Συχνά αναφέρουμε από τις στήλες της ΠΣ ότι οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μπορεί να έχουν τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ τους, σε ένα πράγμα, όμως, συμφωνούν: στην εκμετάλλευση και καταπίεση των εχθρών-λαών με κάθε τρόπο και στην ανάγκη να τσακίσουν κάθε φωνή αντίστασης στις επιλογές τους.
Ισως το πεδίο στο οποίο η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο είναι αυτό του χτυπήματος των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της καταστολής των κινημάτων και της τρομοκράτησης των μαζών.
Κορωνίδα της αντιλαϊκής αυτής επίθεσης είναι ο περίφημος ευρωτρομονόμος, οι διατάξεις, εκείνες, δηλαδή, στις οποίες έχουν συμφωνήσει όλα τα κράτη-μέλη με στόχο (τι άλλο!) την «πάταξη της τρομοκρατίας». Οι διατάξεις αυτές δίνουν το ελεύθερο να χαρακτηριστούν τρομοκράτες όσοι αντιστέκονται, προωθούν το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και τις διαδικασίες παράδοσης μεταξύ κρατών – μελών και δίνουν αυξημένες αρμοδιότητες στη EUROPOL και στην ευρωπαϊκή εισαγγελία. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η επιμονή στη συνεργασία με τους Αμερικάνους σε ζητήματα «τρομοκρατίας», κάτι που, φυσικά, περιλαμβάνει και την έκδοση συλληφθέντων στις ΗΠΑ.
Ο ευρωτρομονόμος είναι ουσιαστικά «παιδί της 11/9/2001?, αν και οι σχετικές διεργασίες είχαν αρχίσει από αρκετά πιο πριν. Φυσικά η 11η Σεπτέμβρη έθεσε το ζήτημα σε νέα βάση, κάτω και από τις ασφυκτικές πιέσεις των Αμερικάνων, οι οποίοι, μάλιστα, κατέθεσαν στις 16/10/2001 τις «47 αντιτρομοκρατικές εντολές». Η πρώτη απόφαση για τον ευρωτρομονόμο πάρθηκε στις 17/11/2001 και επικυρώθηκε οριστικά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν στις 14-15/12/2001.
Το αντιδημοκρατικό αυτό πλαίσιο «ενέπνευσε» αρκετούς εθνικούς τρομονόμους στα κράτη-μέλη. Οι πρόσφατες συλλήψεις αγωνιστών σε όλη την Ευρώπη, με μια συντονισμένη επιχείρηση και οι δικαστικοί αγώνες που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα και αλλού αποτέλεσαν την πρώτη συνολική εφαρμογή του «νέου πνεύματος» στην –κατά τ” άλλα δημοκρατική- ΕΕ. Και ας μην ξεχνάμε και τις «λίστες επικινδύνων» που κυκλοφορούν ανάμεσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Οι βασικοί στόχοι της …ευρωκαταστολής είναι προφανείς: Βασικά οι μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες-μέλη της ΕΕ προσπαθούν να θωρακίσουν την αντιλαϊκή τους πολιτική πίσω από σιδερόφραχτα νομικά πλαίσια και πάνοπλες δυνάμεις καταστολής. Εχοντας ήδη γευτεί τη δύναμη των εκατομμυρίων αντιπολεμικών διαδηλωτών, αλλά και των απεργών, των αγροτών, του λαού που διεκδικεί και υπερασπίζεται τα δικαιώματά του απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πολιτική τους θα συνεχίσει να γεννά κίνηση των μαζών, η οποία μπορεί και να ψηλαφίζει και την αμφισβήτηση της παντοδυναμίας τους. Και εφόσον έχουν αποφασίσει να ακολουθούν αυτήν την πολιτική χωρίς παρεκκλίσεις, οφείλουν να λάβουν τα μέτρα τους απέναντι στους εχθρούς λαούς.
Για πολλούς οι εξελίξεις αυτές είναι ενδεικτικές της επιτυχούς πορείας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Για μας δεν είναι τίποτε άλλο από τη στοιχειώδη συνεννόηση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, οι οποίες προφανώς συμφωνούν στην υπεράσπιση και εξουσίας τους και στην επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος που υπηρετούν. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι βασικές πρωτοβουλίες ανήκουν και σε αυτό το κεφάλαιο στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, τις οποίες τα υπόλοιπα κράτη-μέλη ακολουθούν πειθήνια. Αρκεί να θυμηθούμε την εμπλοκή της Αγγλίας στην υπόθεση της «17 Νοέμβρη» στη χώρα μας.
Πολύ, δε, περισσότερο, που το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ένα από τα κυριότερα στα οποία πιέζουν και οι Αμερικάνοι. Παρά το γεγονός ότι και οι ΗΠΑ και η ΕΕ συμφωνούν στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» -εκτός, βέβαια, αν την ασκούν οι ίδιοι- το ζήτημα δεν είναι από εκείνα στα οποία παρατηρείται η μεγαλύτερη σύγκλιση απόψεων. Ο λόγος είναι ότι πίσω από τα παχιά και κούφια λόγια περί «δημοκρατικού και ελεύθερου κόσμου» κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες, στρατηγικές και τακτικές επιλογές και επιδιώξεις. Και σε αυτές οι διαφωνίες είναι αρκετές ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Οταν, λοιπόν, στο παιχνίδι μπαίνουν οι μυστικές υπηρεσίες και οι στρατοί, όταν οι Αμερικάνοι ζητούν περισσότερο έλεγχο μέσα στα ίδια τα ευρωπαϊκά κράτη και όταν επιδιώκουν να τους επιβάλλουν τις δικές τους προτεραιότητες στο παιχνίδι για την παγκόσμια κυριαρχία, είναι φυσικό να δημιουργούνται τριβές και να εντείνονται οι αντιπαραθέσεις μέσα σε ένα πλαίσιο οξυμένων αντιθέσεων που, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή στο στόχαστρο είναι οι ίδιοι οι λαοί και επειδή κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος θα χαρακτηριστεί τρομοκράτης αύριο, είναι ανάγκη η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και η καταδίκη της κρατικής και της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας να παραμένει στην προμετωπίδα των αγώνων των λαών της Ευρώπης, όπως και όλου του κόσμου.
φ.502, 29/5/04
