Την επόμενη του Eurogroup της 8 Δεκέμβρη, όπου μεταξύ των άλλων αποφασίστηκε και η παράταση του μνημονίου για δύο μήνες (!), ο Σόιμπλε σε συνέντευξη τύπου δηλώνει «Η αντίδραση των αγορών και η κατάρρευση του χρηματιστηρίου Αθηνών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει πολλά να κάνει στον τομέα των μεταρρυθμίσεων». Με λίγα λόγια, συμπυκνώνει το μήνυμα της συνεχούς και χωρίς σταματημό επίθεσης στο εισόδημα, στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις του εργαζόμενου λαού. Δείχνει την κατεύθυνση που υποχρεωτικά πρέπει να κινηθεί τόσο το αστικό πολιτικό προσωπικό όσο και οι επίδοξοι διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος για να ικανοποιηθούν οι στόχοι των ιμπεριαλιστών, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Εδώ και καιρό οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ προειδοποιούσαν με όλους τους τρόπους ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δείξουν «κατανόηση» στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για χαλάρωση των μνημονιακών όρων και των χρονικών περιορισμών για την άμεση υλοποίησή τους. Από την συνάντηση του Σαμαρά με την Μέρκελ στο Βερολίνο μέχρι τα σήμερα, παρόλη την στήριξη στην κυβέρνηση και το «έργο» της, ούτε για μια στιγμή δεν έδωσαν την εντύπωση ότι θα υποχωρήσουν από τον στόχο τους να αλυσοδέσουν ολοκληρωτικά τους εργαζόμενους και την χώρα. Το έχουμε ξαναπεί ότι αυτή η πολιτική δεν αποτελεί «ανθελληνική» παράκρουση αλλά επιλογή στο έδαφος του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού μέσα και έξω από την ΕΕ από την μία, ενώ από την άλλη είναι ενταγμένη στην συνολική επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς.
Δεν ξέρουμε πάνω σε ποιο έδαφος διαμορφώθηκε η σιγουριά του Σαμαρά για το «τέλος του μνημονίου», ιδιαίτερα για την «έξοδο του ΔΝΤ από την χώρα» και το σταμάτημα του ασφυκτικού ελέγχου από την τρόικα. Σίγουρα δεν αποτελούσε μόνο έναν προπαγανδιστικό μανδύα για την συνέχιση της αντεργατικής-αντιλαϊκής του πολιτικής αλλά εξέφραζε και πραγματικές διαθέσεις που είχαν δημιουργηθεί στην αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό από τις «επιτυχίες» τους απέναντι στον εργαζόμενο λαό. Εδώ ήρθε η ιστορία των emails της τρόικας, για να υπογραμμίσει στην άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της ότι οι ιμπεριαλιστές θα αποφασίζουν όχι μόνο για τα κεντρικά ζητήματα αλλά και πόσο θα πουλιέται ο μουσακάς στην Σαντορίνη (αύξηση ΦΠΑ στα νησιά) και σε πόσεις δόσεις θα ρυθμίζονται τα χρέη στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Η αντίληψη ότι υπάρχει η πιθανότητα να φύγει η τρόικα και να αφήσει τα μέτρα που έχουν παρθεί να «τρέχουν» από την κυβέρνηση και το ντόπιο πολιτικό προσωπικό είναι βαθιά λανθασμένη. Η παρουσία της τρόικας δεν αποτελεί μόνο ενίσχυση του αντιδραστικού μετώπου απέναντι στους εργαζόμενους και τον λαό αλλά στρατηγική επιλογή πλήρους κυριαρχίας πάνω στην χώρα. Δεν είναι ότι οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν έχουν εμπιστοσύνη στις ντόπιες δυνάμεις του συστήματος- υπάρχει και αυτή η πλευρά– και στο πόσο μπορούν να τα καταφέρουν απέναντι στην οργή του λαού αλλά η κύρια πλευρά είναι η επιδίωξή τους να ορίζουν τις τύχες αυτού του τόπου στο οικονομικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό πεδίο με απόλυτο τρόπο. Το γεγονός αυτό βέβαια συσσωρεύει και νέα δεινά για τον εργαζόμενο λαό και σοβαρούς κινδύνους καθώς τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ΕΕ και ΗΠΑ είναι ανταγωνιστικά.
Η άρχουσα τάξη και τον πολιτικό της προσωπικό με την επιβολή και την εφαρμογή του μνημονίου από τον Μάη του 2010 κάτω από τις επιταγές, την επιτήρηση και τον άμεσο έλεγχο της τρόικας είχαν μία ιστορική ευκαιρία να συντρίψουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού και κλιμάκωσαν την επίθεση που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη σε ακόμη ανώτερο επίπεδο. Οι νίκες των ντόπιων δυνάμεων του εκμεταλλευτικού συστήματος υπήρξαν σημαντικές και μόνο μια «απλή» καταγραφή τους, από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων μέχρι το πετσόκομμα μισθών, μεροκάματων και συντάξεων, από την εκθεμελίωση της κοινωνικής ασφάλισης μέχρι την διάλυση της υγείας, της παιδείας και των κοινωνικών υποδομών, τα εκατομμύρια των ανέργων και μία νεολαία χωρίς μέλλον, φτάνει για να γίνει κατανοητή η έκταση και το βάθος της κατακρήμνισης της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής των εργαζόμενων. Με το «τέλος του τελευταίου σοβιετικού κράτους» το παρουσίασε πολύ πρόσφατα ο Σαμαράς, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για ακόμη μεγαλύτερη ένταση της επίθεσης. Είναι σίγουρο ότι χωρίς την άμεση συμμετοχή, την τεχνογνωσία, τον σχεδιασμό και την επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ και του ΔΝΤ, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δεν θα είχαν την δυνατότητα να πετύχουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτές τις «επιτυχίες». Ακόμα τους «στοιχειώνει» η υποχώρηση από τα αντεργατικά σχέδια Γιαννίτση για το ασφαλιστικό το 2001 ή η ματαίωση της αντιλαϊκής αναθεώρηση του συντάγματος το 2007 κάτω από τις μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην πρώτη περίπτωση και κυρίως της νεολαίας στην δεύτερη με άξονα το άρθρο 16.
Για την ντόπια άρχουσα τάξη αποτελεί πρώτης προτεραιότητας ζήτημα να δημιουργήσει ένα σταθερό έδαφος εκμετάλλευσης και καταπίεσης του εργαζόμενου λαού πάνω στα μέτρα του μνημονίου και όσα παρθούν στην συνέχεια. Ένα σταθερό και μόνιμο μνημόνιο που θα καθορίζει τόσο τον χαρακτήρα των εργασιακών σχέσεων (αμοιβές, ωράριο, ασφάλιση, μέτρα ασφαλείας) όσο και τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς, σε όλους τους κλάδους και τομείς της οικονομίας. Ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα που θα μετατρέπει τους ανθρώπους της δουλειάς σε πολυεργαλεία της παραγωγής, τα οποία θα χρησιμοποιούνται και θα πληρώνονται όσο και όποτε αποφασίζει το κεφάλαιο. Η εξασφάλιση αυτής της σταθερότητας στην εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι σε άμεση συνάρτηση με την ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, καθώς προσφέρουν στο ντόπιο κεφάλαιο από την μία την δυνατότητα κυριαρχίας του πάνω στον λαό και από την άλλη του παρέχουν σημαντικές προσόδους τόσο από το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας όσο και από την παραρτημοποίηση συνολικά της οικονομίας. Η ντόπια άρχουσα τάξη «προβληματίζεται» από την υποβάθμιση του ρόλου και της θέσης της τόσο στο εσωτερικό όσο και στην περιοχή αλλά δεν διανοείται να κόψει τον «ομφάλιο λώρο» που την δένει οργανικά με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Για αυτό η «επόμενη μέρα» σχεδιάζεται με νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα και συμφωνίες υλοποίησής τους τόσο με την ΕΕ όσο και με το ΔΝΤ και μάλιστα με τον καθένα ξεχωριστά, σε βάθος χρόνου που θα καθορίζεται από τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Έχει σημασία πώς προσδιόρισε στην συζήτηση της Βουλής για τον προϋπολογισμό τις «προϋποθέσεις ανάπτυξης» ο Χαρδούβελης. Πρώτα από όλα σε άμεση σύνδεση με την ΕΕ και με ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων, ιδιαίτερα των ξένων, με «κλειδί» τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και μετά το τέλος του μνημονίου για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Αυτές οι μεταρρυθμίσεις «πιθανώς θα είναι επώδυνες για κάποιες κατηγορίες επαγγελμάτων ή για κάποιες συντεχνίες […]». Μάλιστα για να απαντήσει στο μοντέλο ανάπτυξης που στηρίζεται στην αύξηση της ζήτησης, επισήμανε ότι «αύξηση της ζήτησης θα αυξήσει τις εισαγωγές, καθώς δεν υπάρχει ισχυρή εσωτερική παραγωγική βάση για να την ικανοποιήσει». Το σχέδιο είναι απλό και εaφαρμοσμένο: επίθεση χωρίς τέλος στους εργαζόμενους και όλο τον λαό με ένα μνημόνιο αντεργατικών- αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων για να δημιουργηθούν οι «προϋποθέσεις ανάπτυξης», της κερδοφορίας του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Η αντιμετώπιση από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ του μόνιμου μνημονίου γίνεται με όρους «διαπραγμάτευσης» εντός πλαισίων ΕΕ, καθώς, όπως είπε και ο Δραγασάκης στην Βουλή για τον προϋπολογισμό, «οι αποπληθωριστές δεν υπολογίστηκαν σωστά και έτσι μεγαλώνει συνεχώς η σχέση χρέους προς ΑΕΠ» (!) από την μία. Παράλληλα, στον εργαζόμενο λαό καλλιεργούνται συστηματικά οι «χαμηλές προσδοκίες» καθώς και η απειλή ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αυτοδυναμία, τα μέτρα του μνημονίου θα συνεχίζουν να εφαρμόζονται, καθώς θα είναι αδύνατη η διαπραγματευτική θέση της «κυβέρνησης σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ». Καλεί τον εργαζόμενο λαό να προτιμήσει την δική του εκδοχή της διαπραγμάτευσης, που θα ελαφρύνει τους όρους τόσο του υπάρχοντος όσο και του επόμενου μνημονίου που θα συμφωνηθεί με ΕΕ και ΔΝΤ τόσο για το «τέλος του μνημονίου» όσο για το «κούρεμα του χρέους».
Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ αποσυνδέει την ύπαρξη του μνημονίου με τα αντεργατικά μέτρα καθώς θεωρεί ότι «συνεταιρικά» η άρχουσα τάξη της χώρας μας με τις υπόλοιπες της ΕΕ έχουν επιβάλλει μνημόνια σε όλες τις χώρες. Για να το «μεταφράσουμε» αυτό, η ηγεσία του ΚΚΕ μας λέει ότι η ελληνική κεφαλαιοκρατία «ελέγχει» την συμμόρφωση Γαλλίας, Ιταλίας στο σύμφωνο σταθερότητας της Ε.Ε. Προσπαθεί έτσι να παρακάμψει το ζήτημα της εξάρτησης και να εκφράσει έναν «καθαρό» αντικαπιταλιστικό λόγο, ο οποίος όμως αποτελεί κενό γράμμα, καθώς δεν συνδέεται με το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, επέμβασης και επιβολής.
Γίνεται φανερό ότι η πάλη του εργαζόμενου λαού ενάντια στα βάρβαρα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ, αυτά που ήδη εφαρμόζονται και τα νέα που θα παρθούν όταν θα «αποκατασταθεί η πολιτική σταθερότητα» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να είναι συνεχής χωρίς αναμονές και προεκλογική παράλυση. Χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί για να δυναμώσει και να συγκροτηθεί σε Μέτωπο Αντίστασης Διεκδίκησης και Αναμέτρησης με τις ντόπιες και ξένες δυνάμεις του συστήματος, για να βάλουν οι εργαζόμενοι την δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις.
