Καμιά συμφωνία με ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ! Όλοι στους δρόμους!
Μαχόμενος και με αλληλεγγύη θα κερδίσει τη ζωή του ο λαός!
Από την Ούφα της Ρωσίας (όπου γινόταν η Σύνοδος των BRICS) μέχρι το χρηματιστήριο της Κίνας απασχόλησε και έγινε αισθητό το ελληνικό ζήτημα. Και βέβαια σε όλες τις πρωτεύουσες της Δύσης, σε κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό δίκτυο των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων είναι το αναμφισβήτητο πρώτο θέμα! Άραγε που οφείλεται αυτή η διεθνοποίησή του; Για όσους -όπως εμείς- δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να δεχτούν πως στην Ελλάδα εμφανίστηκε ένας «νέος Γκεβάρα» που ταράζει τον ύπνο ή τουλάχιστον τις ισορροπίες του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, οι απαντήσεις στο ερώτημα που θέσαμε βρίσκονται σε μια ουσιαστική προσέγγιση του «ποιο είναι» το ελληνικό ζήτημα. Όπως δεν έχουμε κουραστεί να επισημαίνουμε, το ελληνικό ζήτημα δεν είναι ένα οικονομικό ζήτημα επί του οποίου οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ καλούνται να κάνουν τους λογαριασμούς τους και να αποφασίσουν τι τους συμφέρει. Αν ήταν έτσι, η Ελλάδα δεν θα είχε καν μπει στην ΟΝΕ! Και αν έγιναν «λάθος λογαριασμοί» κατά την είσοδο, οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ θα της είχαν ήδη δείξει-επιβάλει το δρόμο της αποκοπής της από την ΟΝΕ και το ευρώ. Το ελληνικό ζήτημα, λοιπόν, προφανώς αποτελεί αντικείμενο και στοιχείο στο μαινόμενο οικονομικό πόλεμο των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Αλλά κυρίως και τελικά αποτελεί ένα σοβαρό γεωπολιτικό ζήτημα που συνδέεται με πολλές κρίσιμες πλευρές των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, επιδιώξεων και λογαριασμών για το ποιος με ποιον και με ποιους όρους. Λογαριασμοί που ετοιμάζουν το ποιος-ποιόν σε μια περιοχή και ένα διεθνές τοπίο όπου ήδη χώρες και λαοί αλέθονται σε αυτές τις ανταγωνιστικές μυλόπετρες. Και αλέθονται όχι «μόνο» οικονομικά και κοινωνικά, αλλά και στρατιωτικά-πολεμικά. Και δεν είναι καθόλου σωστές –ούτε καινούριες– οι θεωρίες πως «οι τράπεζες αντικατέστησαν τα πάντσερ». Τα «πάντσερ» ήταν πάντα το θεμέλιο για να «νικούν οι τράπεζες» των ιμπεριαλιστικών κρατών είτε με την άμεση χρήση τους είτε με την απειλή χρήσης τους. Ήταν και είναι ο καθοριστικός παράγοντας στήριξης και επιβολής των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών κρατών, γιατί αυτά είναι οι αφέντες του πλανήτη και όχι γενικά και αόριστα «οι τράπεζες» και οι «επιχειρηματικοί όμιλοι» που έχουν πάντα εθνοκρατική αναφορά και στήριξη.
Ποιος στα σοβαρά, λοιπόν, μπορεί να αμφιβάλλει πως η παρέλαση της αμερικάνικης σημαίας πάνω σε άρματα μάχης στη γραμμή των ρώσικων συνόρων συνδέεται με την παρόξυνση του ελληνικού ζητήματος; Ή ποιος αμφιβάλλει ότι η εσπευσμένη περιοδεία της Γερμανίδας καγκελαρίου στα Βαλκάνια (που αναθερμαίνει την ιδέα διεύρυνσης της ΕΕ, που είχε εγκαταλειφθεί) υπαγορεύτηκε από τις ανάγκες του Βερολίνου να μετρήσει όλο το πεδίο και να πάρει αποφάσεις αυτές τις θερμές μέρες και σε αυτό το σημείο καμπής για το ελληνικό ζήτημα;
Παρά, λοιπόν, το μύθο της «παγκοσμιοποίησης», παρά τη μεγάλη υποχώρηση του κινήματος και τη σταθερή επιδίωξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων και βέβαια της αστικής τάξης, να μένει σε δεύτερο πλάνο η γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος της Ελλάδας της διπλής δυτικής εξάρτησης από το περασμένο καλοκαίρι, πιο έντονα στο μετεκλογικό 5μηνο και πολύ συμπυκνωμένα στις δύο «μεγάλες βδομάδες» που περνάει η χώρα (από την Παρασκευή 27/6 ως την Παρασκευή 10/7) η κυρίαρχη αυτή διάσταση αναδείχτηκε! Τίποτε άλλο, ούτε το καθαυτό οικονομικό μέγεθος της χώρας, ούτε τα βάσανα του λαού μας –που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος στον πλανήτη αλλά και στην Ευρώπη με τέτοια και χειρότερα βάσανα– δεν δικαιολογούν αυτή τη διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος. Εντελώς συνοπτικά, λοιπόν, θυμίζουμε τις πλευρές με τις οποίες συνδέεται το γεωπολιτικό ελληνικό ζήτημα ή –όπως εύστοχα έγραψε εδώ και εβδομάδες η Γουόλ Στρητ Τζέρναλ, «το αεροπλανοφόρο της Δύσης στην καρδιά της Μεσογείου»:
- η όξυνση της –δεσπόζουσας στον κόσμο– αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας και όπως αυτή θερμαίνεται στο ουκρανικό πεδίο
- το ζήτημα της «Ευρώπης», ως ζήτημα της «τελικής» στάσης που θα διαμορφώσουν οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ηπείρου (Γαλλία, Γερμανία), έναντι της προηγούμενης αντίθεσης. Εδώ μπαίνουν και οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Ευρωπαίων, με πολλές κρίσιμες εκφράσεις στην ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης, στη διαμόρφωση νέου στάτους στην Κεντρική, Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια.
- τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών εντός της ΕΕ, αλλά και των φόβων τους (π.χ. Ιταλία) αναφορικά με το διεθνή ρόλο της ΕΕ (βλέπε «Brexit) αλλά και αναφορικά με τον «καταμερισμό κερδών» από το οικοδόμημα ΕΕ/ΟΝΕ.
- οι ανάλογες αντιπαραθέσεις «όλων με όλους» στο νότιο τόξο της γειτονιάς μας: από τη Β. Αφρική ως τη Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, με πολλαπλές εμπλοκές όπως στην Τουρκία και το Ισραήλ και με το Κυπριακό ζήτημα ανοιχτό.
- Τα ρωσικά ερείσματα και «χωσίματα» σε όλα αυτά τα πεδία: από το Καλλίνιγκραντ ως τη Σερβία και από την Ταρσό της Συρίας ώς το Σουέζ και τους αγωγούς που μέσω Τουρκίας και Ελλάδας(!) «θα» πάνε Ευρώπη, ενώ τάχα η Γκαζπρόμ φλερτάρει για «εμπορικές συμφωνίες» εντός του… αεροπλανοφόρου της Δύσης!
Σε όλα αυτά εμπλέκεται ο γεωπολιτικός αμερικανονατοϊκός ρόλος της Ελλάδας. Και έχει αρχίσει να αναδείχνεται ένα νέο ερώτημα: Πόσο «ευρωπαϊκός» θα είναι αυτός ο ρόλος, αν είναι σαφώς αμερικανονατοϊκός καταπώς τον επιδιώκουν οι ΗΠΑ; Στην απάντηση του ερωτήματος αυτού δεν είναι ενιαίοι ούτε οι Γαλλο-Γερμανοί! Οι πρώτοι «ατλαντίζουν» περισσότερο για να φρενάρουν την ενίσχυση των δεύτερων που έχουν πάρει (οικονομικό) κεφάλι εντός της ΕΕ και βάση της ΕΕ/ΟΝΕ.
Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, τι συγκεκριμένα απαιτείται και επιχειρείται να διαμορφωθεί πίσω από τις κουρτίνες. Εξάλλου, δεν υπάρχει από κανέναν ένα «έτοιμο και ολοκληρωμένο» σχέδιο. Υπάρχουν πολλές ανοιχτές παράμετροι, κατευθύνσεις και επιδιώξεις σε όλο το πεδίο αυτών των αντιθέσεων. Ο Σόιμπλε έφτασε «χαριτολογώντας» να ζητάει από τους Αμερικανούς την ανταλλαγή της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο! Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι από αυτόν το μύλο των ανταγωνισμών, των διαγκωνισμών, των ενστάσεων, που βρήκαν επίσημο πεδίο να εκδηλωθούν στους «τρείς θεσμούς» ανέκυψε (και εκφράστηκε δημόσια) το ενδεχόμενο να αποκοπεί η Ελλάδα από την ΟΝΕ. Ως εκβιασμός (μεταξύ των ιμπεριαλιστών, καταρχάς). Ως μπλοκάρισμα των δικών τους συνεννοήσεων και της δυνατότητας τους να συμβιβαστούν.
Σημείο καμπής και μια εκτίμηση
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (απόγευμα Πέμπτης 9/7) μέλλουν ακόμα να γίνουν πολλά μέχρι την οριστική κατάληξη του ζητήματος. Λέμε «οριστική» γιατί θεωρούμε ότι πράγματι βρισκόμαστε σε σημείο καμπής του ζητήματος. Σημείο καμπής τέτοιο που δεν σηκώνει αναβολή. Αλλά το «οριστική» δεν σημαίνει βέβαια ότι το ζήτημα θα κλείσει για πάντα!
Η εκτίμησή μας, λοιπόν, όσον αφορά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι ότι θα επικρατήσει η προώθηση ενός συμβιβασμού. Θα είναι «γεωπολιτικό λάθος», όπως ήδη δήλωσαν οι ΗΠΑ, να προστεθεί στο κουβάρι των αντιθέσεών τους ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα: να βρεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ και η Δύση να αναζητά εκ νέου μια βάση ελέγχου (πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού) της χώρας, παρόλο που αυτή θα παραμένει βέβαια δεμένη στο δυτικό άρμα μέσω ΝΑΤΟ, ΕΕ, βάσεων και όλων των πολλαπλών διμερών εξαρτήσεων που έχει με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Αλλά είναι σαφές πως η αποκοπή από το ευρώ θα συνιστά μια νέα κατάσταση στην οποία (θα) καλούνται όλοι οι δυτικοί «σωτήρες» της χώρας να διαμορφώσουν νέες απαντήσεις. Το (γερμανικό) οικοδόμημα της ΟΝΕ θα δεχτεί –πολιτικό τουλάχιστον– πλήγμα, τα αμερικανονατοϊκά σχέδια για τη χώρα θα έχουν μπροστά τους μια ακόμα και σοβαρή επιπλοκή σε μια ήδη θερμή κατάσταση που θέλουν να την καναλιζάρουν και να τιθασεύσουν στις επιδιώξεις τους τις φιλοδοξίες της Τουρκίας και άλλων δυνάμεων της περιοχής.
Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα και το περιεχόμενο ενός συμβιβασμού: να μην ανοίξουν πολλά και μαζεμένα ζητήματα για τους ιμπεριαλιστές. Δεν είναι εύκολος αυτός ο συμβιβασμός και μένει να δούμε –αν όντως τελικά επικρατήσει– ποιες πλευρές θα είναι λιγότερο ή περισσότερο δυσαρεστημένες. Και φυσικά, (χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε την περίπτωση να μην προκύψει) είναι φανερό ότι ακόμα και αν ο συμβιβασμός υπάρξει, το γεωπολιτικό ζήτημα που συνιστά η χώρα μας για τη Δύση θα ανοίξει ξανά σε μια επόμενη φάση.
Η εσωτερική διάσταση του ζητήματος
Δεν αγνοούμε και ούτε υποτιμούμε την πολύ σοβαρή εσωτερική διάσταση του ζητήματος που, όπως έχουμε ξαναγράψει, έχει «συναντηθεί» με όσα παραπάνω αναφέραμε και έχει συμβάλει σημαντικά στο να γίνει το ζήτημα δισεπίλυτο, ακόμα και με σχετικά προσωρινό τρόπο. Συνοπτικά και εδώ, αυτό που αποκαλούμε εσωτερική διάσταση συνίσταται:
- Στην πορεία υποβάθμισης του ρόλου, των «μεγεθών», στον περιορισμό των όρων λειτουργίας και δράσης (πρόσβαση στις αγορές) της αστικής τάξης και όπως αυτή επιβλήθηκε-δρομολογήθηκε με βάση τα προγράμματα-μνημόνια των τελευταίων χρόνων. Βέβαια, παράλληλα, και στον αντίποδα αυτής της εξέλιξης, υπήρξε η –με ιμπεριαλιστικές πλάτες– υποβάθμιση της εργατικής δύναμης και συνολικά το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων. Ωστόσο, η επιτυχία αυτή (αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» όπως λέγεται) δεν μπορεί να πραγματωθεί σε αντίστοιχα κέρδη για την ίδια με τους όρους που παραπάνω επισημάναμε.
- Τα παραπάνω και με την έκρηξη της λαϊκής οργής στο πεδίο των μαζικών αγώνων το 2010-12, οδήγησαν στην αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος, στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και πρόθυμων δυνάμεων (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ), στη συρρίκνωση της ΝΔ. Στην ανάδειξη της ανορθογραφίας του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ σε κυβερνητική λύση, στην εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο της Χ.Α., με όλες τις αντιφάσεις που αυτή προκαλεί στην διαχείρισή του. Αυτό το πολιτικό ζήτημα (και ενώ παραμένει η λαϊκή οργή, έστω και βουβή και σε πολιτική –και όχι μόνο– καταστολή) αναδεικνύεται σε κρίσιμο παράγοντα για τις εξελίξεις των επόμενων ωρών και ημερών.
Στη βάση αυτών των ζητημάτων η αστική τάξη αιτήθηκε –ήδη από το 2012 δια του Σαμαρά– από τους πάτρωνές της μια κάποια κατανόηση που συνίσταται βασικά σε ένα ζήτημα: στη διαμόρφωση του χρέους (αναδιάρθρωση) έτσι ώστε να μπορεί να βγει στις αγορές στο ορατό μέλλον για να χρηματοδοτήσει τις μπίζνες της και τις… καταθέσεις της στην Ελβετία και όπου αλλού. Ως αντάλλαγμα πρόσφερε και προσφέρει τα πάντα: από τους εργάτες και το λαό της χώρας ώς τον ορυκτό πλούτο της, τις υποδομές της, τη γεωπολιτική της θέση. Το πράγμα «κόλλαγε» και «κολλάει» στην κρίση, στις αντιθέσεις, σε όσα παραπάνω αναφέραμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στα αιτήματα προς τους «εταίρους και συμμάχους» πρόσθεσε και την «ανακούφιση του λαού». Στην 5μηνη πορεία των διαπραγματεύσεων την εγκατέλειψε και στο τέλος βρέθηκε όχι μόνο αντιμέτωπος με την πραγματική διάσταση των απαιτήσεων του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον εαυτό του! Με την αδυναμία του δηλαδή (όπως ομολόγησε και ο Τσακαλώτος) να περάσει και να υλοποιήσει τη νέα συμφωνία.
Ως εκεί είχε τη διακριτική συναίνεση της αστικής τάξης. Όταν, πνιγμένος στα αδιέξοδά του, κατέφυγε στο δημοψήφισμα, η συναίνεση άρθηκε και δόθηκαν πολλαπλά μηνύματα ότι βγαίνει εκτός ορίων. Μόλις εκδόθηκαν τα αποτελέσματα, ο Τσίπρας με το 61,3% του ΟΧΙ κάλεσε τις δυνάμεις τού ΝΑΙ σε «εθνική εκστρατεία» για συμφωνία. Έσπευσε, δηλαδή, όσο πιο γρήγορα γινόταν, να επιστρέψει και τυπικά «εντός ορίων» με μια κίνηση αδίστακτου κυνισμού, παρότι σε πλήρη αντιστοιχία με όσα διακήρυξε για τους στόχους του δημοψηφίσματος.
Κρίσιμα ερωτήματα, φωνές και ψίθυροι εκτροπής
Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: Μπορεί η κυβέρνηση; Μπορεί η παρούσα Βουλή; Με ποιες αναδιαμορφώσεις και ανασκολοπίσεις; Οι εκβιασμοί είναι στο αποκορύφωμα. «Ξεκινάτε να ψηφίζετε πριν την Κυριακή». Το διακύβευμα του ευρώ τέθηκε ανοιχτά και σύγκορμη η αστική τάξη τρέμει. Θέλει (θα ήθελε) να πάρει άμεσα τα κυβερνητικά ηνία από μια κυβέρνηση που κάθε άλλο παρά έχει τη στιβαρότητα που απαιτούν οι συνθήκες. Μια κυβέρνηση, αντιλαϊκή μεν, αλλοπρόσαλλη και ασύνταχτη δε. Μια κυβέρνηση που, από τη μια, κλείνει συμφωνίες με το FBI για την αντιμετώπιση εργατολαϊκών εξεγέρσεων (Βήμα 4/7), αλλά, από την άλλη, στελέχη της φαντασιώνονται (ακόμα!) εναλλακτικές με τους BRICS και τη Ρωσία.
Ο Τσίπρας έσπευσε, βέβαια, στην επίσκεψή του στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας την προηγούμενη εβδομάδα, να βεβαιώσει πως «ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της χώρας όχι μόνο δεν αλλάζει αλλά αναβαθμίζεται» όπως όντως συμβαίνει με την επίσκεψη Κοτζιά σε Ισραήλ, με τη νέα νατοϊκή βάση κ.ο.κ. Όμως, φτάνει ο Τσίπρας ο Κοτζιάς, ο Πανούσης, ο Δραγασάκης και οι άλλοι του κυβερνητικού επιτελείου; Τα δοκιμασμένα και από τα σπλάχνα του συστήματος κόμματά του έχασαν στα δύο πρώτα μνημόνια δεκάδες βουλευτές. Γιατί ο Τσίπρας θα περάσει αναίμακτα το τρίτο; Και πώς θα εξασφαλιστεί το πέρασμά του και η σταθερότητα ενώ επικρέμεται η απειλή της αποκοπής από το ευρώ και οι τράπεζες (και συνολικά η λειτουργία της οικονομίας) είναι σε αναστολή; Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η αστική τάξη αισθάνεται σαν να ξαναζεί συνθήκες ανάλογες με το 1974, με την κυριαρχία της μετέωρη και την επόμενη μέρα ασαφή!
Από την άλλη, όμως, το δημοψήφισμα αποδυνάμωσε και άλλο τον «παλιό πολιτικό κόσμο». Ο Σαμαράς οδηγήθηκε σε παραίτηση και η ΝΔ, θέλοντας και μη, συντάχθηκε με την «εθνική εκστρατεία» που ζήτησε η κυβέρνηση. Τις επόμενες μέρες παλινώδησε και παλινωδεί μεταξύ τού «καμιά εμπιστοσύνη» και «στήριξη» της κυβέρνησης! Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ έχουν αντίστοιχα σπεύσει να θέσουν εχέγγυα και να υπερασπιστούν με ακραίο λόγο την πολιτική της υποτέλειας, αλλά το βάρος τους παραμένει περιορισμένο.
Κάπως έτσι, τα κανάλια λύσσαξαν και απογείωσαν τους εκβιασμούς, και έφτασαν να κυκλοφορούν αναλύσεις και φήμες στο διαδίκτυο για την ενεργοποίηση άλλων λύσεων που δεν θα αρκούνται στα «πραξικοπήματα» στο κοινοβουλευτικό πεδίο. Και η αστική τάξη, με σαφώς ψαλιδισμένες τις ελπίδες της για το αν και πόση «κατανόηση» μπορεί να εισπράξει από τα αφεντικά της, απαιτεί με κάθε τρόπο συμφωνία εδώ και τώρα.
Σε κάθε περίπτωση, μένουν ως την τελευταία στιγμή ανοιχτά δύο ζητήματα. Το πρώτο, αν μπορεί πράγματι η κυβέρνηση να προχωρήσει στην ψήφιση και την υλοποίηση της συμφωνίας. Ερώτημα κρίσιμο, γιατί ενδεχόμενη αρνητική του απάντηση θα ακυρώσει τελικά και το συμβιβασμό των έξω. Το δεύτερο αφορά στο τι πολιτικές εξελίξεις θα απαιτηθούν-διαμορφωθούν για να περάσει η νέα συμφωνία. Αν κάτι είναι βέβαιο, είναι ότι η κατεύθυνση αυτών των εξελίξεων θα είναι στην ενίσχυση του αντιδραστικού κλίματος και της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής.
Επίθεση, εκβιασμοί και κίνδυνοι για το λαό
Ο λαός είναι άνεργος, πεινασμένος, δεν πληρώνεται ούτε καν αυτούς τους άθλιους μισθούς, συντάξεις και επιδόματα που ισχύουν (και για όσους ισχύουν) και του έχουν λεηλατήσει στοιχειώδη κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Τώρα του βάζουν ένα δίλημμα για το ποια χειρότερα «θέλει» να διαλέξει. Ένα δίλημμα που δεν είναι δικό του. Ένα δίλημμα που και στις δύο εκδοχές του απαιτεί την υποταγή του και την παραπέρα εξαθλίωση του. Ένα δίλημμα που εμφανίζει τα στενά ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης ως «εθνικό ζήτημα», ενώ η υπηρέτηση τους σημαίνει κάθε δυστυχία για τη χώρα και το λαό.
Ο λαός δεν είναι, βέβαια, υπεύθυνος ούτε για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ούτε για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η πολιτική της εξάρτησης της χώρας, με την οποία αταλάντευτα κινείται η αστική τάξη και όλες οι κυβερνήσεις της, μαζί και η σημερινή. Και γι’ αυτό δεν έχει να διαλέξει αν θα φορτωθεί τις συνέπειες αυτών των αδιεξόδων ή την υποταγή σε μια νέα βάρβαρη συμφωνία, σε ένα τρίτο Μνημόνιο!
Το δίλημμα του λαού είναι αυτό που πάντα ήταν: μαζική αντίσταση ή υποταγή στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφαλαίου. Το ζητούμενο για το λαό είναι να βγει στο πεδίο της μαζικής πάλης και να ανοίξει το δικό του δρόμο! Να αγωνιστεί ενάντια στα μέτρα που ήδη βιώνει, να αγωνιστεί για να μην περάσει καμιά νέα συμφωνία, κανένα Μνημόνιο. Να αγωνιστεί και να συνδυάσει τη μαζική του πάλη με μορφές συλλογικότητας και αλληλεγγύης, σε βάρος της ατομικής στάσης και της ζητιανιάς. Γιατί, βέβαια, οι σημερινές συνθήκες που έχουν ήδη διαμορφωθεί (και ίσως πολύ περισσότερο οι αυριανές) είναι τέτοιες που θα ωθήσουν πολύ μεγάλα λαϊκά τμήματα σε τέτοιες επιλογές και σε άγριες καταστάσεις σαν αυτές που βιώνουν πολλές εκατοντάδες μετανάστες στη Μυτιλήνη! Γι’ αυτό πρέπει να παρθούν οι ανάλογες πρωτοβουλίες που θα ενώνουν το λαό και τους μετανάστες-πρόσφυγες! Και, βέβαια, πρέπει να παλευτούν και να σαλπίσουν πλατιά τα συνθήματα: «Κάτω η επίθεση και η πολιτική της εξάρτησης», «καμιά συμφωνία με ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ», «μαζικός ξεσηκωμός»!
Όχι, δεν πρόκειται για «ιστορική ευκαιρία», δεν άνοιξε «το παράθυρο της τύχης» μέσω του οποίου μπορεί να βγει αύριο το πρωί ο λαός σε μιαν άλλη χώρα, σε μιαν άλλη κοινωνία! Οι εμπνευστές αυτών των κατασκευών, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις, προσθέτουν στη σύγχυση και τελικά στη στοίχιση πίσω από κυβερνητικές ή άλλες συστημικές κατευθύνσεις και επιλογές.
Όσο μας αφορά, αν πρόκειται να μιλήσουμε με όρους Ιστορίας, άλλο είναι αυτό που θα λέγαμε. Είναι άμεση ανάγκη η μαζική πάλη για το λαό, αλλά είναι και Ιστορική ανάγκη. Γιατί μόνο μέσα από την πάλη του και τη «διαδρομή» που αυτή η πάλη έχει να διανύσει σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να συγκροτήσει τις δυνάμεις του στο επίπεδο που απαιτεί η προοπτική της αναμέτρησής του με το σάπιο και αντιδραστικό σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Για μια χώρα χωρίς προστάτες και μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Για την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό!
