Συναγωνιστές και φίλοι
Δε θα σταθούμε, σ’ αυτήν την τοποθέτηση, στη θεωρητική ανάλυση του βάρβαρου, καταστροφικού και ιδιαίτερα επικίνδυνου για το μέλλον των λαών, καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Όχι γιατί δε χρειάζεται συνεχώς η σε βάθος αποκάλυψη της πραγματικότητας του καπιταλισμού της εποχής μας. Δηλαδή της ιμπεριαλιστικής διάστασης του συστήματος,, που όχι απλά παραμένει μα είναι και ανυπέρβλητη, όπως έδειξε όλη η διαδρομή του συστήματος στον εικοστό αιώνα και δείχνουν οι ιδιαίτερα επικίνδυνες εξελίξεις που γεννά ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στις μέρες μας.
Είμαστε σίγουροι πως αυτοί που πραγματικά με ενδιαφέρον συμμετέχουν σ’ αυτή τη συζήτηση για τις στρατιωτικές βάσεις των ιμπεριαλιστών και κυρίως αυτοί που συμμετέχουν στους μόνιμους λαϊκούς αγώνες ενάντια στις βάσεις στον τόπο τους, έχουν ήδη ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα γύρω από τα αστικά ιδεολογήματα περί παγκοσμιοποίησης, που στοχεύουν στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό των λαών. Το δίκτυο των στρατιωτικών βάσεων που έχουν σπείρει οι ΗΠΑ σ’ όλον τον πλανήτη, σε κάθε ήπειρο και σε δεκάδες χώρες, είναι ενδεικτικό τόσο της ισχύος όσο και των προθέσεών τους. Το ζήτημα της κυριαρχίας σε μια περιοχή ή και παγκόσμια (όπως δεν έχουν πάψει να επιδιώκουν οι ΗΠΑ στις μέρες μας) είναι συνάρτηση οικονομικής και πολιτικής ισχύος και επιρροής μα, σε τελευταία ανάλυση συνάρτηση, της δυνατότητας στρατιωτικής επιβολής. Αυτό το βίτσιο συνεχίζει να το έχει ο καπιταλισμός της εποχής μας που μάλιστα όσο γερνάει και σαπίζει γίνεται χειρότερος και ακόμη πιο απειλητικός και επικίνδυνος για την ύπαρξη ολάκερης της ανθρωπότητας.
Εκ των πραγμάτων, επίσης, θα μιλήσουμε για τις αμερικανο-ΝΑΤΟϊκές , δηλαδή αμερικάνικες βάσεις, όχι γιατί θεωρούμε λιγότερο εχθρικές για τους λαούς κάποιες άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μα για τους εξής λόγους:
Η πολύτιμη για όλους τους λαούς του κόσμου Ιρακινή αντίσταση απέδειξε στις μέρες μας,, χρόνια μετά τη συντριβή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, πως ο δρόμος των ΗΠΑ για την παγκόσμια κυριαρχία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και πως οι λαοί ακόμη και σε συνθήκες αρνητικών συσχετισμών μπορούν ν’ αντιστέκονται αποτελεσματικά και να εγγράφουν παρακαταθήκες για μεγαλύτερα μελλοντικά χτυπήματα και νίκες απέναντι στο ιμπεριαλιστικό τέρας.
Το άπλωμα της αμερικανικής δολοφονικής μηχανής με στρατούς κατοχής και στρατιωτικές βάσεις σ’ όλον τον πλανήτη είναι ένδειξη ισχύος. Αλλά ταυτόχρονα, το τέρας, έτσι που έχει απλωθεί, προκαλεί τους λαούς και μπορεί να δεχτεί πολλαπλά χτυπήματα από διάφορες μεριές. Ναι, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μπορεί και πρέπει να ηττηθεί και αυτό είναι αναγκαία υπόθεση της πάλης των λαών όλου του κόσμου. Η έκβαση των αγώνων των λαών σ’ όλα τα μέτωπα επηρεάζονται άμεσα από την έκβαση αυτής της πάλης. Η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση, η πάλη για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία είναι σε σχέση αλλητροφοδότησης όταν δε ταυτίζονται με την αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Βεβαίως η αντιιμπεριαλιστική πάλη σε κάθε χώρα παίρνει συγκεκριμένες εκφράσεις κάθε φορά. Είναι αυτονόητο πως στις χώρες που υπάρχουν ή που πάνε να στηθούν βάσεις, η μόνιμη κινητοποίηση του λαού μέχρι το ξεπέταγμά τους, πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο για την αριστερά και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Και αυτό όσοι συμμετέχουν σε αντιβασικά κινήματα ξέρουν πως δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Ακριβώς αυτή η δυσκολία είναι που οδηγεί πολλές αριστερές οργανώσεις και αγωνιστές στην παραίτηση απ’ αυτήν την πάλη, υιοθετώντας διάφορα θεωρήματα και ιδεολογήματα που το ίδιο το σύστημα καλλιεργεί. Άλλοτε οι ΗΠΑ χρίζονται πλανητάρχες και παντοδύναμοι, άλλοτε η θεωρία της παγκοσμιοποίησης προσπερνά τον ιμπεριαλισμό και άρα ποιος νοιάζεται για τις βάσεις του. Άλλοτε πάλι κηρύσσεται και η Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα, οπότε εκεί χάνουν οι λέξεις το νόημά τους και πάλι βέβαια δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η κινητοποίηση του λαού για το ξήλωμα των βάσεων και την απαλλαγή της χώρας από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μιας και τέτοια δεν υφίσταται πλέον, αλλά υφίσταται ιμπεριαλιστικό πλέγμα και έτσι πρέπει να ξεφύγουμε από στόχους που μπορούν να μας οδηγήσουν σε εθνικισμούς και επαρχιωτισμούς και πάει λέγοντας….
Χρόνια τώρα στα Χανιά μια σειρά αγωνιστές βρέθηκαν πίσω από τις διαθέσεις του λαού να παλέψει ενάντια στις βάσεις, ουσιαστικά περιθωριοποιήθηκαν πολιτικά, επειδή δε μπόρεσαν ν’ απαντήσουν σε ιδεολογήματα σαν τα παραπάνω που πολλά απ’ αυτά το ίδιο το σύστημα διέδιδε και διαδίδει απλόχερα. Ο Σημίτης μιλούσε για αλληλεξάρτηση θέλοντας, προφανώς, να κρύψει την πραγματικότητα της εξάρτησης, ενώ ο Καραμανλής σήμερα, τρομάρα του, μιλά για στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Αυτό που δε μπορεί ν’ αρνηθεί κανείς είναι πως στη χώρα μας υπάρχουν βάσεις των ΗΠΑ και επεκτείνονται και αναβαθμίζεται ο ρόλος τους. Μια σειρά εξελίξεις και γεγονότα χρόνια τώρα μα ιδιαίτερα στις μέρες μας αποδείχνουν περίτρανα πως οι βάσεις δεν είναι απλά ένα κομμάτι ελληνικού εδάφους που έχει παραχωρηθεί ή έχουν καταλάβει οι ΗΠΑ. Όταν μιλάμε για πολιτικοστρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα (και είναι απόλυτα σωστός ο όρος) αυτή εδράζεται βασικά σε δύο πράγματα:
Το ένα είναι η ύπαρξη στη χώρα μας μιας αστικής τάξης που ποτέ δεν κατάφερε να απεξαρτηθεί από τους ιμπεριαλιστές και που μετά το 2Ο παγκόσμιο πόλεμο χρωστά την ύπαρξή της στους αμερικανό-εγγλέζους και κυρίως στις ΗΠΑ στα σχέδια Μάρσαλ και το δόγμα Τρούμαν. Ας μην ανατρέξουμε τόσο στην εποχή των Πιουριφόϊ που η ελληνική πολιτική ηγεσία τους υποδέχονταν με την προσφώνηση: Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας! Ας μη μείνουμε στο ρόλο της βασιλείας και του παλατιού, στο παρακράτος, στις κόκκινες προβιές και στη χούντα. Ας έρθουμε στους σύγχρονους απόγονους των οικογενειών, των Παπανδρέου, Καραμανλήδων και Μητσοτάκηδων που από τότε κυβερνούν αυτό τον τόπο, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας της λαϊκής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και πάει λέγοντας. Ποιος αμφιβάλει, λοιπόν, στις μέρες μας για τον καταλυτικό ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα στα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας;
Ποιος αμφισβητεί την αμερικανοδουλεία που χαρακτηρίζει τον προσανατολισμό και τα πρόσωπα που ηγούνται πλέον και στα δύο αστικά κόμματα εξουσίας. Ποιος αναρωτιέται για το ποιους εξυπηρετεί η δραστήρια διπλωματική παρουσία της Ελλάδας στις εξελίξεις στα Βαλκάνια; Ποιος θυμάται, αλήθεια, τα ελληνο-ορθόδοξα τόξα και τη συμμαχία με τη Σερβία; Τέλος, τι άλλο μπορεί να σημαίνει η λεγόμενη στρατηγική συμμαχία Ελλάδας – ΗΠΑ πέρα από αστεία, αν δε σημαίνει πλήρη προθυμία υποταγής στα όποια σχέδια των υπερατλαντικών αφεντικών;
Ο άλλος πυλώνας της πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στη χώρα είναι, φυσικά, οι στρατιωτικές βάσεις και ιδιαίτερα η …σούπερ βάση της Σούδας. Είναι γνωστό ότι, από κυβερνήσεων Σημίτη ακόμη, στη Σούδα, πέρα από ό,τι υπήρχε, ήδη έχει εγκατασταθεί και λειτουργεί το Κέντρο ναυτικής αποτροπής που εποπτεύει πειρατικά με νηοψίες πλοίων ότι πλέει στην ανατολική Μεσόγειο, καθώς και το κέντρο εκπαίδευσης πρακτόρων του αντιτρομοκρατικού πολέμου. Είναι επίσης γνωστή η συμφωνία περί ετεροδικίας που ψήφισε η ελληνική βουλή, επίσης επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Γνωστό ακόμη πως στα σκαριά είναι να ψηφιστεί νομοσχέδιο που θα παραχωρεί για χρήση άνευ όρων κάθε σπιθαμή αέρα, εδάφους ή θάλασσας στις νατοϊκές δυνάμεις. Γνωστός, επίσης, ο ρόλος της βάσης σε προηγούμενους πολέμους και δεδομένος για τους επόμενους… Γνωστές -και θ’ αναφερθούμε παρακάτω- και οι τελευταίες προκλήσεις του αμερικάνου πρέσβη Ρις και των ντόπιων πολιτικών παραγόντων λακέδων του σε βάρος του αντιβασικού κινήματος και του Χανιώτικου και κρητικού λαού. Γνωστά όλα αυτά που έτσι κι αλλιώς δεν κρύβονται και βγαίνουν στις ειδήσεις, μα «άγνωστα» τάχα για κάποιους αν υπάρχει παρέμβαση των ΗΠΑ π.χ. στο σκάνδαλο των υποκλοπών, ή σ’ αυτό με τους πακιστανούς, στο άλλο με το Βαβύλη και πάει λέγοντας.
Για να σοβαρευτούμε και να τελειώνουμε μ’ αυτό το θέμα που για μας είναι λίγο ως πολύ αυταπόδεικτο: Η αστική τάξη θεωρεί δεδομένη την παραχώρηση της χώρας σαν ξέφραγο αμπέλι στους ιμπεριαλιστές. Ο μόνος τρόπος που κατά διαστήματα τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε να αποφύγει τον αποπνικτικό εναγκαλισμό από τις ΗΠΑ είναι το ακούμπημα στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, όσο αυτοί προσφέρονται από άποψη δυνατότητας για κάτι τέτοιο, και τελικά, καθώς φαίνεται, και όσο το επιτρέπουν οι ΗΠΑ
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ρόλους έχουν υποσχεθεί οι ΗΠΑ για λογαριασμό της αστικής τάξης, στον Καραμανλή και τη Ντόρα ή αν υπάρχουν καν ρόλοι. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο αναγκάζονται χωρίς αντάλλαγμα να σέρνονται πίσω από το άρμα των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στο βαθμό που βρισκόμαστε στην προετοιμασία επίθεσης στο Ιράν, που το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς αν αυτή αρχίσει είναι για το αδύνατο να προβλεφθεί τέλος της. Μπορεί ακόμα η αστική τάξη να δέχεται το ρόλο του πρόθυμου, ποντάροντας τυχοδιωκτικά σε καταλήξεις αγωγών πετρελαίου, με ό,τι δεσμεύσεις αυτό μπορεί να συνεπάγεται ή σε κάτι άλλο, πέρα από τη συνήθη διεκδίκηση ρόλου ατζέντη στην περιοχή. Όπως και να έχει, πρόκειται για αντιδραστικούς ρόλους. Η αστική τάξη συμπαρατάσσεται πλήρως με τους φονιάδες των λαών και ένα βασικό ορμητήριό τους, η βάση της Σούδας, αναβαθμίζεται συνεχώς.
Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι απλά ανησυχητικά. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Όποιοι τάσσονται με την πλευρά του λαού σ’ όλη τη χώρα -και όχι μόνο στα Χανιά ή στην Ξάνθη και στο Άκτιο- οφείλουν να πάρουν σαφή θέση και να αναπτύξουν άμεσα δράση απέναντι σ’ αυτά τα πολύ σοβαρά δεδομένα που δημιουργεί η πολιτική βαθέματος της εξάρτησης στις ΗΠΑ και η ενίσχυση της πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας αυτών των φονιάδων των λαών στη χώρα μας. Οφείλουμε να συμβάλλουμε άμεσα στην ανάπτυξη κινήματος του λαού κόντρα στην πολιτική της υποτέλειας στις ΗΠΑ και συνολικά ενάντια στην εξάρτηση και όχι βέβαια ν’ απαιτήσουμε να φύγουν τα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα από τη Σούδα και να ‘ρθουν τα γαλλικά! Θέλουμε δε θέλουμε σαν αριστεροί, δημοκράτες και αγωνιστές του λαϊκού κινήματος δε μπορούμε να υπεκφύγουμε από αυτό το πράγματι δύσκολο καθήκον. Ειρήνη, δουλειά, δημοκρατία, τίποτα δεν είναι δεδομένο για το λαό μας χωρίς αγώνες και αυτοί οι αγώνες πρέπει υποχρεωτικά, για να μπορέσουν να υπάρχουν και να προχωρήσουν, να έχουν αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Είμαστε ενάντια στις ΗΠΑ, μα δεν αποδεχόμαστε τη ληστεία του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου που στηρίζει ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός της ΕΕ. Οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των λαών, μα δε μπορούμε να στηριχθούμε στην πάλη μας ενάντιά τους στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ ή σε κάποιους άλλους ιμπεριαλιστές.
Η στάση όλων των ιμπεριαλιστών απέναντι στον αγώνα του Ιρακινού λαού ενάντια στην κατοχή φανερώνει ότι οι λαοί δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Είναι αλήθεια πως τα πράγματα είναι δύσκολα για τους λαούς. Όμως το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα του 2003, η Ιρακινή αντίσταση, καθώς και το φούντωμα κινημάτων σε μια σειρά σημεία του πλανήτη δείχνουν πως οι λαοί έχουν τεράστιο απόθεμα δύναμης και δε θ’ αργήσουν να το συνειδητοποιήσουν και να βγουν στο προσκήνιο πιο μαζικά και πιο αποφασιστικά.
Ως Επιτροπή κατά των Βάσεων και της Εξάρτησης στα Χανιά έχουμε παλέψει χρόνια τώρα υπερασπιζόμενοι αυτές τις απόψεις που αναφέραμε κόντρα σε ιδεολογήματα του συστήματος, μα ταυτόχρονα έχουμε παίξει σημαντικό ρόλο σε σπουδαίες αντιβασικές κινητοποιήσεις του Χανιώτικού λαού. Ποτέ δε χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στο λαό των Χανίων, της Κρήτης, της χώρας μας. Ούτε τώρα που είναι πράγματι επικίνδυνες και ανησυχητικές οι εξελίξεις. Ο λαός μας, με την πάλη του, μπορεί να σπάσει αυτό το αντιδραστικό κλίμα της υποτέλειας και της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας. Οι Χανιώτες και το αντιβασικό κίνημα αντιμετωπίζουν αυτόν τον καιρό, όπως είπαμε, τις προκλήσεις των ΗΠΑ και των ντόπιων λακέδων τους. Ζητάνε όλοι αυτοί από εμάς τους Χανιώτες να αποδεχθούμε τη μετατροπή της πόλης σε οίκο ανοχής για το στόλο των αερολπανοφόρων στη βάση της Σούδας. Είναι σίγουρο πως τα σχέδια των ΗΠΑ για τη χρήση της χώρας μας απαιτούν, πέρα από την υποταγή της αστικής τάξης, και την υποταγή του λαού.
Το αντιπολεμικό ξέσπασμα του 2003 τους έχει διδάξει. Αυτό, άλλωστε, τους ανάγκασε τότε να πάψουν να ξεμπουκάρουν τους χιλιάδες πεζοναύτες στην πόλη των Χανίων.
Τώρα, μπροστά και στα στριμώγματά τους σε Ιράκ – Αφγανιστάν και μπροστά στα νέα τους σχέδια, απαιτούν πλήρη ευθυγράμμιση από τους υποτακτικούς. Βεβαίως οι προκλήσεις που δέχονται ήδη οι Χανιώτες είναι μόνο η αρχή. Τα πράγματα, όπως είπαμε, είναι επικίνδυνα για ολόκληρο το λαό μας. Είναι αναγκαίο, επομένως, και ως Επιτροπή κατά των Βάσεων και της Εξάρτησης επωφελούμαστε απ’ αυτό το βήμα κραυγής των από κάτω, να το θέσουμε: είναι αναγκαίο, λοιπόν, ο αγώνας ενάντια στις βάσεις και την εξάρτηση να πάρει καταρχήν πανελλαδικά χαρακτηριστικά. Δεν έχει νόημα τα αεροπλανοφόρα να αποκρούονται από την πάλη των Χανιωτών και να δένουν στη Ρόδο ή στην Κέρκυρα. Ο λαός και εκεί και σ’ όλη τη χώρα πρέπει να κινητοποιηθεί. Δεν μπορούν μόνοι τους οι Χανιώτες να μπλοκάρουν τη μηχανή του πολέμου . Οι δυνάμεις που τοποθετούνται με το λαό οφείλουν να αναλάβουν αυτό το καθήκον. Οι σύλλογοι, τα συνδικάτα, οι πρωτοβουλίες, οι συσπειρώσεις, οι κινήσεις πόλης, κάθε προοδευτική συλλογικότητα οφείλει να πάρει θέση και να παλέψει ενάντια στις βάσεις και την πολιτικοστρατιωτική παρουσία και δραστηριότητα των φονιάδων των λαών στον τόπο μας. Όπως είπαμε, ούτε οι άμεσες ανάγκες του λαού για ειρήνη, δουλειά δημοκρατία, ούτε η προοπτική του λαού για απελευθέρωση μπορούν να υπηρετηθούν όσο το καθεστώς της εξάρτησης από ΗΠΑ – ΕΕ στη χώρα μας μένει στο απυρόβλητο. Και μια βασική έκφραση της εξάρτησης είναι οι βάσεις. Επομένως, το δυνάμωμα του αντιβασικού κινήματος αφορά την αριστερά, τους προοδευτικούς ανθρώπους και το λαό όλης της χώρας.
Η Επιτροπή κατά των Βάσεων και της Εξάρτησης στα Χανιά, όπως φαίνεται και από τον τίτλο της, το ζήτημα των βάσεων δε το έχει αντιμετωπίσει μόνο από την πλευρά των τεράστιων τοπικών προβλημάτων που δημιουργεί η λειτουργία τους. Η Επιτροπή καταγγέλλει συνεχώς τη μετατροπή του τόπου μας σε ορμητήριο των φονιάδων. Αυτό πρέπει ν’ αρχίσει να γίνεται πλέον σ’ όλη τη χώρα. Να ξαναζωντανέψουν παντού και να στηθούν νέες αντιπολεμικές – αντιιμπεριαλιστικές κινήσεις, να βρεθούν τρόποι κινητοποίησης του κόσμου.
Το ζήτημα πρέπει να τεθεί συνολικά και όχι στα επιμέρους, π.χ. ένα ξερό όχι στα αεροπλανοφόρα γιατί μαγαρίζουν την πόλη μας. Το ζήτημα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη πλατύτητα αν πούμε όχι στα αεροπλανοφόρα των φονιάδων γιατί ο λαός μας και καλά κάνει δε τους χωνεύει τους αμερικάνους φονιάδες των λαών.
Συναγωνιστές φίλοι και φίλες
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, ο κόσμος μπορεί να το αντιληφθεί, ας τον εμπιστευθούμε και ας ξεκινήσουμε. Χρειάζεται κάποιοι να το τολμήσουν σε κάθε περιοχή και κεντρικά να ενισχυθεί η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και προσανατολισμός του κινήματος. Σίγουρα η υπόθεση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης του λαού μας έχει πάει αρκετά πίσω, σαν απόρροια κύρια της συνολικότερης ανατροπής του συσχετισμού σε βάρος των λαών. Όμως δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Τα αντιιμπεριαλιστικά ή έστω αντιαμερικάνικα αισθήματα παραμένουν στο λαό. Βέβαια αυτό δε φτάνει, ούτε θα είναι δεδομένο για πάντα αν δεν υπάρξει κίνημα αντίστασης στο βάθεμα της εξάρτησης, κίνημα ενάντια στην επέκταση της πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στη χώρα.
Η προοπτική του κινήματος ενάντια στις βάσεις και την εξάρτηση και οι σύμμαχοι του λαού μας.
Συναγωνιστές και φίλοι
Στα Χανιά, όταν στήνουμε τις μικροφωνικές όπως έχουμε κατοχυρώσει στο κέντρο της πόλης, και φωνάζουμε πως «είμαστε με τους λαούς και όχι με τους φονιάδες», ο κόσμος το νιώθει πια ότι δε μιλάμε στον αέρα. Μπορεί και πρέπει να γίνει πεποίθηση στο λαό μας, και σ’ όλους τους γύρω λαούς, πως, αφενός μπορεί οι επόμενες κινήσεις των ΗΠΑ να είναι ακόμη πιο βάρβαρες και επικίνδυνες, μα και οι αντιδράσεις και οι αντιστάσεις των λαών του κόσμου θα είναι ακόμη πιο εκρηκτικές, πιο δυνατές και αποφασιστικές και δε θ’ αργήσουν να έχουν ακόμη και ορατές πραγματικές νίκες. Να, λοιπόν, ποια είναι η προοπτική της ατιιμπεριαλιστικής πάλης για το λαό μας. Η συνάντησή του με τους λαούς του κόσμου, με τους τελικούς νικητές , με τους υπερασπιστές και τους αγωνιστές ενός κόσμου ειρήνης και προόδου, ενός κόσμου απαλλαγμένου από βάσεις (μηχανές πολέμου ) και ιμπεριαλιστές φονιάδες.
Μα, θα μας πείτε, πάμε μακριά… Μάλλον οι ιμπεριαλιστές το πάνε μακριά όταν ετοιμάζουν χρήση ακόμη και πυρηνικών, μα τέλος πάντων ας έρθουμε στα δικά μας, στα κοντινά μας. Ποιος, λοιπόν, αισθάνεται ασφαλής με τις συνεχείς πολιτικές κωλοτούμπες της αστικής τάξης στο Κυπριακό, στο Αιγαίο ή στα Βαλκάνια; Οικονομική συνεργασία με την τούρκικη αστική τάξη ή ανταγωνισμός για το ρόλο ατζέντη των ιμπεριαλιστών στην περιοχή; Ζεμπεκιές και κουμπαριές με την τούρκικη αστική τάξη ή οικονομική εξουθένωση του λαού με συνεχείς αγορές F16, την ίδια ώρα που η λιτότητα από την αδηφαγία του κεφαλαίου σπάει κόκαλα; Να πούμε για τις κωλοτούμπες στο ζήτημα της FYROM, για την άθλια στάση απέναντι στη Σερβία, που ξεκίνησε με την παραχώρηση του ελληνικού εδάφους ως πλατφόρμα στρατιωτικής επέμβασης και συνεχίζεται με την πρακτόρικη διπλωματία των ημερών μας; Για να μη συνεχίσουμε την ανεκδιήγητη διήγηση της στάσης μιας υποτελούς αστικής τάξης σ’ ένα ρευστό και επικίνδυνα πυρακτωμένο τοπίο, θα συνοψίσουμε με το εξής συμπέρασμα.
Όπως είναι φυσικό για μια εξαρτημένη (και όχι ιμπεριαλιστική) αστική τάξη δεν υπάρχει στρατηγική στην εξωτερική της πολιτική. Βεβαίως, υπάρχει συναίνεση, ιδίως μετά τον ανασχηματισμό, πρώτα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μετά στην κυβέρνηση Καραμανλή. Πλέον, η Ντόρα και ο Γιωργάκης τα βρίσκουν άψογα στην εξωτερική πολιτική. Τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Δεν υπάρχει εξωτερική πολιτική, υπάρχει η πολιτική του yesmen. Τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί, αλλά γίνονται επικίνδυνα όπως είπαμε. Η υποτέλεια στις ΗΠΑ γνωρίζει ξανά μέρες δόξας στον τόπο μας και αυτό, όπως αναφέρεται σε πρόσφατη προκήρυξη της Επιτροπής κατά των Βάσεων και της Εξάρτησης, μόνο δεινά φέρνει στο λαό μας και αποδεικνύεται σ’ όλο το διάβα της ιστορίας του τόπου μας. Βεβαίως, αυτές οι μέρες δόξας δεν προέκυψαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Υπήρξε μια ολάκερη πορεία, stepbystep, όπως θα έλεγε και κείνος ο «περήφανος» τάχα «πατριώτης», Ανδρέας Παπανδρέου, που παραλίγο -τρομάρα του- να έδιωχνε και τις βάσεις, μόνο που, άντ’ αυτού, τις κατοχύρωσε με επίσημη συμφωνία.
Η πορεία αυτή υποδούλωσης της χώρας από την αστική τάξη είναι η ίδια με την πορεία υποχώρησης του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ο ίδιος ο Καραμανλής επέλεξε την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ στη βάση της λαϊκής οργής και της απαίτησης του λαϊκού κινήματος μετά την τραγωδία της Κύπρου το 1974.
Σήμερα νιώθουν άνετα, ως αστική πολιτική ηγεσία, να παραχωρούν τη χώρα σαν στρατηγικό υπηρέτη των ΗΠΑ, την ώρα που αυτοί οι φονιάδες απεργάζονται έως και πυρηνικό πόλεμο, αυτή τη φορά στο Ιράν. Σίγουρα αυτό που λείπει και δίνει αυτή την άνεση στην αστική τάξη πρέπει να ανασυγκροτηθεί. Είναι και απόλυτα αναγκαίο μα και εφικτό στις μέρες μας να ξαναφουντώσουν οι αγώνες ενάντια στις βάσεις και τους φονιάδες των ΗΠΑ, οι αγώνες για την ανατροπή της πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας. Είναι εύκολο και αναγκαίο να καταδείξουμε σήμερα στο λαό μας πόσο ολέθρια και επικίνδυνη είναι η πολιτική της αστικής τάξης, όταν σ’ όλο το μήκος των συνόρων έχει δημιουργήσει έχθρα και καχυποψία με τις γύρω χώρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ξενόδουλης τυχοδιωκτικής πολιτικής. Όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική τόσο οι κίνδυνοι θα μεγαλώνουν και στο τέλος, αν το λαϊκό κίνημα δε μπορέσει να μπει φραγμός, ο λαός μας θα την πληρώσει ξανά και ακριβά για άλλη μια φορά. Και λέμε ο λαός γιατί, σαφέστατα, αυτή η πολιτική είναι ταξική και όχι βέβαια εθνική πολιτική όπως θέλει να την ονομάζει η αστική τάξη.
Το όποιο κόστος από τις βάσεις, από την επιλογή του ευρώ π.χ. και τα επικίνδυνα μελλούμενα όπως πάντα τα πληρώνει ο λαός, ενώ η αστική τάξη ταξικά και τυχοδιωκτικά ποντάρει και αν της κάτσει. Και δεν πάει και άσχημα, ακόμη και τώρα με μια τέτοια πολιτική σαν κυρίαρχη μεγαλοαστική κλίκα, στενά ταξικά όπως είπαμε, αν τη συγκρίνουμε με τα χάλια που έχει οδηγήσει το λαό και τη χώρα από κάθε άποψη. Ταξική, ταξικότατη, λοιπόν, η επιλογή της πολιτικής της υποτέλειας από την αστική τάξη, δε ρωτάει το λαό γι’ αυτή. Όμως θέλει να τον κάνει δούλο των ιμπεριαλιστών και συνένοχο στις επιλογές της. Και το τραγικό, όπως είπαμε, κάποιοι να φοβούνται την πάλη ενάντια στην εξάρτηση μην τους οδηγήσει σε αταξικές εθνικιστικές θεωρήσεις… Ας το ξεκαθαρίσουμε εμείς από την πλευρά μας για άλλη μια φορά: η πάλη ενάντια στις βάσεις των ΗΠΑ και την εξάρτηση συνολικότερα δεν παίρνει υπεκφυγές. Η υποχώρηση από τα συνθήματα ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ – ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ, αφενός αποδυναμώνει πολιτικά τη λαϊκή πάλη και παραδίνει το λαό έρμαιο στις επιλογές της αστικής τάξης, ενώ την ίδια στιγμή αυτή η υποχώρηση σημαίνει και παραίτηση από την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού.
Η πάλη ενάντια στις βάσεις και την εξάρτηση συγκεκριμενοποίηση του διεθνισμού
«Η πάλη ενάντια στην πολιτικοστρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε κάθε χώρα που έχουν βάσεις είναι ακριβώς η έκφραση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης», τονίζονταν στα ψηφίσματα που εξέδωσε η Διεθνής Συνάντηση ενάντια στις Βάσεις που έγινε στα Χανιά το Σεπτέμβρη του 2003. Ταυτόχρονα, αυτή η πάλη είναι πραγματική διεθνιστική αλληλεγγύη και συνδρομή στην πάλη των λαών που μάχονται στην πρώτη γραμμή του πυρός ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θα πρέπει εδώ να γίνει κατανοητό, πως όταν μιλάμε για πολιτικοστρατιωτική παρουσία των ιμπεριαλιστών σε μια χώρα, δε μιλάμε μόνο για τη στρατιωτική παρουσία. Αυτή χάνει την αξία της όταν δεν έχει πολιτικά στηρίγματα και ερείσματα στη συγκεκριμένη χώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι βάσεις που στήνουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν που αν δεν εδραιωθούν πολιτικά δε θα έχουν καταφέρει τίποτα σπουδαίο. Απ’ αυτή την άποψη η αντιβασική πάλη που αναφερόμαστε, εν τη γενέσει της πολιτικοποιείται και γίνεται πάλη ενάντια στην εξάρτηση συνολικότερα.
Αυτή η πάλη και ο βαθμός ανάπτυξής της παίζει, τελικά, καθοριστικό ρόλο στο πόσο θα καταφέρουν οι ιμπεριαλιστές, χρησιμοποιώντας τους ντόπιους λακέδες τους, δηλαδή την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, να ενισχύσουν τις θέσεις στη χώρα ή πόσο θα τα μαζέψουν γύρω από τη βάση τους για να έρθει και η ώρα του ξεπετάγματός τους.
Βεβαίως και δεν έχουμε καθόλου αυταπάτες, αυτό είναι μακρινό. Ας έρθουμε, λοιπόν, πάλι στα κοντινά που αναφερθήκαμε και πριν. Είπαμε πως τα έχει καταφέρει η πολιτική της πλήρης ευθυγράμμισης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια από τη πλευρά της αστικής τάξης, σε συνδυασμό με τα αντιδραστικά, τυχοδιωκτικά και μωροφιλόδοξα όνειρα της που ο υποτελής χαρακτήρας της δεν τα αναιρεί αλλά τα εκτρέφει.
Το ίδιο, άλλωστε, συμβαίνει και με τις άλλες υποτελείς στους ιμπεριαλιστές χώρες των Βαλκανίων. Όλες οι αστικές τάξεις των Βαλκανίων αφενός γίνονται δούλοι των ιμπεριαλιστών από την άλλη ποντάρουν να τους κάτσει να ενθαρρυνθούν ή να νιώσουν ότι θα έχουν τις πλάτες για να εκδηλώσουν αλυτρωτισμούς και μεγαλοϊδεατισμούς, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει και για το λαό τους και για τους γύρω λαούς. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως οι ιμπεριαλιστές πατάνε πάνω σε υπαρκτές και ανύπαρκτες αντιθέσεις, στις μωροφιλοδοξίες και στην αντιδραστική φύση των αστικών τάξεων και χώνονται όλο και περισσότερο απαιτώντας τον έλεγχο της περιοχής. Την ίδια στιγμή, και επειδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ο έλεγχος της περιοχής τα συμφέροντά τους και όχι η ειρήνη και τα συμφέροντα των λαών, είναι συνήθης πρακτική τους εκεί που υπαγορεύουν «φιλίες» να ανάβουν φωτιές κατά την προσφιλή τους τακτική του διαίρει και βασίλευε.
Συνοψίζοντας αυτό το τόσο σοβαρό για το λαό μας και τους γύρω λαούς ζήτημα θα πούμε τούτο: Ενότητα, εμπιστοσύνη, ειρήνη και συνεργασία μεταξύ των λαών μπορεί να φέρει μόνο ο κοινός αγώνας ενάντια στους κοινούς εχθρούς. Η ενότητα, η αλληλεγγύη και η φιλία των λαών φράζει το δρόμο στους ιμπεριαλιστές και κάτι τέτοιο, όσο κι αν εμφανίζονται να υπαγορεύουν φιλίες, δεν είναι στις επιδιώξεις τους. Οι λαοί έχουν κάθε λόγο να ενωθούν κόντρα στους ιμπεριαλιστές δυνάστες στα Βαλκάνια, κόντρα στις αντιδραστικές αστικές τάξεις που παραδίνουν τους λαούς και τις χώρες των Βαλκανίων στον ιμπεριαλισμό. Θυμίζουμε το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, με το λοχαγό Μπεντρεντίν, με τους Τούρκους χωριάτες του Αϊδηνιού, τους Ρωμιούς ψαράδες απ’ τη Σάμο, 10.000 σύντροφοι του Μουσταφά!
Τότε, λοιπόν, στα 1.400 περίπου, ο Μουσταφά και τα παλικάρια του διαφόρων εθνοτήτων της περιοχής τα έβαλαν πρόωρα με τους δυνάστες της εποχής και σφάχτηκαν. Πήγαιναν για το δίκιο μα νικήθηκαν, όπως λέει το τραγούδι. Σήμερα, όμως, σε μια εποχή που ο ιμπεριαλισμός γερνάει, σαπίζει και απειλεί με καταστροφή όλη την ανθρωπότητα, κινδυνεύουμε να σφαχτούμε αν αργήσουμε κι άλλο ν’ αντισταθούμε στο δυνάστη…
Ζήτω η φιλία των λαών
Η πάλη του λαού μας μαζί με τους γύρω λαούς μπορεί να ξεπετάξει τους ιμπεριαλιστές φονιάδες και τις βάσεις τους. Γιατί σίγουρα το ξεπέταγμα των βάσεων είναι υπόθεση μιας πορείας πάλης του λαού μας μαζί με άλλους λαούς. Όμως αυτός ο αγώνας δε μπορεί να περιμένει. Όπως είπαμε, ήδη έχουμε καθυστερήσει. Ας ξεκινήσουμε από τη ζύμωση και τη διάδοση της άποψης της κοινής αντιιμπεριαλιστικής πάλης των Βαλκανικών λαών από τη χώρα μας. Ας αγκαλιάσουμε τους μετανάστες από τις γύρω χώρες και ας μην αφήσουμε το δηλητήριο του εθνικισμού στις σχέσεις τους με το λαό μας. Να συμβάλλουμε να γίνει το πιο φυσιολογικό και το πιο ανθρώπινο. Αυτοί οι άνθρωποι να γίνουν γέφυρα φιλίας, εμπιστοσύνης και γνωριμίας με τους γύρω λαούς. Ας ακουστεί, λοιπόν, δυνατά καταρχήν σε κάθε πόλη της χώρας μας … ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ – ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ – ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
