Η συμμετοχή μιας κομμουνιστικής οργάνωσης στις εκλογές είναι ζήτημα εκτίμησης και τακτικής της ίδιας της οργάνωσης. Η συμμετοχή της στο αστικό κοινοβούλιο (όταν έχει τις δυνατότητες) μοναδικό σκοπό έχει την ενίσχυση, μέσα από την αποκάλυψη του συστήματος και των εκφραστών του, της κύριας δράσης της, που είναι η συμμετοχή της στην ταξική πάλη, που κρίνει τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και του λαού και την προοπτική του αγώνα. Ζητήματα λυμένα και αυτονόητα από πολύ παλιά στο κίνημα.
Απ” τη στιγμή που ανακοινώθηκε η κάθοδός μας στις εκλογές διαπιστώσαμε ότι αρκετοί, με μπόλικη υποκρισία, «αναρωτιούνται» τι νόημα έχει η συμμετοχή του ΚΚΕ(μ-λ) στις εκλογές! Μια «μικρή οργάνωση» που δεν έχει ελπίδες να μπει στο κοινοβούλιο, που αφαιρεί ψήφους από τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» και, ιδιαίτερα, από τα «κόμματα της Αριστεράς». Και γιατί μόνο του και όχι με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς; Δεν απασχολεί το ΚΚΕ(μ-λ) η «ενότητα της Αριστεράς»;
Θα μπορούσαμε να πούμε απλά: Το ΚΚΕ(μ-λ) έχει απόψεις, θέσεις, κατευθύνσεις, έχει πολιτική και ιδεολογία. Εχει, επίσης, μια πολύ συγκεκριμένη δράση μέσα στο λαϊκό κίνημα και για το κίνημα. Αυτή η πολιτική και δράση εκφράζει έναν κόσμο λαϊκό, αριστερό, δημοκρατικό, πολύ πέρα από τις δυνάμεις του και τη στενή επιρροή του. Η συμμετοχή μας στις εκλογές δίνει τη δυνατότητα στην οργάνωση να κάνει ευρύτερα γνωστές τις θέσεις και τις απόψεις της, να διευρύνει τους δεσμούς της με λαϊκούς αγωνιστές και λαϊκούς ανθρώπους, δεσμοί που θα συνεχιστούν πολύ πέρα από τις εκλογές, ενώ παράλληλα αυτός ο κόσμος θα εκφραστεί συγκεκριμένα ψηφίζοντας το ΚΚΕ(μ-λ) και τους υποψηφίους του, που θα τους βρει δίπλα του ολόκληρη την τετραετία και όχι μόνο τις μέρες των εκλογών. Αυτά θα αρκούσαν, νομίζουμε, να δώσουν απάντηση στους «προβληματισμούς» όσων έχουν «ανησυχίες».
Οσο για τη «χαμένη ψήφο» που πιπιλίζουν κάποιοι, να το πούμε καθαρά και παστρικά, μιλώντας για λαϊκούς ανθρώπους και όχι για βολεμένους στον ήλιο του συστήματος. Από πού κι ως πού η ψήφος στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στους κύριους εκφραστές της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος, είναι «κερδισμένη» για τον άνεργο, τον εργάτη, το φτωχό αγρότη, το νεολαίο που βλέπει το αδιέξοδο μέλλον του; Τι μπορούν να περιμένουν όλοι αυτοί μέσα στο εκμεταλλευτικό σύστημα της υποτέλειας; Αν ξεφύγουμε λίγο από τα ψεύτικα διλήμματα και το βομβαρδισμό των ΜΜΕ, αν συζητήσουμε απλά και στην ουσία με αυτό τον κόσμο, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα.
Και παραπέρα, η πολιτική του ΚΚΕ ή του Συνασπισμού στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα και στα καθημερινά τρομακτικά προβλήματα των ανέργων, υποαπασχολούμενων, νεολαίων μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι δίνει διέξοδο, δίνει λύσεις και οικοδομεί λαϊκό κίνημα με προοπτική; Το σύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης και καταπίεσης νιώθει να απειλείται από αυτές τις δυνάμεις; Νιώθουν οι εργαζόμενοι ότι το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός έιναι οι μπροστάρηδες του αγώνα τους και οι δυνάμεις που οικοδομούν το μέλλον της εργατικής τάξης και του λαού; Να τους εμπιστευτεί;
Βλέπετε, η συζήτηση για τις «χαμένες» και «κερδισμένες» ψήφους, όταν μπούμε στην ουσία, πάει μακριά. Η ψήφος στο ΚΚΕ(μ-λ) είναι ψήφος αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, στην εξάρτηση της χώρας, την ΕΕ και τους Αμερικάνους, αντίστασης στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό στο οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά του δικαιώματα, αντίστασης στην επέλαση των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών στη χώρα, αντίστασης στους μηχανισμούς του συστήματος ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Γιατί το ΚΚΕ(μ-λ) με τις λιγοστές του δυνάμεις προωθεί στην καθημερινή ζωή τη δημιουργία μαζικού κινήματος και λαϊκών αντιστάσεων, και τα μέλη του και όσοι επηρεάζονται από αυτό θα τους βρουν οι εργαζόμενοι δίπλα τους στις όποιες κινητοποιήσεις τους, γιατί το ΚΚΕ(μ-λ) παίρνει πρωτοβουλίες πολύ πάνω από τις δυνάμεις του, για κοινή δράση και μαζικές διεργασίες ενάντια στη λογική της περιχαράκωσης στο «κόμμα μας» και το «μαγαζί μας». Τι να τις κάνεις τις δυνάμεις και τα πολλά μέλη όταν δεν φαίνονται στις κινητοποιήσεις, όταν δεν τα βλέπει ο ήλιος, όταν -με γραμμή άνωθεν- αποφεύγουν το λαό και το μαζικό κίνημα;
Ας δούμε λοιπόν γιατί κατεβαίνουμε μόνοι μας στις εκλογές και ποιος προωθεί την ενότητα της Αριστεράς. Πριν από λίγες μέρες και ο Μ. Θεοδωράκης και ο Ν. Κωνσταντόπουλος μίλησαν για την ενότητα της Αριστεράς και ο τελευταίος έκανε «άνοιγμα» και στο ΚΚΕ! Θεωρούμε ότι είναι και υποκριτικά όλα αυτά και αποτέλεσμα των «πιέσεων» και των διλημμάτων που απειλούν τη συμμετοχή του Συνασπισμού στο επόμενο κοινοβούλιο. Οσο για το Μίκη, την «ενότητα της Αριστεράς» τη θυμάται κατά καιρούς, ίσως γι” αυτό κατέβηκε με τη ΝΔ και έγινε και υπουργός της, για να τη σύρει «αριστερά»… Και πριν από λίγους μήνες μας έγινε πρόταση από την ΚΟΕ να μπούμε στις διαδικασίες για «ευρεία συνεργασία της Αριστεράς» -διάβαζε Συνασπισμός- άσχετα αν η ίδια, τελικά, δεν κατάφερε να δώσει αριστερό λούστρο στον ΣΥΝ και δεν συμμετέχει στο σχήμα αυτό. Αλήθεια, αναρωτήθηκε η ΚΟΕ πού «σμίγει» η πολιτική του ΣΥΝ και του ΚΚΕ(μ-λ) όταν μας έγινε η πρόταση;
Για μας η ενότητα της Αριστεράς ούτε με συγκολλήσεις προεκλογικές μπορεί να προωθηθεί ούτε με συμφωνίες κυρίων από τα πάνω. Θυμηθείτε τι έγινε με την «Ενωμένη Αριστερά» και στη συνέχεια με το «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». Η ενότητα της Αριστεράς προϋποθέτει την κοινή δράση, τη μακρόχρονη κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα του τόπου και τις καθημερινές διεκδικητικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων και του λαού. Κοινή δράση που θα βγάλει στους δρόμους οργανώσεις και δυνάμεις διαφορετικές, με διαφωνίες, με αντιθέσεις, με διαφορετικές θέσεις και απόψεις και κάτι τέτοιο θα δώσει τη δυνατότητα να μαζικοποιηθούν ραγδαία οι κινητοποιήσεις. Κάθε οργάνωση, δύναμη θα έχει την αυτοτέλειά της και θα θέτει το σύνολο της άποψής της, και ο λαός στην κίνησή του θα κρίνει το σωστό και το λαθεμένο. Ποιος φοβάται μια τέτοια προοπτική; Αυτός που δεν έχει εμπιστοσύνη στις απόψεις και την πολιτική του, αυτός που δεν έχει εμπιστοσύνη στα μέλη του -μήπως και «χαθούν»- αυτός που δεν έχει εμπιστοσύνη, σε τελευταία ανάλυση, στο λαό. Το ΚΚΕ(μ-λ) είναι μέσα σε μια τέτοια υπόθεση, χωρίς αποκλεισμούς, αυτό προωθεί χρόνια τώρα και χρόνια τώρα μιλάει σε ώτα μη ακουόντων, με ελάχιστες εξαιρέσεις σε κάποια ζητήματα, όταν δεν μπορούσαν κάποιοι «να αρνηθούν». Η κοινή δράση όχι μόνο θα δείξει το σωστό και το λαθεμένο, αλλά θα δημιουργήσει τους όρους για την ενότητα της Αριστεράς, μόνο που στην πράξη θα φανεί ποιοι από τους «ενωτικούς» θα είναι μέσα όταν γίνει πράξη αυτή η ενότητα.
Κάναμε πρόταση για κοινή δράση στη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ για κοινές κινητοποιήσεις. Βρήκαμε πλήρη άρνηση. Γιατί; Το ΚΚΕ μας είπε ότι «δεν πάμε με τον ΣΥΝ»! Φαίνεται ότι το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να «μπει στην υπηρεσία του ΚΚΕ». Κάναμε πρόταση να γίνουν εκδηλώσεις συμπαράστασης στην ιρακινή αντίσταση (συμμετείχε και εκπρόσωπος από το Ιράκ) και όλοι αυτοί που «κόβονται για την ενότητα» κάνανε την «πάπια», ούτε άρνηση, ούτε συμφωνία, ούτε συμμετοχή. Γιατί; Μήπως η ιρακινή αντίσταση αφορά μόνο τον ιρακινό λαό; Υπάρχει Ελληνας, λαϊκός άνθρωπος, που να μη συμπονά αυτό το λαό και να μην εύχεται την ήττα των Αμερικάνων; Γιατί, λοιπόν, αυτοί, που τόσο πολύ «κόβονται για την ενότητα», δεν συμμετείχαν σε αυτές τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης (και μάλιστα τις σαμποτάρισαν);
Στη Θεσσαλονίκη για τις κινητοποιήσεις ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, για να το δούμε και από την άλλη σκοπιά, ο καθένας έφτιαξε την κίνησή του χωρίς μαζικές και ανοιχτές διαδικασίες και όταν το ΚΚΕ(μ-λ) έκανε πρόταση και έγινε η «Αντίσταση-Θεσσαλονίκη 2003? μας ζήταγαν και τα ρέστα που δεν πήγαμε κάτω από τα πανό τους. Αλλά και γιατί κάναμε τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όχι στην «κακή παγκοσμιοποίηση», κοινώς χαλάγαμε την πιάτσα…
Αν το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ έχουν προβλήματα και «πιέζονται» από το δικομματισμό και τη γιγάντωσή του, καλά θα κάνουν να βρουν τα αίτια που τα προκαλούν, ας ψάξουν στην πολιτική και τη γραμμή τους, στη στρατηγική και τακτική τους, στο πώς πορεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες και ας μη φορτώνουν σε άλλους τις ευθύνες. Αν διάφορες δυνάμεις του εξωκοινοβουλευτικού χώρου καμώνονται ότι παραξενεύονται που το ΚΚΕ(μ-λ) κατεβαίνει μόνο του στις εκλογές και με περίσσιο θράσος παριστάνουν τους «ενωτικούς», καλά θα κάνουν να ανασκαλέψουν τη μνήμη τους για την πλήρη άρνησή τους για τρία-τέσσερα χρόνια στις προτάσεις του ΚΚΕ(μ-λ) να προωθηθεί η κοινή δράση, χωρίς αποκλεισμούς και «ιδιαιτερότητες», αν θέλουν να πείσουν, έστω τον εαυτό τους και τα μέλη τους, ας τοποθετηθούν καθαρά και χωρίς περιστροφές γιατί δεν είχαμε κοινές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, αν είναι με τη λογική των κοινών ενεργειών ή με το μαγαζάκι τους. Ας τους θυμίσουμε ότι από το καλοκαίρι ακόμα είχαν έτοιμα τα πλάνα τους, τα σχήματά τους και δεν είχαν πρόθεση ούτε συζήτηση να κάνουν για κοινή δράση. Προς τι τώρα αυτή η υποκρισία; Και παραπέρα: γιατί, αλήθεια, πριν από τις εκλογές 2000, όταν μάλιστα είχαμε και μερικές συνεργασίες στην πράξη (ΑΣΕΠ-επίσκεψη Κλίντον κ.λπ.), όλοι, μα όλοι, αρνήθηκαν τη συζήτηση για κοινή κάθοδο στις εκλογές; Εμείς λέμε ότι είναι η κοινή δράση που φέρνει κοντά τις διάφορες οργανώσεις και οι εκλογές και η κοινή κάθοδος είναι μια φάση μέσα στην πορεία των κινητοποιήσεων και για να μαζικοποιηθούν παραπέρα αυτές οι κινητοποιήσεις, και δεν αντιμετωπίζουμε τις εκλογές ανεξάρτητα από το τι προηγήθηκε και από αυτό που θα ακολουθήσει.
Σε αυτή τη βάση μπορούμε μετά τις εκλογές (σήμερα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο) να ανοίξουμε τη συζήτηση για την κοινή δράση, για κοινές ενέργειες, για την οικοδόμηση όρων ενότητας. Σε ό,τι μας αφορά, θα συμμετέχουμε σε μια τέτοια διαδικασία με πλήρη ειλικρίνεια και καλή πρόθεση, είναι άλλωστε η λογική μας τέτοια που χρόνια τώρα έχει φανεί καθαρά στην πράξη και κατ” επανάληψη.
Το ΚΚΕ(μ-λ) θα δώσει τη μάχη των εκλογών, μια πολύ δύσκολη μάχη, είναι αλήθεια, με στόχο να φτάσει η φωνή μας όσο πιο πλατιά επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, να έρθουμε σε επαφή με πλατύ κόσμο και να οικοδομήσουμε σχέσεις για τη συμμετοχή και άλλων αγωνιστών στο κίνημα. Η ψήφος στο ΚΚΕ(μ-λ), που θα τη διεκδικήσουμε ενάντια σε κάθε υποκρισία και δίλημμα, θα δυναμώσει την οργάνωση, που είναι στην υπηρεσία του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οσοι μας στηρίζουν, μας βοηθούν, μας ψηφίζουν, γνωρίζουν καλά τη συνέπεια λόγων και πράξης που μας χαρακτηρίζει. Ετσι αισθανόμαστε, θέλουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να κρινόμαστε στην πράξη, που είναι και το κριτήριο για τον καθένα.
φ.493, 24/1/04
