Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 881)
ΝΕΟΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για τους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου
Το τρίτο κατά σειρά ναυάγιο των προσπαθειών ανοίγματος διερευνητικών επαφών που σηματοδοτήθηκε από τη νέα τουρκική Navtex με τη δέσμευση περιοχών σε απόσταση αναπνοής από το Καστελόριζο και την άκρως προκλητική και τυχοδιωκτική έξοδο του «Ορούτς Ρέις» οδήγησε σε έναν νέο, ακόμα πιο επικίνδυνο γύρο κλιμάκωσης του αντιδραστικού ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας. Ξανά πλοία του πολεμικού ναυτικού των δύο χωρών είναι απέναντι το ένα στο άλλο, ενώ η επιφυλακή και στις δύο πλευρές του Αιγαίου είναι στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.
Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ξανά πως αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται σε ένα πλαίσιο και πάνω στο έδαφος που δημιουργεί η ολοένα και πιο άγρια αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών, Αμερικανών, Ρώσων και Ευρωπαίων, για τον έλεγχο και την επικυριαρχία σε μια εκτεταμένη περιοχή που περιλαμβάνει το γεωπολιτικό σύμπλοκο Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, ενώ τελευταία έχει ορμητικά μπει στο λογαριασμό και η περιοχή του Καυκάσου.
Τον τόνο και το χρώμα σ’ αυτή την αντιπαράθεση που κομματιάζει λαούς και ερημοποιεί χώρες, παράγει προσφυγιά και θάνατο δίνει η σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας και ιδιαίτερα η αδιάκοπα εξελισσόμενη αμερικανική στρατηγική για την περικύκλωση – περίσφυξη της Ρωσίας, ενώ ρόλο επιταχυντή των εξελίξεων έπαιξαν οι ρώσικες επιτυχίες σε Συρία, Λιβύη καθώς και η τακτική σφήνα που έχει βάλει η Μόσχα στις αμερικανοτουρκικές στρατηγικές σχέσεις.
Όπως έχει καταδειχθεί τους τελευταίους μήνες , ενώ είναι σαφές ότι υπάρχει ισχυρή ώθηση από τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης (πρώτα ΗΠΑ και έπειτα ΕΕ) ώστε να επιτευχθεί ένα πάγωμα της ελληνοτουρκικής διένεξης , την ίδια στιγμή η ανάγκη του καθένα να μπει επικεφαλής και να ελέγξει αυτή τη διαδικασία και μάλιστα σε βάρος των συμμάχων – ανταγωνιστών και στο πλαίσιο των ευρύτερων επιδιώξεών του βραχυκυκλώνει τις προσπάθειες «συνεννόησης».
Επιπλέον η προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ, που ανασύρει στην επιφάνεια αδιέξοδα, προβλήματα, διλήμματα και ερωτηματικά της αμερικανικής αστικής τάξης, προκαλούν «αρρυθμίες» και κενά σε ορισμένες πτυχές της πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό σε συνδυασμό με την κάθε άλλο παρά ενιαία στάση της Γερμανίας και της Γαλλίας στα πλαίσια στης ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. έναντι της ελληνοτουρκικής διένεξης, έχει ρευστοποιήσει παραπέρα το περιβάλλον εκδήλωσης αυτής της διένεξης, δίνοντας χώρο και χρόνο σε κινήσεις άλλων ιμπεριαλιστών, όπως η τελευταία κίνηση της Ρωσίας σε σχέση με την Ελλάδα (αναγνώριση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., επίσκεψη Λαβρόφ) αλλά και σε τυχοδιωκτισμούς των τοπικών αστικών τάξεων.
Τα προηγούμενα ενισχύονται από την ανάγκη των τοπικών αστικών τάξεων να στείλουν μηνύματα πότε συμμόρφωσης προς τον έναν σε βάρος του άλλου ιμπεριαλιστή και πότε δυσαρέσκειας προς όλους τους ιμπεριαλιστές.
Αυτό σημαίνει πως η διαδρομή αυτή των αντιθέσεων των δύο αστικών τάξεων θα είναι μια πολύ δύσκολη διαδρομή, με πολλά αγκάθια, και εκεί που θα διαφαίνονται πιθανότητες συμβιβασμού θα εμφανίζονται στοιχεία που θα δυναμιτίζουν το κλίμα.
Θα λέγαμε πως όλες οι κινήσεις της τούρκικης αστικής τάξης αντανακλούν τις μεγαλύτερες, συγκριτικά με την εδώ πλευρά, δυνατότητες και περιφερειακές φιλοδοξίες και ταυτόχρονα τους φόβους/ανησυχίες που αγγίζουν ζητήματα ακεραιότητας του κράτους της. Έτσι, αν η ανάπτυξη σχέσεων με τη Ρωσία και οι τρεις εισβολές στη Συρία εκφράζουν την ανάγκη τού τούρκικου αντιδραστικού κράτους να αντιμετωπίσει την «κουρδική απειλή» αλλά και να διεκδικήσει ρόλο στη Μέση Ανατολή, η εμπλοκή στη Λιβύη και το τουρκολιβυκό σύμφωνο, ο μεγαλοϊδεατισμός της «Γαλάζιας Πατρίδας», οι αλλεπάλληλες προκλητικές κινήσεις μέσω των NAVTEX είναι ταυτόχρονα διεκδίκηση από τις ΗΠΑ και τη Δύση αυξημένου ρόλου και θέσης στην Ανατολική Μεσόγειο και από την άλλη τυχοδιωκτικές κινήσεις έναντι της προσπάθειας της αστικής «μας» τάξης να την απομονώσει μέσω των αμερικανόπνευστων τριμερών κα πολυμερών ενεργειακών και όχι μόνο αξόνων που έχουν στηθεί στην περιοχή.
Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως πολλές από τις κινήσεις της είχαν την ανοχή ή και την έγκριση διαφορετικών ιμπεριαλιστών για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Ωστόσο είχαν το κοινό χαρακτηριστικό ότι όλες ήταν οριακές και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την αμερικανορωσική σύγκρουση, ενίοτε και τον ανταγωνισμό ΗΠΑ- Ευρωπαίων, κατορθώνοντας τελικά να δυσαρεστήσουν ως ένα βαθμό όλες τις πλευρές!
Έτσι, παρά το γεγονός ότι η αστική τάξη της Τουρκίας επιδεικνύει προς τους Αμερικανούς την αντιρωσική «αξία χρήσης» της σε Λιβύη και Καύκασο, η διαιώνιση της πρόκλησης των S-400 έχει αρχίσει να αγγίζει τη στρατηγική υπομονή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, παρά την τακτική λυκοσυμμαχία τους που συνεχίζεται, οι εξελίξεις στα μέτωπα της Συρίας, της Λιβύης και τελευταία του Καυκάσου αυξάνουν την καχυποψία της Μόσχας έναντι της Άγκυρας. Ενώ ακόμα και η Γερμανία, που δεν χρησιμοποιεί όπως η Γαλλία τη «φιλελληνική» προβιά για να ισχυροποιήσει την παρουσία της στην περιοχή, έχει εκνευριστεί από τα πίσω – μπρος της τούρκικης ηγεσίας.
Είναι ζήτημα προς αξιολόγηση εάν η πρόσφατη κίνηση με την οποία η τουρκική ηγεσία τίναζε στον αέρα για τρίτη συνεχόμενη φορά τις κινήσεις του Βερολίνου που ήθελε να μπει επικεφαλής της επιδιαιτησίας στις ελληνοτουρκικές επαφές ήταν μια κίνηση για να ευχαριστήσει την πολλαπλά δυσαρεστημένη από τη συμπεριφορά της Ουάσιγκτον ή έγινε με την προτροπή/έγκριση/ανοχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να καταδειχθεί και στη Γερμανία ποιος είναι ο γενικός «κουμανταδόρος» της περιοχής. Ταυτόχρονα με αυτή την κίνηση η τούρκικη ηγεσία απαιτεί κάποιου είδους ανταλλάγματα από την Αθήνα για να αποσύρει τα πλοία της και φυσικά πριν αρχίσουν διερευνητικές επαφές. Όπως και να έχει, αυτή η εξέλιξη ανέβασε αντικειμενικά σε ακόμα ψηλότερη κλίμακα τους πολεμικούς κινδύνους.
Ταυτόχρονα οι κινήσεις της Άγκυρας στην Κύπρο για τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος στα κατεχόμενα, που τελικά πέτυχαν, είναι μια ακόμη ισχυρή ένδειξη πως η τουρκική αστική τάξη όχι μόνο δεν θα παραιτηθεί από το καθεστώς της «προστάτιδας δύναμης», αλλά και θα χρησιμοποιήσει την επικυριαρχία της στα κατεχόμενα για να αντιμετωπίσει τις κινήσεις τής ελληνικής αστικής τάξης και της ελληνοκυπριακής ελίτ στο ενεργειακό – και όχι μόνο - πεδίο.
Γενικότερα η τούρκικη αστική τάξη δεν θα παραιτηθεί από την απόδοση στην ίδια ρόλου και θέσης αντίστοιχης της γεωστρατηγικής σημασίας που θεωρεί ότι έχει για τη Δύση.
Η ντόπια αστική τάξη, κινούμενη με τα χαρακτηριστικά που έχει διαμορφώσει στο διάβα της ιστορικής της πορείας, σπέρνει το εθνικιστικό δηλητήριο για να μπορεί να σύρει το λαό αδιαμαρτύρητα σε οποιονδήποτε τυχοδιωκτισμό και από την άλλη στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης προσπαθεί να ικανοποιήσει τα αμερικανικά (κυρίως) και τα ευρωπαϊκά (δευτερευόντως) αφεντικά της, ζητώντας σαν αντάλλαγμα την ανάκτηση τμήματος των απωλειών που είχε την περασμένη δεκαετία σε θέση και ρόλο στην περιοχή και ειδικότερα το να κερδίσει πόντους έναντι της ανταγωνίστριας τουρκικής αστικής τάξης. Μάλιστα πιστεύει πως εάν μετατρέψει τη χώρα σε στρατιωτικό προγεφύρωμα-πολεμική πλατφόρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αυτό θα «σώσει» την ίδια από το αδιέξοδο μιας κλιμακούμενης αντιπαράθεσης με την τούρκικη αστική τάξη.
Σ’ αυτή τη βάση, η κυβέρνηση θεώρησε πως μετά την επίσκεψη Πομπέο, που έβαλε ακόμα πιο γερά το αμερικανικό αποτύπωμα στη χώρα, τα πράγματα θα οδηγούνταν σε ένα «πάγωμα» της αντιπαράθεσης με την Τουρκία, μέσω των όντως ισχυρών πιέσεων που είχαν υπάρξει στον Ερντογάν. Με το ίδιο σκεπτικό, στριμώγματος της Τουρκίας, δημιουργίας «τείχους προστασίας» αλλά και δρομολόγησης ενός είδους αποκλιμάκωσης που θα της έδινε χρόνο, άρχισε να δίνει χώρο στον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Στην ίδια βάση συνεχίζει να κάνει προς τις ΗΠΑ τις εκδουλεύσεις με τις τριμερείς. Ενώ, για να μη δυσαρεστήσει τη Γερμανία, αποδέχθηκε τις «άτολμες» αποφάσεις της ΕΕ.
Για μια ακόμη φορά, η ελληνική αστική τάξη βρίσκεται μπροστά στα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η πολιτική της. Αδιέξοδα που εκφράζονται και με τη συνεχιζόμενη διαπάλη στο εσωτερικό της μεταξύ δύο «γραμμών». Από τη μια των οπαδών της «γραμμής του ρεαλισμού» που κυριαρχεί και η οποία θέλει να συνεχίσει την τακτική του «καλού παιδιού» για να αποσπάσει την ιμπεριαλιστική εύνοια, ενώ παράλληλα, αν και υποστηρίζει στα λόγια τις επαφές , λειτουργεί παρελκυστικά ώστε να μεταθέσει όλα τα κρίσιμα ζητήματα των ελληλοτουρκικών αντιθέσεων στο μέλλον και σε μια καλύτερη για την άρχουσα τάξη συγκυρία. Από την άλλη, των οπαδών τής «σκληρής γραμμής» που ερωτοτροπεί με την τυχοδιωκτική λογική να προκληθεί μέσω κάποιων κινήσεων (π.χ. επέκταση στα 12 ν.μ. των χωρικών υδάτων σε Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο και Κρήτη) κάποιου τύπου αποφασιστική παρέμβαση των «μεγάλων δυνάμεων» της Δύσης για να μη ρηγματωθεί ανεπανόρθωτα η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, «γραμμή» που δεν εκφράζεται μόνο από τον Τσίπρα, αλλά έχει θιασώτες σε όλο το αστικό φάσμα (και στο κυβερνητικό). Κοινή συνισταμένη των δύο «γραμμών», η αναζήτηση ιμπεριαλιστικών πλατών για την προώθησή τους.
Κάθε μέρα που περνά, θέτει στην εργατική τάξη, τους λαούς της περιοχής, τη νέα γενιά, ολοένα και πιο έντονα το καθήκον να ξαναβγούν στο δρόμο της αντιπολεμικής- αντιιμπεριαλιστικής πάλης , να θέσουν στο στόχαστρο των προσπαθειών τους τους εχθρούς των λαών, τους ιμπεριαλιστές και τις τοπικές αστικές τάξεις, ως τη μόνη ελπιδοφόρα προοπτική! Σ’ αυτό το καθήκον οφείλει να συμβάλει κάθε αριστερή και κομμουνιστική συλλογικότητα με όλες της τις δυνάμεις.
