Είναι φανερό πια ότι μετά τις εκλογές του περασμένου Μάη, άνοιξε μια νέα περίοδος αντιφάσεων και αστάθειας για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα συνολικά. Μια περίοδος μέσα στην οποία είναι πολλά και βάρβαρα αυτά που πρέπει να προωθηθούν από τις δυνάμεις του συστήματος, την ίδια ώρα που είναι δύσκολες οι προϋποθέσεις του έργου τους και –κυρίως- αστάθμητοι και μεταβαλλόμενοι οι βασικοί παράγοντες στους οποίους οι δυνάμεις αυτές στηρίζονται. Πάντως η εικόνα και η δυναμική της κατάστασης δεν είναι κυρίως ασαφής. Πάνω από όλα είναι αντιδραστική. Και αυτό δεν θα αλλάζει όσο από την εικόνα απουσιάζει μια μεγάλη δύναμη, η μόνη που μπορεί να ανακόψει την αντιδραστική δυναμική και να παράγει ελπιδοφόρα δεδομένα: η λαϊκή πάλη.
Η βασική κατεύθυνση
Την ίδια ώρα που ανθούσε η φιλολογία περί «παραλαβής του μηνύματος» των εκλογών, επιστρατεύονταν βασικά εργαλεία του συστήματος (ΑΣΕ και Άρειος Πάγος) για να προωθήσουν-κατοχυρώσουν την πολιτική της συντριβής των εργασιακών σχέσεων και των ομαδικών απολύσεων στη Χαλυβουργία και στις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ! Έτσι κι αλλιώς, ακόμα δηλαδή και να υποθέσουμε ότι έχει ένα κάποιο νόημα η φιλολογία περί «παραλαβής μηνύματος», αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αφορά την χαλάρωση της επίθεσης στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.
Επίσης, παράλληλα με όλα αυτά, μίλησαν τόσο η Γερμανία μέσω Σόιμπλε, όσο και το ΔΝΤ με την έκθεσή του και έθεσαν όχι μόνο το απαρέγκλιτο της πορείας αλλά και το ζήτημα νέων μέτρων που κρίνονται αναγκαία για το επόμενο διάστημα. Η κυβερνητική ανασύνταξη –μέσω ανασχηματισμού- χρησιμοποιήθηκε βέβαια για να εμφανίσει ένα «νέο» προφίλ (πχ με… Βορίδη στη θέση Γεωργιάδη!) αλλά βασικά έγινε για να περάσει τα ονομαζόμενα δώδεκα προαπαιτούμενα στα θερινά τμήματα της Βουλής.
Η βασική κατεύθυνση λοιπόν δεν αλλάζει και δεν μπορεί να αλλάξει όσο η επίθεση δεν υφίσταται ρήγματα από μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις και όσο οι δυνάμεις που χτυπάει η επίθεση δεν συγκροτούνται σε κάθε επίπεδο. Παραμένει και κλιμακώνεται η καπιταλιστική επίθεση, συνεχίζει και βαθαίνει η εξάρτηση και η δημιουργία όρων ακόμα μεγαλύτερης ενίσχυσης του ρόλου και της δράσης πολυεθνικών δυνάμεων σε ό, τι αποτελεί πλούτο και κτήμα της χώρας και του λαού.
Σε αυτό το δρόμο αναζητά έναν «σταθμό» η κυβέρνηση Σαμαρά, όχι για να ανακόψει ουσιαστικά αυτή την πορεία, αλλά για να διαμορφώσει κάποιες συγκροτήσεις-διαπλοκές του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου με τους ξένους παράγοντες. Για να διαμορφώσει δηλαδή μια κάποια νέα διάρθρωση των παλιών και νέων τζακιών που θα μπορέσει να δέσει γύρω της και κάποια μικρά έστω τμήματα από τα διαλυμένα μεσοστρώματα. Απαράβατη προϋπόθεση του «σταθμού» είναι η συνέχιση της επίθεσης, η παράδοση «άνευ όρων και δικαιωμάτων» της εργατικής τάξης και του λαού ώστε να αποτελούν φτηνή και υποταγμένη «ύλη» για τη νέα διάρθρωση.
Αυτή είναι η «ανάκαμψη», το “success story” , ή έξοδος από την κρίση, που διαλαλεί, προσδοκά και επιζητά η κυβέρνηση και όχι μόνο αυτή! Γύρω από αυτό το σχέδιο επιχειρείται και η ανασύνταξη συνολικά της Δεξιάς με κέντρο της τη σαμαρική ΝΔ. Σε αυτό το σχέδιο θέλει να εμφανιστεί συνεταίρος αλλά και αυτοτελής συμβαλλόμενος η Πασοκική κεντροαριστερά, γι’ αυτό κάνει αντιπολιτευτικές καντρίλιες που τις παίρνει πίσω την επόμενη στιγμή!
Οι ενδογενείς αιρέσεις της
Είναι σαφές ότι το σχέδιο αυτό και τη συνέχιση των δεινών εγγυάται για την εργατική τάξη και το λαό και από γενική άποψη εντός του πλαισίου της εξάρτησης και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας βρίσκεται. Παρόλα αυτά, υπονομεύεται ή τουλάχιστον συναντά σοβαρά εμπόδια από αυτούς που… περιμένει έγκριση και υλοποίηση! Πρόσφατο παράδειγμα οι Αζέροι που όλο έρχονται και ποτέ δεν φτάνουν, μιας και το ξεπούλημα της ΔΕΣΦΑ ήταν αναγκαίο αλλά όχι αρκετό για να αναπτυχθεί η μπίζνα περί τον αγωγό ΤΑΡ, που το προχώρημά του σκαλώνει στον ευρύτερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και στον πόλεμο της ενέργειας που γίνεται ακόμα πιο άγριος με τις εξελίξεις στην Ουκρανία! Παρόμοιες δυσκολίες και εμπόδια συναντάει και η προσδοκία της «Κινέζικης εισβολής» στον Πειραιά και όχι μόνο σε αυτόν, από την Ευρωπαϊκή πλευρά, ενώ σοβαρές αντιρρήσεις -όπως φάνηκε και στις δημοτικές εκλογές- εκδηλώνονται και από ντόπιους μεγαλοπαράγοντες.
Αυτού του χαραχτήρα οι αιρέσεις και αντιθέσεις είναι φανερό ότι δεν ελέγχονται από το κυβερνητικό κέντρο και πολλαπλασιάζουν τις αντιφάσεις του, όπως φάνηκε και στον ανασχηματισμό πχ με την απόσυρση Χατζιδάκη από το Υπουργείο Ανάπτυξης, την ίδια στιγμή που ο Χαρδούβελης αποτελεί μια εκ νέου προσπάθεια επιβεβαίωσης του ευρωπαϊκού-γερμανικού δρόμου. Όπως επίσης όλες αυτές οι αντιθέσεις κάθε άλλο παρά ευνοούν την επιχείρηση ανασύνταξης της Δεξιάς, καθώς δεν αναδεικνύεται για τα πολλά και διάφορα κομμάτια της ένας «κυρίαρχος και αδιαμφισβήτητος» ξένος προστάτης, με αποτέλεσμα να παραμένουν και να επανέρχονται πιο έντονα κάθε τόσο φωνές «αντιπολίτευσης» ή επιχείρησης διόρθωσης της γραμμής πλεύσης από διάφορες πλευρές εντός και εκτός της ΝΔ.
Ακόμα πιο δύσκολα είναι τα πράγματα για τον άλλο (πάλαι ποτέ) πυλώνα της Κεντροαριστεράς, που αφού με την Πασοκοελιά γιόρτασε το 8%, διαπιστώνει τώρα πως περίπου δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο σαν συμπλήρωμα της κυβέρνησης Σαμαρά.
Το «χρέος» και οι εκλογές
Κεντρικό ζήτημα για το σύστημα συνολικά ήταν και παραμένει η ρύθμιση του «χρέους», δηλαδή ένα πολιτικό-οικονομικό πακέτο ρυθμίσεων από τους ιμπεριαλιστές- δανειστές που θα δώσει ανάσες στις Τράπεζες, στην οικονομική λειτουργία του συστήματος συνολικά και άρα και πολιτική στήριξη. Είναι σαφές όμως πως μια τέτοια κίνηση προϋποθέτει μια συνολική αλλαγή ρότας του ηγεμονεύοντος στην ΕΕ γερμανικού ιμπεριαλισμού, που με την αντίθετη από την επιζητούμενη από την αστική τάξη της Ελλάδας κατεύθυνση έχει χτίσει την ηγεμονία του. Παρόλο λοιπόν που και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εφάπτεται με αυτές τις κυβερνητικές επιθυμίες και συντάσσεται με αυτές με το δικό της τρόπο (εξάλλου και άλλα τμήματα της Αριστεράς μας από την αρχή της κρίσης υιοθέτησαν με ριζοσπαστικό τρόπο την αστική προσέγγιση για το «χρέος»), το ζήτημα αυτής της ρύθμισης παραμένει στον χώρο της αφήγησης, που θα έλεγε και ο Βενιζέλος, και δεν βρίσκεται καθόλου στο πεδίο που μπορεί να καθορίσει το πολιτικό προσωπικό του συστήματος της εξάρτησης.
Έτσι και βαδίζοντας προς το Σεπτέμβρη, η βασική ευθύνη της κυβέρνησης και των δυνάμεων του συστήματος παραμένει μια και μόνη: Η συνέχιση-προώθηση της βάρβαρης αντιλαϊκής, αντεργατικής επίθεσης και μάλιστα με πολιτικό πρόσημο που γίνεται ολοένα πιο αντιδραστικό. Αυτή είναι η μόνη πραγματική κοινή βάση συνάντησης όλων των κυβερνητικών δυνάμεων αλλά και όσων συμπληρώνουν από δεξιά και «αριστερά» την βεντάλια του συστήματος που χτυπάει το λαό.
Με αυτή τη βάση σχεδιάζεται και η αποφυγή των εκλογών και το κέρδισμα χρόνου που θα επιτρέψει ίσως στο κέντρο Σαμαρά να πετύχει κάποια αποτελέσματα στο σχέδιο του και στο Βενιζέλο να αναζητήσει όρους μιας κάποιας συγκρότησης. Σε κάθε περίπτωση, τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το κυβερνητικό κέντρο είναι αυτά που παραπάνω αναφέρθηκαν και όχι αυτό καθεαυτό το ζήτημα των «180» που απαιτούνται για την προεδρική εκλογή. Για να το πούμε αντίστροφα, αν υπάρξουν βήματα στο σχέδιο Σαμαρά, θα είναι πολύ πιο εύκολο να βρεθούν οι «180», οι οποίοι βέβαια αναζητούνται ήδη έτσι κι αλλιώς και με κάθε τρόπο, αξιοποιώντας και το γεγονός ότι έχουν πολιτικά αδιέξοδα και ηττηθεί όσοι επιχείρησαν να δώσουν απαντήσεις στηριγμένοι σε θέσεις για «την Ελλάδα που θίγεται», ζητώντας δηλαδή με «μεγάλες φωνές» «κατανόηση» από τους προστάτες!
Ταυτόχρονα και επειδή το κυβερνητικό κέντρο έχει βέβαια επίγνωση των πραγματικών όρων του ζητήματος και άρα έχει ανοιχτό και το ενδεχόμενο οι εκλογές να μην αποφευχθούν, επιχειρεί να εμφανίσει και ένα προεκλογικό –«φιλολαϊκό» προσωπείο, που όμως ούτε σαν καρικατούρα παλιότερων ανάλογων τακτικών των κομμάτων του συστήματος δεν μπορεί να θεωρηθεί. Έτσι κι αλλιώς, αν υπάρξουν μέσα στο χρόνο εκλογές, σε πολύ μικρό βαθμό θα κριθούν από την υποτιθέμενη «μείωση» της τιμής των εισιτηρίων στα ΜΜΜ ή όποιο ανάλογο «βοήθημα» αποφασιστεί για το λαό που στενάζει από την ανεργία και την εξαθλίωση. Θα κριθούν κυρίως από την ένταση των εκβιασμών και της πολιτικής τρομοκρατίας απέναντι σε έναν λαό που τον κρατούν στη γωνία όλες οι πλευρές, όλες οι κυρίαρχες και κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις η κάθε μία για τους λόγους της και με τους τρόπους της.
Αυτό είναι και το κύριο και βασικό ζήτημα που τίθεται επιτακτικά για κάθε δύναμη που θέλει να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα και τη λαϊκή υπόθεση. Να σπάσει η αφωνία, να οργανωθούν πρωτοβουλίες αντίστασης και αγώνα, που θα φέρουν ξανά τους εργαζόμενους και τη νεολαία στους δρόμους και στις απεργίες. Ο σπουδαίος αγώνας που κάνουν οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ δεν αποτελεί ιδιομορφία αλλά την αναγκαία στάση για όλους τους κλάδους, για όλο το λαό! Η δύναμή τους δεν είναι εξαίρεση αλλά ένα μικρό μόνο δείγμα για το τι μπορεί να δώσει ο αγωνιζόμενος κόσμος. Αυτά που κατακτούν και κερδίζουν αγωνιζόμενες -πριν ακόμα κερδίσουν τη δουλειά τους για την οποία παλεύουν- αξίζουν ασύγκριτα παραπάνω από όλες τις τσάμπα μεγαλοστομίες της Αριστεράς της υποταγής και της αναχώρησης από την ταξική πάλη. Και είναι αυτές οι κατακτήσεις ό, τι πιο αναγκαίο και πολύτιμο χρειάζονται και αυτές και όλος ο λαός για να στηθούμε ορθοί σε όλο το μακρύ αγώνα που πρέπει και έχουμε να κάνουμε απέναντι στην ιμπεριαλιστική επέλαση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουμε.
