Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 888)
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζοντας την πολιτική του μεντεσέ που -για λογαριασμό των ΗΠΑ- εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ στα Βαλκάνια, τη «μεταφέρει» και την επεκτείνει από τη «Μεσόγειο ως τον Περσικό Κόλπο» ονομάζοντάς την «φόρουμ φιλίας»! Όσο όμως συνεχίζονται και πληθαίνουν αυτά τα «κουμπώματα» των αμερικάνικων εκβιασμών και σχεδιασμών στην περιοχή, τόσο χειρότερη γίνεται η θέση των λαών, τόσο περισσότερο εμπλέκεται η χώρα και ο λαός μας στους πιο σοβαρούς κινδύνους. Ενώ ταυτόχρονα, μέσα στη χώρα συνεχίζεται η ομοβροντία των αντιδραστικών μέτρων ενάντια στη νεολαία και ετοιμάζεται η κλιμάκωση της άγριας αντεργατικής επίθεσης.
Με μια κουβέντα, και μέσα στο ζόφο της πανδημίας, λαός και νεολαία ζούμε την «κανονικότητα» του συστήματος, τη δυστυχία και τους τυχοδιωκτισμούς που έχει να «προσφέρει» στη βάση της εξάρτησής του, της κρίσης του, των αδιεξόδων του. Αλλά την ίδια ώρα που τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού και του κυβερνητικού επιτελείου θέλουν να εκπέμπουν «παντοδυναμία» και να πείθουν για τη «σιγουριά» και την «επιτυχία» των κυβερνητικών επιλογών, σα να δυναμώνει και ο ενδοαστικός καυγάς και οι φωνές που από μέσα και από πάνω εκφράζουν ανησυχίες και αποστασιοποιήσεις. Οι αιτίες αυτών των ανησυχιών είναι βάσιμες και αφορούν τις συνθήκες δυσφορίας και οργής που διαμορφώνονται στους από κάτω. Η μεγάλη μάχη που έδωσε κυρίως η νεολαία στους δρόμους της χώρας όλες τις τελευταίες εβδομάδες πρέπει και μπορεί να είναι πρόλογος σε μια παρατεταμένη και μαζική πάλη αντίστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων της. Μια πάλη που χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί για να μην κατασταλεί, όχι μόνο από τους πραιτωριανούς του Χρυσοχοΐδη, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, που όλο και περισσότερο επιδιώκει να εμφανιστεί ξανά ως «απάντηση» στην πολιτική που ο ίδιος υπηρέτησε και έστρωσε το δρόμο της κλιμάκωσής της. Αυτή η πάλη της νεολαίας μπορεί να λειτουργήσει και ως προπομπός των ευρύτερων αντιστάσεων και αγώνων που απαιτούνται μπροστά στην επερχόμενη αντιλαϊκή-αντεργατική έφοδο.
Ο πιο καλός στρατιώτης των ΗΠΑ, ξανά!
Η συνάντηση που διοργάνωσε η Αθήνα στις 11/2 με Αίγυπτο, ΗΑΕ, Κύπρο, Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία (και με τη Γαλλία να «χαιρετίζει» μέσω τηλε-διάσκεψης) μόνο ουρανοκατέβατη δεν είναι και πολύ περισσότερο μόνο ως «φόρουμ φιλίας» δεν μπορεί να θεωρηθεί. Αποτελεί μια διεύρυνση της πολιτικής των αμερικανόπνευστων αξόνων που χρόνια τώρα υλοποιούνται. Είναι ένα πρόπλασμα των αμερικάνικων προσπαθειών να αξιοποιήσουν και να πάνε παραπέρα την καταρχήν συμφωνία που υπό την καθοδήγησή τους υπογράφτηκε λίγους μήνες πριν, μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΑΕ και Μπαχρέιν. Προσπάθειες που, όπως παπαγάλισε ο Δένδιας, αφορούν τις επιδιώξεις των ΗΠΑ έναντι ανταγωνιστών και συμμάχων σε όλη την περιοχή,, «από τη Μεσόγειο ως τον Περσικό Κόλπο».
Θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ -αλλά και συνολικά οι αστικές δυνάμεις- «περιμένοντας» τους Μπάιντεν-Μπλίνκεν να καταφτάσουν στην περιοχή σπεύδουν να εκδηλώσουν την ασυναγώνιστη προθυμία τους να υπηρετήσουν τις επιδιώξεις τους. Προφανώς το «ελληνικό σχέδιο» είναι πάλι το ίδιο: Θεωρούν ότι αυτή η προθυμία θα ανταμειφθεί έναντι της ανταγωνίστριας Τουρκίας, ακόμα και ότι θα «απομονωθεί» και θα «ριχθεί» η Τουρκία και θα «προτιμηθεί» από τις ΗΠΑ η Ελλάδα σε ρόλους και μοιρασιές στην περιοχή. Αναθερμαίνονται λοιπόν ξανά αντιδραστικές αυταπάτες και τυχοδιωκτισμοί και τροφοδοτείται ξανά, στη βάση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, ο αντιδραστικός ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων. Ήδη η τούρκικη πλευρά –που βρίσκεται σε διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ για το ζήτημα των S-400 και για την επιστροφή της στο πρόγραμμα για τα F-35- «απάντησε» με νέα NAVTEX για έρευνες στο Αιγαίο με το πλοίο «Τσεσμέ» και οι λεγόμενες διερευνητικές συνομιλίες βρίσκονται στον αέρα μόλις ξανάρχισαν.
Συνεπώς, το κουβάρι μπλέκεται ακόμα περισσότερο και οι εντάσεις τροφοδοτούνται ξανά, με τη Γαλλία να δηλώνει ένα ιδιότυπο παρών στη συνάντηση της 11/2, στη βάση των δικών της βέβαια αναγκών και επιδιώξεων. Ας μην ξεχνάμε την αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας της στην Κύπρο, η οποία αποτελεί ένα από τα κρίσιμα επίδικα του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Όπως επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συνεχίζεται η γαλλο-αμερικάνικη αντιπαράθεση για το ζήτημα των φρεγατών που θα αγοράσει η Ελλάδα και, όπως καταγράφει το Βήμα της 14/2, εξελίσσεται σε «δύσκολη εξίσωση», στην οποία εμπλέκεται και το ζήτημα των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα των πολλών προστατών και των ανταγωνισμών τους μαζί με τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, που σπεύδουν διαγκωνιζόμενα να βρουν ρόλο στα πλαίσια τους, είναι που η κυβέρνηση της ΝΔ -και με τη συμφωνία όλων των αστικών δυνάμεων- το παρουσιάζει ως «φόρουμ φιλίας» για την περιοχή! Στην πραγματικότητα, αυτό το φόρουμ είναι άλλο ένα βήμα των πολεμικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, ένας ακόμα -και πιο διευρυμένος- «χώρος επώασης» τυχοδιωκτισμών, που απειλούν τους λαούς της περιοχής.
Η ατελείωτη επίθεση…
Η αντιδραστική επίθεση στη νεολαία και στην εκπαίδευση είναι πρωτόγνωρη όσον αφορά την «πυκνότητα» της. Σχεδιασμοί και επιδιώξεις δεκαετιών προωθούνται, ψηφίζονται και επιχειρείται να επιβληθούν μέσα σε διάστημα μηνών. Ήδη ο Χρυσοχοΐδης αναγγέλλει πως «πριν το καλοκαίρι» θα είναι έτοιμο και εγκατεστημένο το σώμα της Αστυνομίας εντός των ΑΕΙ, ενώ παράλληλα η Κεραμέως αναγγέλλει νέα νομοσχέδια για όλη την Εκπαίδευση. Όλα αυτά ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η αντιδραστική επίθεση της «τηλεκπαίδευσης», τα μισά σχολεία και όλα τα ΑΕΙ είναι κλειστά, προωθείται η υλοποίηση της αξιολόγησης στα σχολεία, η τράπεζα θεμάτων, η σφαγή των εισακτέων, η ανατροπή του «χάρτη των σχολείων» (συρρίκνωση ΓΕΛ και περίπου αντικατάσταση των ΕΠΑΛ με τις ΕΣΚ) στη δευτεροβάθμια…
Προφανώς η κυβέρνηση αξιοποιεί στο έπακρο την πανδημία και κινείται με τη λογική «πότε αν όχι τώρα». Θέλει να θεωρεί δηλαδή ότι «έχει την ευκαιρία» να δώσει απαντήσεις βάθους στο ζήτημα της νεολαίας και από κάθε άποψη. Πρώτον από την άποψη της ταξικής της κατανομής, η οποία πρέπει να γίνει σύμφωνα με την εξελισσόμενη οικονομική καταβύθιση, που καθημερινά γίνεται χειρότερη. Θέλει να «ξεμπερδέψει μια και καλή» με τους πόθους των λαϊκών οικογενειών να σπουδάσουν τα παιδιά τους για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Δεύτερον, και εξίσου σημαντικό για το σύστημα, θέλει επίσης να «ξεμπερδέψει μια και καλή» με τη νεολαία ως δύναμη πάλης. Θέλει να της απαγορεύσει την πολιτικοποίησή της, τη συλλογική στάση και τους ξεσηκωμούς. Θέλει να την κατακερματίσει σε ατομικές διαδρομές αμορφωσιάς, εκμετάλλευσης, εξαθλίωσης και υποταγής. Θέλει να καταργήσει κάθε σχέση-σύνδεση του κινήματος της νεολαίας με το λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα τα ΑΕΙ να πάψουν με κάθε τρόπο να είναι χώρος αναφοράς και υποδοχής των εργατικών–λαϊκών αγωνιστικών δυνάμεων και φωνών.
Όλοι αυτοί οι μεγαλεπήβολοι στόχοι από τη μια δικαίως θυμίζουν τη διακήρυξη του υπουργού Εργασίας Λάσκαρη της ΝΔ το 1976, σύμφωνα με την οποία «θα καταργούνταν η ταξική πάλη». Από την άλλη, όλα αυτά έχουν ήδη συσσωρεύσει οργή και διάθεση αντίστασης σε μεγάλα τμήματα νεολαίας. Οι μαζικές διαδηλώσεις όλων των τελευταίων εβδομάδων κόντρα στην άγρια αστυνομοκρατία και καταστολή, αλλά και χωρίς την αναγκαία πολιτική και κινηματική στήριξη και με τις δυνάμεις του ορθόδοξου και «νέου» ρεφορμισμού να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους, δεν ήταν «οι σπασμοί ενός σώματος που πεθαίνει», όπως ευχήθηκε η «Καθημερινή». Ήταν πρώτες εκδηλώσεις της συσσωρευμένης οργής που έσπασαν το «φόβο της καραντίνας» και θα τροφοδοτηθούν ακόμα περισσότερο από τις προσπάθειες εφαρμογής στην πράξη του νόμου μέσα στα ΑΕΙ. Ενώ παράλληλα ανάλογες διεργασίες εξελίσσονται και μέσα στους μαθητές, που εξάλλου άνοιξαν το χορό με τις καταλήψεις του περασμένου Σεπτέμβρη. Σήμερα ο μαθητόκοσμος, μετά από μήνες τηλε-εξόντωσης και μπροστά στο σφαγείο που τον περιμένει με τις κάθε είδους εξετάσεις, βρίσκεται ξανά σε αγωνιστική αναζήτηση και προετοιμασία.
Μια άλλη κρίσιμη παράμετρος αυτών των αγωνιστικών διαθέσεων και διεργασιών μέσα στη νεολαία είναι ότι αυτές συνδέονται αντικειμενικά και υποκειμενικά με τις ανησυχίες και την οργή του λαού. Σημαντικά λαϊκά κομμάτια είδαν με πολύ θετικό μάτι όλες τις τελευταίες κινητοποιήσεις και σαν γενική απάντηση στην κυβερνητική πολιτική, αλλά και συγκεκριμένα στη βάση των στόχων που είχαν. Γιατί είναι τα ίδια τα παιδιά τους που διώχνονται από τα σχολεία και τις σχολές και δεν έχουν μέλλον, γιατί τελικά είναι τα δικαιώματα του ίδιου του λαού που χτυπιούνται με την επίθεση στη νεολαία.
Όμως ακόμα περισσότερο, η πάλη αυτή της νεολαίας όπως ήδη επισημάναμε, μπορεί να λειτουργήσει ως προπομπός για μια συνολικότερη λαϊκή πάλη. Το κυβερνητικό χρονοδιάγραμμα προβλέπει, ως γνωστόν, το επόμενο διάστημα την κορύφωση της επίθεσης με έναν ιδιαίτερα σκληρό αντεργατικό νόμο, ενώ προετοιμάζεται και μια άγρια επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα του λαού. Δημιουργούνται, συνεπώς, οι όροι ένας ξεσηκωμός της νεολαίας να «προλογίσει» και να συναντηθεί με έναν εργατικό-λαϊκό ξεσηκωμό.
…και οι δυνατότητες της μαζικής πάλης
Στη βάση αυτών των δεδομένων και των εκτιμήσεων παρουσιάζονται, θα λέγαμε, δύο «τάσεις» στην κυβερνητική-συστημική πλευρά. Η μια που θέλει να εκτιμά ότι θα πνίξει τις αντιστάσεις της νεολαίας και ότι σχετικά εύκολα θα υλοποιήσει τα τερατώδη βήματα που προβλέπει η επίθεσή της. Η δεύτερη πλευρά ανησυχεί περισσότερο, εκτιμά ότι μπορεί να πυροδοτηθούν μεγάλες αντιστάσεις, που με τη σειρά τους μπορεί να θέσουν σε αμφισβήτηση την υλοποίηση των στρατηγικών στόχων ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Αυτή την πλευρά έκφρασαν διάφορες παρεμβάσεις στελεχών του χώρου της ΝΔ, αλλά και συστημικών εντύπων, και σε αυτή την πλευρά «συνηγορούν» και οι αντιφάσεις που πυροδοτούνται εντός του εκπαιδευτικού εποικοδομήματος. Τόσο στις δύο πρώτες βαθμίδες -όπου υπάρχει και συσσωρευμένη αντίθεση των εκπαιδευτικών- όσο και στην τριτοβάθμια, όπου έχουν εκδηλωθεί δυσαρέσκειες και δυσφορίες από σημαντικά τμήματα του εκπαιδευτικού προσωπικού, ακόμα και υψηλόβαθμου, που αισθάνονται ότι χάνουν ρόλο και κύρος.
Με όλα αυτά και σε όλα αυτά «επανέρχεται» και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκτιμά ότι μπορεί στη βάση αυτών των δεδομένων να λογαριαστεί ξανά και περισσότερο ως «άμεσος» υποψήφιος διάδοχος της ΝΔ στην κυβέρνηση και στο βαθμό που η τελευταία δεν κατορθώνει να διατηρήσει το λαό και τη νεολαία σε υποταγή. Αξιοποιεί όλα τα ερείσματα του στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, θέλει να αποκτήσει εκεί που δεν έχει και επιχειρεί να διαμορφώσει «αντιπολιτευτικό λόγο» που θα απορροφά και θα εισπράττει την οργή και τη δυσφορία.
Στη βάση όλων των παραπάνω θεωρούμε αναγκαίο να παλευτεί και να ενισχυθεί η κατεύθυνση της συνέχισης, της διεύρυνσης και της έντασης της πάλης της νεολαίας και με το στόχο της ανατροπής-κατάργησης του νόμου που ψηφίστηκε στις 11/2, αλλά και μιας σειράς άλλων πλευρών της βάρβαρης επίθεσης που εξελίσσεται ενάντια στη νεολαία και την Εκπαίδευση το τελευταίο δεκάμηνο. Πρόκειται για μια πάλη με προφανή την κρίσιμη και ευρύτερη πολιτική σημασία που έχει συνολικά για τη λαϊκή υπόθεση και στην οποία πρέπει και μπορούν να μπουν οι μαθητές και βέβαια οι εκπαιδευτικοί.
Δεν παραγνωρίζουμε και δεν υποτιμούμε τις δυσκολίες που υπάρχουν για την παραπέρα συγκρότηση και ανάπτυξη της πάλης αυτής, όπως είναι οι κλειστές σχολές αλλά πάνω από όλα και κυρίως τον αρνητικό συσχετισμό που υπάρχει σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο στο φοιτητόκοσμο αλλά και στους εκπαιδευτικούς. Γι’ αυτό θεωρούμε αναγκαίο να υπάρξει κοινή δράση των δυνάμεων που συμμερίζονται την αναγκαιότητα αυτής της πάλης, ώστε να στηριχθεί και να ευνοηθεί ο μαζικός αγώνας.
Ωστόσο, ταυτόχρονα αυτή η κοινή δράση πρέπει να βάζει και να υπηρετεί τους συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους αντίστασης στην επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησής του και να μην ρέπει σε μια -γνωστή από παλιά- …απεραντολογία «αιτημάτων» και ρεφορμιστικών σχεδιασμών και αυταπατών. Να μην είναι δηλαδή σε καμιά περίπτωση μια «κοινή δράση» που, λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά και ομολογημένα, θα αναζητά πολιτική αναφορά στην επανάκαμψη της γραμμής του κυβερνητισμού και θα τροφοδοτεί την α-πολιτική και τελικά την πολιτική ουράς στις εφεδρείες του συστήματος. Αυτή η κατεύθυνση και γραμμή της α-πολιτικής, που πλασάρεται σε όλες τις δυνατές εκδοχές της από τις δυνάμεις του συστήματος και της κυβέρνησής του (ενιαία ψηφοδέλτια) ως τα θεωρήματα της «εκπαιδευτικής κοινότητας» του ρεφορμισμού και το πάγιο α-πολιτικό προφίλ της αυτονομίας, είναι βάλτος μέσα στον οποίο επιδιώκεται να πνίγονται οι αγωνιστικές διαθέσεις της νεολαίας. Είναι φραγμός και εμπόδιο στην ανάγκη συγκρότησής της σε δύναμη πάλης απέναντι στο σύστημα και τις πολιτικές του δυνάμεις. Η πάλη που απαιτείται θα υπάρξει και θα βασιστεί στο βαθμό που παλεύεται η πολιτικοποίηση της νεολαίας, στο βαθμό που αναδεικνύονται οι στόχοι πάλης και τα «πολλά πρόσωπα» του αντίπαλου που αντιμετωπίζει.
