Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 890)
Η ανακοίνωση και οι εξαγγελίες για την ψήφιση του νόμου Κεραμέως είχαν βάλει και ακόμα κρατούν το ζήτημα του δικαιώματος της νεολαίας να σπουδάσει στο πολιτικό προσκήνιο. Ο συγκεκριμένος νόμος είναι και με τη βούλα (και με δική τους ομολογία) ένα ταξικό έκτρωμα, που θα πετάξει χιλιάδες μαθητές και φοιτητές έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής και οι διαγραφές φοιτητών που φέρνει ο νόμος, καθιστούν σχεδόν αδύνατο σε παιδιά από φτωχές και λαϊκές οικογένειες να σπουδάσουν. Με τη συμβολή Χρυσοχοΐδη ιδρύεται ήδη η Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, η οποία θα προστατεύει τα πανεπιστήμια από τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τους αγώνες. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και τα πειθαρχικά συμβούλια, από τα οποία θα περνάνε οι «ταραξίες» της «εύρυθμης ακαδημαϊκής λειτουργίας» φοιτητές. Ο νόμος αυτός, όπως και όλοι οι άλλοι νόμοι για την τριτοβάθμια που ψηφίστηκαν από προηγούμενες κυβερνήσεις, διαμορφώνει ένα πανεπιστήμιο των ακόμα λιγότερων και πιο εκλεκτών, ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από αγώνες, ένα πανεπιστήμιο με πειθαρχημένους φοιτητές.
Ο νόμος Κεραμέως αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον λαό και τη νεολαία, που έχουν βιώσει το βάθεμα της επίθεσης, τη φτωχοποίηση, την ανεργία, την καταστολή και την τρομοκρατία καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Αποτέλεσε κόκκινο πανί για μεγάλες μερίδες φοιτητόκοσμου, που κατέβηκαν πανελλαδικά στον δρόμο και διαδήλωσαν, υπερασπιζόμενοι τα κατεκτημένα με αγώνες δικαιώματά τους.
Μετά την ψήφιση του νόμου, εμφανίστηκαν ξεκάθαρα δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές κατευθύνσεις στο φοιτητικό κίνημα.
Η πρώτη ήθελε τον νόμο Κεραμέως να μην εφαρμοστεί (ΚΝΕ) ή να μείνει στα χαρτιά (ΕΑΑΚ). Είναι μια πολιτική κατεύθυνση, που αν και εκφράζεται από διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις, έχει την ίδια απόληξη, την αποδοχή του ψηφισμένου νόμου και την άρνηση του καθήκοντος της ανατροπής του. Γιατί σε κάθε αστική δημοκρατία, οι νόμοι δεν ψηφίζονται για να μένουν στα χαρτιά. Τα απανωτά πογκρόμ της αστυνομίας στο ΑΠΘ έδειξαν, άλλωστε, ότι ο νόμος Κεραμέως ήδη εφαρμόζεται, δίνοντας μια εικόνα για το πανεπιστήμιο που θέλουν να φτιάξουν. Η πρόταση που καταθέτουν οι δυνάμεις αυτές για το μπλοκάρισμα της εφαρμογής του νόμου είναι οι κινητοποιήσεις σε πρυτανείες ή οι συμβολικές καταλήψεις τους. Τρέφουν και διαδίδουν αυταπάτες για «καλούς» πρυτάνεις (με πρώτο και καλύτερο αυτόν των Ιωαννίνων), οι οποίοι τάχα δε θα εφαρμόσουν αυτό τον νόμο. Εν τω μεταξύ, η μόνη πτυχή του νόμου με την οποία διαφωνούν οι «καλοί» αυτοί πρυτάνεις είναι ότι την επίβλεψη της ΟΠΠΙ θα έχει η ΕΛΑΣ και όχι οι πρυτανείες τους (γιατί για τις διαγραφές και την ελάχιστη βάση εισαγωγής συμφωνούν και επαυξάνουν).
Μπορούμε με αυτά και μόνο τα δεδομένα να θεωρήσουμε ότι η πολιτική αυτή κατεύθυνση έχει ήδη και ήταν καταδικασμένη να χρεοκοπήσει.
Από τη μεριά μας, σαν Αγωνιστικές Κινήσεις, προσπαθήσαμε να εξυπηρετήσουμε την πολιτική κατεύθυνση της ανατροπής του νόμου Κεραμέως, μία κατεύθυνση εκ διαμέτρου αντίθετη με την πρώτη που κατατίθεται. Γιατί ακόμα και αν το φοιτητικό κίνημα κατάφερνε να μπλοκάρει την εφαρμογή του νόμου, το σύστημα, πάντα αξιοποιώντας τον εκάστοτε συσχετισμό στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος, θα τον επανέφερε από τα συρτάρια του. Για αυτό το φοιτητικό κίνημα πρέπει να παλεύει για την ανατροπή των ψηφισμένων νόμων.
Το ξέσπασμα του φοιτητόκοσμου και η συνέχιση των κινητοποιήσεων φαίνεται να επιβεβαιώνει τη δεύτερη άποψη. Παρότι η κυρίαρχη ρεφορμιστική αριστερά προσπάθησε να κλείσει αυτή την κίνηση και να την περιορίσει στους τέσσερις τοίχους των συνδιοικητικών οργάνων, ο ίδιος ο φοιτητόκοσμος φαίνεται να την προσπέρασε για μία ακόμη φορά. Η ρεφορμιστική αριστερά φέρει τεράστιες ευθύνες απέναντι στους χιλιάδες φοιτητές που θέλουν να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να διαδηλώνουν. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, από την άλλη πλευρά, προχωρούσαν πανελλαδικά σε εβδομαδιαία καλέσματα σε διαδηλώσεις για την ανατροπή του νόμου Κεραμέως. Βρέθηκαν μόνες τους στις προσπάθειες για καλέσματα σε γενικές συνελεύσεις, ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του νόμου. Μόνο έτσι, όμως, μπορούν οι φοιτητές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να γίνουν υποκείμενα πάλης για την ανατροπή ενός ψηφισμένου νόμου. Ενάντια σε λογικές ανάθεσης, είτε σε μια μερίδα «μάχιμων και πεφωτισμένων» αγωνιστών (που κάθε άλλο παρά αυτό αποδεικνύονται), είτε στα λεγόμενα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Η ανατροπή του νόμου Κεραμέως μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τους φοιτητές και τους συμμάχους τους, τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Οι φοιτητές πρέπει να παλέψουν συλλογικά και οργανωμένα, αξιοποιώντας τα όργανα πάλης τους, μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις και τις καταλήψεις. Η κίνηση που ξέσπασε ήταν ένα καλό πρώτο βήμα. Σίγουρα, όμως, ήταν ανεπαρκής για να ανατρέψει τον νόμο Κεραμέως. Η κίνηση αυτή χρειάζεται πολιτικά καύσιμα, που πρέπει να τα δώσει η αριστερά. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για την πολιτικοποίηση των φοιτητών πέρα από τα συλλογικά τους όργανα και τις διαδικασίες.
