Η πρόσφατη συνάντηση Μέρκελ– Λαγκάρντ, στο Βερολίνο, στο πλαίσιο επαφών μπροστά στην εαρινή συνάντηση για την ανάπτυξη ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας, έγινε στη σκιά της αποκάλυψης από τα Wiki leaks της υποκλοπής της συνομιλίας Τόμσεν και Βαλκουλέσκου. Είχε προηγηθεί το στόλισμα της Λαγκάρντ για τις «ανόητες» συμπεριφορές του Τσίπρα και ένας ολόκληρος κουρνιαχτός στην Ελλάδα με την κυβέρνηση ν’ ανακαλύπτει εσχάτως τον αδίσταχτο ρόλο του ΔΝΤ.
Το κλείσιμο της ελληνικής αξιολόγησης είναι για όλους πλέον μια εκκρεμότητα που δε σηκώνει αναβολή. Με δοσμένους τους τριγμούς στην παγκόσμια οικονομία που σε μεγάλο βαθμό αφορούν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, πριν ακόμη τις αποκαλύψεις των Panama Papers και με ανοικτά το δημοψήφισμα για το Brexit και το προσφυγικό να κλονίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, η συνάντηση Μέρκελ- Λαγκάρντ είχε σίγουρα πολύ πιο σοβαρά επίδικα από το λεγόμενο ελληνικό πρόγραμμα…
Με δοσμένο βέβαια ότι μέχρι τον Ιούλιο πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να έχει 9 δις,, επιβάλλεται η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και ταυτόχρονα ανοίγει το ζήτημα του χρέους έστω και αν το κούρεμά του δεν είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη, όπως δήλωσε ο υπουργός οικονομικής ανάπτυξης Γ. Σταθάκης από τη Γερμανία.
Έτσι, Μέρκελ και Λαγκάρντ τοποθετήθηκαν δημόσια για το ελληνικό ζήτημα, προκειμένου να διαγράψουν σε αδρές γραμμές το πλαίσιο αντιμετώπισής του και κυρίως για να δώσουν το στίγμα των απαιτήσεών τους, προκειμένου να πάψουν οι «ανοησίες» αλλά και οι όποιες αυταπάτες που συστηματικά καλλιεργούνται εδώ και καιρό και περισσότερο για κατανάλωση, όπως αποδεικνύεται.
Έτσι, παρότι τον τελευταίο καιρό και με αποκορύφωμα την υποκλοπή Τόμσεν – Βαλκουλέσκου, η κυβέρνηση αντέστρεψε πλήρως τους ρόλους του καλού και του κακού μεταξύ μερκελικής Γερμανίας και ΔΝΤ, σε σχέση με την προηγούμενη θεώρηση της αντι-μερκελικής περιόδου. Η συνάντηση έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Πολύ περισσότερο, οι εξελίξεις, όπως και το περασμένο καλοκαίρι έτσι και τώρα, θα αποκαλύπτουν μέρα με τη μέρα τη φύση και τη λειτουργία του ιμπεριαλισμού και των «θεσμών» του, ανεξάρτητα αν κάποιοι δε καταλαβαίνουν ή πιο σωστά κάνουν πως δε καταλαβαίνουν.
Η κυβέρνηση, σήμερα, μπροστά στο στρίμωγμα κυρίως, παίζει θέατρο με στόχο το πέρασμα επιπλέον αντιλαϊκών μέτρων που της παραγγέλλονται. Το άσχημο είναι πως οι βαθιές ρίζες του οπορτουνισμού έχουν απλώσει στο λαό αυταπάτες για το χειρισμό των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών που μπορεί να κάνει το κίνημα ή η χώρα με μια ικανή αριστερή κυβέρνηση…
Ακόμη χειρότερο είναι πως τέτοιες τριτοκοσμικές αντιλήψεις αναπαράγονται συστηματικά από δυνάμεις που στις μέρες μας διεκδικούν κινηματικό αριστερό προφίλ, που συχνά μάλιστα εσχάτως εμφανίζονται λάβροι έναντι της «ανίκανης» και προσκυνημένης κυβέρνησης. Έτσι, παρά την ωμότητα του συστήματος και τις ακόμη και αιματηρές αποκαλύψεις του όλο και πιο συχνά τελευταία στους λαούς, ωστόσο συχνά νιώσαμε πολύ μόνοι προσπαθώντας να αρνηθούμε το φωτοστέφανο στον «ειρηνιστή» Ομπάμα ή στον Πούτιν ή στους νέους προοδευτικούς ανέμους του Ολάντ, του Ντράγκι και γιατί όχι τώρα και της Μέρκελ…
Οι αυταπάτες δεν αφορούν πλέον την κυβέρνηση, η οποία, παρά τις νουθεσίες για κάποιες ανοησίες, κάνει τη δουλειά της. Αφορούν όμως το λαό που έχει παροπλιστεί κινηματικά και έχει εμποτιστεί με αντιλήψεις «αριστερής» προέλευσης, από τη δεκαετία του 70 ακόμη, που παρά τον αντιιμπεριαλιστικό ξεσηκωμό, το ΚΚΕ καλούσε την αστική τάξη να πάρει βοήθεια από τη Μόσχα, ενώ το ΚΚΕ εσωτερικού και στη συνέχεια ο ενιαίος ΣΥΝ διαφήμιζε την Ε.Ε. των εργαζομένων. Επειδή λοιπόν είναι βαθιές οι ρίζες του οπορτουνισμού και η καλλιέργεια των αυταπατών καλά κρατεί ελπίζοντας να θρέψει νέα κόλπα, έχει αξία να διευκρινίσουμε με πολιτικούς όρους τον πραγματικό χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πρώτα- πρώτα, να ξεκαθαρίσουμε πως οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις εμπεριέχουν τον ανταγωνισμό ως κυρίαρχο στοιχείο και γι’ αυτό αποκαλύπτονται μύθοι τα περί παγκοσμιοποίησης, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, για να μη θυμηθούμε τα παλιότερα γκορμπατσοφικά περί πανανθρώπινης συνεννόησης…
Στις μέρες μας, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός αλληλοτροφοδοτείται με την πιο βαθιά και αθεράπευτη κρίση που γνώρισε το σύστημα. Η διαδοχική καταστροφή μιας σειράς χωρών, εκτεταμένων περιοχών του πλανήτη οικονομική αλλά και με βόμβες, αναβάλλει για λόγους που έχουμε εξηγήσει τη γενικευμένη σύγκρουση μέχρι ο συσχετισμός στο οπλικό επίπεδο και στο συνολικότερο στρατηγικό επίπεδο να επιτρέψει νικητή. Αυτή είναι η φύση του συστήματος και αυτή η φύση του σ’ αυτή την κατεύθυνση το οδηγεί. Ταυτόχρονα, ωστόσο, στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων εμπεριέχεται και η συνεργασία. Αυτό δεν έλειψε π.χ. ακόμη και μεταξύ αντιμαχόμενων του Β’ παγκοσμίου πολέμου κατά τη διάρκειά του. Σήμερα οι σφοδρές συγκρούσεις στα διάφορα επίπεδα, οικονομικό, εμπορικό, νομισματικό, ενεργειακό, στρατιωτικό κ.λπ., εναλλάσσονται με περιόδους ανακωχής, συμφωνιών και προσωρινών ή πιο μόνιμων διευθετήσεων σε κάποια ζητήματα. Έχει μεγάλη σημασία να βλέπουμε (με βάση την πραγματικότητα που ζούμε) τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό σαν την κύρια πλευρά στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχέσεων.
Κάτι τέτοιο ισχύει ακόμη και για τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, έστω κι αν κάποιες, όπως αυτή της Δύσης, έχουν έως και στρατηγικά χαρακτηριστικά. Η ύπαρξη όμως της δυτικής συμμαχίας και ιδιαίτερα όσο οι ΗΠΑ οξύνουν την κόντρα με τη Ρωσία, επιδρά καθοριστικά στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις εντός του δυτικού στρατοπέδου σε όλα τα επίπεδα. Οι ΗΠΑ θέλουν να υποτάξουν τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στην ομπρέλα τους, όμως παρότι πλήττουν τη συνοχή, δε θέλουν τη διάλυση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Όχι μόνο γιατί η Ε.Ε. αποτελεί πυλώνα της δυτικής συμμαχίας, αλλά και γιατί μια διάλυση της Ευρωζώνης θα έχει ανεξέλεγκτες επιπτώσεις στον έλεγχο της παγκόσμιας κρίσης. Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δέχτηκαν εξ ανάγκης αλλά δέχτηκαν το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ συνομιλητές και συνεργάτες στην κρίση της Ευρωζώνης. Από κει και πέρα, η συνεργασία ή «συνεργασία» σε συνύπαρξη με τον ανταγωνισμό πέρασε και θα περάσει από χίλια κύματα, όμως έχει μια σταθερά και αυτή ισχύει παντού και πάντα σ’ όλες τις σχέσεις των ιμπεριαλιστών. Η σταθερά έχει να κάνει με το ταξικό πρόσημο της πολιτικής τους. Καμιά από τις δυνάμεις του συστήματος δεν επιχειρεί να πλήξει ανταγωνιστές της ευνοώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών. Στο ταξικό επίπεδο οι λυκοσυμμαχίες γίνονται πραγματικές συμμαχίες, ενώ και στις σφοδρότερες συγκρούσεις τους οι δυνάμεις του συστήματος βρίσκουν έδαφος συνεννόησης.
Η επίγνωση της πραγματικότητας του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, των κινδύνων του και των κάθε λογής συνεπειών για τους λαούς, είναι απαραίτητη. Οι αυταπάτες όμως, με δοσμένους τους σημερινούς ταξικούς συσχετισμούς, ότι οι ανταγωνισμοί αυτοί μπορούν να αξιοποιηθούν από τους λαούς, είναι ολέθριες. Οι δυνάμεις του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, οφείλουν να αποκαλύψουν όσο μπορούν στο λαό αυτά που έχει ν’ αντιμετωπίσει. Να υπενθυμίσουμε πως η συμμετοχή του ΔΝΤ ήταν από την αρχή επιλογή της Ε.Ε. και της Γερμανίας για το ελληνικό «πρόγραμμα διάσωσης». Ήταν απαραίτητη, έλεγαν τότε τα στελέχη της Ε.Ε., η τεχνογνωσία του για την επιτυχία του προγράμματος. Ήξεραν καλά τα ζόμπι του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού τι ακριβώς λεηλασία του κόσμου της δουλειάς και καταστροφή της χώρας ήθελαν να προκαλέσουν…
Υπολόγιζαν ακόμη τις λαϊκές αντιστάσεις πιθανότατα και τη διάλυση του πολιτικού προσωπικού και δεν ήθελαν να πάρουν μόνοι τους την πολιτική ευθύνη για τη διαχείριση μιας πρωτόγνωρης για τα δεδομένα της Ε.Ε. κατάστασης. Αν λοιπόν ΗΠΑ και Ε.Ε. αποφάσιζαν στη βάση του γνωστού συμβολαίου τους για την Ελλάδα να μοιραστούν την πολιτική ευθύνη του μνημονιακού Αρμαγεδδώνα, ενάντια στον κόσμο της δουλειάς και σε βάρος της ίδιας της υπόστασης της χώρας, οι γιατροί του ΔΝΤ, όπως ονομάστηκαν από τότε, ήταν οι πιο κατάλληλοι για τη δουλειά.
Παράλληλα φτιαχνόταν ο ESM, και οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί απέκτησαν και τεχνογνωσία και διαμόρφωσαν το ανάλογο πολιτικό κλίμα και συσχετισμούς για επεμβάσεις και εκβιασμούς σαν της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας το περασμένο καλοκαίρι και πάει λέγοντας.
Οι νέοι άνεμοι του Ολάντ που έβλεπε ο Τσίπρας και όχι μόνο ή του Ντράγκι αλλά και τα ευήκοα ώτα που ανέφερε στο τελευταίο του ταξίδι στις ΗΠΑ πρόσφατα ως πρωθυπουργός, μέρα με τη μέρα αποκαλύπτονται αποκαλύπτοντας τη ρηχότητα, τη γύμνια, την απατεωνιά και τον σαλτιμπαγκισμό της κυβέρνησης, αλλά και την άσχημη και δύσκολη κατάσταση που έχει ν’ αντιμετωπίσει ο λαός. Δύσκολη, γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε ανοικτά με τους εχθρούς του λαού και έγνοια του είναι η διαχείριση του συστήματος και η συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης, ταυτόχρονα η δεξιά μετατόπιση είναι συνολική και αφορά και τους υπόλοιπους της Αριστεράς που υποτίθεται επιμένουν κινηματικά.
Το ΚΚΕ μαζί με τους δεξιούς αγροτοπατέρες ξεπούλησε συστηματικά τον ξεσηκωμό των αγροτών, ενώ ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντί για αυτοκριτική ετοιμάζουν νέα κόλπα αναπαράγοντας ξανά μια σειρά αυταπάτες που είναι ανάγκη να ξεπεραστούν για να αποκτήσουν ξανά υπόσταση και ρόλο οι λαϊκές αντιστάσεις.
Στη βάση αυτών των δεδομένων και του αρνητικού κλίματος και της απελπισίας που καλλιεργείται στο λαό, ο Τσίπρας τολμά να εμφανίζεται ξανά αντιστεκόμενος τώρα μαζί με τη Μέρκελ στο κακό ΔΝΤ. Στο ξεσάλωμά του μάλιστα, απειλεί το ΔΝΤ πως δε θα του επιτρέψει να διαλύσει την Ευρώπη. Τρομάρα του και αλίμονο στο λαό μας όσο καθυστερεί ένας νέος γύρος αντιστάσεων που βεβαίως προϋποθέτει το ξεπέρασμα των αυταπατών που αναφέραμε και το άνοιγμα ενός νέου κύκλου αγώνων με επίγνωση της πραγματικότητας και με εμπιστοσύνη στη δύναμη της λαϊκής πάλης…
Οι αριθμοί πρέπει να βγαίνουν, δηλώνει η Λαγκάρντ μετά τη συνάντησή της με τη Μέρκελ και από κοινού, παρά τις αποκλίνουσες επιδιώξεις τους για το ελληνικό χρέος, δίνουν παραγγελία για ακόμη περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα. Η Λαγκάρντ μάλιστα για λογαριασμό του ΔΝΤ θέλει συγκεκριμένα μέτρα και δηλώνει στην ίδια συνάντηση: «η Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσει βιώσιμα μέτρα που θα είναι διατηρητέα πολύ καιρό αφότου το ταμείο αποχωρήσει από την Ελλάδα» και ακόμη πως «το ΔΝΤ είναι ανεξάρτητος οργανισμός, τηρεί τα ίδια μέτρα και σταθμά για τα προγράμματα όλων των χωρών»…
Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Μπάιντεν στο τηλεφώνημά του με τον Τσίπρα, που κράτησε μισή ώρα, έκανε σαφή τη θέληση των ΗΠΑ να παραμείνει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Έκανε σαφές πως παρότι οι ΗΠΑ είναι στο πλευρό της Ελλάδας για τη ρύθμιση του χρέους, το ΔΝΤ είναι μέρος της λύσης του προβλήματος και ας τρέξει επομένως η κυβέρνηση για νέα μέτρα στο πνεύμα του διαλόγου Τόμσεν – Βαλκουλέσκου και όποιος αντέξει.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία στον τόπο μας διαισθάνονται ήδη πως από τους ιμπεριαλιστές δε θα μας προστατέψει ούτε ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, ούτε κανένας άλλος από τους υπόλοιπους εκπροσώπους του ντόπιου αστικού κηφηναριού, που με τον άλφα ή βήτα τρόπο πιάνουν στασίδι για να αξιοποιηθούν στη διαχείριση του συστήματος, αν και εφόσον η παρούσα κυβέρνηση δεν τα καταφέρει. Το αντίθετο συμβαίνει ολοφάνερα…
Το ζήτημα που μπαίνει, βλέποντας και τα δεινά των γύρω λαών, είναι ο λαός μας να βρει το κουράγιο για το άνοιγμα ενός νέου κύκλου αντιστάσεων ξεπερνώντας αυταπάτες και βάζοντας παρακαταθήκες για τη συγκρότηση του μετώπου πάλης των λαών που έχει ανάγκη η εποχή μας. Ο ρόλος των κομμουνιστών σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι αναγκαίος και κρίσιμος.
