ΚΚΕ(μ-λ)

Να, λοιπόν, πού κατέληξε η περίφημη γραμμή της «σκληρής διαπραγμάτευσης» πάνω στην οποία βασίστηκε όλη η προεκλογική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 20^ης Φλεβάρη και η επιστολή Βαρουφάκη που την ακολούθησε στις 24 Φλεβάρη αποτελούν την τρανή απόδειξη για το πόσο ρηχή, ψευδής και αποπροσανατολιστική ήταν η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει ως δήθεν υπαρκτή τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που λεηλατούν ασταμάτητα το λαό και τη χώρα.
Η συμφωνία υποταγής στους ιμπεριαλιστές που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν το φυσικό επόμενο μιας πολιτικής γραμμής που έβαζε ως κύριο ζήτημα την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Δηλαδή, μιας γραμμής που θεωρούσε ως απαραίτητο στοιχείο επιβίωσης και προοπτικής της χώρας τη διαιώνιση της εξάρτησης από τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ήταν το φυσικό επόμενο της επαναδιαβεβαίωσης προεκλογικά από τον Τσίπρα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Και, βέβαια, ήταν το φυσικό επόμενο της μωροφιλοδοξίας ότι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί προς όφελος μιας άλλης, φιλολαϊκής κατεύθυνσης χωρίς την παρουσία ισχυρού εργατικού-επαναστατικού-κομμουνιστικού κινήματος.
Όμως, οι ιμπεριαλιστές δεν συγχωρούν. Και κυρίως, δεν χαρίζουν. Στόχος τους ήταν και παραμένει η αρπαγή, η λεηλασία, το αλυσόδεμα λαών και χωρών. Και η ΕΕ σε αυτή τη βάση λειτουργούσε και λειτουργεί, αυτόν το σκοπό εξυπηρετούν οι θεσμοί και οι κανονισμοί της. Οι λεγόμενες «αμοιβαία επωφελείς λύσεις» όχι μόνο δεν υπάρχουν, αλλά η επίκλησή τους και μόνο αποτελεί μέγιστη συμβολή στον αφοπλισμό και την εξουδετέρωση του λαϊκού-εργατικού κινήματος. Η ΕΕ και οι θεσμοί της όχι μόνο δεν αποτελούν πεδίο διεκδίκησης για το λαό και τους εργαζόμενους, αλλά πεδίο υπονόμευσης των λαϊκών δικαιωμάτων και δημιουργίας ολοένα και ασφυκτικότερων δεσμών. Και ο στόχος της ανεξαρτησίας, της αποτίναξης από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από την παραμονή στη λυκοσυμμορία της ΕΕ.
Η πορεία, λοιπόν, προς τη συμφωνία υποταγής ήταν προδιαγεγραμμένη και ολοφάνερη, για όποιον ήθελε να την δει. Και η κατάληξή της, όσο και αν παρουσιάζεται ως επιτυχία (και πολύ περισσότερο ως νίκη), αποτελεί εξασφάλιση για τους ιμπεριαλιστές ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί και από τη νέα συγκυβέρνηση.
«Το Eurogroup επαναλαμβάνει την εκτίμησή του για τις αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής οι οποίες ανελήφθησαν από την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια.»
«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως.»
«Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς.»
Η φρασεολογία αλλά και η ουσία της συμφωνίας που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις 20 Φλεβάρη είναι αποκαλυπτική και, ταυτόχρονα, αποκρουστική. Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ στηλίτευε τις αναφορές Σαμαρά στις «θυσίες» του ελληνικού λαού, εξηγώντας ότι «θυσία» είναι κάτι που κάνεις με τη θέλησή σου. Τώρα, η συμφωνία αναφέρεται σε «αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής»!!!
Η λέξη «δέσμευση» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, επαναλαμβάνεται συνεχώς, κάνοντας ξεκάθαρο ότι αυτή η συμφωνία δεν αποτελεί παρά την επίσημη εγγύηση προς τους ιμπεριαλιστές ότι τίποτε δεν πρόκειται να διαταραχτεί, ότι όλα θα συνεχιστούν ομαλά και πάντοτε υπό την εποπτεία και την έγκριση της ΕΕ.
Η «συμφωνία-γέφυρα» που επιδίωκε η κυβέρνηση κατέληξε σε τετράμηνη παράταση του υπάρχοντος μνημονίου μέχρι την επιβολή ενός νέου, τρίτου μνημονίου. Η «λίστα Βαρουφάκη» που δόθηκε προς έγκριση από το Γιούρογκρουπ διαλύει κάθε αμφιβολία γύρω από αυτό και είναι το προανάκρουσμα αυτών που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός.

Η αύξηση του κατώτατου μισθού σε 751 ευρώ μετατρέπεται σε «φιλοδοξία για εξορθολογισμό και σε βάθος χρόνου την αύξηση του κατώτατου μισθού με ένα τρόπο που θα διαφυλάξει την ανταγωνιστικότητα και τις προοπτικές της απασχόλησης». Αλλά ούτε και τα 751 ευρώ είναι δεδομένα, αφού «η έκταση και ο χρόνος των αλλαγών στον κατώτατο μισθό θα γίνουν με διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και τους Ευρωπαϊκούς και διεθνούς θεσμούς».
Παραμένει και επεκτείνεται ο εργασιακός μεσαίωνας και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων που ήλθε με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας αφού η λίστα δεσμεύεται να «επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, εφόσον υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια και να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων».
Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (και αυτή πολυδιακηρυγμένη) δεν θα είναι όπως την ξέραμε, αλλά μέσα από «μια ‘‘έξυπνη’’ νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης … ενώ θα ληφθούν υπόψη οι συμβουλές ενός νέου ανεξάρτητου σώματος για το αν οι αλλαγές στους μισθούς είναι σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα». Επανέρχεται και νομιμοποιείται, λοιπόν, η αντιδραστική θεωρία της σύνδεσης μισθού και παραγωγικότητας.
Αλλά και για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων τα πράγματα κινούνται σε δυσοίωνα μονοπάτια, αφού στόχος της κυβέρνησης είναι να «μεταρρυθμίσει το πλέγμα των μισθών του δημοσίου τομέα με σκοπό να αποσυμπιέσει την κατανομή των μισθών μέσω αύξησης της παραγωγής και κατάλληλων πολιτικών προσλήψεων χωρίς να μειώνονται τα τρέχοντα κατώτατα επίπεδα μισθών, διασφαλίζοντας όμως ότι δεν θα αυξηθεί το κονδύλι των μισθών του δημοσίου». Δηλαδή να συμπιέσει τους μισθούς με τέτοιο τρόπο που οι όποιες νέες προσλήψεις να πληρωθούν από τους ήδη εργαζόμενους στο Δημόσιο. Την ίδια στιγμή, μπαίνουν στο στόχαστρο τα διάφορα επιδόματα, επιβεβαιώνεται η επανέναρξη της αξιολόγησης (τώρα εμφανίζεται ως «πραγματική») και μπαίνει ως στόχος η «μεγιστοποίηση της κινητικότητας ανθρώπινων και άλλων πόρων εντός του δημόσιου τομέα»!
Καμία ρήξη με τις αντιασφαλιστικές πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αντίθετα, συνέχισή τους, αφού αυτό που έκαναν ήταν δήθεν να εκσυγχρονίζουν το συνταξιοδοτικό σύστημα: «Η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος». Και πρώτος στόχος, η ενοποίηση των ταμείων (που τώρα πια αποτελεί μία δήθεν θετική πρόταση που εξοικονομεί πόρους) και το χτύπημα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
Επιβεβαιώνεται η πλήρης υπαναχώρηση στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων. Καμία τελειωμένη ιδιωτικοποίηση δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί. Το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί, το ΤΑΙΠΕΔ θα συνεχίσει να υπάρχει.
«Η πολιτική για τον ΦΠΑ θα πρέπει να εξορθολογιστεί και οι συντελεστές θα πρέπει να εκσυγχρονιστούν με τρόπο που μεγιστοποιεί τα πραγματικά έσοδα, χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική δικαιοσύνη.»

Καμία δέσμευση, λοιπόν, για μείωση του ΦΠΑ. Αντίθετα, αοριστολογία και προκλητική αναφορά σε «κοινωνική δικαιοσύνη» η οποία προφανώς -σύμφωνα με τον Βαρουφάκη- υπάρχει αλλά δεν θα δεχτεί αρνητικές επιπτώσεις (αλλά ούτε και θετικές).

Το καπιταλιστικό πλαίσιο λειτουργίας νομιμοποιείται απροκάλυπτα: «η Ελλάδα παραμένει προσηλωμένη στο να αφαιρέσει φραγμούς στον ανταγωνισμό βασισμένη σε στοιχεία που θα αντλήσει από τον ΟΟΣΑ».
Ακόμη και η αντιμετώπιση της λεγόμενης ανθρωπιστικής κρίσης μπαίνει υπό την αίρεση του ότι δεν θα έχει «αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο».

Και δεν είναι μόνο αυτά για τα οποία δεσμεύεται η νέα συγκυβέρνηση. Η «δημιουργική ασάφεια» για την οποία κομπάζει ο Βαρουφάκης κρύβει πολλά ακόμη για τις υποχωρήσεις που είναι διατεθειμένη να κάνει αυτή η κυβέρνηση προκειμένου να διαπιστευτεί ως κατάλληλος διαχειριστής του ντόπιου αστικού συστήματος. Και για όσα δεν αποσαφηνίζονται στο μέηλ Βαρουφάκη αυτοί που έχουν να φοβούνται δεν είναι οι ιμπεριαλιστές, αλλά ο λαός και οι εργαζόμενοι. Γιατί οι ιμπεριαλιστές έχουν ήδη φροντίσει για τις ασφαλιστικές τους δικλείδες.
Κυριολεκτικά στον αέρα, απόλυτα εκτεθειμένοι, βρίσκονται όσοι επένδυσαν σε μια φιλολαϊκή πολιτική στροφή με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και οι εσωκομματικές και ενδοκυβερνητικές αντιπαραθέσεις έχουν φουντώσει μετά την κατάληξη της συμφωνίας.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτοί στον αέρα. Στον αέρα βρίσκονται και όλοι αυτοί που στήριζαν τις αυταπάτες γύρω από τη δυνατότητα αριστερής διακυβέρνησης με το σημερινό, αρνητικό για το λαό και το κίνημα συσχετισμό. Αυτοί που διακήρυτταν τα κάθε λογής μεταβατικά προγράμματα, θαμπωμένοι από το εκλογικό φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ και σε απόλυτα συμπληρωματικό με αυτόν ρόλο. Αυτοί που χαιρέτισαν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι τα ζητήματα για το λαϊκό και εργατικό κίνημα μπαίνουν από μια νέα, πιο ευνοϊκή για τα λαϊκά και εργατικά αιτήματα αφετηρία. Αυτοί που συνεχίζουν να έχουν αυταπάτες ότι αυτή η κυβέρνηση έχει περιθώριο να ανταποκριθεί με την κατάλληλη πίεση από τα αριστερά.
Ε, λοιπόν, αυτή η συμφωνία δεν αφήνει κανένα τέτοιο περιθώριο. Το αντίθετο κάνει. Ξεκόβει ακόμη περισσότερο την όποια σχέση με την προεκλογική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνει τη δεξιόστροφη πορεία του και, επομένως, σπρώχνει όλο το πολιτικό σκηνικό ακόμη δεξιότερα. Δεν είναι τυχαίο ότι κατάπτυστοι δεξιοί και πασόκοι πολιτικοί αισθάνονται νομιμοποιημένοι, εμφανίζονται ως δικαιωμένοι και θρονιάζονται ήδη στα τηλεοπτικά παράθυρα για να περιγελάσουν και να συκοφαντήσουν το λαό και τις προσδοκίες του.
Όπως δεν ήταν τυχαίο ότι τη βασική διαπραγμάτευση την ανέλαβε ο Βαρουφάκης, ένας αστός αμερικανόθρεφτος τεχνοκράτης, με ένα επιτελείο από αντίστοιχα στελέχη. Και όσοι, μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, βιάζονται να κατηγορήσουν το Βαρουφάκη γι’ αυτήν την κωλοτούμπα, ας θυμηθούν ότι αποτελεί τη φυσιολογική συνέχεια της δεξιόστροφης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ: από την ιδρυτική διακήρυξη του Συνεδρίου του, στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και από εκεί στις προγραμματικές δηλώσεις του Τσίπρα στη Βουλή.
Και η συνέχεια θα είναι σε απόλυτη συνέπεια με αυτήν την πορεία. Η λίστα Βαρουφάκη προμηνύει τα χειρότερα γι’ αυτό που θα αντιμετωπίσει ο λαός τους επόμενους μήνες, όταν θα οριστικοποιηθούν τα τωρινά μέτρα και θα ετοιμαστούν τα επόμενα.
Κι εδώ μόνο ο λαός μπορεί να βάλει φρένο. Βγαίνοντας μπροστά, βγαίνοντας στους δρόμους. Όχι για να στηρίξει την κυβέρνηση στη «διαπραγμάτευσή» της με τους ιμπεριαλιστές δυνάστες του λαού, όχι για να βάλει μυαλό στην κυβέρνηση και να τη φέρει στο σωστό δρόμο, αλλά για να διεκδικήσει και από αυτήν την κυβέρνηση αυτά για τα οποία πάλεψε τόσα χρόνια. Καταγγέλλοντας τη νέα συμφωνία υποταγής. Καταγγέλλοντας την πολιτική της εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ. Για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που υπαγορεύουν τα παλιά και νέα μνημόνια. Παλεύοντας για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ

Αναζήτηση