Με τον πιο επίσημο τρόπο έθεσε η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός το ζήτημα της στήριξης-διεύρυνσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας «καταφεύγοντας» στον Παυλόπουλο και ζητώντας τη σύγκληση του Συμβουλίου των αρχηγών με αυτό το ζήτημα. Μόλις δύο μήνες μετά την εκλογή της, η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ –που καλούσε το λαό «να ξεμπερδεύει με το παλιό»- καλεί τους… παλιούς του συστήματος να στηρίξουν και να ενισχύσουν την κυβέρνηση ενόψει των πολλών κάβων που βρίσκονται στην πλεύση της. Ομολογούνται, έτσι, επίσημα οι συνθήκες πολιτικής αστάθειας που εκδηλώνονται όχι μόνο με τις απόπειρες στερέωσης της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας αλλά και με τις ακροβασίες του άλλου πυλώνα του πολιτικού συστήματος, του κόμματος της ΝΔ. Ακροβασίες ανάμεσα στην «εθνική ανάγκη» να στηριχτεί η κυβερνητική πολιτική και όσα αυτή υπηρετεί για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου και από την άλλη στην ανάγκη το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «ανακάμψει» ακολουθώντας έναν «δικό του» δρόμο. Το ζήτημα όμως είναι πως «στενεύουν τα περάσματα» όχι μόνο για την κυβέρνηση, τη ΝΔ και το πολιτικό σύστημα αλλά συνολικά για την αστική τάξη της χώρας. Γιατί βρίσκεται σε –μόνιμο- καθεστώς πολλαπλών και αντιφατικών πιέσεων από τους πολλούς αφέντες της, που συσσωρεύουν πιέσεις, ψαλιδίζουν τις πιο στοιχειώδεις της φιλοδοξίες και παράγουν στο πολιτικό επίπεδο στρεβλώσεις και αρρυθμίες. Γιατί, από την άλλη, ο λαός και η νεολαία -αν και με βασικά προβλήματα προς επίλυση όσον αφορά τους όρους της πάλης τους- δεν είναι και δεν θεωρούνται «δεδομένοι» απέναντι στην λαίλαπα της επίθεσης που εξελίσσεται ενάντια στα δικαιώματά τους, απέναντι στους τρομοκρατικούς και πολεμικούς σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού συρφετού που ρημάζει τη χώρα και ματώνει την περιοχή.
Η νέα εκδοχή του grexit
Η κυβέρνηση, αφού «εξήγησε» προεκλογικά στο λαό πως «τελικά» θα είναι ενάντιά του, γιατί βρέθηκε… έναντι υπέρτερων (ιμπεριαλιστικών) δυνάμεων, τώρα μοιάζει να εξηγεί και στην αστική τάξη ότι παρόλο που πάει κατά πώς θέλουν οι ξένοι αφέντες, δεν μπορεί να καταφέρει αυτά που στόχευε για λογαριασμό της αστικής τάξης! Οι τράπεζες σώθηκαν αλλά «χάθηκαν» στο βαθμό που η ανακεφαλαιοποίηση οδήγησε στον πολύ μεγαλύτερο έλεγχό τους από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Για την ανάγκη «ρύθμισης του χρέους», υπάρχει βέβαια από ΕΕ και ΔΝΤ κατανόηση αλλά οι προϋποθέσεις για να γίνει πράξη η κατανόηση αυτή ολοένα μετατίθενται και αυξάνονται μέχρι μεγέθους τετάρτου Μνημονίου! Για το ζήτημα των προσφύγων και των ροών τους, όχι μόνο δεν γίνεται δεκτή η απόφαση του Συμβουλίου των αρχηγών να αρνηθούν «κάθε μορφής κοινή περιπολία» στα σύνορα αλλά επιπλέον η ΕΕ απαντά με την απειλή της έξωσης της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν επανεκδίδοντας σε νέα μορφή την προηγούμενη περί grexit. Γίνεται έτσι φανερό ότι τα επαναλαμβανόμενα περί «μιας θαλάσσιας λωρίδας» που «δεν έχει σημασία», από το Γιούνκερ και τους άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους την προηγούμενη περίοδο, σχετικά με το ζήτημα του Αιγαίου και των τουρκικών διεκδικήσεων, δεν ήταν ατυχείς δηλώσεις. Απηχούσαν και απηχούν την ανάγκη συνεννόησης των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κέντρων με την Τουρκία, την ανάγκη να διαμορφώσουν και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές όρους γεωπολιτικής παρουσίας στα σύνορα της χώρας (ανατολικά αλλά και βόρεια) και στην περιοχή. Ανάγκη που δεν λογαριάζει τις «εθνικές ευαισθησίες» της ελληνικής πλευράς, ανάγκη που προκύπτει και από το καθεαυτό πρόβλημα της ροής των προσφύγων αλλά και από την επιδίωξη να μη μείνουν «πολύ πίσω» από τους όρους που δημιουργεί στη χώρα και την περιοχή ο αμερικάνικος παράγοντας. Έτσι, φτάσαμε οι απαιτήσεις «να αναλάβει ο FRONTEX» τον έλεγχο των συνόρων να συνοδεύονται από τη λεγόμενη διαρροή της έκθεσης που προτείνει την έξοδο της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν.
Ισορροπία στη γραμμή των αδιεξόδων
Παράλληλα, όμως, και επειδή τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν θέλουν βέβαια την αποσάθρωση της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος στη χώρα, επιδεικνύουν μια σχετική ελαστικότητα, στα όρια που επιτρέπουν τα συμφέροντά τους. Ήδη το ασφαλιστικό παραπέμφθηκε για τον Ιανουάριο -αυτό φαίνεται να ήταν και το πραγματικό αίτημα των ντόπιων κέντρων που αποφάσισαν «αιφνιδιαστικά» την απεργία της 3/12, κάνοντας ταυτόχρονα ότι περνούσε από το χέρι τους για να υπονομεύσουν τη μαζικοποίησή της.
Όμως, σε κάθε περίπτωση οι όποιες τακτικές κινήσεις δεν μπορούν να αναιρέσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται οι εξελίξεις. Τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με επίδικο τους όρους κυριαρχίας στη χώρα. Την πορεία καταβύθισης της οικονομίας, τη διάλυση της εσωτερικής αγοράς, τη διαρκή αύξηση των «ριγμένων» αστικών δυνάμεων από αυτές τις εξελίξεις. Την ένταση του -και πολεμικού- ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή, με την Κρήτη και βέβαια την Κύπρο να αναδεικνύονται σε κρίσιμες αμερικανονατοϊκές βάσεις αυτών των επεμβάσεων. Αλλά επιπλέον, σε αυτό το φόντο, την ανάδειξη των λεγόμενων εθνικών ζητημάτων με την Τουρκία αλλά και τους βόρειους γείτονες της χώρας (πΓΔΜ, Αλβανία) σε κρίσιμους μοχλούς εκβιασμών και από τους Ευρωπαίους και από τους υπεραντλαντικούς «προστάτες» της χώρας.
Αυτό το πλαίσιο όχι μόνο δεν αναιρείται, αλλά αντίθετα εξ αιτίας των απότομων οξύνσεων που παράγει η κατάσταση στη Συρία και όλα όσα σέρνει από πίσω της, το πλαίσιο αυτό μπορεί να δώσει απρόβλεπτες εντάσεις και περιπλοκές. Η επίσκεψη Κέρι στην Αθήνα είναι βέβαιο ότι θα προσθέσει στοιχεία και απαιτήσεις από την πλευρά του αμερικάνικου παράγοντα στο πλαίσιο αυτό.
Όπως είναι επίσης βέβαιο ότι η αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αμφισβητήσουν το πλαίσιο αυτό. Κινούνται και θα κινηθούν στη γραμμή των αδιεξόδων που αυτό παράγει, επιδιώκοντας αυτά να φορτωθούν στο λαό και τους πρόσφυγες -που την αιματηρή τους καταστολή στην Ειδομένη προανήγγειλε ήδη η κυβέρνηση! Ευελπιστώντας ταυτόχρονα οι υπηρεσίες που παρέχουν στις ιμπεριαλιστικές πολεμικές εκστρατείες μαζί με τις πολιτικές συντριβής των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων να είναι «αρκετές» ώστε να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή τους και τους ρόλους τους.
Βέβαια και όπως ήδη αναφέραμε, η υπηρέτηση αυτού του πλαισίου παράγει σοβαρά προβλήματα και αντιφάσεις. Η παρατεταμένη περιδίνηση της ΝΔ με την εμπλοκή στο ζήτημα της εκλογής νέου αρχηγού όλων των ντόπιων και ξένων κέντρων είναι έκφραση όλων αυτών των αντιφάσεων. Από την απώλεια των μικρομεσαίων κοινωνικών στηριγμάτων που υπέστη λόγω των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών που υπηρέτησε ως το κρίσιμο σημερινό ζήτημα της στάσης που πρέπει να διαμορφώσει απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κυβέρνηση στην ανάδειξη της οποίας η ίδια η ΝΔ… συνέβαλε, με τη σύμπλευση που παρείχε στο ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο καλοκαίρι που την οδήγησε στην εκλογική ήττα του Σεπτέμβρη. Μια κυβέρνηση που πάλι πρέπει να τη στηρίξει για να είναι πολιτικά αρκετή ώστε να προωθήσει όσα το καλοκαίρι συνομολόγησαν, αλλά και την οποία πρέπει να αντιπολιτευθεί για να συγκροτήσει τη δικιά της (της ΝΔ) ανασύνταξη…
Από την άλλη, είναι ραγδαία η αποψίλωση της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ από κάθε «αριστερό πρόσχημα». Δύο μήνες μετά τη βραδιά των εκλογών (όπου όλως κατεπειγόντως ανακηρύχτηκε η εκ νέου συνεργασία με τους ΑΝΕΛ), έφτασε σε πρόταση συνεργασίας –δια στόματος Φλαμπουράρη- με το Λεβέντη και σε Συμβούλιο αρχηγών στο οποίο ζητάει συμπαράταξη με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι! Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ καίει ταχύτατα κάθε ίχνος αναφοράς του στο λαό (κατέρρευσε όπως ήταν αναμενόμενο και η θεωρία των «ισοδυνάμων») ενώ ταυτόχρονα οι όποιες προσδοκίες της διαπραγμάτευσής του για λογαριασμό της αστικής τάξης διαρκώς διαψεύδονται. Αυτό που τον «σώζει» είναι η έλλειψη εναλλακτικής επιλογής για το σύστημα σήμερα και η ανάγκη να προλάβει να υπηρετήσει σε όλα τα πεδία τα μεγάλα ξένα και ντόπια αφεντικά. Σε αυτές τις συνθήκες, δεν είναι περίεργο που επανεμφανίζεται έως και ο «πρωθυπουργός εκτάκτου ανάγκης» Πικραμένος για να συμφωνήσει με το νέο εκλογικό σύστημα που προτείνει το Ποτάμι, ούτε ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής πάει πολύ αργά «περιμένοντας» τις εξελίξεις και τις ανάγκες που θα προκύψουν στο κεντρικό πολιτικό πεδίο.
Απέναντι και μαχόμενος να σταθεί ο λαός!
Οι αντιφάσεις αυτές όχι μόνο δεν προεξοφλούν «υποχώρηση» του συστήματος αλλά αντίθετα προειδοποιούν για ένταση της αντιδραστικής πορείας και γραμμής απέναντι στο λαό και τη νεολαία. Το πραγματικό ζητούμενο για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των νέων είναι η συγκρότηση των δικών τους αγώνων, της δικιάς τους πάλης απέναντι στην επίθεση και τον ιμπεριαλισμό. Είναι η χειραφέτηση τους από τις επιδιώξεις του συστήματος και τις πολιτικές του δυνάμεις, στη βάση της συγκρότησης των στόχων πάλης και των εστιών πάλης που θα υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα.
Ένα τμήμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) βρίσκεται και θα συνεχίζει να βρίσκεται στα απόνερα της κρίσης που παρήγαγε η δικιά του πολιτική γραμμή και φυσιογνωμία όλα τα τελευταία χρόνια. Αναζητά ανασκευές αυτής της γραμμής (πχ εγκαταλείποντας φραστικά το «μεταβατικό πρόγραμμα», «ανακαλύπτοντας» τον ιμπεριαλισμό και τις γεωπολιτικές διαστάσεις του ελληνικού ζητήματος), αλλά επιμένει ουσιαστικά στην κατεύθυνση των γρήγορων και εύκολων «λύσεων», στην αναζήτηση όρων για την εκτίναξή της στο κέντρο των εξελίξεων.
Ένα άλλο τμήμα (ΚΚΕ) συγκαλύπτει τα δικά του αδιέξοδα πίσω από τη σχετική οργανωτική του υπεροχή (που σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να τη βάλει στη δοκιμασία της κοινής δράσης), για να παραμείνει στην ίδια ρεφορμιστική πολιτική, την πολιτική των ακτιβισμών και της μη ανάληψης ευθυνών στο πεδίο της μαζικής πάλης.
Τα πραγματικά ωστόσο ζητήματα, πολιτικά, ιδεολογικά, θεωρητικά, είναι πολύ σοβαρά για να κρυφτούν ή να μπαλωθούν με εμβολές και προσθήκες. Η υπόθεση της συγκρότησης της μαζικής, αντιιμπεριαλιστικής, κομμουνιστικής, επαναστατικής Αριστεράς, είναι η υπόθεση της συγκρότησης του ταξικού, εργατικού, κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η υπόθεση «αρχίζει» σήμερα από εκεί που βρίσκονται οι πρώτες και άμεσες ανάγκες του λαού και της νεολαίας, στο πεδίο των αντιστάσεων και της μαζικής πάλης. Εκεί «αρχίζει» και εκεί θα εξελιχθεί και θα κριθεί. Σε αυτό το πεδίο πρέπει αταλάντευτα να συνεχιστούν και να ενταθούν οι προσπάθειες των δυνάμεών μας, οι προσπάθειες και της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ, για να ενισχυθούν οι πρώτες τάσεις «επιστροφής» στον αγώνα που εκδηλώνονται ήδη, για να ξεπηδήσουν εστίες πάλης και να διαμορφωθούν ευρύτερα όροι συγκρότησης του λαού και της νεολαίας σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
