Πολύς λόγος γίνεται για τον επανέλεγχο της μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου με το ΠΔ του Παυλόπουλου του 2004 και των μονιμοποιήσεων του 2002. Η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μιλάει για «αξιοκρατία», για «κάθαρση» του Δημοσίου, για «παρατυπίες» και «ίση αντιμετώπιση» με τον ιδιωτικό τομέα, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, όταν ήταν κυβέρνηση η ΝΔ του Καραμανλή, το 2004, θεωρούσε το ΠΔ του Παυλόπουλου ως «σωτηρία» για το Δημόσιο, ενώ και η κυβέρνηση του Σημίτη, με υπουργό τη Βάσω Παπανδρέου, θεωρούσε τις μονιμοποιήσεις του 2002 ως «λήξη της ομηρίας» για τους εργαζόμενους.
«Οφείλουμε να ελέγξουμε το σύνολο των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που έχουν μετατραπεί σε αορίστου, προκείμενου να διαλύσουμε οποιαδήποτε σκιά μπορεί να πλανάται ότι αυτές οι μετατροπές δεν έγιναν με σύννομο τρόπο. Το οφείλουμε όχι μόνο στη σιωπηλή πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και στη μεγάλη πλειοψηφία των έντιμων και ικανών δημοσίων υπάλληλων», δήλωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης. Γιατί ο καθένας βλέπει τις σκιές όπου βολεύει για την εξυπηρέτηση του στόχου του. Και στόχος του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης είναι η κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, η άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο.
Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στους ιμπεριαλιστές από το πρώτο μεσοπρόθεσμο ότι θα απολύσει τους εργαζόμενους με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου και προχωρά στην εκτέλεση της υποχρέωσής της. Δεσμεύτηκε ότι θα άρει τη μονιμότητα και περήφανη στο ραντεβού του ελέγχου με τους εκπροσώπους των αφεντάδων της έδωσε τις εγγυήσεις. Προσπαθεί να αποδείξει ότι πέτυχε στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, ότι δεν θα γίνουν απολύσεις με βάση τα νούμερα της συμφωνίας, αλλά με «ποιοτικούς όρους», και μας σερβίρει με όλα τα διαθέσιμα μέσα επικοινωνίας ότι οι μετατροπές των συμβάσεων έγιναν με παρατυπίες, από υπαιτιότητα των εργαζόμενων.
Αλήθεια, ποια υπαιτιότητα μπορεί να έχουν οι εργαζόμενοι όταν το μόνο που έγραφαν οι ίδιοι ήταν η αίτηση για την μετατροπή της σύμβασής τους σε αορίστου χρόνου; Ποιες «σκιές» να διαλυθούν όταν αυτοί οι εργαζόμενοι δούλευαν 5, 10, έως και 15 χρόνια με συμβάσεις δουλείας; Ποιοι εφάρμοσαν τις σχέσεις ομηρίας στο Δημόσιο και στους ΟΤΑ που κατά κόρο αντικατέστησαν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά; Πώς θα αποδείξουν οι εργαζόμενοι το διάστημα της μαύρης εργασίας, χωρίς σύμβαση, χωρίς ασφάλιση, χωρίς μισθό, αλλά με πραγματική δουλειά, που κατά κόρο εφαρμοζόταν στο Δημόσιο -και ιδιαίτερα στους ΟΤΑ- κατά τη διάρκεια της αναμονής των νέων συμβάσεων; Υπάρχουν βεβαιώσεις των αρμόδιων για διορισμό οργάνων, αλλά δεν υπάρχουν ένσημα και μισθολογικές καταστάσεις. Όμως και σ” αυτούς τους εργαζόμενους στηριζόταν η λειτουργία των υπηρεσιών.
Μιλάνε για λαμόγια που εξαπάτησαν το Δημόσιο με πλαστά δικαιολογητικά! Λαμόγια εργαζόμενοι δεν υπάρχουν! Ας ψαχτούν ανάμεσά τους! Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που 40 χρόνια κυβερνούσαν και νομοθετούσαν, είχαν δημάρχους στη συντριπτική πλειοψηφία των δήμων, πουλούσαν ελπίδες στους συμβασιούχους και άρπαζαν τις ψήφους τους. Θέλουν να θολώσουν τη συνείδηση του λαού. Δεν τους βγαίνει εύκολα ο κοινωνικός αυτοματισμός, πρέπει να τον δημιουργήσουν.
Οι πρώτες διαθεσιμότητες-απολύσεις των υποχρεώσεων της κυβέρνησης δείχνουν τις επόμενες κινήσεις. Μπήκαν σε διαθεσιμότητα 2.200 σχολικοί φύλακες, όλοι αορίστου χρόνου με το ΠΔ Παυλόπουλου, 595 καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών στη συντριπτική τους πλειοψηφία αορίστου χρόνου, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ με 1.500 συμβασιούχους αορίστου χρόνου στους 2.650 εργαζόμενους. Και στις τρεις περιπτώσεις είχαμε οριζόντιες απολύσεις.
Τώρα, μετά το θόρυβο για τις αξιολογήσεις, ο υπουργός της κυβέρνησης του Σαμαρά, Κυρ. Μητσοτάκης απαιτεί από τις υπηρεσίες να στείλουν τους φακέλους των συμβασιούχων και νομοθετεί ότι θα μπαίνουν οι ελεγκτές του να βλέπουν όλα τα στοιχεία που αυτοί νομίζουν ότι τους χρειάζονται για να συμπληρώσουν σε πρώτη φάση τις 6.500 απολύσεις και να γεμίσουν τη δεξαμενή με τις επόμενες, για τις υποχρεώσεις των επόμενων χρόνων. Να γίνονται εύκολα, χωρίς ντόρο, χωρίς συζήτηση.
Σε όλη αυτήν την κατάσταση, που οι εργαζόμενοι ζουν με την αγωνία της απόλυσης, γίνονται θεατές που παρακολουθούν τους 9 δημάρχους που αρνούνται να δώσουν στοιχεία και φακέλους εργαζομένων, την ΠΟΕ-ΟΤΑ να βγάζει αποφάσεις στήριξης των δημάρχων και τα καουμποϊλίκια του Μπαλασόπουλου με τον Μητσοτάκη. Απούσες σ” αυτή τη φάση οι αριστερές παρατάξεις, βγάζουν ψηφίσματα συμπαράστασης στους δημάρχους.
Δεν έχουν συζητήσει στους περισσότερους δήμους για την οργάνωση του αγώνα, δεν έγιναν συνελεύσεις στους ΟΤΑ, στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και αναφέρουμε αυτούς γιατί έχουν τους περισσότερους συμβασιούχους αορίστου χρόνου, αφού εκεί κατά κόρο εφαρμόστηκαν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η μαύρη εργασία τις τελευταίες δεκαετίες πριν γίνουν καθεστώς.
Σε ένα περιβάλλον σκληρό (σκληρότερο δεν υπήρξε για τον κόσμο της δουλειάς) δεν υπάρχει περιθώριο αναμονής. Με μια κυβέρνηση που βλέπει τη φθορά της, αλλά θέλει να κρατήσει τη θέση της σαν πολιτικό προσωπικό των ιμπεριαλιστών, που είναι αποφασισμένη με κάθε τρόπο να επιβάλει τη εξαθλίωση και τη φτώχεια, τη δουλεία στη θέση της σταθερής δουλειάς, με διώξεις και νέο ποινικό κώδικα, με φασιστικού τύπου τακτικές απέναντι σε αγώνες και αγωνιστές, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι κάποιοι θα τη γλιτώσουν.
Ο αγώνας μετά τις απολύσεις είναι δύσκολος. Πρέπει να οργανωθεί με κάθε τρόπο τώρα, ενάντια στο νόμο 4250/2014. Θετική είναι η στάση των 9 δημάρχων (όμως και αυτοί ελαστικές σχέσεις εφαρμόζουν, αξιοποιούν τις ευκαιρίες ανάπτυξης με τα voucher!), αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πάλη των εργαζομένων. Όπως δεν αρκεί η αποχή από τις διαδικασίες αξιολόγησης, γιατί είναι ατομική μάχη και εύκολα χτυπιέται, καλλιεργεί αυταπάτες για τους μεγαλοδιευθυντές, ενώ είναι γνωστό ότι η θέση τους είναι να εφαρμόζουν τους νόμους (υπάρχουν, βέβαια, κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που αναγκάζονται να παραιτηθούν για να μη εφαρμόσουν τους βάρβαρους αντεργατικούς νόμους).
Κάθε εργαζόμενος, κάθε ταξικός αγωνιστής, αριστερές συλλογικότητες και παρατάξεις, οφείλουν να μπουν μπροστά, να συγκροτήσουν πρωτοβουλίες για την οργάνωση του αγώνα, για την ενεργοποίηση των σωματείων και των εργαζομένων. Για να μην περάσει ο επανέλεγχος των συμβάσεων, να μην περάσει η αξιολόγηση, να καταργηθεί ο νόμος 4250/2014 και να επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι. Να παραδειγματιστούν από τους αγώνες των καθαριστριών και των απεργών της Κόκα Κόλα. Δεν είναι εύκολος δρόμος ο δρόμος του αγώνα, Απαιτεί δεσμεύσεις, αλλαγή του τρόπου ζωής, αλλά είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχουν ήρωες που θα λύσουν το πρόβλημα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μαζί με τους απολυμένους είναι αυτοί που θα δώσουν τον αγώνα για τη ζωή τους.
