«Τα πολιτικά κόμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελούν σημαντικό παράγοντα για την ολοκλήρωση στα πλαίσια της Ένωσης. Συμβάλλουν στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης και στην έκφραση της πολιτικής βούλησης των πολιτών της Ένωσης. (Συνθήκη Μάαστιχτ, άρθρο 191)
Στα πλαίσια της συνθήκης που σηματοδοτεί τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεωρήθηκε απαραίτητο να τεθεί και ο πιο πάνω όρος από τους κυρίαρχους ιμπεριαλιστές για να προσδώσει στο όλο εγχείρημα δημοκρατική νομιμοποίηση συγκαλύπτοντας το βαθύ ταξικό του χαρακτήρα αλλά και για να προσδιορίσει το πεδίο και τους στόχους της πολιτικής του.
Βασικό «καθήκον» για το πολιτικό προσωπικό του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Ευρώπη είναι η υποταγή των αντιστάσεων των εργαζόμενων και των λαών στις αντιδραστικές πολιτικές της ΕΕ. Σε αυτή την κατεύθυνση η πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΚ) δεν έχει πετύχει τα αναμενόμενα, την αποδοχή του δηλ. από τους λαούς σαν κορυφαίου δημοκρατικού θεσμικού οργάνου. Έτσι παράλληλα με τις προσπάθειες ενίσχυσής του μπαίνουν σε εφαρμογή νέοι μηχανισμοί με πολλαπλούς στόχους.
Η δημιουργία των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων αποτελεί πλέον κεντρική επιλογή των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα πλαίσια της ΕΕ και του Κοινοβουλίου.
«Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν μπορεί να γίνει από κανένα εθνικό πολιτικό κόμμα και γιαυτό χρειάζονται τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα» (Συνθήκη της Νίκαιας 12/12/2000)
Δεν αρκούν πλέον οι πολιτικές ομάδες που υπήρχαν στο κοινοβούλιο και προέρχονταν από συγγενή πολιτικά κόμματα της κάθε χώρας-μέλους αλλά επιβάλλεται μία άλλη πολιτική συγκρότηση σαν της μόνης αποδεκτής στα πλαίσια της ΕΕ.
Η προσπάθεια και αυτού του αποπροσανατολιστικού εγχειρήματος καλύπτεται είτε πίσω από το μύθο της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» είτε πίσω από τη «δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης» για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Η βάση του όμως έχει ένα βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα.
Πρώτα από όλα γίνεται προσπάθεια να αμβλυνθούν οι αντιδράσεις και να υποταχτούν οι αγώνες στα πλαίσια της ΕΕ ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές της και τις επιπτώσεις τους μέσα από τη διαμόρφωση ενός πολιτικού σκηνικού «απογειωμένου» από την κοινωνική βάση της κάθε χώρας-μέλους. Ενώ οι πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας, του χτυπήματος των δικαιωμάτων στη δουλειά και την ασφάλιση, οι πολιτικές της καταστολής και των ιμπεριαλιστικών πολέμων έχουν άμεσες επιπτώσεις στους λαούς της κάθε χώρας, εκεί που ζουν, δουλεύουν και σπουδάζουν. Γίνεται προσπάθεια οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων να εμφανιστούν στον «αέρα», μιας και τα προβλήματα δεν μπορούν πλέον να λυθούν σε εθνικό επίπεδο. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που γινόταν και συνεχίζει να γίνεται χωρίς την ύπαρξη των ευρωπαϊκών κομμάτων, όμως η ενίσχυση των αντιλαϊκών μέτρων καθώς και η ανάγκη της πλήρους υποταγής του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης στις κατευθύνσεις τους επιβάλλουν τη δημιουργία πολιτικών σχηματισμών πλήρως αφοσιωμένων στην «ευρωπαϊκή υπόθεση». Για να μην μείνουν παρανοήσεις, έρχεται το ίδιο το ΕΚ με μεγάλη πλειοψηφία να αποφασίσει ότι : « …κατά τη στιγμή της πρώτης αίτησης χρηματοδότησης ενός πολιτικού κόμματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και στη συνέχεια κατά τις επακόλουθες ετήσιες αιτήσεις, η ίδια αρχή δηλαδή το προεδρείο, τις εξετάζει με βάση όλους τους όρους και όλα τα έγγραφα, συμπεριλαμβανομένου και του σεβασμού εκ μέρους του πολιτικού κόμματος στο πρόγραμμά του και τη δράση του των αρχών στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση» (Τροπολογία 4, άρθρο 184β, του κανονισμού σχετικά με το καθεστώς και τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων 19/02/2004).
Με τη χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων «από τον προϋπολογισμό των ευρωπαϊκών κοινοτήτων από πιστώσεις οι οποίες προορίζονται και εκτελούνται σύμφωνα με τον κανονισμό ως επιδοτήσεις για τη λειτουργία οργανισμού ο οποίος επιδιώκει στόχο γενικού συμφέροντος» (από το ίδιο) είναι φανερό ότι επιδιώκεται ο πλήρης έλεγχος και η πλήρη υποταγή στις «θεμελιώδεις αρχές της ένωσης».
Σε αυτή την κατεύθυνση ήδη έχουν συγκροτηθεί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (συμμετέχει η ΝΔ), το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ), η Ομοσπονδία των Φιλελευθέρων καθώς και η Ομοσπονδία των Πράσινων (συμμετέχουν οι Οικολόγοι-Πράσινοι).
Πρόσφατα, στις 8-9 Μάη, στη Ρώμη πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) από 11 κόμματα, (Κομμουνιστική Επανίδρυση (Ιταλία), Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Ενωμένη Αριστερά (Ισπανία), Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (Τσεχία), Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (Γερμανία), ο ΣΥΝ από Ελλάδα κ.ά.), μπαίνοντας έτσι στο παιχνίδι και οι δυνάμεις του πάλαι ποτέ ευρωκομμουνισμού μαζί με τις δυνάμεις από την Ανατολική Ευρώπη που κοιμήθηκαν κομμουνιστές και ξύπνησαν σοσιαλιστές δημοκράτες. Φυσικά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε διαφορετική στάση από δυνάμεις που έχουν στηρίξει ουσιαστικά όλες τις αντιδραστικές πολιτικές της ΕΕ. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλες αυτές οι δυνάμεις στη διακήρυξή τους μιλούν για «μία νέα ελπίδα» που «γεννιέται στην Ευρώπη», με την άδειά της και τη χρηματοδότησή της θα προσθέταμε εμείς, είναι έτοιμο το «αντι-νεοφιλελεύθερο μέτωπο».
Τονίζουν μάλιστα στη διακήρυξή τους ότι :
«Πρέπει να αποφύγουμε το παραδοσιακό μονοπάτι που ακολουθήθηκε τον 20ο αιώνα και που οδήγησε σε σημαντικά επιτεύγματα αλλά και σε μεγάλες ήττες και τραγωδίες για τις δυνάμεις που εμπνέονταν από τις επαναστατικές ιδέες». Με αφορμή μάλιστα τη διεύρυνση της ΕΕ ξεκαθαρίζουν ότι : «Ο μετασχηματισμός των χωρών που βρίσκονται έξω από την ΕΕ, όπως οι βαλκανικές και οι ανατολικοευρωπαϊκές, δημιουργεί προκλήσεις και επομένως το δίλημμα ανεξάρτητη ανάπτυξη ή ένταξη στην καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ ως μεσοπρόθεσμη στρατηγική [!!] με συγκρούσεις συναρτημένες με τις αλλαγές μέσα στις κοινωνίες του παρόντος και του μέλλοντος.»
Κόμματα που έχουν συνδέσει το όνομά τους με αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, με στήριξη στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, με απαξίωση στην αλληλεγγύη του αγωνιζόμενου ιρακινού λαού, με προτάσεις για την ορθολογικότερη λειτουργία του εκμεταλλευτικού συστήματος, δίνουν –με το αζημίωτο– χέρι βοηθείας στους κυρίαρχους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στον ανταγωνισμό τους με τους Αμερικάνους, δημιουργώντας μηχανισμούς για τον ακόμα μεγαλύτερο αποπροσανατολισμό και την παγίδευση των εργαζόμενων και των λαών στη στήριξη της «ευρωπαϊκής ιδέας». Στην αποδοχή με άλλα λόγια της ταξικής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην Ευρώπη.
Σε μία ανάλογη κατεύθυνση κινήθηκαν και οι Οικολόγοι-Πράσινοι στην Ελλάδα συνδεόμενοι με τους Πράσινους του Κόν Μπετίτ και του Γιόσκαρ Φίσερ. Έτσι ολοκληρώνεται το πάζλ των δυνάμεων «της ριζοσπαστικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας» που υποκλίνονται στην προοπτική μίας ισχυρής ΕΕ.
Οι εξελίξεις αυτές είναι σίγουρα αρνητικές για τους λαούς, γιατί δυναμώνουν και ενισχύονται ακόμα περισσότερο πολιτικοί μηχανισμοί με ανοιχτά αντιλαϊκούς προσανατολισμούς. Μάλιστα στα πλαίσια των επερχόμενων ευρωεκλογών αυτοί οι σχηματισμοί θα κάνουν προσπάθεια να νομιμοποιηθούν από τη λαϊκή ψήφο που όπως και οι ίδιοι δηλώνουν «θα εκφράσει την πολιτική βούληση των ευρωπαίων πολιτών».
Έτσι γίνεται ακόμα πιο καθαρό ότι η κατεύθυνση της ΑΠΟΧΗΣ που προβάλλει το ΚΚΕ(μ-λ) για τη φάρσα των ευρωεκλογών είναι ταυτόχρονα και ένα κάλεσμα καταδίκης της δημιουργίας «ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων» και απάντηση σε όλους αυτούς που παρά την φραστική καταδίκη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ με τη συμμετοχή τους στις ευρωεκλογές δυναμώνουν αντικειμενικά τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού και παγίδευσης των εργαζόμενων και των λαών.
Στον αντίποδα αυτών των εξελίξεων είναι αναγκαίο να προωθηθεί η ανάπτυξη των αντιστάσεων των εργαζόμενων και των λαών απέναντι στην επίθεση του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η κοινή δράση, ο συντονισμός και η αλληλεγγύη των λαών θα ανατρέψουν τα σχέδια όλων αυτών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον οδηγούν στο σφαγείο της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και των πολέμων. Οι μαζικές και ενωτικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, οι αγωνιστικές απεργίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη λιτότητα και την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης είναι οι «σίγουροι δρόμοι» μέσα από τους οποίους θα οδηγηθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ευρώπης για να βρούν τους αναγκαίους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους της συγκρότησης της πάλης τους. Το επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα, στην πορεία της ανάπτυξής του, δημιούργησε πραγματικά το διεθνές κόμμα (Κομμουνιστική Διεθνής) που παρόλα τα λάθη και τις αδυναμίες του, στήριξε και στηρίχθηκε η πάλη της εργατικής τάξης και των λαών για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η ιστορική, πολιτική και οργανωτική μνήμη των μαζών και των πρωτοπόρων αγωνιστών σήμερα δεν μπορεί να σβήσει από τα τεχνάσματα του κεφάλαιου και των ρεφορμιστών, αλλά θα δυναμώνει σε συνάρτηση με την ανάπτυξη της πάλης τους.
φ.502, 29/5/04
