Σήμερα, με το λαϊκό κίνημα σε υποχώρηση, με τον ρεφορμισμό να κυριαρχεί σε ό,τι αναφέρεται στην Αριστερά και τον κομμουνισμό, με το βαρύ φορτίο της ήττας, με τον αντικομμουνισμό στην καθημερινή ατζέντα του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος, στις συνθήκες του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα, η εργαζόμενη γυναίκα βιώνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση από τις περιόδους που το εργατικό κίνημα διεκδικούσε και κατακτούσε δικαιώματα, όπως και ολόκληρη η εργατική τάξη και ο λαός.
Αυτό το κομμάτι της εργατικής τάξης και του λαού, αντιμετωπίζει μεγαλύτερη ανεργία, γεύτηκε πρώτο την ελαστική και μαύρη εργασία με το επιχείρημα ότι η εργασία της είναι συμπληρωματική στο οικογενειακό εισόδημα. Η γυναίκα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να φροντίσει να μη μείνουν νηστικά τα παιδιά, που πρέπει να σκαρφιστεί τρόπους για την επιβίωση της οικογένειας. Η άνεργη γυναίκα, ιδιαίτερα η νέα στην μεταβατική φάση από τις σπουδές στην εργασία και η νέα γυναίκα μητέρα αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα που σχετίζονται με το φύλο τους (απόρριψη, υποτίμηση, πιέσεις), σε σχέση με τους άντρες της ίδιας ηλικιακής ομάδας. Κριτήρια εργοδοτών η εξωτερική εμφάνιση, 12ωρη διαθεσιμότητα στον εργοδότη, η δήλωση ότι δεν θα τεκνοποιήσει, η μητρότητα. Αυτή η πραγματικότητα καθιστά πιο ευάλωτη τη γυναίκα στην αποδοχή των ελαστικών σχέσεων εργασίας και ενώ τυπικά οι μισθοί είναι ίδιοι για γυναίκες και άντρες στο ίδιο επάγγελμα, υπάρχουν κλάδοι όπου εργάζονται κατά 80% γυναίκες και οι μισθοί είναι πολύ χαμηλότεροι. Και επειδή ο καπιταλισμός είναι δίκαιος, μειώνει και τους μισθούς των ανδρών στο όνομα της ισότητας. Στο όνομα της ισότητας καταργήθηκαν κατακτήσεις που αφορούσαν τις γυναίκες σχετικά με την απόλυση εγκύου και μητέρας βρέφους, την πρόωρη συνταξιοδότηση και τη νυχτερινή εργασία.
Οι γυναίκες πρόσφυγες πολέμου, οι γυναίκες οικονομικοί μετανάστες, οι γυναίκες πολιτικοί πρόσφυγες που φεύγουν από χώρες που υποφέρουν ή διώκονται είναι το κομμάτι του λαού και βιώνει την πιο σκληρή εκμετάλλευση. Είναι εμπόρευμα στα χέρια δουλεμπόρων. Ακολουθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο χαρακτηρισμός του πρόσφυγα ή του μετανάστη, του νόμιμου ή παράνομου μετανάστη, του λαθρομετανάστη, η «επαναπροώθησή» τους δηλαδή η απέλασή τους ή η υπερεκμετάλλευση και το ξεζούμισμά τους. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί που χρησιμοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις στην ΕΕ για τα θύματα των ιμπεριαλιστών καθορίζουν ανάλογη συμπεριφορά απέναντί τους.
Οι γυναίκες έχουν μικρή συμμετοχή στα σωματεία εκτός από τον δημόσιο τομέα. Η απουσία τους δεν οφείλεται σε επιλογή τους. Η προσωρινή και μερική απασχόληση, η ανασφάλιστη δουλειά, η εναλλαγή μεταξύ ανεργίας και εργασίας, η περιπλάνηση μεταξύ εντελώς διαφορετικών κλάδων, η επιβάρυνση με το μεγάλωμα των παιδιών, την φροντίδα ηλικιωμένων, το κλείσιμο και η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δομών (παιδικοί σταθμοί, κέντρα φροντίδας) χτυπούν την δυνατότητα της συλλογικής έκφρασης των γυναικών και συνακόλουθα την συνειδητοποίηση της τάξης που ανήκουν. Επιπλέον η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία , η κυριαρχία του ρεφορμισμού, η διάλυση των σωματείων και η μετατροπή τους σε παραμάγαζα των εργοδοτών και η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης, επηρεάζουν αρνητικά την συμμετοχή, όπως και όλων των εργαζόμενων. Ταυτόχρονα η χρησιμοποίηση όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών από την πλευρά του συστήματος σε αντιδραστική κατεύθυνση, η συγκρότηση θεσμών και πολιτικών από ιμπεριαλιστικούς διεθνείς οργανισμούς για την ισότιμη ανάπτυξη της γυναίκας, τα προγράμματα για την γυναικεία «απασχολησιμότητα» εξυπηρετούν τις ανάγκες του συστήματος, δημιουργούν προσωρινές θέσεις εργασίας και παίζουν το ρόλο του Δούρειου Ίππου για το πέρασμα της επίθεσης χωρίς αντιστάσεις.
Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς απέδειξαν ότι η αιτία για την ανισότιμη κοινωνική θέση της γυναίκας δεν είναι οι ψυχολογικοί ή βιολογικοί λόγοι, που επικαλούνται οι αστοί, αλλά αυτό που την καθορίζει είναι ο τρόπος παραγωγής, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ανέδειξαν την ταξική φύση του γυναικείου ζητήματος και την αντανάκλασή του σε κάθε τομέα της ζωής στην κοινωνία. Οι παραγωγικές σχέσεις είναι η βάση που καθορίζει τις κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικές αντιλήψεις, το δίκαιο, η ηθική είναι το ιδεολογικό εποικοδόμημα αυτής της βάσης, που μεταφέρουν στη κοινωνία μέσα από την παράδοση, τον τρόπο ζωής, ότι είχε «παραχθεί» και στις προηγούμενες εποχές. Την εποχή του χαλκού, που η οικογένεια άλλαξε μορφή με βάση τον οικονομικό παράγοντα, η γυναίκα παραμερίστηκε. Κύριο ρόλο είχε η συσσώρευση πλούτου και η ατομική ιδιοκτησία, δημιουργήθηκαν οι τάξεις όπου η προκοπή και η ανάπτυξη του καθένα κατορθώνεται με τον πόνο και την καταπίεση του άλλου, δημιουργήθηκαν τα κράτη σαν προϊόν και εκδήλωση του ασυμφιλίωτου των ταξικών αντιθέσεων, σαν όργανο ταξικής κυριαρχίας, όργανο καταπίεσης της μιας τάξης πάνω στην άλλη που νομιμοποιεί την καταπίεση της μιας τάξης πάνω στην άλλη. Ο καπιταλισμός αξιοποιεί για την κυριαρχία του και την οικογένεια Το οικογενειακό δίκαιο από την εμφάνιση της πρώτης ταξικής κοινωνίας (δουλοκτητική, φεουδαρχική και καπιταλιστική), θεσμοθετεί την κυριαρχία του άνδρα πάνω στη γυναίκα σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η διπλή καταπίεση που βιώνει είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης, βιώνει δηλαδή καταπίεση σαν τάξη και σαν φύλο.
Τι κάνουμε
Αν οι γυναίκες είναι το μισό του ουρανού, σίγουρα δεν μπορούν να αφεθούν στην τύχη τους για την κατάκτηση της θέσης τους στην ζωή και την ταξική πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, για την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Δεν μπορεί αυτό το μισό να μην έχει ρόλο στις θύελλες που θα γκρεμίσουν το παλιό σάπιο κόσμο και θα δημιουργήσουν την νέα κοινωνία.
Μια κομμουνιστική οργάνωση έχει χρέος να δείξει στην γυναίκα και στη κοινωνία, πως το επαναστατικό κίνημα απελευθερώνει την γυναίκα και ταυτόχρονα, πόσο επιτακτική για το επαναστατικό κίνημα είναι η απελευθέρωση της γυναίκας. Να θέσει από την αρχή ότι το γυναικείο ζήτημα δεν είναι ζήτημα προπαγάνδας για να πεισθεί η γυναίκα για την αναγκαιότητα της επανάστασης. Να συμβάλει για να κατανοηθεί ότι μια επαναστατική κοινωνία, ο σοσιαλισμός απελευθερώνει την γυναίκα και η πρόοδος αυτής της κοινωνίας εξαρτάται από την απελευθέρωση της γυναίκας. Μια σχέση διαλεκτική, μια πορεία που δεν είναι γραμμική, δεν υπακούει σε σχεδιαγράμματα, αλλά ακολουθεί μια ανάπτυξη ανάλογη με τον ταξικό συσχετισμό.
Να κατανοηθεί η ανάγκη πολιτικής συνειδητοποίησης των γυναικών, οι δυσκολίες και τα πρόσθετα αντικειμενικά εμπόδια που ορθώνονται για τη συμμετοχή της γυναίκας στους αγώνες και στην ένταξή της. Δεν πρέπει να είναι κριτήριο το γεγονός ότι οι γυναίκες στην οργάνωση κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με καθήκοντα και ευθύνες ενώ είχαν τα ίδια εμπόδια και δυσκολίες. Η χειραφέτησή τους ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής συνειδητοποίησης μέσα από αφομοίωση της κομμουνιστικής αντίληψης και συντελέστηκε με την συμμετοχή τους στην ταξική πάλη πλάι με τους άνδρες συντρόφους τους στην δράση της οργάνωσης.
Η γυναίκα της εργατικής τάξης στη χώρα μας είναι παρούσα σε όλους τους αγώνες της τάξης της, ιδιαίτερα τις δεκαετίες ’20 και ’30 που το κομμουνιστικό κίνημα αναπτύσσεται. Στους αγώνες για την διεκδίκηση εργατικών δικαιωμάτων και την οργάνωση των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο, στα απελευθερωτικά κινήματα, στους εμφύλιους, στις επαναστάσεις, στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Όταν η Οκτωβριανή Επανάσταση αφύπνιζε πολιτικά τους λαούς που έβλεπαν από τους πρώτους μήνες της νίκης ότι η γυναίκα αποκτούσε την θέση της οικονομικά και κοινωνικά, κατανοούσαν ότι ο καπιταλισμός είναι που αναγκάζει τη γυναίκα να μη ζει μια σταθερή οικονομικά ζωή, της στερεί την δυνατότητα να εργαστεί, να ικανοποιήσει το δικαίωμα της μητρότητας, της αρπάζει τα παιδιά και τον άντρα και τους στέλνει στα σφαγεία των πολέμων για τα συμφέροντά του. Τότε οι πολιτικοί και οι κοντυλοφόροι της αστικής τάξης κραύγαζαν τρομοκρατημένοι «τη γυναίκα ξεφτιλισμένη, πόρνη, κοινή! Την οικογένεια διαλυμένη, βεβηλωμένη, διεφθαρμένη, συντρίμμια! Αυτά κάνουν οι μπολσεβίκοι!». Το φωτεινό παράδειγμα της συμμετοχής των γυναικών στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, στον ΔΣΕ, στις γραμμές του κομμουνιστικού κόμματος, ίσα και όμοια με τους άντρες συντρόφους τους ενέπνευσε και εμπνέει τον λαό και την εργατική τάξη.
Στον σημερινό αρνητικό ταξικό συσχετισμό προβάλλει επιτακτική η ανάγκη η ιστορία και η θεωρία να αποτελέσει βάση για τον τρόπο προσέγγισης της γυναίκας φοιτήτριας, εργάτριας, άνεργης, αγρότισσας και νοικοκυράς. Να σκύψουμε στη νέα γυναίκα, που αμέσως μετά το τέλος των σπουδών έρχεται αντιμέτωπη με την αναζήτηση της δουλειάς, με την γέννηση και το μεγάλωμα παιδιών, σε μια μεταβατική περίοδο της ζωής, που ο κίνδυνος να εκφραστεί η τάση υποχώρησης στην συμμετοχή στις διαδικασίες κινήματος και στην ανάληψη καθηκόντων, ακόμη και στις γυναίκες που συμμετείχαν στο κίνημα είναι υπαρκτός. Στην εργάτρια, στην άνεργη που είναι κλεισμένη στο σπίτι λόγω της συνακόλουθης φτώχειας, στην φοιτήτρια, γυναίκες που βιώνουν στο πετσί τους την επίθεση του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος. Γυναίκες που βιώνουν την επίθεση λόγω φύλου στην δουλειά και στην καθημερινότητα.
Στις σημερινές συνθήκες κυριαρχίας των αστικών αντιλήψεων αναπαράγονται φυλετικές ανισοτιμίες και αντιδραστικές θεωρίες, ξαναμπαίνει από τις αστικές δυνάμεις ο ρόλος της γυναίκας στην οικογένεια και στη μητρότητα σαν βασικός κοινωνικός ρόλος, ενώ από την άλλη διαλαλούν ότι σχεδιάζουν την αύξηση της γυναικείας εργασίας. Το σύστημα με όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, θεσμούς και οργανισμούς, παράγει προγράμματα δια βίου εκπαίδευσης με απλήρωτη εργασία, επαγγελματικής κατάρτισης με δώρο στον καπιταλιστή τον εργαζόμενο χωρίς μισθό, προωθεί τον εθελοντισμό, και τα παρουσιάζει σαν σχέδια για την ισοτιμία της γυναίκας, ενώ στοχεύει στην εμπέδωση της αντίληψης ότι αυτή η κατάσταση είναι φυσιολογική και ότι είναι άχρηστος όποιος δεν αλλάξει προσανατολισμό και εκπαίδευση δεκάδες φορές στην ζωή του.
Επιβάλλεται να ξανατεθεί ότι το φύλο της δεν καθορίζει τον βασικό κοινωνικό της ρόλο. Οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος που από τη μια επικαλείται ότι καταργεί την ανισοτιμία και από την άλλη την αναπαράγει, παράγουν και τις θεωρίες περί κοινωνικού φύλλου και προσπαθούν να πείσουν ότι είναι ξεπερασμένες οι θεωρίες για τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, προβάλλοντας δήθεν ριζοσπαστικά κινήματα στη βάση αυτών των ιδεολογημάτων.
Με ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση στις γυναίκες, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές να συμβάλλουμε στην συνειδητοποίηση από τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ότι η χειραφέτησή τους περνάει μέσα από τους ταξικούς αγώνες. Να πειστούν ότι είναι ο κρίσιμος μισός πληθυσμός που πρέπει να αντισταθεί με τους εργάτες που απεργούν, με τους εργάτες που τους απολύουν και να διεκδικήσει με τους εργάτες καλύτερα μεροκάματα και εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα στην ασφάλιση, στην περίθαλψη, να γίνει ένα με όλους αυτούς που αντιστέκονται και παλεύουν για πλήρη και σταθερή δουλειά, ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Στον κοινό αγώνα με τους μετανάστες για την νομιμοποίησή τους και την ελεύθερη μετακίνησή τους, για το δικαίωμά τους στην δουλειά, τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Να κατανοήσουν την πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της ανάπτυξης ενός μαζικού αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού, αντιφασιστικού κινήματος που θα απαιτήσει να μην εμπλακεί η χώρα στις πολεμικές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις. Να συνειδητοποιήσει ότι μόνο όταν συγκροτηθεί η εργατική τάξη σαν τάξη για τα δικά της συμφέροντα σε κομμουνιστική κατεύθυνση θα μπορέσει να ανατρέψει την σάπια κοινωνία της εκμετάλλευσης και να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία σοσιαλιστική.
