοριοποίηση των εργαζομένων θα έρθει να συμβάλει στο κλίμα πειθάρχησης-υποταγής που θέλει να τους μετατρέψει σε γρανάζι υλοποίησης αντιλαϊκών πολιτικών. Τα περί χτυπήματος της γραφειοκρατίας δεν αποτελούν παρά το απαραίτητο αμπαλάζ.
Το μονότονο αφήγημα της αρμόδιας υπουργού ότι δήθεν (γι” ακόμη μια φορά) “αποκρούστηκαν οι απαιτήσεις των ακραίων εκ των δανειστών” δεν πείθει πλέον κανέναν, αφού η ζωή και οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν καθημερινά με την κυβερνητική ενεργητική συμβολή. Μαζί και η σχετική προπαγάνδα, με αιχμή της περιόδου τους συμβασιούχους, που έχουν μετατραπεί σε διαρκείς ομήρους. Την ώρα που ο συνολικός αριθμός τους βαίνει σταθερά μειούμενος, ως αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων απολύσεων, συμφωνούνται νέα μειωμένα πλαφόν. Από 49.448 τον Δεκέμβρη του 2016 προβλέπεται να φτάσουν στους 48.420 τον Δεκέμβρη του 2019. Οι “θεσμοί” μάλιστα φροντίζουν να “διαρρεύσει” ότι δεν έχουν τόσο πρόβλημα με τον συνολικό αριθμό τους, όσο με την σχετική δημοσιονομική δαπάνη που οφείλει να σταθεροποιηθεί. “Αλλωστε, οι πάσης φύσης ελαστικές εργασιακές σχέσεις χρησιμεύουν – μεταξύ των άλλων – και ως ντε φάκτο πολιορκητικός κριός ενάντια στη μονιμότητα.
Κατά τα λοιπά, η συμφωνία προβλέπει τη “χαλάρωση” του τυπικού υφιστάμενου ορίου της σχέσης προσλήψεις-συνταξιοδοτήσεις σε 1 προς 3 (μία πρόσληψη για κάθε τρεις συνταξιοδοτήσεις) από το 2018, με την απαραίτητη προϋπόθεση να έχουν καλυφθεί οι δημοσιονομικοί στόχοι, πράγμα που τόσο γενικά όσο και ειδικά θα πιστοποιείται από τους μηχανισμούς των τροϊκανών. Τα όρια αυτά, που βέβαια ούτε καν τηρούνται, δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα της αδιοριστίας, αφού οι προσλήψεις ΜΟΝΙΜΩΝ υπαλλήλων στα χρόνια των μνημονίων είναι από ανύπαρκτες έως μηδαμινές και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι πρακτικά αυτή η ρότα θα συνεχιστεί.
Τα ζητήματα αυτά αποδεικνύουν για πολλοστή φορά τα χαρακτηριστικά της επίθεσης στους εργαζόμενους στο Δημόσιο που, ανεξαρτήτως μορφής, έχει ένα σαφέστατα αντεργατικό περιεχόμενο, προσανατολισμό και εξελίσσεται σε διάρκεια και βάθος. Κάτι που κάνει ολοφάνερο το αναγκαίο αντίρροπο ΟΡΙΟ, που σήμερα δεν είναι άλλο από την αναχαίτιση της επίθεσης και που οφείλει να γίνει αντικείμενο μόνιμης έγνοιας κάθε εργαζόμενου για την συγκρότηση της οργάνωσης, αντίστασης και διεκδικητικής πάλης που απαιτείται. Για ν” αποκτήσουν νόημα και στόχο οι μαζικές κινητοποιήσεις όπως η απεργία στις 17 του Μάη. Αλλά και να ενταχθούν στην κατεύθυνση της συνολικής αντιπαράθεσης με τους φορείς της επίθεσης.
