Μέρες επετείων κουβαλάει ο Νοέμβρης. Άλλες λαμπρές, όπως η εξέγερση του 1973, άλλες ψεύτικες και επώδυνες, όπως αυτή της πτώσης του τείχους του 1989 που συνοδεύτηκε και από την ελληνική εκδοχή του με τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Επέτειοι που είναι φορτισμένες όχι από το τότε αλλά από το σήμερα και το αύριο που αντιμετωπίζουν ο λαός μας, οι λαοί της περιοχής και όλου του κόσμου. Γιατί στις σημερινές άγριες και επικίνδυνες συνθήκες, τίθεται επιτακτικά το ερώτημα: Ποιος πάλευε για τις πραγματικές ελπίδες και αλήθειες των μαζών και ποιος γιόρταζε επειδή μεγάλωνε «της δυστυχίας το συμπόσιο»; Ποιος ήταν από την πλευρά του ρεαλισμού των δικαιωμάτων και της προοπτικής του λαού και ποιος στο όνομα των «άμεσων λύσεων» έβαζε πλάτη στον αντίπαλο;
Η ιστορία γράφτηκε και μπορεί να διδάξει και από την καλή και από την ανάποδη. Οι νικητές της διαψεύστηκαν και όσο και αν έχουν τη δύναμη να την πλαστογραφούν, δεν μπορούν να «καταργήσουν» τα σημερινά αιτήματα και ζητήματα. Δεν μπορούν με άλλα λόγια να «καταργήσουν» την ταξική πάλη, τα δίκαια της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας, που είναι όχι μόνο ανεκπλήρωτα, αλλά όλο και πιο πολύ πετσοκόβονται για να σωθεί ο κόσμος της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της υπηρεσίας στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Σε αυτή την πάλη η Ιστορία θα συνεχίσει να γράφεται! Είμαστε ήδη σε μια σελίδα όπου μέσα στην αχλή των αυταπατών και των συγχύσεων, λαοί σε μια σειρά χώρες κάνουν νέους ξεσηκωμούς αναζητώντας τον δικό τους δρόμο. Σε μια σελίδα που η νεολαία στη χώρα μας με αγωνιστικά σκιρτήματα λέει τα πρώτα και καινούρια της ΟΧΙ σε μια κυβέρνηση που παρουσιάστηκε ως παντοδύναμη για να συνεχίσει πιο άγρια στην αντιλαϊκή κανονικότητα που χαράχτηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μπροστά στο λαό και στους εργάτες είναι η ανάγκη να δυναμώσει η μαζική πάλη. Να ενισχυθεί πολιτικά και οργανωτικά η κατεύθυνση της αντίστασης και της διεκδίκησης και η προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα που μόνο αδιέξοδα και δυστυχία έχει να προσφέρει στο λαό και στη νεολαία.
Γιατί… τόση φασιστικοποίηση;
Η «μαύρη βίβλος» της περιστολής λαϊκών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών είναι συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Το σύστημα ποτέ δεν αποδέχτηκε και πολύ περισσότερο δεν ενσωμάτωσε ως «δικά του» στοιχεία, τα δικαιώματα των μαζών στην αμφισβήτηση, στην οργάνωση και στην πάλη, γιατί απλούστατα ποτέ δεν αποδέχτηκε και δεν θα αποδεχτεί την… αυτοαναίρεση του! Οι μόνοι που έχουν αμφισβητήσει αυτή τη βασική αλήθεια είναι οι δυνάμεις του συμβιβασμού και του ρεφορμισμού, που ανά τις δεκαετίες είτε με «παράπονα», είτε με «ονειρώξεις» ήθελαν πάντα να φαντάζονται και να περιγράφουν έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Έναν καπιταλισμό που θα διαμορφώνει με νόμους -ακόμα και συνταγματικά- ένα «ουδέτερο κράτος», που οι μηχανισμοί του θα στέκονται δίκαια και ισότιμα απέναντι στην αστική τάξη από τη μια και την εργατική τάξη και το λαό από την άλλη. Όλα αυτά βέβαια παρέμειναν πάντα σχέδια στα ρεφορμιστικά συρτάρια και η μόνη αξία χρήσης τους ήταν ο αποπροσανατολισμός και ο πολιτικός και ιδεολογικός αφοπλισμός των μαζών απέναντι στον αντίπαλο και σε αυτό που πραγματικά έχουν να αντιμετωπίσουν στην πάλη τους.
Στις πραγματικές συνθήκες, το «πόση ελευθερία» έχουν σε κάθε φάση ο λαός και η νεολαία κρινόταν και κρίνεται από τα πραγματικά δεδομένα: τον συσχετισμό δύναμης και τις ανάγκες και επιδιώξεις που το σύστημα έχει. Στα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 2010-12, από τη μια αναδείχτηκε πιο έντονα ο αρνητικός για το λαό συσχετισμός και από την άλλη εντάθηκαν και εντείνονται τα αδιέξοδα και οι αντιδραστικές επιδιώξεις και ανάγκες του συστήματος. Σε αυτή τη βάση, όλα αυτά τα χρόνια ενισχύεται σταθερά η πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, η πολιτική της κατάπνιξης ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών. Σε αυτή την πορεία, κάθε άλλο παρά εξαίρεση αποτέλεσε η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, στη διάρκεια της οποίας ενισχύθηκε πολλαπλά αυτή η πολιτική. Σφιχταγκαλιάσματα με ΑΝΕΛ -ακόμα και με τη ΧΑ στο Καστελόριζο-, απότιση φόρου τιμής στον Κατσίφα από όλες τις πτέρυγες στη Βουλή, απεργοκτόνος νόμος, ψήφιση του «Μητρώου Πραγματικών Δικαιούχων» το 2018 (προπομπός του σημερινού φακελώματος του «αναπτυξιακού» νόμου), χτυπήματα στο Άσυλο, έφοδοι του ΣΔΟΕ σε σωματεία, πραξικοπήματα σε Εργατικά Κέντρα, δεκάδες διώξεις συνδικαλιστών, αγωνιστών, μαθητών είναι μερικά μόνο από τα στιγμιότυπα αυτής της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Το αν και πόσο τα χρεώθηκε όλα αυτά, το αν δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα στάθηκαν απέναντι σε όλα αυτά είναι ένα άλλο ζήτημα. Ένα ζήτημα που δεν αλλάζει, όμως, το γεγονός πως όλα αυτά συνέβησαν!
Η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε τη σκυτάλη αυτής της πολιτικής και συνεχίζει ακόμα πιο άγρια! Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με την άγρια τρομοκρατία και καταστολή ενάντια στη νεολαία (αν και όχι όλα, μιας και «ξεχνιούνται» οι εισβολές της Αστυνομίας στα σχολεία…) και από δίπλα μια σειρά άλλα (έφοδοι σε κινηματογράφους και κλαμπ, επιθέσεις και εισβολές στα Εξάρχεια κ.ά.) ανέδειξαν πιο έντονα το ζήτημα της φασιστικοποίησης και τους προβληματισμούς σχετικά με αυτό.
Στους προβληματισμούς αυτούς υπάρχουν από αφέλειες (απότοκο των ρεφορμιστικών νανουρισμάτων) μέχρι και χοντροκομμένες κουτοπονηριές. Ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. για να συγκαλύψει την ουσιαστική συμφωνία του με την κυβερνητική έφοδο στην ΑΣΟΕΕ, ανακάλυψε ότι αυτή έγινε ως …αντιπερισπασμός στα προβλήματα που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει στο προσφυγικό ζήτημα!!! Γενικότερα, διαμορφώνεται και τροφοδοτείται ένας «προβληματισμός» για το αν στην κυβέρνηση της ΝΔ «επικρατεί η ακροδεξιά πλευρά» και «χάνουν έδαφος» οι πιο «μετριοπαθείς και δημοκρατικές» δυνάμεις του κυβερνητικού κόμματος!
Φόντο αδιεξόδων
Το όλο ζήτημα συνδέεται με -υπαρκτά- ερωτήματα για τη μακροβιότητα που θα έχει η κυβέρνηση της ΝΔ, στο βαθμό που συνεχίζει να κλιμακώνει αυτή την πολιτική ή ακόμα και -επίσης υπαρκτά- ερωτήματα για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.
Για μας, η βάση του ζητήματος κάθε άλλο παρά είναι οι «ιδεοληψίες» και οι «ακροδεξιές δυνάμεις» που υπάρχουν εντός της ΝΔ. Η βάση του ζητήματος είναι τα ίδια τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και όπως αυτά διαμορφώνονται στη συγκεκριμένη περίοδο. Μια περίοδο που οι «προστάτες του» -ΗΠΑ και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές- είναι μπλεγμένοι στις δικές τους αντιθέσεις και αντιφάσεις, όπως ανοιχτά επισημαίνεται και από τους ντόπιους εκπροσώπους του συστήματος και ως εκ τούτου δεν παρέχουν την απαιτούμενη «ασφάλεια και προστασία» στην αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Αντίθετα, οι γεωπολιτικοί και πολεμικοί στρόβιλοι που αυτοί οι προστάτες έχουν προκαλέσει στην περιοχή απειλούν με σοβαρές περιδινήσεις και τη χώρα που «προστατεύουν». Μια περίοδο που τα γενικευμένα και διεθνή σημάδια της ύφεσης κάθε άλλο παρά προϊδεάζουν ότι θα βρεθούν «δουλειές και ανάπτυξη» για το κομπραδόρικο αστικό κηφηναριό της χώρας.
Με δοσμένο και ομολογημένο αυτό το φόντο, το σύστημα και η κυβέρνησή του αντιλαμβάνονται ότι θα φορτωθούν κι άλλα βάρη, κι άλλες απαιτήσεις από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους. Βάρη και απαιτήσεις που η ικανοποίησή τους θα απαιτεί διαρκώς νέα και άλλη λεηλασία -της χώρας και των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων. Βάρη και απαιτήσεις που θα χρειάζονται ολοένα μεγαλύτερη προσφορά γης, αέρα, θάλασσας και λαού (όπως δήλωσε και ο Υπουργός Άμυνας) στον βωμό των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδιασμών και κινήσεων.
Λειτουργώντας σε αυτή την κατεύθυνση και ενόψει αυτών των αναγκών, το σύστημα και η κυβέρνησή του «παίρνουν τα μέτρα» τους. Σε μια χώρα-ειδική ζώνη και νεκροταφείο των εργατικών λαϊκών κατακτήσεων, σε μια χώρα-βάση και πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το απαιτούμενο μέτρο είναι η επιβολή «του νόμου και της τάξης». Η ένταση της φασιστικοποίησης είναι, δηλαδή, το αναγκαίο συνοδευτικό μιας τέτοιας πολιτικής, μιας τέτοιας πορείας των εξελίξεων. Γι αυτό αναβαθμίζεται διαρκώς η κρατική τρομοκρατία και καταστολή, μαζί με την αναβάθμιση της ιδεολογικής και πολιτικής στήριξής της. Αυτήν που επιδιώκει να κάνει μοναδική επιτρεπτή δημόσια θέση την άρνηση κάθε συλλογικής στάσης και πάλης, την «αποκήρυξη» του συλλόγου, του σωματείου, της απεργίας, της διαδήλωσης. Σ’ αυτήν την άρνηση αναφέρθηκε και ο φασιστικής προέλευσης Βορίδης, όταν μίλησε για την «αναγκαιότητα» της κρατικής βίας, γιατί η πολιτική τους δεν περνάει με τριαντάφυλλα. Μαζί βέβαια με αυτή την αποκήρυξη, υμνείται ο αντικομμουνισμός και επιχειρείται ο βιασμός σε κάθε πρόσφατο και παλιότερο αγώνα, ξεσηκωμό, εξέγερση του λαού και της νεολαίας.
Κινέζοι, Ρώσοι και άλλα παροδικά!
Όπως ήδη αναφέραμε, ακόμα και στελέχη του κυβερνητικού κόμματος και παράγοντες με στενούς δεσμούς με… την πρεσβεία και τους Ευρωπαίους επιτρόπους έχουν δημόσια επισημάνει τις δυσκολίες που σήμερα σημαίνει για την τάξη τους το «ανήκομεν στη Δύση». Ωστόσο, αυτό που είναι το κύριο και το βασικό δεν είναι οι γκρίνιες και οι ανησυχίες αλλά το ίδιο το γεγονός της ολόπλευρης εξάρτησης της αστικής τάξης από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Πρόκειται για ένα πλέγμα οικονομικών στρατιωτικών και πολιτικών δεσμών, που έγινε πολύ πιο πυκνό και σφιχτό όλα τα τελευταία χρόνια, μέσα στο οποίο υπάρχει και λειτουργεί η αστική τάξη της χώρας. Επιπλέον, οι συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και κυρίως της αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας κάνουν αυτό το πλέγμα ακόμα πιο αναγκαίο «καταφύγιο» για την αστική τάξη.
Σε αυτή τη βάση πρέπει να αξιολογηθούν και να εκτιμηθούν τόσο το «επιτυχημένο» ταξίδι Δένδια στη Μόσχα, όσο και η επίσκεψη του Κινέζου προέδρου στην Αθήνα.
Όσον αφορά το πρώτο, οι ίδιες οι επίσημες ανακοινώσεις είναι δεόντως συγκρατημένες. Λαβροφ και Δένδιας υπέγραψαν -λέει- «κοινό πρόγραμμα διαβουλεύσεων»(!) και ομολογείται επισήμως ότι αποκαταστάθηκε «δίαυλος διπλωματικής επικοινωνίας». Η Αθήνα όντως χρειάζεται αυτόν τον δίαυλο, ιδιαίτερα καθώς εντείνονται οι εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά θα προσθέταμε ότι η λειτουργία του διαύλου υπόκειται στις αμερικάνικες επιταγές. Ανάλογα με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, μπορεί να απαιτηθεί -ή να προκύψει- ο δίαυλος αυτός να (ξανά) κλείσει!
Η επίσκεψη, ωστόσο, του Σι Τζινπιγκ συνοδεύτηκε από μεγάλο θόρυβο, που όμως είναι αναντίστοιχος με το τι πραγματικά σηματοδοτεί στις σχέσεις των δύο χωρών. Φυσικά, οι Κινέζοι στα πλαίσια της πολιτικής τους «ζώνη και δρόμος» με την οποία επιχειρούν οικονομική και όχι μόνο προσπέλαση, θέλουν να αξιοποιήσουν κάθε δυνατότητα. Η COSCO είναι το σοβαρό ζήτημα τριβής για τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, ενώ υπάρχουν και αντιδράσεις από ντόπιους παράγοντες. Μέλλει να δούμε πώς θα εξελιχθεί.
Κατά τα λοιπά, είναι χαρακτηριστικό ότι πριν ακόμα ολοκληρωθεί η επίσκεψή του, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία της Δύσης κατέγραφαν τις «ανησυχίες» Αμερικάνων και Ευρωπαίων για την «κινέζικη διείσδυση» στην Ελλάδα. Αλλά και οι εγχώριοι αναλυτές επισήμαιναν με νόημα ότι με βάση τις δεσμεύσεις της χώρας στο πλαίσιο της ΕΕ «δεν επιτρέπονται βαριές συμφωνίες» (π.χ. εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής) με την Κίνα! Γι αυτό εξάλλου και οι «16 συμφωνίες» που υπογράφτηκαν περιστρέφονται γύρω από τον τουρισμό, την αγορά ακινήτων και το εμπόριο γεωργικών προϊόντων, που και όλα αυτά υπόκεινται στις στροφές των γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή, για τις οποίες ο κινέζικος ιμπεριαλισμός δεν έχει κανένα βαρύνοντα ρόλο και λόγο.
Τα ψέματα των νικητών, οι αλήθειες στην πάλη!
Η αστική τάξη θα λέγαμε είναι «καταδικασμένη» να ανήκει στη Δύση για να παραμένει η άρχουσα τάξη της χώρας. Ο λαός μας, όμως, δεν είναι καταδικασμένος να αποτελεί η χώρα του τσιφλίκι των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και να υφίσταται τους αντιδραστικούς τυχοδιωκτισμούς της αστικής τάξης. Δεν είναι καταδικασμένος να είναι «εχθρός» με τους λαούς της περιοχής γιατί αυτό απαιτούν τα αμερικανοΝΑΤΟϊκά συμφέροντα του «διαίρει και βασίλευε» και οι εθνικιστικές αστικές μωροφιλοδοξίες. Έχει κάθε λόγο να παλέψει ενάντια σε αυτή την απομόνωση, ενάντια στις πολιτικές της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας. Έχει κάθε λόγο, με αλληλεγγύη και κοινή πάλη με λαούς, πρόσφυγες και μετανάστες, να αγωνιστεί για τα δικαιώματά του ενάντια στους κοινούς εχθρούς.
Σε αυτή την πάλη θα διαμορφώσει τους όρους της αναμέτρησης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, τους όρους της επαναστατικής προοπτικής του για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό. Αυτός είναι ο ρεαλισμός των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων. Οι νικητές –του 1989- είπαν ψέματα στους λαούς! Την αλήθεια πάλεψε η εξέγερση του 1973, την αλήθεια σήμερα ανιχνεύουν τα αγωνιστικά σκιρτήματα της νεολαίας στη χώρα και οι αγώνες των λαών στον κόσμο!
