Το ΚΚΕ(μ-λ) χαιρετίζει τους εργαζόμενους που κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας και καταστολής, απέργησαν και κατέβηκαν στο δρόμο, αψηφώντας τις κυβερνητικές απαγορεύσεις. Στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με ή χωρίς καλέσματα των επίσημων συνδικάτων και εργατικών κέντρων, αποδείχθηκε ότι στη βάση των εργαζομένων υπάρχει ένα αγωνιστικό δυναμικό που έχει πεισθεί για την αναγκαιότητα μαζικού εργατικού αγώνα. Ειδικά στα νοσοκομεία, για ακόμα μια φορά εκδηλώθηκε ο αναβρασμός που επικρατεί στους εργαζόμενους που βρίσκονται στη «γραμμή πυρός» της πανδημίας.
Η απεργία πραγματοποιήθηκε σε κλίμα οξυμένης κρατικής βίας και καταστολής. Πλάι στις γνωστές πλέον κυβερνητικές απαγορεύσεις των διαδηλώσεων-συγκεντρώσεων, ήρθε να προστεθεί ένα αστυνομικό πογκρόμ ενάντια στο δικαίωμα της πολιτικής δράσης. Δεκάδες ήτανε οι προσαγωγές και τα πρόστιμα σε αγωνιστές επειδή κρεμούσαν πανό, μοίραζαν προκηρύξεις, πετούσαν τρικάκια και διέπρατταν άλλα τέτοια… εγκλήματα. Δείχνοντας περίσσιο θράσος και φασιστικό αυταρχισμό, η κυβέρνηση αξιώνει την ποινικοποίηση των αγωνιστικών πολιτικών απόψεων! Για ακόμα μια φορά όμως, δεν της πέρασε. Μην πειθαρχώντας, μια σειρά δυνάμεις έσπασαν ξανά τις απαγορεύσεις και έδωσαν τη δυνατότητα να συγκροτηθούν κινητοποιήσεις, οι οποίες είτε χτυπήθηκαν (Γιάννενα), είτε περικυκλώθηκαν από την αστυνομία.
Ο, τι δεν κατάφερε όμως η κρατική καταστολή, το κατάφεραν οι δυνάμεις που κυριαρχούν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, υπονομεύοντας την απεργία από τα μέσα. Η ανυπαρξία απεργιακών συγκεντρώσεων από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνδικάτων υπονόμευσε τη μαζική συμμετοχή. Οι υπαίτιοι αυτής της κατάστασης έχουν βαριές ευθύνες απέναντι στο εργατικό κίνημα.
Πρώτα και κύρια ο εργοδοτικός-κρατικός συνδικαλισμός των καθεστωτικών παρατάξεων. Οι παρατρεχάμενοι των εργοδοτών και των κυβερνήσεων μέσα στο εργατικό κίνημα, που έχουν ξεχάσει μέχρι και τις λέξεις «απεργία, αγώνας, αντίσταση», που έχουνε εξαφανιστεί από τους χώρους δουλειάς, λίγο έλειψε να πάρουν πίσω τις απεργιακές αποφάσεις. Δεν έβαλαν ούτε πραγματοποίησαν καμία συγκέντρωση. Έχουν αφήσει τους εργαζόμενους απροστάτευτους, και την κυβέρνηση να περνά ανενόχλητη το ένα μέτρο μετά το άλλο. Είναι ταξικοί εχθροί των εργαζομένων!
Αλλά και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που καμώνονται ότι αποτελούν το «ταξικό εργατικό κίνημα», στην ουσία παραιτήθηκαν από τη διοργάνωση πλατιών απεργιακών συγκεντρώσεων, και άφησαν τους εργαζόμενους να απεργήσουν χωρίς δημόσια καλέσματα. Προχώρησαν είτε σε «συμβολικές» συγκεντρώσεις με προσκλήσεις σε συγκεκριμένο δυναμικό που ελέγχουν, είτε σε κάποιες πόλεις, δεν έκαναν καν συγκέντρωση. Ήτανε μια εκδήλωση πειθάρχησης από το ΚΚΕ, που μετά την έντονη πίεση που δέχθηκε στο Πολυτεχνείο, ήθελε να πραγματοποιήσει μια «απεργία εντός ορίων», να μην κατέβει κόσμος μαζικά στο δρόμο, αναζητώντας έδαφος συνεννόησης με την αστική τάξη. Οι απεργίες και η ταξική πάλη δε γίνονται «συμβολικά», με τη λογική του «κλειστού κλαμπ». Γίνονται με την πλατιά ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, την ποία απεύχεται το ΚΚΕ.
Από κοντά και άλλες δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς, σε πολλές περιπτώσεις δεν εμφανίστηκαν καν στο δρόμο, επιστρέφοντας στη λογική της «υγειονομικής πειθάρχησης» και της παραλυτικής αναμονής.
Για να πυκνώσουν οι γραμμές του εργατικού κινήματος, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, για το ποιοι υπονομεύουν τον αγώνα τους.
Το επόμενο διάστημα, το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα κληθεί να δώσει μια κρίσιμη μάχη ενάντια στο νέο αντεργατικό τερατούργημα που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Στη συγκρότηση της μάχης αυτής, που πρέπει να ξεκινήσει από τους χώρους δουλειάς, οι εργαζόμενοι που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα του ταξικού αγώνα, θα πρέπει να παραμερίσουν τις λογικές της υποταγής, της αναμονής και της ανάθεσης. Θα πρέπει να βγουν οι ίδιοι μπροστά και να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους, με οργάνωση στη βάση. Είναι όρος για τη συγκρότηση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός.
26-11-2020
