Ο ένας (Τσίπρας) στήνει «αντιδεξιό» μέτωπο που έχει σημαία του τον… καραμανλισμό και παραστάτες του τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του Σημίτη, ενώ δεν παραλείπει να συγκυβερνά και να εκθειάζει τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Ο άλλος (Μητσοτάκης) «υπερβαίνει» τους διαχωρισμούς και στο «κεντροδεξιό λαϊκό» κόμμα του φιγουράρουν τα στελέχη που απαιτούν απαγόρευση διά νόμου των ιδεών της Αριστεράς, ενώ ταυτόχρονα ενισχύονται τα φανερά και υπόγεια κανάλια με τον επίσημο εθνικιστικό και φασιστικό εσμό.
Αυτά τα δύο κόμματα προορίζονται να είναι οι πυλώνες του πολιτικού συστήματος στη «νέα εποχή» που θα βγάλουν οι πολλές κάλπες των επόμενων μηνών. Και ίσως φτάνει μόνο αυτό, το ποιόν των πυλώνων που ετοιμάζονται, για να αντιληφθεί ο λαός πόσο μαύρη και αντιδραστική επιδιώκουν να είναι η επόμενη περίοδος. Εξάλλου, δεν θα πρόκειται για παρθενογένεση, αλλά γι’ αυτό που βγαίνει από τα χθεσινά και τα σημερινά δεδομένα. Τους εκατοντάδες νόμους που επέβαλαν την εργασιακή ζούγκλα και τον κοινωνικό μεσαίωνα. Την ανανέωση-ενίσχυση της αμερικανοκρατίας με τα σχέδια Μάρσαλ και τις πολεμικές αποστολές δίπλα και μαζί με τους δολοφόνους του Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου, όπως το απαιτούν τα αμερικάνικα σχέδια. Τους ευρωπαίους επιτρόπους να παραλείπουν ίσως τις χαριστικές βολές στους γερασμένους συνταξιούχους για να πάρουν σειρά οι νεότεροι…
Σαν δηλητηριασμένα ζαχαρωτά επικάθονται σε αυτό το μαύρο τοπίο τα ταξίματα των ψευτοελαφρύνσεων που ανήγγειλαν οι δύο αρχηγοί των πυλώνων από τη ΔΕΘ. Δεν είναι μόνο ή κυρίως το αν ακόμα και αυτά θα γίνουν, το τι από αυτά θα επιτρέψουν οι επιτηρητές της ανάσας του λαού μας. Είναι κυρίως ότι αυτά τα ζαχαρωτά δεν είναι παρά πολιτικοί αντιπερισπασμοί γι’ αυτά που πραγματικά μας ετοιμάζουν, για αυτά που κυκλώνουν τη χώρα και την περιοχή.
Στο λαό μας δεν αξίζει να ζυγίσει τα δηλητηριασμένα ζαχαρωτά. Στο λαό μας αξίζει να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο. Αξίζει η μαζική αντίσταση και διεκδίκηση, αξίζει ο αγώνας ενάντια σε αυτό που ζει και ενάντια σε όσα έρχονται, ο αγώνας ενάντια στην επίθεση του συστήματος, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
Πού βγάζει η έξοδος;
Τα δέκα χρόνια της επετείου από την κατάρρευση της LEHMAN BROTHERS που πυροδότησε το ξέσπασμα της κρίσης «γιορτάστηκαν» με δηλώσεις των ιθυνόντων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που προειδοποιούν για νέα κρίση! Εξάλλου η Αργεντινή, η Τουρκία, η ένταση του εμπορικού πολέμου των ΗΠΑ ενάντια σε… όλους και πολλά άλλα επιβεβαιώνουν ότι η κρίση συνεχίζει να είναι παρούσα και να σέρνεται μέσα στις δομικές αντιφάσεις του συστήματος. Ακόμα περισσότερο, η κρίση «ανιχνεύεται», «επιβεβαιώνεται» και τροφοδοτείται στα πεδία των μεγάλων γεωπολιτικών–γεωστρατηγικών ανταγωνισμών. Και, από αυτή την άποψη, ίσως η πιο «λαμπρή» ανάδειξη της κρίσης ήταν η γιγάντια στρατιωτική άσκηση «Νοβόστ» στις αχανείς περιοχές της Σιβηρίας και της ρώσικης Άπω Ανατολής.
«Βγήκαμε» λοιπόν –από τη δανειακή σύμβαση που έληξε τον περασμένο Αύγουστο- αλλά πού βγήκαμε; Βγήκαμε σε συνθήκες πιο άγριες και πιο επικίνδυνες για τους λαούς από αυτές που υπήρχαν «όταν ξεκίνησαν τα μνημόνια». Αυτό κάνει ότι δεν το ξέρει η κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά το ξέρει και το παραξέρει και η ίδια και συνολικά η αστική τάξη της χώρας. Το μετράει στα 10ετή ομόλογά της που τα επιτόκιά τους στις αγορές παραμένουν πάνω από το απαγορευτικό για την ίδια 4% και ξέρει ότι το διαβόητο μαξιλάρι της (που το έφτιαξε κλέβοντας το λαό) καθόλου δεν φτάνει για να της λύσει το πρόβλημα της χρηματοδότησής της. Όπως επίσης ξέρει ότι είναι «χωρίς τράπεζες», όπως αναφώνησε το «Βήμα» της 16/9, απαιτώντας να «χυθεί αίμα» με τα κόκκινα δάνεια του λαού και των μικρομεσαίων στρωμάτων για να βρει δανεισμό το κεφάλαιο!
Χτύπησε και γκρέμισε λοιπόν η αστική τάξη με τα μνημόνια δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού, αλλά κάθε άλλο παρά έλυσε τα ιστορικά της αδιέξοδα. Αντίθετα, οι συνθήκες της κρίσης και των οξυνόμενων ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών τής τα φέρνουν ξανά και μεγαλύτερα μπροστά της, με δοσμένο και το βάθεμα της εξάρτησής της.
Η κυβέρνηση αλλά και οι αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, λένε και θα λένε το αφήγημα της «ανάκαμψης» και της «ανάπτυξης». Ωστόσο, η αστική τάξη στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να επιστρέψει στα μεγέθη και στα μέτρα που είχε (ή πιο σωστά της είχαν) στη δεκαετία του 1990 και των αρχών του 2000. Είναι ενδεικτικό ότι καταγράφεται ως 24η στην ΕΕ από τη 14η θέση που την είχαν το 2007! Τώρα νέες «δουλειές» κάνουν μόνο οι μεγάλες οικογένειες. Σαν αυτές που έκλεισαν στην Αλεξανδρούπολη (Λιβανός, Κοπελούζος) ή σαν τις άλλες που επιδιώκονται στην ολοένα θερμαινόμενη Ανατολική Μεσόγειο. Όμως πρόκειται για «δουλειές» που γίνονται υπό τη σκέπη των αμερικάνικων στρατιωτικών δυνάμεων και στο πλαίσιο των υπό εκκόλαψη πολέμων που αυτές οι δυνάμεις προωθούν. Αλλά ακόμα και να «περπατήσουν» ως ένα σημείο αυτές οι «δουλειές» δεν είναι αρκετές για να ανατάξουν την «ευρεία» αστική τάξη.
Βγήκαμε λοιπόν σε ένα πεδίο καταργημένων δικαιωμάτων και με μια αστική τάξη πιο τυχοδιωκτική και εχθρική απέναντι στο λαό και στους εργάτες. Τα δικά της αδιέξοδα θα επιχειρήσει να τα φορτώσει ακόμα περισσότερο στις πλάτες του λαού. Γι’ αυτό το πεδίο πρέπει να παραμείνει κουρεμένο από δικαιώματα. Γι’ αυτό ετοιμάζουν νέες επιθέσεις, ένταση της αγριότητας στο λαό και στους εργάτες.
Πιο βαθιά στις πολεμικές εμπλοκές
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο είναι που η κυβέρνηση έχει ζητήσει… καταφυγή μέσα στο πλαίσιο των ανοιχτά επιθετικών και πολεμικών επιδιώξεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Η καλύτερη εδώ και πολλά χρόνια κυβέρνηση για τα αμερικάνικα συμφέροντα έχει κάνει ό,τι της ζητήθηκε και με το παραπάνω για να ενισχυθεί οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά η αμερικάνικη μπότα στη χώρα. Η ΔΕΘ δεν ήταν «μια γιορτή που πέρασε», αλλά ένα σημαντικό βήμα στο σφιχταγκάλιασμα της χώρας από τους Αμερικάνους, που γίνεται διαρκώς πιο επικίνδυνο για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Σφιχταγκάλιασμα που δεν είναι και δεν θα είναι χωρίς παρενέργειες στην άλλη όχθη της εξάρτησης της χώρας, τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στα Βαλκάνια ανέδειξαν και για τον πιο αφελή ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι σημαντικός κρίκος του αμερικάνικου σχεδίου για την αναβάθμιση των ΗΠΑ στη χερσόνησο και την απώθηση του ρώσικου ιμπεριαλισμού από αυτήν. Και αναδεικνύουν επίσης πόσο αντιδραστικό και ψεύτικο είναι το κυβερνητικό αφήγημα ότι τάχα η συμφωνία «φέρνει ειρήνη, εξομάλυνση, σταθερότητα» στα βόρεια σύνορα της χώρας.
Όλες οι εξελίξεις στις χώρες και στα προτεκτοράτα της περιοχής το τελευταίο διάστημα μαζί με τις επίσημες δηλώσεις για σχέδια αλλαγής συνόρων επιβεβαιώνουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι εισαγωγή σε νέο κύκλο αναταραχών και μεγάλων κινδύνων για όλους τους λαούς. Όπως και η επέλαση αμερικανών και ευρωπαίων υπουργών και αξιωματούχων στη γειτονική χώρα, που εκβιάζουν ανοιχτά για το δημοψήφισμα της 30/9, επιβεβαιώνει πόσο αδίστακτα ψεύτικη είναι η κυβερνητική προπαγάνδα που βεβαίωνε, διά στόματος Τσίπρα, πως η συμφωνία είναι προϊόν της πρωτοβουλίας των δύο κυβερνήσεων, χωρίς καμιά ανάμιξη ή πίεση από τους ιμπεριαλιστές!
Παράλληλα θερμαίνεται ξανά και η περιοχή της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου με αφορμή την υπογραφή της πρώτης συμφωνίας υποθαλάσσιου αγωγού ενέργειας στην περιοχή μεταξύ Κύπρου–Αιγύπτου, ενώ επίσης προωθείται και ο αγωγός “East-Med” με συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Όλα αυτά είναι προϊόν του αμερικανόπνευστου «τετραγώνου» (Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτος-Κύπρος), βήμα στην επιχείρηση ενίσχυσης και εδώ της αμερικάνικης παρουσίας και κυριαρχίας, που και αυτή υπηρετεί η κυβέρνηση στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού με την Τουρκία.
Στην περιοχή σωρεύονται λοιπόν αντιθέσεις και δυνάμεις, με τη Γαλλία -που έχει αυξημένες βλέψεις στο συριακό πεδίο- να αποκτά ναύσταθμο στη Λάρνακα! Ο κανόνας που δεν μπορεί να μην επιβεβαιωθεί και εδώ είναι ότι οι ιμπεριαλιστές θα χρησιμοποιήσουν τις επιδιώξεις των υποτακτικών τους για δικό τους όφελος, που θα το πληρώσουν οι λαοί των χωρών!
Πορεία δεξιά, αντιδραστική!
Αυτή λοιπόν την πολιτική, αυτές τις αντεργατικές και αντιλαϊκές στοχεύσεις και τις επικίνδυνες για όλους τους λαούς της περιοχής ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις καλείται να υπηρετήσει το πολιτικό προσωπικό και πριν από όλα οι δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Αυτή η πολιτική είναι και η βάση της ερμηνείας της δεξιάς πορείας που ακολουθούν όλες οι δυνάμεις και στην οποία πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή ο καθαγιασμός π.χ. του καραμανλισμού από τον Φλαμπουράρη δεν είναι μια τακτική προεκλογική κίνηση. Είναι η αναζήτηση στήριξης και σύμπραξης με τις δυνάμεις που έχουν τις απαιτούμενες προδιαγραφές και την ανάλογη προϋπηρεσία στην προώθηση αυτών των πολιτικών, στην υπηρέτηση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Και είναι φανερό ότι η μακρά προεκλογική περίοδος που ήδη άρχισε, παρά τα όποια επιχρίσματά της θα χρησιμοποιηθεί από το σύστημα και τα κόμματά του σαν μια αντιδραστική πολιτική προεργασία σε βάρος του λαού και για ό,τι ετοιμάζουν για μετά!
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρόκειται για μια γραμμική προεκλογική πορεία. Τα αγκάθια, οι ασάφειες και οι εκκρεμότητες είναι πολλές στο δρόμο της διαμόρφωσης εκ νέου του πολιτικού σκηνικού. Πρώτο και βασικό αγκάθι είναι αυτό της Συμφωνίας των Πρεσπών, για την οποία η ΝΔ έχει επιλέξει να μην τη στηρίζει αλλά ταυτόχρονα δεσμεύτηκε ότι θα τη σεβαστεί και θα την εφαρμόσει αν αυτή επικυρωθεί από την παρούσα Βουλή.
Πρόκειται για μια στάση που επιχειρεί να ισορροπήσει από τη μια στις πιέσεις του αμερικάνικου παράγοντα και από την άλλη στις εθνικιστικές ακροδεξιές δυνάμεις που έχουν αναφορά στη ΝΔ, αλλά τελικά και κυρίως στις ανομολόγητες προσδοκίες ότι η ΠΓΔΜ θα παραμείνει μετέωρη και προς μοιρασιά… Είναι ένα ζήτημα λοιπόν το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο καθώς οι διάφοροι ρεαλισμοί της υποτέλειας και των τυχοδιωκτισμών της μιας ή άλλης μορφής έχουν μπλεχτεί με ένα ζήτημα για το οποίο ασκούνται πιέσεις από όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Εκτός των άλλων η εξέλιξη του ζητήματος μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά και την «τύχη» των συμπληρωματικών δυνάμεων (ΑΝΕΛ, Λεβέντης κ.λπ.) αλλά και το ζήτημα της «μετεξέλιξης» της Χ.Α.
Για όλα αυτά αλλά και για τα άλλα ζητήματα που εντάχθηκαν στο πολιτικό-προεκλογικό σκηνικό (συντάξεις, αφορολόγητο) καθοριστικές θα είναι βέβαια οι επιλογές και οι παρεμβάσεις των κέντρων έξω από τη χώρα. Η κυβέρνηση έχει το προνόμιο να… παραλάβει πρώτη το πλαίσιο που θα διαμορφώσουν αυτές οι παρεμβάσεις και να επιχειρήσει να το αξιοποιήσει για δικό της λογαριασμό.
Από την άλλη, αντικειμενικά απέναντι από όλα αυτά βρίσκεται ο λαός και η νεολαία. Απέναντι, γιατί όλα αυτά και στην όποια εκδοχή τους και με όποια προτίμηση και αν εκδηλώσουν οι ιμπεριαλιστές για τη νέα διάταξη του πολιτικού σκηνικού, στρέφονται ενάντια στα συμφέροντά του, ενάντια στα δικαιώματά του, ενάντια στην ίδια του τη ζωή. Σε αυτή τη βάση δεν έχει ο λαός κανένα λόγο να περιμένει, να στοιχηθεί στη μια ή την άλλη κυρίαρχη εκδοχή των εξελίξεων.
Αντίθετα, έχει ανάγκη να διαμορφώσει τη «δικιά του εκδοχή», την ανάδειξη και υπεράσπιση των δικών του συμφερόντων. Αυτή όμως η εκδοχή με έναν μόνο τρόπο μπορεί να διαμορφωθεί και να διαμορφώνεται: με τη μαζική πάλη, με τους μαζικούς αγώνες. Πρέπει η δύναμη του λαού να βγει στους δρόμους, στις διαδηλώσεις και στις απεργίες ενάντια στην επίθεση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
Αυτό είναι το ζήτημα και το ζητούμενο για το οποίο πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Και δεν είναι ένα μακρινό ζήτημα! Ο λαός μας μέσα από την πείρα του όλα αυτά τα χρόνια βγάζει συμπεράσματα και ξεπερνάει αυταπάτες που από δεξιά και «αριστερά» καλλιεργήθηκαν. Και παρόλο που δεν είναι λίγες σήμερα οι αρνητικές παρενέργειες και επιδράσεις του δοσμένου πολιτικού συσχετισμού, δεν θα επαληθεύσει αυτούς που θεωρούν ότι είναι «αιώνια» η κατάσταση υποχώρησης και απογοήτευσης που σήμερα επικρατεί.
