Γραμμές αίματος χαράζουν τη γη της Μ. Ανατολής σε ένα φόντο πολύ ευρύτερων αντιπαραθέσεων. Όπως ήδη γράφτηκε, πρόκειται για τον «ακήρυχτο πόλεμο» Δύσης (ΗΠΑ)-Ρωσίας, «πόλεμο» που έσπευσε να επιβεβαιώσει η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις 26/10 στις Βρυξέλλες, με αποφάσεις για νέα συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα της Ρωσίας, η οποία έστειλε ήδη το αεροπλανοφόρο Κουζνέτσωφ και τη θηριώδη συνοδεία του να πλεύσει προς τη Συρία! «Πόλεμος» που –κόντρα σε όλα τα ειωθότα χρόνων- μπήκε στην προεκλογική αντιπαράθεση των ΗΠΑ, όπου φαίνεται να διαμορφώνονται ακόμα πιο επιθετικές επιλογές και αποφάσεις για την επομένη των εκλογών. Αλλά και «πόλεμος» μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού και εντός της ΕΕ, με τη γερμανική πλευρά να υπερασπίζεται μέχρι «τέλους» ότι έχει συγκροτήσει και το υπό διαμόρφωση Brexit να αποτελεί παράγοντα απλώματος και έντασης των αντιθέσεων όλων με όλους!
Σε αυτό το φόντο, η τρικυμία στη χώρα καλά κρατεί και δυναμώνει. Τόσο ώστε η κυβέρνηση -με το αστικό πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του να συναινεί- να επαίρεται ότι η επίσκεψη του επικεφαλής της υπερδύναμης που έχει τον πρώτο ρόλο στη σφαγή των λαών του πλανήτη, αποτελεί «εγγύηση της σταθερότητας» για τη χώρα και απόδειξη της «πολυδιάστατης» κυβερνητικής πολιτικής! Όταν με τόση ξετσιπωσιά οι ιθύνουσες πολιτικές δυνάμεις της χώρας ομολογούν πως τα έχουν όλα ακουμπήσει στους αρχιφονιάδες των λαών και βαφτίζουν την υποτέλεια σε αυτούς –παραμονές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου- «ελπίδα» και «ανεξαρτησία», μόνο πολύ μαύρα μαντάτα προμηνύονται για το λαό μας! Και πολλαπλασιάζονται οι λόγοι και οι αιτίες που απαιτούν λαός και νεολαία να κάνουν ξανά το λογαριασμό τους και να βγουν στο δρόμο για να λογαριαστούν με τους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους υπηρέτες τους.
Η (πολλοστή) ανακάλυψη της… Αμερικής!
Η αναπαραγωγή και διεύρυνση της κατάστασης που σε διεθνές επίπεδο έχουμε χαρακτηρίσει ως «αναστάτωση» αναδεικνύει όλο και πιο καθαρά ότι το ζήτημα της χώρας δεν είναι μόνο το οικονομικό- ή πολύ περισσότερο το ζήτημα του «χρέους», πάνω στην «επίλυση» του οποίου τα μεταβατικά προγράμματα έχτιζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια μια «άλλη χώρα». Η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων αναδεικνύει δηλαδή πως το «ελληνικό χρέος» έγινε παγκόσμιο ζήτημα, γιατί η χώρα μας αποτελεί κρίσιμο σημείο μιας ευρύτερης γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής αντιπαράθεσης. Όπως επίσης αναδείχνεται πως οι… μαρξίζουσες αναλύσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, που αρχίζουν και τελειώνουν με την «κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων της χώρας», αποτελούν μια προσπάθεια αποφυγής των πραγματικών ζητημάτων που τίθενται από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και το κουβάρι των αντιθέσεων στις οποίες έχει εμπλακεί.
Η πραγματική λοιπόν διάσταση αυτών των ζητημάτων είναι τέτοια που ενώ τυπικά το κύριο ζήτημα αυτής της φάσης είναι η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης με τους… θεσμούς της ΕΕ (και με το ΔΝΤ να μην είναι οργανικά στο «πρόγραμμα διάσωσης» που ψήφισαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση το καλοκαίρι του 2015…), είναι η επίσκεψη Ομπάμα αυτή που θα δώσει ώθηση στην ασθμαίνουσα αξιολόγηση! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά την ευρωπαϊκή περιοδεία Τσίπρα που δεν απέδωσε ούτε καν δεσμεύσεις για τη χαλάρωση της θηλιάς του χρέους και ανάσες για τις μπίζνες της μεγαλοαστικής τάξης, ανακάλυψε ξανά την… Αμερική! Όπως δηλαδή το καλοκαίρι του 2015, ήταν καθοριστικός ο ρόλος των ΗΠΑ για να υπάρξει ο τότε συμβιβασμός, έτσι και τώρα έρχεται το μεγάλο αφεντικό για να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις για τη χώρα. Εξελίξεις που αφορούν σε όλα τα ζητήματα και τα πεδία. Από τις ΑΟΖ (διάβαζε όρους κυριαρχίας) ως τα εθνικά λεγόμενα θέματα (Αιγαίο, Κυπριακό) και από τις σχέσεις με τους γείτονες (Τουρκία, πΓΔΜ) και τη μοιρασιά ρόλων στην εποχή των πολέμων ως και τα καθαυτά οικονομικά ζητήματα, μιας και η κυβέρνηση προσδοκά βοήθειες από τους επιχειρηματίες που συνοδεύουν τον Ομπάμα! Φυσικά αυτό που θα καθορίσει όλα αυτά τα ζητήματα δεν είναι οι κυβερνητικές και αστικές (αυτ)απάτες, αλλά οι επιδιώξεις των ΗΠΑ που θέλουν να διατάξουν τους υποτακτικούς τους κατάλληλα τόσο απέναντι στους συμμάχους-ανταγωνιστές τους, όσο και ενόψει των πολεμικών τους σχεδίων που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη σε μια ολόκληρη περιοχή από τις χώρες της Βαλτικής μέχρι τον Καύκασο, τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική.
Βέβαια παράλληλα με αυτή τη «μεγάλη πολιτική» που δένει τον λαό και τη χώρα ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η κυβέρνηση προωθεί και όλα τα άλλα. Το εργασιακό σφαγείο, την πώληση των αεροδρομίων στη γερμανική Fraport (για αυτό δεν υπήρξαν αντιθέσεις και εμπλοκές στο ΣτΕ…) την επίθεση σε όλα τα μέτωπα ενάντια σε λαό και νεολαία.
Σε σημείο καμπής ο κυβερνητικός βίος
Παρόλα αυτά και με όλα αυτά επιβεβαιώνεται η διάψευση προσδοκιών της μεγαλοαστικής τάξης από τη διαχείριση και τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όχι μόνο δεν προδιαγράφονται διευκολύνσεις για το χρέος αλλά επιπλέον με τις κυβερνητικές συμφωνίες περιορίστηκαν και άλλο τα πεδία δράσης της. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ως κυβέρνηση χρεώνεται από τα ντόπια κέντρα το παραπέρα στρίμωγμα της άρχουσας τάξης, με ειδική αλλά σημαντική πλευρά την «προσφυγική βόμβα» που δίνει καθημερινά «μικρές εκρήξεις». Παράλληλα όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται η συριζέικη αφήγηση περί μιας «Ευρώπης» που θα δει με περισσότερη «κατανόηση» το ελληνικό ζήτημα, αλλά αντίθετα το ίδιο το οικοδόμημα της ΕΕ έχει μπει σε μια φάση όπου όλα αμφισβητούνται! Για όλα αυτά, όπως έχουμε ξαναγράψει, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να δείχνει «όχι αρκετός» για να κάνει το κυβερνητικό κουμάντο της χώρας και έχουν εκδηλωθεί εδώ και ένα διάστημα ενστάσεις και αμφισβητήσεις απέναντί του από τα ντόπια κέντρα. Ενστάσεις και αμφισβητήσεις που ξεκίνησαν από τις «φυσιολογικές» ενδοαστικές κόντρες, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί νέες μοιρασιές εντός του συστήματος και του κράτους, που όμως στην πορεία τους δείχνουν να αποκτούν και πολιτική διάσταση.
Η ένταση της πολιτικής κατάπνιξης και καταστολής την οποία επέλεξε η κυβέρνηση απέναντι σε ότι κινείται (συλλήψεις μαθητών στη Λαμία, προσαγωγές στη Σάμο) είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης να απαντήσει σε αυτές τις αμφισβητήσεις που δέχεται από κέντρα του συστήματος. Μια προσπάθεια να δείξει ότι μπορεί να συνεχίσει επάξια τη γραμμή της φασιστικοποίησης των προκατόχων της και να υπερασπιστεί με στιβαρότητα όσα η κατάσταση απαιτεί. Αλλά βέβαια αυτή η επιλογή κατατρώει τα υπολείμματα του αριστερού προσωπείου της και επιταχύνει την απώλεια του βασικού κυβερνητικού πλεονεκτήματος, το «κράτημα» του λαού στη γωνία και στην αδράνεια. Και έτσι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εμφανίζεται ως τιμητής και καταγγέλλων το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του αντιπροέδρου της ΝΔ, είναι η ίδια η κυβερνητική πολιτική και όσον αφορά την επίθεση στις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας που στρώνει το έδαφος σε αυτή τη γραμμή αλλά και δίνει οξυγόνο στη Χ.Α. και σε κάθε φασιστικό-αντιδραστικό μόρφωμα.
Με όλα αυτά φτάσαμε στην ενεργοποίηση του ΣτΕ, που με αφορμή και σε ένα βαθμό αιτία, το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών αναδεικνύει το πολιτικό ζήτημα που υπάρχει και εξελίσσεται. Η απόφαση που αναμενόταν το βράδυ της Τετάρτης 26/10 θα είναι μια σαφής ένδειξη για το πόσο και ως πότε είναι «αποδεκτός» από τα ντόπια κέντρα ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητική λύση(*). Οι εκτιμήσεις που κυριαρχούσαν για μια «ενδιάμεση» απόφαση αντανακλούν τα συνολικότερα προβλήματα του συστήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι αναμένοντας τον… Ομπάμα και την εξέλιξη της δεύτερης αξιολόγησης συνολικά η άρχουσα τάξη βρίσκεται εν μέσω θαλασσοταραχής που αποτελεί ανασχετικό παράγοντα για τη δρομολόγηση πολιτικών εξελίξεων. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η ανέφελη περίοδος της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει. Από εδώ και μπρος θα πυκνώνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και από τους πάνω αλλά και από τον λαό. Και αυτό το γνωρίζουν ο Τσίπρας και τα κυβερνητικά στελέχη, που έχουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να καταφύγουν σε εκλογικό εκβιασμό ζητώντας ανανέωση στήριξης από το λαό, μιας και «δέχονται επίθεση» από το παλιό πολιτικό σύστημα…
Η υπόθεση του λαού, η πάλη του λαού
Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος για μια σειρά ζητήματα (μαθητές, προσφυγικό, φοιτητές) αποτελούν μια μικρή και πρώτη μετατόπιση από την κατάσταση αδράνειας και αναμφίβολα αναδεικνύονται σε αυτές τα πολιτικά ζητήματα του κινήματος που αφορούν στη συγκρότηση και στη κατεύθυνση της πάλης. Ωστόσο, ταυτόχρονα και παρόλα τα προβλήματα, σε όλες αυτές τις προσπάθειες και τις πρωτοβουλίες, το κύριο που αναδεικνύεται είναι η ανάγκη να μπει σε κίνηση ο κόσμος. Η ανάγκη δηλαδή, η οργή, η δυσαρέσκεια και τα εκρηκτικά προβλήματα των λαϊκών μαζών να βγουν στην επιφάνεια, να βγουν στο πεδίο των αγώνων και της πάλης. Εκεί και μόνο εκεί, μπορούν οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, εκεί και μόνο εκεί μπορούν να διαμορφώσουν όρους χειραφέτησης από τις δυνάμεις του συστήματος και τους αντιδραστικούς εκβιασμούς τους. Και βέβαια σε αυτό το πεδίο της πάλης και του κινήματος μπορεί να υπάρξει και η πραγματική δοκιμασία των πολιτικών φορτίων και γραμμών των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, το κίνημα και την υπόθεση του λαού.
Στη βάση αυτή, είναι απολύτως βάσιμο να θεωρείται ότι οι δυνάμεις που δεν στηρίζουν την κατεύθυνση της μαζικής πάλης, το λιγότερο δεν έχουν εμπιστοσύνη στις απόψεις τους ή ακόμα χειρότερα θεωρούν ότι η υπόθεση της Αριστεράς, των δικαιωμάτων του λαού και της προοπτικής του δεν είναι υπόθεση της ταξικής πάλης αλλά της ταξικής συνεργασίας (δηλαδή της υποταγής στον αντίπαλο) και των εκλογικών σχεδιασμών.
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να δυναμώσουμε την προσπάθεια για να ανοίξουν και να στηριχθούν οι κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας απέναντι στην επίθεση και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Προσπάθεια που αφορά και στην ανάδειξη των απαιτούμενων πολιτικών κατευθύνσεων και στη διαμόρφωση κινηματικών όρων.
Μπροστά μας βρίσκεται ένας σημαντικός σταθμός που αφορά στην προσπάθεια που πρέπει να γίνει πανελλαδικά για μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα. Μια προσπάθεια που αναμετράται πολιτικά με την επιχείρηση αντιδραστικοποίησης παραπέρα του πολιτικού κλίματος, καθώς η επίσκεψη του επικεφαλής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού επιχειρείται να εισπραχθεί από τον λαό ως μια θετική εξέλιξη για τα συμφέροντά του! Στην πάλη αυτή για πλατιά κινητοποίηση του λαού και της νεολαίας ενάντια στο μακελάρη των λαών, συμπυκνώνονται όλα τα ΟΧΙ που πρέπει να έχει στις σημαίες του το λαϊκό κίνημα. Από το όχι στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ως το όχι στην επίθεση και την αντιδραστική πορεία των εξελίξεων. Και μια επιτυχημένη έκβαση αυτής της μάχης θα είναι σημαντική παρακαταθήκη για τα επόμενα βήματα του κινήματος.
(*) Υ.Γ. Η απόφαση του ΣτΕ όπως τελικά ανακοινώθηκε αργά το βράδυ της 26/10, κρίνοντας συνολικά αντισυνταγματικό τον νόμο Παππά είναι σίγουρα παραπάνω από «ενδιάμεση». Το σίγουρο είναι ότι ανατρέπει τον σχεδιασμό και τις ως τώρα αποφάσεις της κυβέρνησης σχετικά με τη μοιρασιά των τηλεοπτικών ΜΜΕ και το ρόλο που μέσα από αυτήν διεκδικούσε για τον εαυτό της στα πλαίσια του συστήματος. Επιβεβαιώνονται έτσι επίσημα οι εκτιμήσεις για την πρώτη κυβερνητική ήττα. Αλλά επιπλέον επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μας σχετικά με την ευρύτερη πολιτική διάσταση που έχει αυτή η αντιπαράθεση ντόπιων κέντρων με την κυβέρνηση. Το αν και με τι ταχύτητα αυτή η απόφαση θα δρομολογήσει συνολικότερες πολιτικές εξελίξεις θα το δούμε τις επόμενες μέρες από την απάντηση της κυβέρνησης αλλά και τη στάση που θα διαμορφώσει η ΝΔ με αφορμή και αφετηρία την απόφαση αυτή. Και οπωσδήποτε ρόλο και λόγο για την πορεία των εξελίξεων αυτών θα έχουν και τα έξω από τη χώρα κέντρα.
