Να προετοιμάσουμε τον αγώνα ενάντια στη νέα αντεργατική επέλαση!
Κόντρα στη συναίνεση και τις ρεφορμιστικές αυταπάτες
Με σταθερά βήματα προετοιμάζεται το έδαφος για τη νέα επίθεση στα εργασιακά, την οποία απαιτούν οι δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού. Με όχημα και πρόσχημα τη δεύτερη αξιολόγηση, η οποία προσδιορίζεται μέσα στο φθινόπωρο, στήνεται ένα σκηνικό πιέσεων από τους ιμπεριαλιστές, αντίστοιχο με αυτό που έζησαν οι εργαζόμενοι πριν από την ψήφιση του πρόσφατου αντιασφαλιστικού νόμου. Και παράλληλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία για μια ακόμη φορά προσπαθεί να πείσει ότι ορίζει ξανά «κόκκινες γραμμές». Μόνο που αυτήν τη φορά, διδαγμένη από το πρόσφατο παρελθόν, κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση εργατοπατέρων και εργοδοτών σε ένα αντιδραστικό μέτωπο που υποτίθεται ότι χαράζει την «εθνική γραμμή» για τα εργασιακά. Γραμμή πέρα για πέρα εχθρική προς τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Το ΔΝΤ πιέζει για μείωση του βασικού μισθού (τον οποίο θεωρεί υψηλό!), για κατάργηση επιδομάτων και μισθολογικών ωριμάνσεων, για κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, για διπλασιασμό του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων και αποσύνδεσή του από την απόφαση του εκάστοτε υπουργού και για περαιτέρω αντεργατικές ρυθμίσεις με βάση τις «βέλτιστες πρακτικές» («ευρωπαϊκές» αναφέρει στην έκθεσή του το ΔΝΤ, «διεθνείς» ανέφερε ο εκπρόσωπός του Τζ. Ράις, «σε κάθε περίπτωση αντεργατικές», λέμε εμείς).
Πίσω από αυτήν την τοποθέτηση ψάχνει να κρυφτεί η κυβέρνηση, αλλά και τα αρπακτικά του ντόπιου κεφάλαιου με τη συναίνεση της ΓΣΕΕ, για να δημιουργήσει την αυταπάτη της ανάγκης για κοινή «εθνική στάση» απέναντι στον «κοινό εχθρό» και να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, τόσο για το ρόλο της όσο και για το ρόλο των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων», της εργοδοσίας, των βιομηχάνων, των εργατοπατέρων αλλά και της ίδιας της ΕΕ. Ωστόσο, η «κρυψώνα» της κυβέρνησης δεν είναι και τόσο καλή, αφού αυτός που παρουσιάζεται ως «κοινός εχθρός», το ΔΝΤ, στην περίπτωση του χρέους (και όχι μόνο) παρουσιάζεται ως «φίλος».
Αλλά και η «καλή» ΕΕ της οποίας οι «βέλτιστες πρακτικές» υποτίθεται ότι αποτελούν εγγύηση, δεν είναι αυτή που επέβαλε το αντιασφαλιστικό τερατούργημα; Δεν είναι αυτή που επέβαλε και προωθεί παραπέρα την διάλυση των εργασιακών σχέσεων; Δεν είναι αυτή που επέβαλε τα τρία μνημόνια, τους δεκάδες αντεργατικούς νόμους και τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων; Δεν είναι αυτή που επιτρέπει την επιβολή των αντεργατικών μέτρων στη Γαλλία;
Σαθρή, λοιπόν, η «κρυψώνα» της κυβέρνησης, αλλά και αυτοί με τους οποίους επέλεξε να κρυφτεί δεν πάνε πίσω. Τι να πει κανείς για τον ΣΕΒ, ο οποίος έσπευσε να αντιγράψει μέρη της πρότασης του ΔΝΤ; Τι να πει κανείς για την ΕΣΕΕ, η οποία έχει μετατρέψει τους εμποροϋπάλληλους σε πραγματικούς σκλάβους, ή για τον ΣΕΤΕ (την ένωση ξενοδόχων) που πλουτίζει από το σύγχρονο κάτεργο με τον ευφημισμό «τουριστική βιομηχανία»; Μήπως η ΓΣΕΕ; Η κορυφαία έκφραση του εργατοπατερισμού και του κυβερνητικού συνδικαλισμού; Αυτή που μόλις τρεις μήνες πριν κατηγορούσε την κυβέρνηση για το «ασφαλιστικό τερατούργημα» και για «επικοινωνιακό θέατρο», σήμερα σπεύδει να βάλει την υπογραφή της σε αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία-δήλωση με την ίδια κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την εργοδοσία.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν μαζικά τη συμφωνία κυβέρνησης, εργοδοτών και εργατοπατέρων. Περισσότερο από ποτέ, πέφτει στα δικά τους χέρια να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους ενάντια στο νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση, κάθε σωματείο και κάθε χώρος δουλειάς πρέπει να γίνει πεδίο προετοιμασίας του αγώνα. Να συζητηθούν και να αποκαλυφθούν τα κυβερνητικά σχέδια και η ψεύτικη κυβερνητική επιχειρηματολογία. Να σπάσει το κλίμα των αυταπατών που θέλει να δημιουργήσει αυτή η αντιδραστική συμφωνία, αλλά να σπάσει και το κλίμα της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας που έχει δημιουργήσει η κυριαρχία της αστικής και ρεφορμιστικής γραμμής στο εργατικό κίνημα.
Να παρθούν πρωτοβουλίες και αποφάσεις στην κατεύθυνση του κοινού πανεργατικού αγώνα για την ανατροπή αυτών των σχεδίων. Όχι αποφάσεις-σφραγίδες, από αυτές που μας έχουν χορτάσει τα συνδικάτα και οι ομοσπονδίες όπου κυριαρχούν οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις, αλλά αποφάσεις που θα εκφράζουν τη διάθεση για μαζικό και παρατεταμένο αγώνα για το σήμερα, με στόχο την ανατροπή των συγκεκριμένων μέτρων.
Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να δοθεί με τους όρους που μέχρι σήμερα χαρακτήρισαν τους εργατικούς αγώνες. Ή, καλύτερα, αν δοθεί με αυτούς τους όρους, είναι βέβαιο ότι και πάλι θα ηττηθεί.
Δεν μπορεί να δοθεί με το βλέμμα στο κοινοβούλιο.
Δεν μπορεί να είναι ένας αγώνας της τελευταίας στιγμής, που θα δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση και τους πάτρωνές της να προετοιμάσουν την επίθεσή τους.
Δεν μπορεί να είναι ένας αγώνας της περιχαράκωσης, κομματικής ή άλλης.
Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας αξίζουν και πρέπει να παλέψουν για τη συγκρότηση μιας άλλης αντίληψης στο εργατικό κίνημα: της σκληρής ταξικής αντιπαράθεσης, της μαζικής αντίστασης και της διεκδίκησης.
• Προφανώς και αυτή η αντίληψη δεν μπορεί να υπηρετηθεί από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Μπορεί, άραγε, να υπηρετηθεί από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, που πλειοδοτούν σε αγωνιστικές διακηρύξεις τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση; Θεωρούμε πως όχι. Και για την ακρίβεια, θεωρούμε ότι το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, και στην περίπτωση των μέτρων που ετοιμάζονται, κινούνται στην ίδια συμβιβαστική και αδιέξοδη λογική.
Το «Κάλεσμα Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων» που προωθεί αυτήν την περίοδο το ΠΑΜΕ δεν διαφέρει σε τίποτε από παρόμοιες πρωτοβουλίες που έχει πάρει πολλές φορές στο παρελθόν και οι οποίες είχαν πάντοτε τον ίδιο στόχο: την επίδειξη δύναμης και την καταγραφή ενός επίπλαστου συσχετισμού μέσα από λίστες σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων τα οποία σε ελάχιστες περιπτώσεις εκφράζουν ουσιαστική κίνηση και δράση εργαζομένων. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για αποφάσεις ΔΣ, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις πρόκειται για αποφάσεις σε συνεργασία με τη ΔΑΚΕ ή την ΠΑΣΚΕ. Και σε κάθε περίπτωση αυτές οι πρωτοβουλίες δεν άφησαν τίποτε πίσω τους, πέρα από απογοήτευση και ηττοπάθεια. Γιατί ντύνονταν με παχιά λόγια, χωρίς καμία διάθεση σύγκρουσης και παρατεταμένου αγώνα. Ποτέ δεν συνοδεύτηκαν από σοβαρούς απολογισμούς, γιατί δεν άντεχαν σε σοβαρούς απολογισμούς. Γι’ αυτό και ποτέ δεν παραδέχονταν την ήττα ενός αγώνα και την βάφτιζαν «παρακαταθήκη». Γιατί η παραδοχή της ήττας σημαίνει και αυτοκριτική. Ιδιαίτερα για όσους παινεύονται ότι αποτελούν τις μόνες ταξικές δυνάμεις στο κίνημα και διαθέτουν τέτοιο συσχετισμό.
Τέτοιες πρωτοβουλίες δεν δημιούργησαν το παραμικρό πρόβλημα στην άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις του. Γιατί γνώριζαν ότι αποτελούν μέρος του δικού τους παιχνιδιού. Πόσο μάλλον η συγκεκριμένη που έχει και μια ιδιαιτερότητα: να στηρίξει ένα σχέδιο νόμου που θα αποκαταστήσει τις συλλογικές συμβάσεις! Ένα σχέδιο νόμου που θα είναι πρόταση των σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων που θα το συνυπογράψουν! Ένα σχέδιο νόμου που το περιφέρουν ως ψήφισμα ακόμη και στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων. Ένα σχέδιο νόμου που υποτίθεται ότι θα αποκαλύψει την κυβερνητική απροθυμία να πάρει πραγματικά φιλολαϊκές και φιλεργατικές νομοθετικές πρωτοβουλίες. Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό που αποκαλύπτει είναι άλλο: ότι οι ρεφορμιστές του ΚΚΕ, βαθιά βουτηγμένοι στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό (και οι βασικοί διδάξαντες στην ελληνική Αριστερά), τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, έχουν βαλθεί να αποδείξουν πόσο καλύτερα θα μπορούσαν αυτοί να τα καταφέρουν.
Τι κι αν στους εργαζόμενους κινήσεις σαν κι αυτή εντείνουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες; Τι κι αν κάτω από το βάρος της ήττας και της αποσυγκρότησης εμφανίζουν έναν δήθεν διαφορετικό και δήθεν εύκολο δρόμο, ιδιαίτερα ελκυστικό και εντελώς απαξιωτικό της προσπάθειας ουσιαστικής πολιτικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος; Για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες!
Για εμάς όμως δεν είναι! Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τη συγκρότηση των αγώνων της εργατικής τάξης στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς. Για την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και της εργατικής τάξης, ενάντια στην άρχουσα τάξη και τα ρεφορμιστικά δεκανίκια της.
