Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η οξυμένη αντίθεση Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών οδηγείται σε ένα νέο πρόσκαιρο συμβιβασμό μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ. Σε αυτό συγκλίνουν οι πιέσεις που ασκήθηκαν από τη Κομισιόν, δια των δηλώσεων του εκπροσώπου της στις 3/4, για να κλείσει η αξιολόγηση, οι δηλώσεις των Τουσκ και Τσίπρα στις 5/4 στην κοινή συνέντευξη, στο πλαίσιο επίσκεψης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη χώρα μας, που εξέφρασαν την πεποίθηση τους ότι βρίσκονται κοντά στη συμφωνία, η διαρροή για προσχέδιο συμφωνίας μετά τη συνάντηση που έγινε στις Βρυξέλλες στις 4/4 με τη συμμετοχή κορυφαίων αξιωματούχων της Ευρωζώνης και της ελληνικής κυβέρνησης (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Χουλιαράκης). Πιθανόν η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ στις 21-22 Απρίλη, κατά την οποία θα τεθούν στο τραπέζι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, να αναδείξει περισσότερα τέτοια στοιχεία για το προς τα πού γέρνει αυτός ο συμβιβασμός.
Αν και το διαμορφωμένο πλαίσιο δεν επιτρέπει βεβαιότητες και ασφαλείς πολιτικές προβλέψεις, φαίνεται να προδιαγράφεται μια συμφωνία για το κλείσιμο της αξιολόγησης. Αυτό που δείχνει να πιέζει και τις δυο μεριές (Αμερικανούς και Ευρωπαίους) είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες παγκόσμιας κρίσης του συστήματος, με έντονη και γενικευμένη αβεβαιότητα, αστάθεια και ρευστότητα να διατρέχει το σύνολό του α) η χρονοκαθυστέρηση επιδρά αρνητικά στους οικονομικούς δείκτες, που φαίνεται να βουλιάζουν κυμαινόμενοι μεταξύ ύφεσης και σχεδόν μηδενικών ρυθμών ανάπτυξης, πιέζοντας με μεγαλύτερη ένταση τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές που έχουν άμεσα το πρόβλημα και β) είναι επιτακτική η ανάγκη, κυρίως του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, να προωθήσει τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά του συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσόγειου υπηρετώντας τους στρατηγικούς του στόχους. Με δεδομένο τις υπό διαμόρφωση προτεραιότητες της προεδρίας Τράμπ από την εξελισσόμενη οξυμένη αντιπαράθεση των μερίδων της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης των ΗΠΑ, έχει ήδη διαφανεί ότι η περιοχή συνεχίζει να βρίσκεται στους αμέσους σχεδιασμούς των Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Σε αυτό συγκλίνουν ενδεικτικά οι δηλώσεις Τράμπ για τον ρόλο του Ισραήλ, η επίσκεψη Αλ-Σίσι στις ΗΠΑ, η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στην Τουρκία και οι επισκέψεις Καμμένου κάθε τόσο στις ΗΠΑ.
Με βάση τα παραπάνω, το ενδεχόμενο των εκλογών δείχνει να απομακρύνεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύει να υπάρχει ως ενδεχόμενο. Ωστόσο, σε αυτή τη φάση Αμερικανοί και Ευρωπαίοι φαίνεται να μην επιθυμούν να ξαναανακατευτεί η τράπουλα από την αρχή. Σε αυτό συνηγορούν το πλέγμα και η ένταση με την οποία έχουν ανοίξει τα γεωπολιτικά γεωστρατηγικά ζητήματα στην περιοχή αλλά και τα εσωτερικά προβλήματα που καλούνται να λύσουν.
Το μήνυμα δείχνει να το έχει πάρει η κυβέρνηση. Επιδιώκοντας όμως να αποσοβήσει τους κραδασμούς και να μειώσει το πολιτικό κόστος από τα νέα βάρβαρα αντιλαϊκά- αντεργατικά μέτρα, ζητεί παράταση στην εφαρμογή ορισμένων και ένα προκάλυμμα- τα λεγόμενα «αντίμετρα»- τη στάχτη δηλαδή που θα ρίξει στα μάτια του λαού. Ο Τσίπρας, εκφράζοντας το ζόρι αλλά και την υποτέλεια της κυβέρνησης, στην κοινή συνέντευξη με τον Τουσκ «απείλησε» (τρομάρα του) με «έκτακτη Σύνοδο Κορυφής» για να τα μαζέψει λίγες ώρες αργότερα και αναφέρθηκε σε ορισμένους «εκ των πιστωτών» που θέτουν «σε κίνδυνο τη σταθεροποίηση της χώρας».
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές απαιτούν από το σύνολο του ντόπιου αστικού πολιτικού κόσμου την πλήρη ευθυγράμμιση. Έτσι, από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση ως τα ΜΜΕ, το κάθε ξεσκολισμένο αστικό απόβρασμα επιχειρεί να εμφανίσει τα νέα μέτρα ως ένα ακόμη αναγκαίο «κακό» ή «καλό». Επιχειρείται, ακόμη μια φορά, η ιδεολογική επιβολή του μονόδρομου της υποταγής και αξιοποιείται μεταξύ άλλων ο εκβιασμός της πιθανής χρεοκοπίας. Επιδιώκεται η διαμόρφωση ένα γενικότερου κλίματος αποδοχής και ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης.
Σε αυτό το πλαίσιο επιστρατεύτηκε και ο Στουρνάρας, προκειμένου να ντύσει την ιδεολογική τρομοκρατία με τον τεχνοκρατικό μανδύα του «ανεξάρτητου» κατά τα άλλα κεντρικού τραπεζίτη αλλά και να ασκήσει πιέσεις για τη γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ο Στουρνάρας είπε ωμα και στεγνά ότι η επίθεση στο λαό και τους εργαζόμενους έχει ακόμη μέλλον, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων εναντίον του από υπουργούς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο γκουρού της Κουμουνδούρου, Δραγασάκης, τόνισε ότι οι δηλώσεις Στουρνάρα θυμίζουν τις θέσεις του ΔΝΤ, ενώ ο πολύς Πολάκης ανακάλυψε ότι είναι «πια φανερά η Πέμπτη φάλαγγα του Δ.Ν.Τ και του Σόιμπλε». Βέβαια, οι δηλώσεις του διορισμένου διοικητή της ΤτΕ από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχαν την πλήρη κάλυψη και στήριξη των ευρωπαϊκών «θεσμών» (ευρωπαϊκό κεκτημένο) και του ΔΝΤ, με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ «διαπραγματεύεται» τα μέτρα που θα ψηφίσει και θα εφαρμόσει. Αποκορύφωμα ο… Λυκούδης: «εγώ αν ήμουν κυβέρνηση, θα είχα εκμεταλλευτεί θετικά τις δυσάρεστες εκτιμήσεις που διατύπωσε ο κ. Στουρνάρας» (!).
Στην ίδια κατεύθυνση επιστρατεύτηκε και ο πρώην πρωθυπουργός, της ισχυρής όμως Ελλάδας, Σημίτης. Βέβαια, στη παρέμβασή του μπορεί να δει κανείς, πέραν των άλλων, και στοιχεία που σχετίζονται με την ανασύσταση του αστικού πολιτικού σκηνικού και την προετοιμασία των επόμενων κυβερνητικών λύσεων. Διεργασίες που συντελούνται σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Ξεκινώντας από την κυβερνητική συμμαχία, στο ΣΥΡΙΖΑ διερωτώνται αν θα πάνε με τους ΑΝΕΛ ή την κεντροαριστερά. Οι ΑΝΕΛ γκρινιάζουν για τα νέα μέτρα σε μια προσπάθεια να διασώσουν τα εκλογικά τους ποσοστά και μέχρι να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο ερώτημα κρατούν ανοιχτή την πόρτα με τη καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ. Το Ποτάμι δείχνει να αφανίζεται, ωστόσο η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Τσιόρδα αποτέλεσε ευκαιρία για την κοινή συνεύρεση πλειάδας στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, νυν και πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ενδεικτικό των χωρίς όρια και όρους διεργασιών που συντελούνται. Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης και Φλωρίδης δήλωσαν ότι «σεβόμενοι και τιμώντας την ιστορία της προοδευτικής παράταξης, φιλοδοξούμε πλέον να πάρουμε τη σκυτάλη της» ανακοινώνοντας το νέο κόμμα (ΩΡΑ). Ο Μητσοτάκης έχοντας ακόμη αρκετά εσωτερικά ζητήματα ανοιχτά, πραγματοποιεί συναντήσεις με όλα τα κόμματα σε αναζήτηση των αυριανών κυβερνητικών συμμαχιών. Την ίδια στιγμή επανεμφανίζονται στην πολιτική σκηνή Καραμανλής- Ρουσόπουλος πανηγυρικά δικαιωμένοι για την υπόθεση του Βατοπεδίου. Κι εκκρεμεί ο χειρισμός του συστήματος απέναντι στη Χ.Α., πώς θα αξιοποιήσει τη δίκη αλλά και την πρόσφατη σύλληψη του φασίστα ηγετικού στελέχους της. Ερωτηματικό παραμένει επίσης και το πώς θα διαχειριστεί την εμφάνιση πολλών ακροδεξιών- εθνικιστικών μορφωμάτων όπως Σώρρας, Μπαλτάκος-Κρανιδιώτης κ.ά.
Σύσσωμος λοιπόν ο αστικός πολιτικός εσμός στοιχίζεται στην παραπάνω κατεύθυνση, αφού η ιδεολογική αποδοχή της κατάστασης και των νέων μέτρων από τον λαό δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα να προχωρήσει σχετικά «ομαλά» τη διαδικασία ανασύστασης-αναδιαμορφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Καταρχάς, διευκολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ να περάσουν, ως τα δυο βασικά κόμματα εξουσίας, τη διαδικασία αυτή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ήδη η ΝΔ, που ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο, δεσμεύτηκε ότι δεν θα ψηφίσει τα μέτρα, όμως θα τα εφαρμόσει ως αυριανή κυβέρνηση σεβόμενη τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών.
Η απουσία του λαϊκού- εργατικού κινήματος αφήνει μεγάλο χρόνο και χώρο στο σύστημα, που δρομολογεί ανενόχλητο και τέτοιες διαδικασίες. Μόνο η εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, στην κατεύθυνση Αντίστασης-Διεκδίκησης-Αναμέτρησης, θα μπορούσε να αποκαλύψει το βάθος των αντιλαϊκών μεθοδεύσεων.
