Οι πιο ξεκάθαροι απ’ τους υπερασπιστές της συμμετοχής είναι οι του ΣΥΝ, της ευρωαριστεράς και τα συμπαρομαρτούντα. Γι’ αυτούς δεν τίθεται θέμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ, μέσα ή έξω. Δεν υπάρχει «έξω» σου λένε. Το θέμα είναι μέσα, να επιδράσουμε, να παλέψουμε, να οικοδομήσουμε «δημοκρατικούς θεσμούς», να διεκδικήσουμε…. Ευρωμονόδρομος δηλαδή. Όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Καλά, καλά μη θυμώνετε! Το δικό σας ΝΑΙ είναι «αριστερό, ταξικό, διεθνιστικό». Όπως στην Κύπρο. Όπως στη Γιουγκοσλαβία. Εσείς είστε η «σύγχρονη Αριστερά». Που βλέπει μπροστά. Και αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί, αν οι λαοί υποταχτούν οι ιμπεριαλιστές θα νικήσουν…
Ολοι οι άλλοι -της εν γένει Αριστεράς- ταλαιπωρούνται, μπερδεύονται, βασανίζονται. Απ’ τη μια «ενάντια και όχι στην ΕΕ», από την άλλη βουρ στις ευρωκάλπες. Και γι’ αυτό το ρίχνουν στους βερμπαλισμούς: «Ανυπακοή», «απειθαρχία» και άλλα τέτοια ωραία.
Μα, βρε παιδί μου, είναι απειθαρχία να καλείς το λαό στις κάλπες που αποφάσισε να στήσει ο Πρόντι, ο Φερχόιγκεν και Σία; Είναι ανυπακοή στη χώρα σου, πιο πριν και από τα αστικά κόμματα, να προετοιμάζεις το κόμμα σου και να ζητάς από τους εργαζόμενους να «δώσουν τη μάχη» της αποδοχής και νομιμοποίησης της ιμπεριαλιστικής φάρσας;
Και δίπλα σ’ αυτά φορτώνουν κι άλλα «αγωνιστικά». Κριτήριο της ψήφου το ευρωσύνταγμα, το Μάαστριχτ, το ευρωένταλμα…» φωνάζει ο «Ριζοσπάστης». Μάλιστα. Μόνο το μέσα ή έξω απ’ την ΕΕ «ξεχνιέται» σαν κριτήριο εκλογικής στάσης! Πρέπει να είναι το πρώτο ζήτημα για το λαό. Διαφορετικά, μιλάμε για την «πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης…» για την «πάλη απ’ τα μέσα» για την «Ευρώπη των λαών» κ.ο.κ.
Εδώ όμως ήρθαμε! Και εναντιωθήκαμε με την ευρωαριστερά, το ΣΥΝ και τους «αριστερούς ευρωμονόδρομους». Μήπως γι’ αυτό όσο πληθαίνουν οι «ανυπακοές» και οι «απειθαρχίες» χάνεται το ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΕ;
Όχι, όχι, όχι δεν έχουμε αυταπάτες, λέει η Α. Παπαρήγα. Η συμμετοχή μας -στο ευρωκοινοβούλιο- εξυπηρετεί απλώς την άμεση και απ’ τα μέσα ενημέρωσή μας! Ατράνταχτο διαδικαστικό επιχείρημα για ένα τόσο «χαμηλό» πολιτικό ζήτημα. Θα της θυμίζαμε πως υπάρχει το διαδίκτυο, αν την πιστεύαμε. Κι αν δεν ξέραμε πως το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιείται για να συμμετέχει το ΚΚΕ σε κάθε είδους «όργανα» στη χώρα. Απ’ αυτά που συγκροτεί η ΕΕ και ο ΣΕΒ μέχρι τα συνδιοικητικά στα Πανεπιστήμια!
Οσο λείπει το «έξω απ’ την ΕΕ» τόσο περισσεύει το «διάλυση της ΕΕ» Από ΚΚΕ μέχρι … Ρωτάς: Τι είναι αυτό ρε παιδιά; Η (περίπου) παγκόσμια επανάσταση; Όχι, όχι σου λένε. Είναι το «διεθνιστικό μας καθήκον»(!) Και γιατί δεν είναι διεθνιστικό μας καθήκον η μαζική λαϊκή πάλη για το «Εξω απ’ την ΕΕ» που στο κάτω-κάτω είναι κάτι που μπορεί η Αριστερά στη χώρα μας (αν θέλει) να το κάνει πράξη και όχι …ευχή;
Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα! Το «έξω απ’ την ΕΕ» μυρίζει λίγο …τριτοδιεθνισμό, αναζήτηση «αστικών συμμαχιών», «ξεπερασμένες αντιλήψεις». Ενώ η «διάλυση» είναι η «σύγχρονη, επαναστατική» κατεύθυνση(;)
Γιατί όμως; Μήπως η ΕΕ δεν είναι ιμπεριαλιστικός συνασπισμός με οξύτατες αντιθέσεις, αλλά νομοτέλεια, «νέο ιστορικό στάδιο» κ.λπ; Τότε πράγματι είναι λάθος το «έξω απ’ την ΕΕ». Δε φεύγεις από τη «νομοτέλεια» της «παγκοσμιοποίησης». Ζεις σ’ αυτήν και προσδοκάς …νέα ιστορική επαναστατική φάση…
Ασε που έτσι γλιτώνεις κι από τον «κίνδυνο» ένα ανεβασμένο λαϊκό κίνημα που παλεύει για την έξοδο απ’ την ΕΕ να …συμπέσει με αντίστοιχη κατεύθυνση αστικών μερίδων και να γίνει ουρά τους! Ναι, ναι σε τέτοια μεταφυσική φτάνουν οι αναζητήσεις της «σύχρονης αριστερής σκέψης» στη χώρα.
Το «μόνο» που δεν αντιλαμβάνονται αυτές οι «βαθιές σκέψεις» είναι πως εκπροσωπούν την Αριστερά της ιστορικής ήττας! Που στην ουσία έφαγε το παραμύθι του «τέλους της ιστορίας» (βλέπε παγκοσμιοποίηση, ολοκληρώσεις κ.λπ.), επέστρεψε εκατό χρόνια πίσω και περιμένει άγνωστο αριθμό χρόνων, μετά που θα μπορούν να συμβούν οι «γνήσιες» και «πεντακάθαρες» «ταξικές συγκρούσεις»
Το πολιτικό αποτέλεσμα σήμερα: Εχει δίκιο το σύστημα που λεει «είναι αυτοκτονία» το έξω απ’ την ΕΕ. Ας το απονομιμοποιήσει λοιπόν και η Αριστερά στη λαϊκή συνείδηση σαν σημαντικό πολιτικό στόχο…
Γιατί βέβαια το «για μια σοσιαλιστική, εργατική κ.ο.κ. Ευρώπη» που συνοδεύει το «διάλυση», έχει τόση πολιτική αξία όσο η ευχή για έναν πλανήτη σοσιαλιστικό, ελεύθερο κ.λπ. Δεν είναι ούτε τακτική, ούτε κατεύθυνση, ούτε γραμμή πάλης. Είναι η (αριστερή) συγκάλυψη της παραίτησης. Και άλλη μια άσκηση μεταφυσικής και προγραμματισμού της Ιστορίας.
Αλήθεια, με τους λαούς των Βαλκανίων, της Τουρκίας, της Κύπρου πώς «ξεμπερδέψατε» έτσι εύκολα; Αυτοί δεν παίζουν στο μεγάλο ζήτημα του συσχετισμού και των ανισόμετρων εκρήξεων;
Κάπως έτσι το μόνο που (τους) μένει είναι η εξίσωση του εθνικού κοινοβουλίου με το λεγόμενο ευρωκοινοβούλιο. «Είναι ακριβώς τα ίδια», όπως λέει και το ΠΡΙΝ. Και αφού συμμετέχουμε στις εθνικές εκλογές, διεκδικούμε και ευρωβουλευτές! Από τη σκοπιά της «παγκοσμιοποίησης» και της «ολοκλήρωσης». Δίκιο έχουν! Νέο υπερκράτος (η ΕΕ), νέο πεδίο πολιτικής πάλης (η συμμετοχή στις ευρωεκλογές)!
Ας σοβαρευτούμε, για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Καλείς σε αποχή από τις εθνικές εκλογές, δηλαδή παλεύεις μαζικά να τις μποϊκοτάρεις πολιτικά, όταν οι συνθήκες και οι συσχετισμοί επιτρέπουν να κάνεις άλλα βήματα, να θέσει το κίνημα παραπέρα στόχους. Τότε μόνο είναι μάχιμη η αποχή απ’ αυτές. Ζούμε τώρα μια τέτοια κατάσταση;
Απ’ την άλλη, η συμμετοχή στις ευρωεκλογές σε οδηγεί στην ανάγκη να διατυπώσεις επιχειρήματα του τύπου: «σε περίπτωση εκλογής ευρωβουλευτών, αντιπρόσωποι φέρνουν τη φωνή των εργαζομένων, τους αγώνες και τα δικαιώματά τους, τόσο της Ελλάδας και της Ευρώπης, όσο και όλου του κόσμου» (ΠΡΙΝ 23/5) (!)
Προφανώς, με τέτοιο σκεπτικό ακυρώνεται η ανάγκη απονομιμοποίησης και πολιτικής άρνησης της ΕΕ, η πάλη για την έξοδο απ’ αυτήν. Αφού οι θεσμοί της λίγο-πολύ βοηθούν στη διεθνοποίηση της πάλης και υλοποίηση των διεθνιστικών μας καθηκόντων.
Διευκρίνιση: «Ακυρώνεται» η ανάγκη αν θεωρείς ότι υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αλλιώς … τα είπαμε και πιο πάνω.
Τελευταίο (αλλά, νομίζουμε, καλό): Μέχρι τώρα ξέραμε ότι υπάρχουν «Κυνηγοί», «Λευκό» και άλλα παρόμοια ψηφοδέλτια που «προσπερνούν» τα πολιτικά ζητήματα και κάνουν παρέμβαση σ’ ένα «φαντασιακό» πεδίο. Ε, από δω και μπρος προσθέστε σ’ αυτή την κατηγορία και τις «Γυναίκες για την Ευρώπη». Απλώς για να μη νομίζετε πως η κρίση, η σύγχυση και τα κόλπα επιβίωσης έχουν λίγα πρόσωπα…
Στ’ αλήθεια τελευταίο:
Εξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ-ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΡΣΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
φ.502, 29/5/0
