Τελείωσαν και αυτές οι ευρωεκλογές! Τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις που μπορούν να εξαχθούν απ” τα εκλογικά αποτελέσματα στη χώρα μας σχετικά με τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων αλλά και τη λαϊκή θέληση και συνείδηση είναι τα εξής:
Α. Διευρύνθηκε μέσα στις μάζες, όχι εντυπωσιακά αλλά οπωσδήποτε ορατά, μια αντιΕΟΚική διάθεση και αυτό αποτελεί ένα πρώτο θετικό συμπέρασμα. Μαζί μ” αυτή τη διάθεση διευρύνθηκε, σε μικρότερο βαθμό, η τάση απονομιμοποίησης του καθεστώτος ένταξης στην ΕΕ έτσι όπως έχει επιβληθεί στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης.
Η διεύρυνση του ποσοστού αποχής, το σταθερά υψηλό ποσοστό λευκών-άκυρων, η «τρελή» ψήφος (ή, αν θέλετε, «χαλαρή»), η ενίσχυση κομμάτων και οργανώσεων που στον ένα ή στον άλλο βαθμό επέδειξαν μια αντιΕΟΚκική στάση και φρασεολογία, επιβεβαιώνουν αυτό που εκτιμούμε. Ο φιλοΕΟΚισμός, η ευρωλαγνεία, οι ύμνοι στους ευρωπαϊκούς παράδεισους, που σε παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούσαν συνταγές επιτυχίας για τα περισσότερα αστικά και ενδιάμεσα κόμματα, σε αυτές τις εκλογές φάνηκε ότι δεν είχαν και πολλή πέραση. Ολα τα αστικά κόμματα, μικρά και μεγάλα, κυρίαρχα και μη, που στήριξαν και στηρίζουν τα πάντα στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, σε αυτές τις εκλογές αναγκάστηκαν να ρίξουν τους τόνους και φρόντισαν άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο πετυχημένα να ρίξουν το βάρος τους αλλού. Παρόλα αυτά, κόμματα όπως ο ΣΥΝ αρκετά χαρακτηριστικά πλήρωσαν τις συνέπειες και το τίμημα του άκρατου φιλοευρωπαϊσμού τους παρά τις φραστικές τους διαφοροποιήσεις της τελευταίας περιόδου. Η διαπίστωση ότι οι ευρωεκλογές αυτές συνέπεσαν με μια περίοδο όπου στα μάτια των λαών της Ευρώπης και της Ελλάδας το ευρωπαϊκό όραμα, έτσι όπως το επιβάλλουν και θέλησαν να το δρομολογήσουν οι βασικές ιμπεριαλιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, ΞΕΦΤΙΖΕΙ δεν είναι μόνο δικής μας.
Β. Η διεύρυνση της αντιΕΟΚικής διάθεσης μέσα στις μάζες και το ξεθώριασμα του ευρωπαϊκού ιδεώδους που επισημάναμε ήταν και τα στοιχεία που κυρίως καθόρισαν σε αυτή τη φάση το να υιοθετήσουμε τη θέση της αποχής από τις Ευρωεκλογές. Μ” αυτή τη θέση κρίναμε ότι μπορούμε να ευνοήσουμε την τάση απονομιμοποίησης και απαξίωσης των ευρωπαϊκών θεσμών που φυσιολογικά δυναμώνει μέσα στις μάζες με δεδομένη τη σταδιακή αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα αυτών των θεσμών!
Οι βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις στον τόπο μας αλλά και μια σειρά δήθεν αριστερών και ψευτοπροοδευτικών δυνάμεων, ενώ δεν μπορούν ν” αρνηθούν αυτές τις διαπιστώσεις, αποδίδουν αυτά τα φαινόμενα σε συγκυριακές καταστάσεις. Προσπαθούν, δηλαδή, να αποδώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση σε προσωρινές πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες που γρήγορα θα πάψουν να υπάρχουν. Φυσικά και δεν έχουν δίκιο!
Ανεξαρτήτως του βάθους, της έκτασης, των αφετηριών της αντιΕΟΚικής λαϊκής διάθεσης, αυταπατώνται ή παρέχουν συνειδητές υπηρεσίες στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό όσοι προσπαθούν να ξεπεράσουν το ζήτημα αυτό με εύκολο και απλοϊκό τρόπο. Σίγουρα έχει παίξει ρόλο η στάση της ΕΕ στον πόλεμο σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, όπως και η στάση της απέναντι στην Αμερική. Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή είναι μια συγκυριακή κατάσταση και μόνο;
Σίγουρα έχει παίξει ρόλο η πορεία του ευρώ. Ποιος όμως πιστεύει στα σοβαρά ότι αυτό αποτελεί μια προσωρινή -και μόνο- υποχώρηση;
Σίγουρα έχει παίξει ρόλο η άγρια καπιταλιστική επίθεση σ” όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα σε χώρες σαν τη δική μας. Επίθεση που έχουν τροφοδοτήσει και εγγυηθεί οι ιμπεριαλιστές που συνασπίζονται στο πλαίσιο της ΕΕ. Ποιος όμως πιστεύει ότι αυτή η επίθεση αποτελεί μια παρένθεση που γρήγορα θα κλείσει;
Με βάση, λοιπόν, την πορεία των γενικότερων εξελίξεων, των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της κρίσης του συστήματος στην Ευρώπη και σ” ολόκληρο τον πλανήτη, η αντιΕΟΚική λαϊκή διάθεση και οργή, παρά τις προσωρινές υφέσεις και εκτονώσεις που μπορεί να υποστεί, από γενική άποψη θα βαίνει διευρυνόμενη. Και είμαστε σίγουροι ότι αυτό που κατέγραψαν οι εκλογές σε αυτό το επίπεδο είναι σαφώς μικρότερης έκτασης από αυτό που αργά αλλά σταθερά εγγράφεται στη λαϊκή συνείδηση.
Γ. Τα εκλογικά αποτελέσματα όσον αφορά τη χώρα μας ήρθαν να επιβεβαιώσουν με αναμφισβήτητο τρόπο τη λαϊκή αφύπνιση που συντελείται όλα τα τελευταία χρόνια σε μια αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική και αγωνιστική βάση. Αρκετοί αγωνιστές, εστιάζοντας την προσοχή τους στα μεγάλα μαζικά κινήματα των τελευταίων χρόνων, πιθανώς να περίμεναν ακόμα πιο φανερή και έντονη εκλογική καταγραφή της λαϊκής αφύπνισης και της αγωνιστικής ανάτασης. Ισως να περίμεναν, δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερη εκλογική αποδυνάμωση των δύο μεγάλων κομμάτων, υψηλότερο ποσοστό αποχής- λευκών-άκυρων, πιο φανερή ενίσχυση των μικρότερων αριστερών οργανώσεων, λιγότερη «τρέλα» στην ψήφο, πιο ώριμη στάση από εκείνους που αποστοιχίζονται από την επιρροή των μεγάλων αστικών κομμάτων και πολλά άλλα. Ολα αυτά φυσικά και δεν παρατηρήθηκαν. Οχι όμως τόσο επειδή η αστική εκλογική διαδικασία λόγω χαρακτήρα και περιεχομένου δεν επιτρέπει τη φωτογραφική και πλήρη αποτύπωση των πραγματικών λαϊκών διαθέσεων και αναγκών. Ισχύει σίγουρα αυτό και πάντα θα ισχύει. Οσο γιατί κυρίως το βάθος, η ποιότητα και το εύρος της λαϊκής αφύπνισης και ανάτασης δεν έχει ακόμα κατορθώσει να σπάσει το «κέλυφος» του αντιδραστικού πολιτικού πλαισίου που έχει στηθεί και των αρνητικών συσχετισμών στο εσωτερικό του. Ρήγματα σ” αυτό το «κέλυφος» εμφανίστηκαν. Η ύπαρξη όμως των αναχωμάτων, ο ρόλος του νεορεφορμισμού, σε συνδυασμό με την ανωριμότητα και τον κατακερματισμό δυνάμεων που θέλουν να συμβάλουν στην οικοδόμηση κομμουνιστικού κινήματος δεν επιτρέπουν ακόμα την ουσιαστική αμφισβήτηση των όρων κυριαρχίας του συστήματος.
Δ. Κάθε πράγμα βέβαια έχει δύο πλευρές ανάγνωσης. Πιθανώς να υπήρχαν και αγωνιστές που τα περίμεναν χειρότερα, και αυτό που λέμε δεν είναι σχήμα λόγου για να παίρνουμε κουράγιο. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του αγωνιζόμενου λαού και της νεολαίας, που δεν είχαν πάψει τα τελευταία χρόνια να δίνουν το παρών, βρέθηκαν άλλοτε διαδοχικά και άλλοτε συνολικά, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο και παραμονή εκλογών, κάτω από την επίδραση σειράς αρνητικών εξελίξεων που θα μπορούσαν να τα κάνουν ευάλωτα στις πιέσεις, στους εκβιασμούς και τα διλήμματα των αστικών κομμάτων, που θέλησαν να περάσουν στην αντεπίθεση.
Ενας ολόκληρος λαός έβλεπε τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές στη βόρεια Ελλάδα να γίνεται κέντρο διερχομένων των αμερικανικών στρατευμάτων όταν μάλιστα είχε καταβάλει σοβαρές προσπάθειες να κάνει το έδαφος της χώρας του εχθρικό για τους ιμπεριαλιστές.
Ενας ολόκληρος λαός διαπίστωνε ότι με την «ειρηνευτική» συμφωνία μια γειτονική χώρα κινδύνευε και κινδυνεύει να βρεθεί υπό ξένη κατοχή μετατρεπόμενη σε ξέφραγο αμπέλι για τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές σε βάρος της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της. Ενας ολόκληρος λαός έβλεπε ένα ΠΑΣΟΚ να θριαμβολογεί (;) και πασχίζει να τον κάνει να «ξεχάσει» ότι η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να υποταχτεί ο λαός της Σερβίας και να νικήσουν οι ιμπεριαλιστές. Το μεγαλειώδες κίνημα καταδίκης της κυβέρνησης για την παράδοση του Οτσαλάν βρέθηκε να παρακολουθεί αμήχανο την ύπουλη προσπάθεια «δικαίωσης» του ΠΑΣΟΚ μ” αφορμή τη στάση του ηγέτη του PKK στο τουρκικό δικαστήριο.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί και νεολαίοι μαθητές παρακολουθούσαν, αδύναμοι να αντισταθούν, μια ακόμη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης να εφαρμόσουν το νόμο του Αρσένη προχωρώντας στη διεξαγωγή των εξετάσεων στη Β” Λυκείου. Από δίπλα οι εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες με περισυλλογή και σκεπτικισμό να αναλογίζονται τους μέχρι τώρα ημιτελείς αγώνες τους ενάντια στο ξεκλήρισμά τους.
Παρόλα αυτά, μεγάλα τμήματα λαού αντιστάθηκαν και προτίμησαν να διαφυλάξουν αυτό που έχει εγγραφεί αργά και βασανιστικά στη συνείδησή τους παρά να το απαξιώσουν και να το απεμπολήσουν. Και σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι του λαού «δεν χαλάρωσαν». Κράτησαν τα συμπεράσματά τους και πολλοί δεν υπέκυψαν να προσέλθουν στις κάλπες και άλλοι, που προσήλθαν, προτίμησαν να «τιμωρήσουν» εκείνους που θεωρούν βασικούς υπεύθυνους για τη σωρεία των οξυμένων προβλημάτων και τους κινδύνους που απειλούν τους λαούς, και αρκετοί -παρά τους εκβιασμούς- προτίμησαν να διακηρύξουν ή και να διατηρήσουν ή και να διευρύνουν την απόστασή τους από τα κυρίαρχα κόμματα.
Και είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι στον όποιο μικρό βαθμό συμβάλαμε και εμείς σ” αυτό με τη συνεπή και καθόλου καιροσκοπική θέση μας για αποχή από τις ευρωεκλογές.
Ε. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ότι ο ελληνικός λαός κατάφερε να βγει από τις κάλπες και μέσα από μια ιδιαίτερα περίπλοκη, όσον αφορά τη συγκυρία, εκλογική αναμέτρηση «μπερδεύοντας» και δημιουργώντας ανησυχίες, συγχύσεις προβληματισμούς στα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, αν μελετηθεί απ” τη σκοπιά του τι συσχετισμούς κατέγραψε ανάμεσα στις βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα πάσης φύσεως αναχώματα, θα διαπιστώσουμε ότι συντηρεί και αυτό απ” την πλευρά του μια ασάφεια στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού σκηνικού.
Ασάφεια και σύγχυση κυρίως σε σχέση με το ότι ο ελληνικός λαός έδειξε ότι δεν πολυθέλει το ΠΑΣΟΚ αλλά ταυτόχρονα δεν καλοβλέπει και τη ΝΔ. Ασάφεια και σύγχυση που έχει να κάνει επίσης με την ανοχή τα όρια και τις δυνατότητες των πάσης φύσεων αναχωμάτων, εφεδρειών και δεκανικιών που έχει οικοδομήσει για ώρα ανάγκης το σύστημα.
Ασάφεια και σύγχυση που αν ιδωθούν με φόντο την άκρατη επιθετικότητα των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, τα αδιέξοδα των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, το κουβάρι των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δεν αποκλείεται να τροφοδοτήσουν αστάθεια και πολιτική κρίση του αστικού συστήματος διακυβέρνησης. Δεν αποκλείεται να τροφοδοτήσουν αδυναμία χειρισμού των λαϊκών μαζών, των λαϊκών αντιδράσεων και αντιστάσεων. Ακούστηκε και ακούγεται ότι τα επιτελεία των δύο κυρίαρχων αστικών κομμάτων και μαζί τους τα διάφορα κέντρα εξουσίας καταστρώνουν τα σχέδιά τους για την «επόμενη μέρα» των εκλογών και του πολέμου. Μας συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά όλα αυτά τ” ακούμε βερεσέ. Το μόνο που μπορούν να «σχεδιάσουν» είναι αναμονή, «να δούμε τι θα γίνει» μαζί με μπόλικα ευχολόγια να μην πάει το ευρώ και η ΟΝΕ κατά διαόλου, να «μας προσέξουν» οι ιμπεριαλιστές και να μας δώσουν μια κάποια θέση στα Βαλκάνια σε βάρος της τουρκικής πλευράς και χωρίς να «μας» εμπλέξουν στη συνεχιζόμενη κρίση.
Ολο «σχεδιάζουν» και όλο κάθε τόσο έρχονται οι «πύραυλοι» από τα έξω και από τα γύρω και τους τινάζουν στον αέρα τους σχεδιασμούς. Τουλάχιστον, λένε, να «σχεδιάσουν» το πώς θα πάνε στις επερχόμενες εκλογές. Τώρα μάλιστα!!! Λες και είναι ζήτημα φαεινών και όχι πολιτικής γραμμής και κατεύθυνσης. Και η πολιτική τους γραμμή και κατεύθυνση ούτε για το ΠΑΣΟΚ ούτε για την ΝΔ μπορεί ν” αλλάξει. Αυτό που μένει, λοιπόν, είναι ελιγμοί, χειρισμοί και ντρίπλες μήπως και καταφέρουν να ξαναϋφαρπάξουν ψήφους από δεξιά και αριστερά και να προσεγγίσουν ασθμαίνοντας το 40% ο καθένας. Και όμως ούτε και αυτό φαίνεται εύκολο!!! Είναι όμως το μόνο βέβαιο ότι θα κάνουν και ας εύχονται και οι δύο, ο καθένας για τους λόγους του, να πήγαιναν οι βουλευτικές εκλογές όσο πιο μακριά γίνεται. Την ίδια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ όλο και θα γαργαλιέται για εκλογικό αιφνιδιασμό υπό καθεστώς εφεύρεσης «έκτακτης ανάγκης». Αιφνίδιες εκλογές που μπορεί να επιβάλουν και οι ίδιες εξελίξεις, αν τελικά προχωρήσουν όπως διαγράφονται σήμερα. Δηλαδή δραματικά !!!
ΣΤ. Ενα ιδιαίτερο ζήτημα που απασχολεί, προβληματίζει, και ίσως να διχάζει το σύστημα και τους επικεφαλής των κυρίαρχων αστικών κομμάτων είναι το πως θ” αντιμετωπίσουν την ηγεσία του Περισσού και τον Τσοβόλα μετά την αξιοπρόσεκτη εκλογική ενίσχυση του «Κ»ΚΕ και του ΔΗΚΚΙ.
Οπως, επίσης, ιδιαίτερο και αρκετά κρίσιμο ζήτημα που απασχολεί και ίσως να διχάσει αυτές τις ηγεσίες είναι η στάση τους από δω και μπρος απέναντι στο σύστημα και κατά συνέπεια απέναντι στους ψηφοφόρους και τους οπαδούς τους. Ενώ δεν αποκλείεται να τις απασχολήσει και το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ τους.
Η εκλογική ενίσχυση αυτών των δύο κομμάτων, για παρόμοιους αλλά και για διαφορετικούς λόγους, ήταν αναμενόμενη και δεν προκάλεσε έκπληξη ούτε στο σύστημα ούτε στους ίδιους ούτε σε μας. Η ερμηνεία και η αξιολόγηση αυτής της εκλογικής ενίσχυσης, που όχι άδικα από μια άποψη παρουσιάστηκε από αρκετούς σαν αριστερή ή «αριστερή» στροφή (ένας που διαφωνεί για ευνόητους λόγους είναι ο ΣΥΝ), απασχολεί και μας αλλά και ολόκληρη την εξωκοινοβουλευτική λεγόμενη αριστερά και ας ελπίσουμε ότι ειδικά αυτήν δεν θα τη διχάσει. Ειδικότερα για την εκλογική ενίσχυση του «Κ»ΚΕ, αν κάτι πρέπει ν” ανησυχεί το σύστημα, είναι ότι για πρώτη φορά μετά το ’89 στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας παρατηρείται μια ευκολία σε δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρων να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους και την αγανάκτησή τους στρεφόμενοι σ” ένα κόμμα που έχει στη σημαία του το σφυροδρέπανο. Μ” αυτήν την έννοια, υπάρχει μια σοβαρή διαφορά ανάμεσα στην ενίσχυση του «Κ»ΚΕ και του ΔΗΚΚΙ. Η ενίσχυση του τελευταίου, τουλάχιστον για το σύστημα, δεν είναι τόσο ανησυχητική από μια άποψη, με την έννοια ότι δεν έχει ακόμα άλλα βαθύτερα στοιχεία πέραν της αγανάκτησης, που όμως δεν θέλει ακόμα να ξεφύγει από κάποια πλαίσια. Μ” αυτήν την έννοια, το σύστημα αλλά και το ΠΑΣΟΚ μπορούν να ελπίζουν ότι η μετατόπιση προς το ΔΗΚΚΙ μπορεί κάτω από όρους να είναι αναστρέψιμη. Δεν είναι το ίδιο βέβαιοι όμως για τη μετατόπιση προς το «Κ»ΚΕ. Αν κάτι παρηγορεί το σύστημα όσον αφορά το «Κ»ΚΕ είναι ότι αυτός όλος ο κόσμος επενδύει σε μια ηγεσία όχι μόνο αναξιόπιστη και αφερέγγυα αλλά και μια ηγεσία που έχει όρια όσον αφορά το πως εννοεί την αντίσταση και την πάλη. Μια ηγεσία που έχει φροντίσει να δώσει διαπιστευτήρια και εξετάσεις απέναντι στα πραγματικά κέντρα εξουσίας, όπως φάνηκε και με τους αγρότες, με το διαγωνισμό της ντροπής, αλλά και με τόσα άλλα!
Το πιο παρήγορο όμως για το κατεστημένο είναι ότι οι χώροι υποδοχής της πραγματικής αριστερής στροφής, της αγωνιστικοποίησης των μαζών και της νεολαίας, πέραν του «Κ»ΚΕ, δεν είναι σ” αυτή τη φάση ανεπτυγμένοι, ισχυροί και με επιρροή στις μάζες και άρα αδυνατούν να βαθύνουν την αριστεροποίηση των μαζών, ξεπερνώντας την ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Αδυνατεί σ” αυτή τη φάση ο χώρος τής εκτός των τειχών αριστεράς να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στο «Κ»ΚΕ και να καλύψει πολιτικά όλον αυτό τον κόσμο εάν και όποτε έρθει η ώρα της δεξιάς στροφής και της υπεύθυνης στάσης από την πλευρά της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.
Ζ. Θα ήταν αφέλεια και υποκειμενισμός αν θεωρήσουμε ότι τα εκλογικά αποτελέσματα, τα όσα αυτά κατέγραψαν και κυρίως η περίοδος που ανοίγεται απασχολούν και προβληματίζουν όλους τους άλλους εκτός από εμάς. Είναι βέβαιο ότι όλα όσα χοντρικά περιγράψαμε μας βάζουν μπροστά σε πολλά και μεγάλα καθήκοντα. Μας επιβάλλουν πρώτα απ” όλα να καταλήξουμε στις προτεραιότητες και τις αναγκαιότητες που αναδεικνύει η περίοδος, λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο τις δυνατότητές μας αλλά και τις απαιτήσεις των μαζών. Θα αποδεικνυόμασταν πολύ κατώτεροί των περιστάσεων εάν δεν βλέπαμε ότι οι συνθήκες που διαμορφώνονται διευρύνουν τον ορίζοντα για μια αριστερή κομμουνιστική οργάνωση από άποψη ζύμωσης και προπαγάνδας με στόχο το πλησίασμα πλατιών λαϊκών στρωμάτων, που φάνηκε ότι καταρχήν δεν έχουν αντίρρηση να ψάξουν την αλήθεια και τη διέξοδο προς τα αριστερά, προς τα ιδανικά και τις αξίες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση μετά τα γεγονότα του ’89.
Οι πρόσφατες εξελίξεις, με το δραματικό και πολύ οδυνηρό χαρακτήρα τους, ήρθαν να επιβεβαιώσουν το μεγαλύτερο μέρος των εκτιμήσεων και των κατευθύνσεών μας. Επιβεβαιώθηκε ότι το ΚΚΕ(μ-λ) όχι μόνο είναι ΕΔΩ αλλά και ότι οι θέσεις του, η φυσιογνωμία και η λογική του χρειάζεται και πρέπει να δοκιμαστούν πιο σταθερά και να ριζώσουν στις μάζες.
Το στοίχημα που μπαίνει για μας είναι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε συντονισμένα και με άλλες δυνάμεις στην κατεύθυνση δυναμώματος του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος. Στην κατεύθυνση ισχυροποίησης μέσα στο κίνημα των στοιχείων και των τάσεων εκείνων που θα του δώσουν συνέχεια, συνέπεια και μονιμότητα. Κατεύθυνση που προϋποθέτει δέσιμο του γενικού πολιτικού κινήματος και του γενικού λαϊκού του χαρακτήρα με τα ταξικά εκείνα στοιχεία των εργατών και των εργαζομένων μέσα και από το δυνάμωμα των προσπαθειών για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Μέσα απ” το ρίζωμα στο κίνημα των τάσεων ανατροπής του συστήματος, κόντρα στο ρεφορμισμό, των εθνικισμό, το σοβινισμό και το φασισμό.
