Δεν χωράει πλέον καμία αμφιβολία ότι μια μεγάλη περιοχή του πλανήτη, μέσα στην οποία έχει την ατυχία να βρίσκεται και η χώρα μας, γίνεται κάθε μέρα που περνάει “άνω-κάτω”.
Με επίκεντρο τη Συρία και την Μ. Ανατολή, ένα μεγάλο τσουνάμι απρόβλεπτων εξελίξεων και σημαντικών ανατροπών εξαπλώνεται προς κάθε κατεύθυνση και απειλεί να καταπνίξει χώρες και λαούς. Ένα τσουνάμι που, για να αντιληφθούμε το μέγεθός του, αρκεί να φανταστούμε ότι απειλεί μέχρι και τη συνοχή της πάλαι ποτέ “ενωμένης” Ευρώπης. Ούτε λόγος βέβαια ότι θα ξέφευγαν τα Βαλκάνια από τα απόνερα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ανταγωνισμών, των τυχοδιωκτισμών μιας σειράς ντόπιων καθεστώτων.
Οι συγκρουόμενες και αντιφατικές επιδιώξεις των μεγάλων και μικρών δυνάμεων που εμπλέκονται στην περιοχή έχουν μπλέξει σαν κουβάρι, κάτι που κάνει δύσκολη οποιαδήποτε πρόβλεψη για το βάθος όλου αυτού του αντιδραστικού και αιματοβαμμένου ανακατέματος, πολύ περισσότερο για το “τέλος” του.
Όπως έχουμε ξαναπεί, κάθε ιμπεριαλιστής από μόνος του αδυνατεί να επιβάλει τους όρους του. Ακόμη και το πιο μικρό κέρδος που κατοχυρώνει γίνεται με βαρύ τίμημα αίματος των λαών που υφίστανται την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Τα ντόπια καθεστώτα, οι εξαρτημένες άρχουσες τάξεις που βρίσκονται στην περιοχή, προκειμένου να ωφεληθούν απ” το πλιάτσικο των ισχυρών, εκδηλώνουν μια σειρά φιλοδοξίες, που στις περισσότερες περιπτώσεις αφήνουν τις χώρες τους εκτεθειμένες μέχρι και σε επαναχάραξη συνόρων, καθώς βολεύει τους ιμπεριαλιστές.
Η Ρωσία δια της στρατιωτικής βίας έχει αναβαθμιστεί σε “νόμιμο” επόπτη και διαχειριστή του πώς θα κατακρεουργηθεί όλη η Συρία και όχι μόνο. Η αμερικάνικη υπερδύναμη, απ” την πλευρά της, νομιμοποιεί την επέκταση της δράσης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο υπονομεύοντας ουσιαστικά την αμφιλεγόμενη “εκεχειρία” που συνάπτει με τη Ρωσία.
Η Ευρώπη, την ίδια στιγμή που “αναβαθμίζει” την συνεργασία των χωρών στα πλαίσιά της, βιώνει όλο και πιο έντονα απανωτές πρωτοβουλίες μεμονωμένων χωρών και οι απειλές για την ίδια τη συνοχή της γίνονται περισσότερο από ορατές.
Όπως φαίνεται, οι ΗΠΑ, εκτός από τα μέχρι τώρα “κλασσικά” όπλα που είχαν στα χέρια τους για να εκβιάζουν την Ευρώπη, τώρα προσθέτουν ένα ακόμη, με τον κυνισμό που τους διακρίνει. Χρησιμοποιούν το δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων για να υπενθυμίζουν, και στις σημερινές συνθήκες, στην Ευρώπη ποιος είναι το αφεντικό!
Για πρώτη ίσως φορά από τότε που η ανθρωπότητα μπήκε στον 21ο αιώνα, βρίσκεται τόσο κοντά στα πιο εφιαλτικά σενάρια. Το παγκόσμιο σύστημα βρίσκεται για πρώτη φορά σε μια τόσο γενικευμένη απορρύθμιση, όπου μια σειρά παραδοσιακές “δικλείδες ασφαλείας” που είχε οικοδομήσει, εκμεταλλευόμενο και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, μοιάζουν ανενεργές.
Το παγκόσμιο σύστημα για πρώτη φορά τόσο έντονα δείχνει αδύναμο να “ανασυγκροτηθεί”, να κρατήσει ισορροπίες, να ελέγχει τις πιο άγριες καταστροφικές του τάσεις.
Όταν λοιπόν αυτές είναι μερικές γενικές διαπιστώσεις, να φανταστούμε πόσο έντονα και χαρακτηριστικά αποτυπώνονται τα διεθνή δεδομένα σε μια χώρα σαν τη δική μας, με τη συγκεκριμένη γεωγραφική της θέση, και με την εξουσία στα χέρια μιας εξαρτημένης μεγαλοαστικής τάξης.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι για πρώτη φορά μετά το ’74 (για να μην υπερβάλουμε και πούμε μεταπολεμικά), η ντόπια άρχουσα τάξη βρίσκεται εν μέσω μιας τέτοιας μεγάλης δίνης πιέσεων και απαιτήσεων που διαμορφώνονται από το όλο διεθνές πλέγμα που αδρά περιγράψαμε.
Οι κραυγές στο εσωτερικό για τις “εθνικές” απειλές που συσσωρεύονται, παρά του πάγιου χαρακτήρα τους να επισκιάζουν τα αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα για να προωθεί η άρχουσα τάξη τα συμφέροντά της, έχουν μια πραγματική βάση και εκφράζουν πραγματικές αστικές αγωνίες για τα αδιέξοδα της πολιτικής της άρχουσας τάξης.
Φυσικά και η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους άνεργους, τους μετανάστες βρίσκεται μόνιμα στον “αυτόματο” πιλότο, όπως έχουν δείξει οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το αγροτικό, το ασφαλιστικό, το φορολογικό. Ούτε λόγος επίσης για τον απαραίτητο βούρδουλα όπου δεν περνάει ο “διάλογος” και η χειραγώγηση.
Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε είναι ότι υπάρχουν δεδομένα που λένε πως η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ανεπάρκειας των πολιτικών λύσεων που έχει ή θα μπορούσε να δρομολογήσει, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές πιέσεις, τη διπλή εξάρτηση και να υπερασπιστεί τα ιδιαίτερα συμφέροντά της απέναντι στους ανταγωνιστές της στην περιοχή αλλά και στα πλαίσια της ευθυγράμμισής της με τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη συνεχώς συμπιέζεται και στα πλαίσια της ΕΕ αλλά και πιο πρόσφατα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
Ένδειξη του προβλήματός της είναι ότι αλλάζει τους “φίλους” της σαν τα πουκάμισα. Κάθε βδομάδα, στην κυριολεξία, η άρχουσα τάξη αναγκάζεται να στρέφεται ενάντια στον χθεσινό “σύμμαχο” για να τα ταιριάξει με τον καινούριο. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική έχει γίνει πολυδιάσπαρτη… Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αλλά ούτε και η ΝΔ του Μητσοτάκη δείχνουν να έχουν τις δυνατότητες να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί.
Σίγουρα λοιπόν επίκεινται πολιτικές πρωτοβουλίες από διάφορα κέντρα και ήδη γίνονται.
Το ερώτημα είναι θα συγκλίνουν κάτω από το βάρος των μεγάλων πιέσεων σε μια ορισμένη κατεύθυνση ή θα παραμένουν ακόμη να ακολουθούν ασύμπτωτες διαδρομές επιτείνοντας τα προβλήματα πολιτικής αβεβαιότητας;
Αν, λοιπόν, οι εξελίξεις σ” αυτή τη φάση φαίνονται να ξεπερνούν τις δυνατότητες και τα όρια της άρχουσας τάξης, φανταστείτε, από άλλες αφετηρίες βέβαια, πόσο αυτές οι εξελίξεις δοκιμάζουν κατά πολύ τα όρια και τις δυνατότητες του κινήματος (όπως αυτό έχει προκύψει μετά από δεκαετίες κυριαρχίας του ρεφορμισμού).
Τα κινήματα που δοκιμάστηκαν και σ” αυτή τη φάση, δοκιμάζονται και θα συνεχίσουν να προκαλούνται να ξεπεράσουν την πολυδιάσπαση και να ενωθούν σ” ένα κοινό ρεύμα-μέτωπο ενάντια στην επίθεση και τα βάρβαρα μέτρα. Δοκιμάστηκαν και θα δοκιμάζονται στο να ξεπεράσουν τους ρεφορμιστές και αντιδραστικούς εργατο-αγροτοπατέρες που κάνουν ότι μπορούν να κρατήσουν τους αγρότες μακρυά από τους εργαζόμενους, όπως φάνηκε χαρακτηριστικά μετά την απεργία της 4ης Φλεβάρη.
Όπως είπαμε όμως, η μεγάλη πρόκληση που θα μπαίνει σ” αυτή τη φάση για το κίνημα είναι να αναβαθμίσει τη δράση του, να την πολιτικοποιήσει στο εσωτερικό, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, για το σταμάτημα του πολέμου αλλά και το ξεπέταγμα του ΝΑΤΟ από την περιοχή και την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ.
Πρέπει, όσο μεγάλη και να είναι αυτή η πρόκληση, να σταθούμε απέναντί της και να πασχίσουμε να συμβάλλουμε, ώστε όλο αυτό το πολυεθνικό παζλ των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων, των ξεριζωμένων να γίνεται ποτάμι που θα πνίξει όσους προωθούν τον πόλεμο, τον όλεθρο, την πείνα, τη δυστυχία, το θάνατο.
