Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 887)
Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την πρώτη φοιτητική κινητοποίηση στις 14 Γενάρη ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως, τότε που ακόμα κανείς δεν μπορούσε να εκτιμήσει το αν και πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν με κλιμακούμενη μαζικότητα, με αποκορύφωμα τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις την εβδομάδα απαγόρευσης των συναθροίσεων άνω των 100 ατόμων, απόφαση που αυτοπαγίδευσε την κυβέρνηση, γιατί εν τέλει λειτούργησε συσπειρωτικά για τον λαό. Ο αναβρασμός που υπάρχει στο φοιτητικό σώμα δεν αποτελεί φοιτητικό κίνημα, αλλά είναι αποτύπωση της οργής, των όρων που έχουν συσσωρευτεί για να συγκροτηθεί. Επιβεβαιωτικό στοιχείο αυτού είναι οι Γενικές Συνελεύσεις, που παρόλο τους δυσμενείς όρους (εξεταστική, διακοπές Χριστουγέννων, οι φοιτητές κατά βάση βρίσκονται στη μόνιμη κατοικία τους κ.ά.) ήταν από τις πιο μαζικές του τελευταίου χρόνου και αποτύπωσαν τη διάθεση για αγώνα. Η βαρύτητα του νομοσχεδίου, οι αλλαγές που θα φέρει αν εφαρμοστεί έχουν αναγκάσει όλες τις αριστερές δυνάμεις να τοποθετηθούν. Στο φοιτητικό σώμα έχουν κατατεθεί δυο πολιτικές γραμμές-κατευθύνσεις. Δυστυχώς, δεν είναι ακόμα διακριτές στην πλειοψηφία των φοιτητών, λόγω της αποσυγκρότησης των συλλόγων και της αποστοίχισης των φοιτητών από τα συλλογικά όργανα. Επιπλέον, δεν έχει ξεδιπλωθεί πλήρως η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο γραμμές, έχουν φανεί μόνο ψήγματά της.
Η μία γραμμή έχει συσπειρώσει την πλειοψηφία της αριστεράς (ΚΝΕ και όλες τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, με ελάχιστες ή και χωρίς διαφοροποιήσεις), πλην Λακεδαιμονίων και ορισμένων ακόμη μικρών δυνάμεων και φαίνεται να δίνει τον τόνο των κινητοποιήσεων. Αυτή η γραμμή δεν αναμετριέται κατά μέτωπο με το νομοσχέδιο και δεν κινείται στην κατεύθυνση να ανατρέψει την πολιτική και οργανωτική αποσυγκρότηση των φοιτητών. Σε πολιτικό επίπεδο δεν θέτει ξεκάθαρα το «Να μην περάσει το νομοσχέδιο Κεραμέως», ενώ υπάρχουν ήδη τοποθετήσεις των ζωντανών φορέων αυτής της κατεύθυνσης ότι η ψήφιση του νομοσχεδίου είναι «δεδομένη», άρα η πάλη θα κριθεί στο να «μην εφαρμοστεί». Πρόκειται για πολιτική γραμμή ήττας, που θα αποκαλυφθεί ακόμη πιο καθαρά στη συνέχεια των κινητοποιήσεων. Το κεντρικό σύνθημα που φέρεται στα πανό των «φοιτητικών συλλόγων» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι: «με 30 εκατομμύρια ανοίξτε τις σχολές, όχι σε αστυνομία και διαγραφές». Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι η Κεραμέως, στην ομιλία της στη Βουλή (02/02), διευκρίνισε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν θα επιβαρύνει οικονομικά το υπουργείο Παιδείας, αλλά θα αποτελεί «έξοδο» του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, προσπερνώντας με ευκολία αυτούς που ζητούν μία άλλη οικονομική διαχείριση. Αλλά και το ίδιο το σύνθημα «δώστε λεφτά για την παιδεία», που κάνουν σημαία τους ΚΝΕ και ΕΑΑΚ, παραβλέπει ότι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, δίνονται πολύ υψηλότερα ποσοστά του κρατικού προϋπολογισμού στις «σχολές ελίτ» και την ίδια ώρα αυτές είναι οι πιο ακριβές και δυσπρόσιτες για τα παιδιά από φτωχές οικογένειες. Το σύνθημα αυτό δεν έχει καμία αξία, όταν η «παιδεία» μετατρέπεται σε φρούριο ταξικών φραγμών αποκλείοντας το παιδί του εργάτη, του φτωχού εργαζόμενου. Τι να την κάνεις μία χρηματοδοτούμενη παιδεία με το τάδε ποσοστό του ΑΕΠ όταν δε χωράς μέσα σε αυτήν; Πότε θα μιλήσουν για τους ταξικούς φραγμούς τα φοιτητικά πανό, αν όχι τώρα; Μάλιστα οι δυνάμεις της ΚΝΕ καλούν τους φοιτητές να απαιτήσουν την επαναλειτουργία των σχολών, να γίνουν #foititesksana (φοιτητές ξανά), να επιστρέψουν στα αμφιθέατρα, να αναπληρωθούν τα εργαστήρια και οι κλινικές, να διαδηλώσουν με… τα βιβλία στο χέρι (βλ. κινητοποίηση 14/01 στην Αθήνα). Η αντιπαράθεση με το νομοσχέδιο γίνεται στο «παρεμπιπτόντως». Ακόμα και οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ, που δεν μπήκαν -από την πρώτη στιγμή- στα «κοινά πλαίσια» της ΚΝΕ, δεν κατάφεραν να διαχωριστούν πολιτικά από την παραπάνω γραμμή. Γι’ αυτό κατέληξαν να διαδηλώνουν με τα ίδια συνθήματα. Αυτές οι δυνάμεις αρνούνται να αναμετρηθούν με το καθήκον της πολιτικοποίησης των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο έκτρωμα, της αντιπαράθεσης στην αστική ιδεολογία που έχει ποτίσει τις φοιτητικές και μαθητικές συνειδήσεις όλα αυτά τα χρόνια (εντατικοποίηση, πρέπει να «τρέχω» για να είμαι πιο ανταγωνιστικός κ.λπ.).
Όσον αφορά το ζήτημα της φύλαξης των σχολών, η ΚΝΕ δεν έχει αλλάξει την τοποθέτησής της για «δημόσια φύλαξη», γεγονός που χρήζει σφοδρής πολιτικής κριτικής. Συνεχίζει να προτείνει λύσεις στο αστικό κράτος για την αντιμετώπιση του ζητήματος της διακίνησης και της εγκληματικότητας στις σχολές, διεκδικεί η φύλαξη να μην υπάγεται στην ελληνική αστυνομία, αφήνοντας με αυτό τον τρόπο σε δεύτερη μοίρα το Άσυλο Λαϊκών Αγώνων και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, τον πραγματικό λόγο για τον οποίο θέλει το σύστημα να βάλει την αστυνομία στις σχολές. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις τόσο της ΚΝΕ όσο και των ΕΑΑΚ «παραγνωρίζουν» ότι ο όρος «ακαδημαϊκή κοινότητα» δεν υπάρχει, ότι αποτελεί αστικό δημιούργημα για να κρυφτούν τα αντιπαραθετικά συμφέροντα φοιτητών, εργαζομένων και πανεπιστημιακών καθηγητών. Αποκρύβουν, δηλαδή, ότι μεταξύ πρυτάνεων, καθηγητών και υπουργείου υπάρχει πλήρης σύμπνοια στο ζήτημα της επίθεσης στα φοιτητικά και μαθητικά δικαιώματα.
Η άλλη γραμμή είναι αυτής της αναμέτρησης, που θέτει ως όρο για τη νικηφόρα έκβαση της μάχης ενάντια στο νομοσχέδιο τη συγκρότηση μαχητικού φοιτητικού κινήματος. Αυτό προϋποθέτει τη διεξαγωγή μαζικών γενικών συνελεύσεων, δηλαδή να πιστέψει ξανά ο κάθε φοιτητής στη συλλογική και οργανωμένη πάλη. Μαζικές συνελεύσεις δεν έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής, με ευθύνη της πλειοψηφίας των αριστερών δυνάμεων μέσα στις σχολές, που νιώθει επάρκεια με αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων, με συνελεύσεις που αγγίζουν την απαρτία (από τέτοιες διαδικασίες προέκυπταν εδώ και χρόνια τα πανό των φοιτητικών συλλόγων που περιφέρονταν). Σε αυτές, χρειάζεται να εξηγηθούν και να κατανοηθούν από κάθε φοιτητή οι πολιτικές στοχεύσεις του νομοσχέδιου Κεραμέως. Αυτές δεν είναι άλλες από τις χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας να μετατρέψουν την εκπαίδευση ώστε να είναι για «λίγους και εκλεκτούς», ώστε να μην «χωρά» τα παιδιά από τις φτωχές και λαϊκές οικογένειες και ώστε όσοι παραμένουν σε αυτή να είναι με σκυμμένο το κεφάλι. Δηλαδή να την αναπροσαρμόσουν στις απαιτήσεις του εργασιακού μεσαίωνα.
Για να νικήσει ο αγώνας των φοιτητών και των μαθητών χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν οι φίλοι και οι εχθροί. Σύμμαχοι σε αυτό τον αγώνα είναι ο κάθε φοιτητής που βιώνει την επίθεση και την τηλε- επίθεση, που θα διαγραφεί, που εργάζεται, που μένει στις εστίες, που δεν αντέχει άλλο την εντατικοποίηση. Είναι οι μαθητές που θα δουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται με την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων και με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Είναι οι γονείς που εργάζονται ολημερίς και νιώθουν «ανίκανοι» να προσφέρουν στα παιδιά τους όλα αυτά που επιθυμούν. Είναι οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι που έχουν μπει και αυτοί στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Εχθροί είναι η αστική τάξη, η κυβέρνηση (και οι προηγούμενες που έστρωσαν το δρόμο) που φέρνουν αυτό το νομοσχέδιο. Οι πρυτάνεις και οι καθηγητές που συμφωνούν με τις πολιτικές στοχεύσεις του νομοσχεδίου, με την φύλαξη (απλά να υπάγεται διοικητικά στους ίδιους), συμφωνούν με το χτύπημα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, με τις διαγραφές, με τη μείωση των εισακτέων -και ζητούν ακόμα μεγαλύτερη- (απλά να μην επηρεάζεται η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από αυτήν).
Η αναμέτρηση με το νομοσχέδιο χρειάζεται αγώνα με διάρκεια και όχι αγώνα της μιας στιγμής. Χρειάζονται μαζικές κινητοποιήσεις και όχι κινητοποιήσεις εικονικής σύγκρουσης και «φωτογραφίας». Χρειάζονται κινητοποιήσεις που να πολλαπλασιάζουν τη συμμετοχή των φοιτητών και του λαού, όχι ενέργειες που να στοχεύουν σε λάθος κατεύθυνση (π.χ. αποκλεισμός σχολών για τη διακοπή της ερευνητικής διαδικασίας). Απαιτείται οι φοιτητές να επιστρέψουν στις σχολές, όχι όμως για να κάνουν μάθημα και να δώσουν εξετάσεις. Να επιστρέψουν στις σχολές για να τις μετατρέψουν σε κέντρα αγώνα με τις καταλήψεις τους, να κάνουν μαζικές Γενικές Συνελεύσεις. Για να μπορούν με αφετηρία την κατάληψη να διοργανώνουν επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας. Και να μην παραβλέψουμε ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα οι φοιτητές θα κληθούν να αναμετρηθούν και με την επίθεση που ήδη υλοποιείται στις σχολές. Θα αναμετρηθούν με το τηλε-μάθημα και τις τηλε-εξετάσεις, που δεν θα είναι τόσο εύκολο να «σπάσουν» όσο ήταν τα δια ζώσης, που θα διεξάγονται αντιπαραθετικά με τη συνέλευση, τη διαδήλωση και την κατάληψη.
Είναι αναγκαίο να ανοίξει η συζήτηση και η αντιπαράθεση στο φοιτητικό σώμα, να γίνουν διακριτές οι δύο γραμμές. Η «ενότητα» των φοιτητικών συλλόγων (και των αριστερών δυνάμεων στις σχολές) που με πραγματική αγωνία ζητούν οι φοιτητές που θέλουν να αντισταθούν στο νομοσχέδιο δεν μπορεί υπάρξει χωρίς να ξεκαθαριστεί για «τι παλεύουμε» και «με ποιους». Η απάντηση που θα δοθεί σε αυτά τα ερωτήματα θα καθορίσει την έκβαση του αγώνα. Οι όροι αντιπαράθεσης με το νομοσχέδιο που διαμορφώνονται σήμερα θα καθορίσουν και τους όρους που θα υπάρχουν για την ανατροπή του νόμου, αν ψηφιστεί. Ο «χώρος» που θα κερδίζει στις συνειδήσεις της νεολαίας η κατεύθυνση της αναμέτρησης με το νομοσχέδιο είναι καθοριστικής σημασίας για το αν θα σπέρνονται αυταπάτες στο φοιτητικό σώμα, αν θα υπάρχουν απογοητεύσεις και παλινδρομήσεις. Βρισκόμαστε στην αρχή του αγώνα, η ανάγκη να πειστεί ο κάθε φοιτητής, να γίνει ενεργό μέλος στον σύλλογό του και στην πάλη παραμένει. Το τρίπτυχο Συνελεύσεις-Διαδηλώσεις-Καταλήψεις είναι αναγκαίο, αλλά απαιτείται δουλειά και υπομονή από κάθε αγωνιστή για να πραγματοποιηθούν και τα τρία μέρη.
