Α. Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ-ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ, ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ
1. Ορισμένα νούμερα προς αποκατάσταση της αλήθειας
Η γενική προπαγάνδα των δυνάμεων του συστήματος κάνει λόγο για πάνω από 1.000.000 Δημοσί-ους Υπαλλήλους. Ορισμένα μάλιστα παπαγαλάκια κάνουν λόγο ακόμα και για 1.500.000 (!!!). Τα νούμερα αυτά είναι φυσικά αναληθή και διογκωμένα σκόπιμα για να δικαιολογήσουν μέτρα και πολιτικές μείωσης του αριθμού των Δ.Υ. και χτυπήματος των δικαιωμάτων τους.
Τα μόνα δημοσιοποιημένα στοιχεία μέχρι σήμερα με κάποια αξιοπιστία αφορούν την περίοδο της περιβόητης απογραφής (καλοκαίρι 2010) πριν την εξαπόλυση της επίθεσης με αιχμή το (τότε) νέο μισθολόγιο. Παραθέτουμε τα σημαντικότερα από αυτά (πηγή : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14-15/8/2010).
Η απογραφή, λοιπόν, »έβγαλε» έναν αριθμό 768.000 αμειβόμενων από το κράτος. Φυσικά σήμερα το νούμερο αυτό είναι αρκετά μικρότερο με βάση την ανυπαρξία ουσιαστικά προσλήψεων και την διεύρυνση (σχεδόν με τη μορφή πανικού) του κύματος συνταξιοδοτήσεων -αποχωρήσεων.
Ένα βασικό στοιχείο που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας είναι ότι ΔΕΝ ταυτίζονται οι μισθοδο-τούμενοι από το κράτος με τους Δημοσίους Υπαλλήλους, δηλ. με όσους καλύπτονται από το κα-θεστώς της μονιμότητας. Η ίδια πηγή-την προαναφερόμενη περίοδο-παραθέτει στοιχεία για πάνω-κάτω 200.000 άτομα με μη μόνιμες σχέσεις απασχόλησης που συμπεριλαμβάνονται στον ανωτέρω συνολικό αριθμό των απογραφέντων. Πρόκειται για συμβασιούχους αορίστου και ορισμένου χρό-νου, stage, επικουρικούς, ωρομίσθιους, εποχικούς, αιρετούς πάσης φύσης, μετακλητούς κλπ.
Αν κανείς αφαιρέσει από τους εναπομείναντες 568.000 τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια (Μέλη ΔΕΠ ΑΕΙ-ΤΕΙ 12.000, Διπλωμάτες 850, Γιατροί 22.000) και ιδιαίτερα όσους επανδρώνουν το »βαθύ» αστικό κράτος (Στρατός και Σώματα ασφαλείας – οι λεγόμενοι ένστολοι – 156.000, Δικαστές-Εισαγγελείς 4.200, κληρικοί 12.000) προσεγγίζει το πραγματικό νούμερο των Δημοσίων Υπαλ-λήλων που δεν πρέπει να ξεπερνά σήμερα τις 350.000. Τέτοιος »πληθωρισμός» Δημοσίων Υπαλλή-λων, λοιπόν(!!!). Ας λάβουμε υπόψη μας, επίσης, ότι ενώ επικαιροποιούνται τα στοιχεία αυτά κάθε καλοκαίρι πλέον, δεν δίνονται στη δημοσιότητα για ευνόητους λόγους.
Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότι ένας αριθμός γύρω στις 250.000 (από το σύνολο των 350.000 ) είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι στους τομείς της Δημόσιας Περίθαλψης (Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, Ιατρεία κλπ.), της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμοι, Κοινότητες, Περιφέρειες) και της Δη-μόσιας εκπαίδευσης (Νηπιαγωγοί, Δάσκαλοι και Καθηγητές). Όλοι οι υπόλοιποι Δημόσιοι Υπάλ-ληλοι πανελλαδικά κυμαίνονται γύρω στις 100.000.
Χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε αντιπαράθεση και να καταρρίπτουμε τον πυρήνα της προπαγάνδας των τροϊκανών ιμπεριαλιστών, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών τους περί δήθεν μεγάλου α-ριθμού Δημοσίων Υπαλλήλων, χρησιμοποιώντας τα πιο πάνω δικά τους στοιχεία.
2. Ο χαρακτήρας των αντεργατικών πολιτικών στο Δημόσιο
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο σήμερα και τα δικαιώματά τους βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και αυτό δεν είναι τυχαίο. Βεβαίως προϋπήρξε σειρά ετών καλλιέργειας του ανάλογου κλίματος, στροφής της κοινωνίας ενάντια στους Δ.Υ. Είτε με τα σκάνδαλα, τις ρεμούλες, τις μίζες, την λεγό-μενη διαφθορά, είτε με τη μη εξυπηρέτηση των πολιτών σε υπηρεσίες που υποτίθεται ότι υπήρχαν γι” αυτόν ακριβώς το λόγο. Συλλήβδην και αδιακρίτως για όλα τα κακά του αστικού κράτους έφται-γαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο αποδιοπομπαίος τράγος είχε βρεθεί…
Ταυτόχρονα (και μιλάμε πάντα για τους 350.000 Δημοσίους Υπαλλήλους που μας απασχολούν εδώ και όχι γενικά για το Δημόσιο) αυτοί καλύπτονταν από μια σειρά κατακτήσεις σε εργασιακό, μισθολογικό, συνταξιοδοτικό, σε επίπεδο συνθηκών εργασίας, όρων απασχόλησης, ωραρίων κ.α. που έφτασαν να είναι κραυγαλέα παραφωνία και καρφί στα μάτια των δυνάμεων του συστήματος σε σχέση συνολικά με την επονομαζόμενη (καπιταλιστική) αγορά εργασίας, όπως έχει διαμορφωθεί.
Στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας η ζούγκλα είχε προωθηθεί στην πράξη προ πολλού, το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα κατοχυρωνόταν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Η εργατική τάξη βρισ-κόταν στο καναβάτσο αποσυγκροτημένη ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ασυγκρότητοι και χωρίς όργανα πάλης να χάνουν τη θέση τους συνεχώς και σχεδόν αδιάλειπτα. Το σύστημα έπρεπε να τελειώνει και με το »κακό» παράδειγμα των εργαζομένων στο Δημόσιο.
Έχουμε την άποψη ότι δεν είναι ζήτημα ποσοτικό (είναι και τέτοιο αλλά όχι στη βάση του). Βασικά είναι ζήτημα ποιοτικό το να «τελειώσουν» το ταχύτερο με ένα καλύτερα συγκροτημένο κομμάτι εργαζομένων που θεωρεί (θεωρούσε, για να είμαστε ακριβείς) περίπου δεδομένη τη ζωή του και προδιαγεγραμμένη την πορεία του. Μ “αυτή την έννοια εργαζόταν με λιγότερο άγχος, χωρίς την α-νασφάλεια και αβεβαιότητα που κάνει τον οποιονδήποτε άνθρωπο ευάλωτο σε πολυποίκιλες πιέσεις σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Συνεπώς και πιο »εύκολα» κινητοποιήσιμο.
Η εμμονή των τροϊκανών δυναστών σε άμεσες απολύσεις αναδεικνύουν αυτό το στοιχείο κυρί-αρχα. Το »ταμπού» της περίπου δεδομένης και τακτοποιημένης ζωής έπρεπε να σπάσει, με τις αναμενόμενες αντιδράσεις, φυσικά, μιας τέτοιου χαρακτήρα ανατροπής. Από αυτή την άποψη, δεν θα κάνουν πίσω στο ελάχιστο επιμένοντας, πιέζοντας και εκβιάζοντας ν” ανοίξει άμεσα, από φέτος, ο δρόμος προς την κόλαση.
3. Ομολογημένοι στόχοι
Είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει καμιά κατάκτηση, κανένα δικαίωμα που να πάρει τράτο. Μάλιστα η επιλογή του σοκ που επιλέχτηκε για την κοινωνική πλειοψηφία συνολικά, επιχειρείται να ε-πιβληθεί και στο Δημόσιο. Η συνολική καταβύθιση των εργαζομένων στο Δημόσιο (δείγμα της ο-ποίας -τηρουμένων των αναλογιών- είναι και η εμμονή στα ειδικά μισθολόγια) είναι όρος sine qua non.
Η διάλυση και της οργανωτικής δυνατότητας (αφού σχεδόν όλοι οι Δ.Υ. είναι συνδικαλισμένοι ως μέλη σωματείων) είναι στρατηγικός στόχος του συστήματος, πράγμα που απαιτείται ως προϋπόθεση για συνολικότερες ανατροπές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο πρόσωπο της υποταγμένης και συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας χτυπιέται η συνδικαλιστική έκφραση και οργάνωση αυτή καθ” αυτή. Αλλά γι” αυτά παρακάτω.
Ακόμα δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε την διαμόρφωση »περιρρέοντος κλίματος» με ανάδειξη πά-σης φύσης τεχνητών διασπάσεων και διαχωρισμών όχι μόνο συνολικά στο σώμα των εργαζομένων (Έλληνες και μετανάστες, άντρες και γυναίκες, παλιοί και νέοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί κ.α.) αλλά και – αν μπορούσαμε να το θέσουμε έτσι – ενδοδημοσιοϋπαλληλικά (Συντεχνιασμός, χαρακτήρας μηχανισμών και υπηρεσιών, υπάλληλοι υπουργείου οικονομικών και οι άλλοι, ακόμα και σε ομοει-δείς υπηρεσίες π.χ. Νοσοκομεία ΙΚΑ και Νοσοκομεία του ΕΣΥ κλπ.). Φυσικά είναι αβέβαιο για το σύστημα πόσο »πιάνουν τόπο» πλέον μετά τον οδοστρωτήρα τέτοιοι διαχωρισμοί.
4. Μέτωπα αντιπαράθεσης – σύγκρουσης
Οι μορφές που επιλέγονται για την προώθηση της αντεργατικής πολιτικής στο Δημόσιο είναι ευ-θέως ανάλογες των επιδιώξεων. Έτσι ανοίγουν μια σειρά μέτωπα (με κύρια την πολιτική τους πλε-υρά) με στόχο άμεσα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Ευελπιστούν ότι θα διαμορφώσουν ένα νέο τοπίο σε σύντομο χρονικό διάστημα συμβατό με τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.
α. Προς de facto και de jure κατάργηση της μονιμότητας.
Πρόκειται για στρατηγικό στόχο στην καρδιά της συνολικής υπόστασης των Δημοσίων Υπαλλή-λων. Η μια πλευρά αφορά την επίσημη, την συνταγματική »τάξη» με στόχευση την θεσμική και στο ανώτερο επίπεδο άρση – κατάργηση της μονιμότητας με ότι αυτή συνεπάγεται. Μέχρι την ώρα αναθεώρησης του Συντάγματος, ωστόσο, μπορούν στην πράξη να έχουν απολυθεί δεκάδες χιλιάδες Δημόσιοι Υπάλληλοι, όχι ως εξαίρεση (πειθαρχικά κλπ.) αλλά ως κανόνας. Η διελκυστίνδα ανάμε-σα στους παράγοντες του συστήματος κυρίως στο εσωτερικό (για τους ιμπεριαλιστές είναι απλά τα πράγματα) αφορά στο πως ακριβώς, μέσω ποιάς μορφής, σε ποιούς τομείς και με ποιές διαδικασίες θα προωθηθεί αυτή η πολιτική. Δευτερεύοντα πράγματα-θα λέγαμε- που έχουν όμως τη σημασία τους.
15.000 απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου και 150.000 συνολικά μέχρι το τέλος του 2015. Μι-λάμε για περίπου το 1/3 των εργαζομένων και απ” ότι όλα δείχνουν (για να χρησιμοποιήσουμε μια συμβατική έκφραση στην οποία αρέσκονται σοσιαλδημοκράτες και ρεφορμιστές πάσης φύσης) στον »κοινωνικό» τομέα του κράτους. Την ίδια στιγμή, φυσικά, ο »μη κοινωνικός τομέας» (σώματα ασφαλείας, στρατιωτικοί, δικαστές κ.α.) διογκώνεται καθημερινά και από πλευράς επάνδρωσης αλ-λά και εξοπλισμού. Για εκεί υπάρχουν λεφτά…
β. Συγχωνεύσεις-κλεισίματα φορέων και υπηρεσιών
Είναι αυτή η μέθοδος που φαίνεται να προκρίνεται αφού »… καταργουμένου του φορέα ή της θέσης που υπηρετείς, χάνεται η Δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα » σύμφωνα με τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα. Έτσι εκατοντάδες φορείς και υπηρεσίες, άλλες ήδη και άλλες στο προσεχές μέλλον οδεύουν προς τυπική συγχώνευση (ουσιαστικά κλείσιμο) με επιπτώσεις και στο κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τις υπηρεσίες που παρείχαν αλλά και στους εργαζόμενους σ” αυτούς (αυτές) με τις θέσεις εργασίας να βρίσκονται στον αέρα.
Η διαμόρφωση των νέων οργανογραμμάτων – οργανισμών εντάσσονται σ” αυτή την κατεύθυνση. Πρόκειται για οργανισμούς που στην καλύτερη περίπτωση περιλαμβάνουν μόνο το υπηρετούν προσωπικό, χωρίς ούτε μια (κυριολεκτικά) κενή οργανική θέση. Για ποιές προσλήψεις και σε ποιά θέση να παλέψεις(;).
Πέρα από αυτό, όμως, δεν θα αργήσει η ώρα που θ” απολύονται όσοι »περισσεύουν» και δεν θα μετακινούνται, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, σε άλλους φορείς ή υπηρεσίες του Δημόσιου τομέα. Το πότε θα επιλέξει η κυβέρνηση ν” ανοίξει και το «εσωτερικό» μέτωπο είναι συνάρτηση και των αντιδράσεων που θ” αντιμετωπίζει στην προώθηση αυτής της πολιτικής της απ” τους »απ” έξω» αλλά και της εκτίμησής της για την κατάσταση του Δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος γενικά και ειδικά στους συγκεκριμένους χώρους. Ένα διπλό μέτωπο (»εξωτερικό» και »εσωτερικό») μάλλον θα της ήταν πιο δύσκολα χειρίσιμο.
Σ” αυτό το κεφάλαιο οι συγχωνεύσεις-κλεισίματα σχολείων, νοσοκομείων, ο »Καποδίστριας» και ο »Καλλικράτης» ακόμα και η κατάργηση εφοριών είναι ενδεικτικές μόνο της ρότας που έχει χαραχθεί.
γ. Ξεπουλήματα και ιδιωτικοποιήσεις
Είναι φυσικό εκεί που »αποσύρεται» ο συλλογικός καπιταλιστής- το αστικό κράτος- να σπεύδει να καταλάβει τον χώρο το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ιδιαίτερα σε τομείς που είναι κερδοφόροι (κυρίως αυτό) και που δεν απαιτούνται και ιδιαίτερες επενδύσεις μιας και η υποδομή είναι ήδη έτοιμη από τις περιόδους της »κρατικής εφόρμησης». Έτσι ενέργεια, επικοινωνίες, υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι κ.α. έχουν μπει στο »ενδιαφέρον» διεθνών και εγχώριων παικτών. Το fast truck είναι στην ημερήσια διάταξη και οι όποιες καθυστερήσεις οφείλονται στις κόντρες συμφερόντων που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Επί της ουσίας διευρύνεται το πεδίο δράσης του κεφαλαίου με επιπτώσεις στο λαό άμεσες μιας και η παραπέρα εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών κατά κανόνα οδηγεί σε μετατροπή τους σε ακριβά εμπορεύματα.
Παράλληλα οι εργαζόμενοι των συγκεκριμένων τομέων (που με το πρόσχημα της κρίσης παραχω-ρούνται αντί πινακίου φακής στους υποψηφίους »επενδυτές») παραδίδονται χωρίς κανένα δικαίωμα αφού καταργούνται τις περισσότερες φορές με νόμο εσωτερικοί κανονισμοί και συλλογικές συμβάσεις. Έτσι δεν ισχύουν μισθοί, επιδόματα, ωράρια, παροχές και οτιδήποτε άλλο είχαν κατακτήσει με την πάλη τους και υπογράφουν καινούργιες συμβάσεις από την αρχή με ότι σημαίνει αυτό και με την απόλυση να επικρέμεται πάνω απ” τα κεφάλια τους.
Μ” ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, λοιπόν, με την συνδικαλιστική ηγεσία (κάποτε κραταιά) να πηγαίνει από υποχώρηση σε υποχώρηση.
δ. Αξιολόγηση: το όχημα που επιλέχτηκε
Είναι γεγονός πως μέχρι σήμερα ο λεγόμενος οριζόντιος τρόπος που επιλέχτηκε έστειλε το μήνυμα αλλά παρουσίασε και προβλήματα. Π.χ. πώς θα εκδιωχθούν από το Δημόσιο οι »μη αρεστοί» (αγωνιζόμενοι, αριστεροί, κοστίζοντες περισσότερο κλπ.) και με ποιά διαδικασία εξατομίκευσης. Γιατί είναι ένα ζήτημα μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά για το σύστημα.
Έτσι φαίνεται πως επιλέγεται η διαδικασία της αξιολόγησης (υπηρεσιών, φορέων και προσωπικού) ως μέθοδος για το μεγάλο »ξεσκαρτάρισμα». Εντός των άμεσα προσεχώς εβδομάδων σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα προχωρήσει η πρώτη της εφαρμογή με στόχο μέχρι τέλους του χρόνου να έχει δώσει τα πρώτα αποτελέσματα.
Μέσα από αυτήν θα επιδιώξουν να αποκτηθούν »δεδομένα» που θα τους δίνουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε εξατομικευμένες απολύσεις, παρουσιάζοντας τους απολυόμενους ως επίορκους, ανίκανους και »ανάξιους» να φέρουν την ιδιότητα του Δ.Υ., «άχρηστους και αχρείαστους» για το Δημόσιο. Είναι μια σοβαρή μάχη που πρέπει να δώσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
ε. Εισόδημα και βιοτικό επίπεδο
Στο κεφάλαιο αυτό δεν θα είχαμε ίσως να πούμε πολλά αφού είναι γνωστός ο άμεσος και έμμεσος τρόπος αφαίμαξης των Δ.Υ., όπως συνολικά του λαού. Να »αρκεστούμε» στο μισθολόγιο και τα μέτρα των 2 πρώτων μνημονίων που οδήγησαν σε άντληση κατά μέσο όρο πάνω από 4 ετήσιους μισθούς (σε σύνολο 14/12 μισθοί + 13ος +14ος) μέσα από την κατάργηση των επιδομάτων, την με-ίωση των βασικών μισθών, την περικοπή και στη συνέχεια κατάργηση των δώρων-επιδόματος αδείας, την δραστική μείωση των όποιων πρόσθετων αμοιβών (υπερωρίες, εκτός έδρας κλπ.), την αύξηση της άμεσης φορολογίας με την μείωση του ετήσιου αφορολόγητου στα 5.000, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, την επιβολή »έκτακτων» εισφορών.
Η σύνδεση μισθού-βαθμού-απόδοσης, διακαής πόθος του συστήματος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ακόμα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχές αυτής του ’90, έγινε – αν και όχι στην ολότητά της – πράξη με οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Και σίγουρα τροχοδρομεί τις εξελίξεις για τον άλλο μεγάλο στόχο τους στο κεφάλαιο αυτό, την εξατομίκευση της αμοιβής που θα σπάσει κάθε έννοια συλλογικότητας και ενοποίησης.
Αλλά και με έμμεσο τρόπο (αυξήσεις στους διαφόρους έμμεσους φόρους, τα χαράτσια, τον πληθωρισμό) έχει οδηγηθεί το σύνολο των Δ.Υ. σε συνθήκες διευρυμένης πλέον φτωχοποίησης, με βάση και το γεγονός της προσδοκώμενης σταθερής σχέσης εργασίας, σταθερού σχετικά εισοδήμα-τος και »ανοίγματος» σε επιλογές (δάνεια κλπ.). Από αυτή την άποψη το μέγεθος της επίθεσης στο εισόδημα και το βοιωτικό επίπεδο αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα για διευρυμένα κομμάτια της χαμη-λόμισθης-χαμηλόβαθμης δημοσιοϋπαλληλίας.
στ. Κύριες, Επικουρικές συντάξεις, Εφάπαξ
Μ” έναν ανάλογο τρόπο κινούνται τα πράγματα στο κεφάλαιο αυτό στο πλαίσιο φυσικά της συνο-λικότερης αντιασφαλιστικής επιδρομής. Το τρίπτυχο χειρότερα, αργότερα, λιγότερα είναι πυξίδα της πολιτικής της κυβέρνησης ( και όχι μόνο της τελευταίας 3κομματικής), κεφαλαίου και ιμπερια-λιστών.
Έτσι έχουμε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια (κάπου 1 δις υπολογίζουν το κέρδος κατ” έτος εφεξής), γεγονός που θα σημάνει μάλλον όχι την αύξηση του εργασιακού βίου μέχρι τα γεράματα, όσο και κυρίως την διεύρυνση του αριθμού και του ποσοστού των μακροχρόνια ανέργων μετά τα 50-55 αφού κανένας εργοδότης (και το κράτος ανάμεσα σ” αυ-τούς) δεν φαίνεται διατεθειμένος να »διατηρήσει» τέτοιου είδους »μη παραγωγικό» προσωπικό.
Από εκεί και πέρα οι συντάξεις καταβαραθρώνονται σε αναλογικά μεγαλύτερο βαθμό από τους μισθούς και τα μεροκάματα (είναι και οι συνταξιούχοι που είναι πιο ευάλωτοι στα χημικά και το ξύλο), οι 2 επικουρικές (ΤΕΑΔΥ και ΜΤΠΥ) γίνονται μια για να καταργηθεί »εν ευθέτω χρόνω» και το εφάπαξ μειώνεται στο μισό άμεσα για να γίνει -αν και εφ” όσον διατηρηθεί – τμήμα ελάχιστο των κρατήσεων που γίνονται για 30 και 35 χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς ότι με το εφάπαξ κάποτε αγόραζες σπίτι(!!!).
ζ. Εκβιασμοί και τρομοκρατία
Πλάι σ” όλο αυτό το πλέγμα της επίθεσης επιστρατεύονται πάσης φύσης εκβιασμοί και η ανοιχτή τρομοκρατία για την καθυπόταξη των Δ.Υ.
Από το »εύκολο» ότι πλέον -και θεσμικά- δεν έχεις κατοχυρωμένη καμιά οργανικότητα αλλά είσαι κρατικός υπάλληλος που μπορεί να κληθείς να δουλέψεις σ” οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας, μέχρι το πιο »δύσκολο» ότι είσαι »ανεπαρκής» και άρα μπορεί ν” απολυθείς με συνοπτικές διαδικα-σίες.
Η διοικητική ιεραρχία καλείται να παίξει πλέον έναν ανάλογο ρόλο (πρέπει να υπάρχει τυπικά και »πάτημα») ενώ χτυπιέται η συνδικαλιστική δράση ποικιλότροπα. Η ανοιχτή καταστολή συμπληρώνει ότι ξεφύγει από ανεκτά και ελεγχόμενα πλαίσια για τους »απείθαρχους», (δεν μιλάμε καθόλου τυχαία με όρους στρατού). Είναι ενδεικτική η αντιμετώπιση σε καταληψίες., όπως στους εργάτες και εργαζόμενους των ναυπηγείων στην πρόσφατη κατάληψη του Υπ. Εθνικής Άμυνας. Αυτά προς άρση κάθε »παρερμηνείας» προθέσεων και δυνατοτήτων του συστήματος.
Β. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ
Η κλασική διάρθρωση του σ.κ. των Δ.Υ. (Σωματεία-Σύλλογοι, Ομοσπονδίες-Νομαρχιακά τμήματα, ΑΔΕΔΥ) πρέπει να ειδωθεί μέσα από τις κυρίαρχες απόψεις και την επίδρασή τους στην συνολικότερη συγκρότηση και δράση των εργαζομένων στο Δημόσιο.
Το μόνο θετικό είναι (όπως αναφέραμε και πιο πάνω) ότι σχεδόν όλοι έχουν συνδικαλιστική έκφραση. Είναι γραμμένοι σε συνδικάτα που υπάρχουν από τυπική άποψη και δεν είναι αυτό που λέμε σωματεία-σφραγίδες. Σ” αυτό έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό η μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας αν και με την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης υπάρχουν τμήματα εργαζομένων πλέον που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά.
Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, είναι αυτό που αφορά τη γραμμή και κατεύθυνση που κυριαρχεί στα σωματεία από το 1οβάθμιο μέχρι το 3οβάθμιο. Επί δεκαετίες κυριαρχεί και καθορίζει τις θέσεις και την όποια κίνηση η φιλοκυβερνητική, αστική και ρεφορμιστική αντίληψη των πραγμάτων. Από τα κεφαλαιώδη ζητήματα (ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας -βάσεις -ΝΑΤΟ, ένταξη σε ΕΕ -ΟΝΕ- ΕΥΡΩ) μέχρι τον χαρακτήρα του εργοδότη των εργαζομένων (Αστικό κράτος και χαρακτήρας του, τρόπος αντιμετώπισής του κλπ.) αυτή η λαθεμένη αντίληψη διαμορφώνει χαρακτηριστικά.
Η συναίνεση και η υποταγή, η αναμονή στις κινήσεις από τον αντίπαλο(;), οι ποικίλες αυταπάτες που σκόπιμα καλλιεργούνται, η άμβλυνση του στοιχείου της ταξικότητας στην ερμηνεία των εφαρ-μοζόμενων πολιτικών είναι στοιχεία που καθορίζουν στάση ζωής σε ατομικό και συλλογικό επίπε-δο. Βεβαίως σήμερα, η επίθεση είναι αχαλίνωτη και σμπαραλιάζει τέτοιες λογικές και πρακτικές και δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι όχι απλά ανυπόληπτες αλλά και μισητές σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων ως ξένες προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Την ζημιά τους όμως την έχουν κάνει από καιρό και συνεχίζουν να την κάνουν.
Ο όρος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός ταιριάζει απόλυτα στην ανώτατη και ανώτερη συνδικαλιστική ηγεσία σχεδόν στο σύνολό της. Άνθρωποι αποκομμένοι απ” τους χώρους δουλειάς που στην πορεία διαμόρφωσαν ιδιαίτερα συμφέροντα για το στρώμα τους. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνδ. ηγεσία στις ΔΕΚΟ αν και από τυπική άποψη ανήκουν στη ΓΣΕΕ).
Η αποδοχή του καπιταλιστικού μονόδρομου, της αδυναμίας να σταθεί η χώρα έξω και ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς- σχηματισμούς, η άποψη για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του κράτους ως ουδέτερου και αλώσιμου (;) από τους »εργαζόμενους» (απ” τους ίδιους, δηλαδή) μέσα από θεσμούς ταξικής συνεργασίας σαν τη συνδιοίκηση είναι μερικά από τα κεφαλαιώδη ζητήματα που ερμηνεύουν την εν γένει πολιτική τους συμπεριφορά.
Μα το πιο χοντρό απ” όλα είναι το σνομπάρισμα των ίδιων των εργαζομένων, η αντίληψή τους ότι δεν αποτελούν παρά πιόνια στους σχεδιασμούς τους, ότι δεν μπορούν να πάρουν οι ίδιοι τις ζωές τους στα χέρια τους. Η κατεύθυνση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και ανάθεσης, ο παραγκω-νισμός της μαζικής αυτενέργειας των ίδιων των εργαζομένων για τα δικά τους συμφέροντα αποδε-ίχτηκαν ολέθριοι. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές μας παίρνει η μπάλα και εμάς (και άλλους) που πασχίζουμε για το γκρέμισμα αυτής της αντίληψης απ” τα κάτω, για να καταλάβει τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο κόσμος της δουλειάς.
Χαρακτηριστικό της γραμμής και κατεύθυνσης αυτής της ηγεσίας είναι το γεγονός ότι μετά από κάθε μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση (και είχαμε αρκετές τα τελευταία 2,5 μνημονιακά χρόνια αλλά και πιο παλιά- βλέπε ασφαλιστικό Γιαννίτση) κρύβονται στην κυριολεξία, δεν προχωρούν στην επιθυμητή και μπορετή από τους εργαζόμενους κλιμάκωση, αποφεύγουν τη σύγκρουση. Για 2 λόγους: και γιατί θα »κινδυνεύσει» το σύστημα που τους εκτρέφει και γιατί θα πάνε στη γωνία ως στρώμα, αδύναμοι να καθορίσουν το παραμικρό.
Από ανάλογα φοβικά σύνδρομα διακατέχεται η γραμμή και πρακτική του ΠΑΜΕ και στο Δημόσιο. Με ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, τις μικρές αριθμητικά δυνάμεις του. Έξω από τους μεγάλους αγώνες, ετσιθελικά αποκομμένο από την κίνηση των Δ.Υ., είναι σχεδόν παρατηρητής των τεκται-νομένων. Οι βερμπαλισμοί του δεν μπορούν να κρύψουν την έλλειψη γραμμής για τους εργαζόμε-νους. Η συμβολή του στις αντιστάσεις είναι μηδαμινή, ενώ αποτραβιέται όταν τα γεγονότα κάνουν »τζιζ». Ο κόσμος που επηρεάζει, ωστόσο, φαίνεται ότι δεν είναι εύκολα χειρίσιμος από την ηγεσία και αυτή η τάση όπως όλα δείχνουν όλο και θα διευρύνεται.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της λεγόμενης εκτός των τειχών αριστεράς. Αν και εξακολουθεί να είναι ερώτημα το πόσο εκτός των τειχών. Από άποψη αντίληψης- και ιδιαίτερα στο Δημόσιο- δεν διαφέρουν δυστυχώς και πολύ από τις επίσημες ρε-φορμιστικές δυνάμεις στη βασική τους θεώρηση. Χαρακτηριστικός ο τρόπος κίνησής τους και τα ζητήματα που θέτουν σε χώρους όπως η Εκπαίδευση ή οι λεγόμενοι ΟΤΑ που έχουν έναν καλύτερο συσχετισμό (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ) λιγότερο στην περίθαλψη (ΠΟΕΔΗΝ). Πάντως μπορούμε να βρεθούμε μαζί τους στο δρόμο, σε κοινές αντιστάσεις με μια λογική ενότητας και πάλης.
Γ. ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ
Είναι φανερό, στη βάση των όσων εκτέθηκαν, ότι απαιτείται ένας μακροχρόνιος, συγκροτημένος, αναβαθμισμένος και αποφασιστικός αγώνας ενάντια στην κυριαρχία των αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων και πρακτικών στο σ.κ. του Δημοσίου. Ένας αγώνας που θα συνδυάζει πολιτικό-συνδικαλιστικό πλαίσιο με την κατάλληλη κάθε φορά μορφή, χωρίς ταμπού και φαεινές.
Βασική παράμετρος αυτής της κατεύθυνσης η όσο το δυνατόν πιο διευρυμένη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στο Δημόσιο που θα βάζουν κάθε φορά τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Η διευκόλυνση της συμμετοχής τους θα επιτυγχάνεται μέσα από την μαζικοποίηση των συνελεύσεων και συγκεντρώσεων στους χώρους δουλειάς. Επιτροπές-πρωτοβουλίες αγώνα (η όπως αλλιώς μπο-ρούν να ονομαστούν) έχουν να συμβάλουν τόσο ενάντια στην ακινησία διοικήσεων σωματείων όσο και υπέρ της διεύρυνσης του κύκλου όσων μπορούν και θέλουν να παλέψουν. Και αυτοί είναι πολ-λοί στις μέρες μας, πολύ περισσότεροι από παλιότερα.
Η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση οφείλει να παλεύεται κάθε ώρα κάθε στιγμή με σταθερότητα και επιμονή. Ιδιαίτερα σήμερα που εκτός από τους Αμερικάνους και τις δολοφονικές τους πολιτικές, έχει αποδομηθεί σε μεγάλο βαθμό το πουλόβερ της ευρωλαγνείας προηγούμενων εποχών και έχει καταδειχτεί ότι η ΕΕ αποτελεί πηγή δεινών και για τους Δημοσίους Υπαλλήλους.
Η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πρέπει να είναι οδηγός στον τρόπο σκέψης και δράσης μας και να μεταλαμπαδεύεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους. Η ανάδειξη της ταξικής- βασικής πλευράς των μέτρων και της επίθεσης στους Δ.Υ. με πειστικά επιχειρήματα βοηθά στο ξε-πέρασμα αταξικών (όλοι είμαστε το κράτος) και λαθεμένων (μπορεί αυτό το κράτος να λειτουργήσει υπέρ του λαού) αντιλήψεων.
Η αντιφασιστική πάλη οφείλει όχι απλά να αποκαλύπτει αλλά να αποκόπτει τις φασιστικές συμμο-ρίες από την όποια πρόσβασή τους σε λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα σήμερα που προσπαθούν να λει-τουργήσουν σε ρόλο συμπληρωματικό ή υποκατάστατο του κράτους που αποσύρεται από το , ας το πούμε, κοινωνικό πεδίο. Αποφασιστική απάντηση χρειάζεται στα τάγματα εφόδου ενάντια σε Έλ-ληνες εργαζόμενους και μετανάστες και όπου εμφανίζονται.
Η κατεύθυνση της συγκρότησης της αντίστασης των εργαζομένων στο Δημόσιο μέσα από την κα-τανόηση του χαρακτήρα της σύγχρονης-σημερινής βαρβαρότητας που επελαύνει, σαν απαραίτητη προϋπόθεση τόσο για την απόκρουση αυτής της επίθεσης όσο και για τα ζητήματα προοπτικής που έχουν ανοίξει αντικειμενικά. Αντίσταση που οφείλει- με τη συμβολή όσων το κατανοούν- να ανα-βαθμίζεται καθημερινά ποιοτικά και ποσοτικά, για να μπορέσει να φτάσει σε νίκες.
Η κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής που θα συμπαρασύρει στο πέρασμά της παλιά και νέα μέτρα, παλιά και νέα μνημόνια και θα θέσει σαν χειροπιαστή αναγκαιότητα το ζήτημα της άλλης σοσιαλιστικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς ξένους δυ-νάστες, με την εργατική τάξη στην πρωτοπορία και το κράτος της όργανο επίτευξης στόχων σ” αυτή την κατεύθυνση.
Στην κατεύθυνση αυτή χρειάζεται ΑΜΕΣΑ να ξαναδούμε και τα μετωπικά μας σχήματα, την συγκρότηση και την αναβάθμισή τους.
