Πριν λίγες μέρες η ΛΑΕ δημοσιοποίησε την πολιτική της διακήρυξη με ένα πολυσέλιδο κείμενο. Το κείμενο αυτό τοποθετείται σε μια σειρά ζητήματα προσπαθώντας να αναδείξει την πολιτική ανάγνωση των εξελίξεων και τον προσανατολισμό αυτού του κόμματος.
Στόχος της δικής μας τοποθέτησης δεν είναι μια αναλυτική κριτική στις θέσεις της. Άλλωστε έχουμε τοποθετηθεί πολλές φορές για τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται αυτή η διακήρυξη. Είναι πολιτική υποχρέωσή μας όμως ένα σχόλιο πάνω στον πυρήνα των απόψεων της ΛΑΕ.
Διαβάζοντας τη διακήρυξη εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως ο κορμός προσέγγισης των εξελίξεων διεθνών και εσωτερικών είναι πανομοιότυπος με του Σύριζα πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Ότι δηλαδή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και ο λαός είναι αποτέλεσμα της επικράτησης ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε μια σειρά ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη, στην ΕΕ και στη χώρα μας με τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις. Αν αυτό ανατρέπονταν με την άνοδο «αριστερών» κυβερνήσεων, τότε με λίγη λαϊκή στήριξη θα μπορούσε να επανέλθει η χώρα με μια ήπια φιλολαϊκή πολιτική διαχείριση σε μια αναπτυξιακή πορεία, με αναδιανομή πλούτου, με «κράτος πρόνοιας» κ.α. Εν τέλει ένας καπιταλισμός που να «σέβεται».
Αυτό το σχήμα ανάλυσης «ξεχνάει» κάποια βασικά δεδομένα. Ότι οι πολιτικές δεν είναι επιλογές, αλλά έκφραση ταξικών συσχετισμών. Ότι δηλαδή η επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης παγκοσμίως δεν είναι στενοκεφαλιά κάποιων άκαρδων κρατούντων, αλλά εδώ και δεκαετίες κατεύθυνση του κεφαλαίου που επιταχύνθηκε στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ότι αυτή την κατεύθυνση δεν πρόκειται να την αναιρέσουν από μόνοι τους και να εφαρμόσουν μια τέτοια σοσιαλδημοκρατική πολιτική σαν αυτή που προτείνει η ΛΑΕ, απλούστατα γιατί δεν την έχουν ανάγκη. Ακόμα και μια καλή, τίμια και ηθική κυβέρνηση και με λίγα δημοψηφίσματα (!) , όταν και αν χρειαστεί κατά πως λέει η διακήρυξη της ΛΑΕ, δεν μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατεύθυνση αφού μια τέτοια ανατροπή απαιτεί αντιπαράθεση με όρους πάλης με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Αυτό δεν είναι υπόθεση μιας κυβέρνησης και όπως έδειξε η πρόσφατη ιστορία ίσα ίσα αυτός ο κυβερνητισμός υπονόμευσε την πάλη των μαζών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι θεμελιακά ζητήματα όπως η ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΗΠΑ και ΕΕ σε όλο το πλαίσιο ύπαρξης και λειτουργίας του καπιταλισμού στη χώρα παρακάμπτονται σαν σχέση στη διακήρυξη και αντιμετωπίζονται απλά τεχνικά και οικονομίστικα.
Για να μη μακρηγορούμε θα λέγαμε πως απλά η πολιτική πρόταση της ΛΑΕ, τοποθετείται «ξεχνώντας» πως τα προβλήματα των εργαζομένων και των λαών πηγάζουν απ” τη φύση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και πως η σοσιαλιστική προοπτική δεν οικοδομείται με στάδια «μετάβασης» μέσα στον καπιταλισμό αλλά με κατεύθυνση αναμέτρησης με την ντόπια και ξένη κεφαλαιοκρατία με όρους ταξικής πάλης και προσανατολισμό την επαναστατική ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Εδώ στο » ξεχνώντας » βρίσκεται όλο το ζουμί της υπόθεσης κατά την άποψη μας. Γιατί όλα αυτά δεν είναι καινούρια ζητήματα. Έχουν καταγραφεί δεδομένα απ’ την πολύ παλιά μέχρι την πολύ πρόσφατη ιστορία. Τα ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ τα γνωρίζουν. Έχουν πορεία για γνωστή για πολλά χρόνια, έχουν πορεία μέσα στο ευρωκομμουνιστικό και το ρεβιζιονιστικό ρεύμα. Έχουν δώσει σημεία γραφής τέτοια, που δεν παραγράφονται με τοποθετήσεις του τύπου «η ΕΟΚ που μας έβαλαν αποδείχτηκε οφθαλμαπάτη» .
Αυτό τον δικό τους πολιτικό απολογισμό προσπαθούν να αποφύγουν, γι’ αυτό η διακήρυξη τους διαπνέεται από μια αγωνία να δηλώσει εξ αρχής, πως η ΛΑΕ είναι κάτι νέο που σα παρθενογένεση δε «γνωρίζει τίποτα» για το παρελθόν, δε νιώθει την ανάγκη να απολογίσει τίποτα. Λες και ακόμη και μετά την πρώτη εκλογή του Σύριζα δε συμμετείχαν στην κυβέρνηση, δεν έβαλλαν τις υπογραφές τους, δεν έκαναν τις «μεγάλες» συναντήσεις, δεν στήριζαν την κυβέρνηση, δεν παρέμειναν στο Σύριζα μέχρι τελευταία στιγμή.
Γι’ αυτό και τυχοδιωκτικά αποφεύγοντας την ουσία των ζητημάτων η πολιτική διακήρυξη της ΛΑΕ κεντράρει στο βασικό μέσο για την υλοποίηση της πολιτικής πρότασής της: Τις εκλογές. Χρησιμοποιώντας μάλιστα και αρκετό εμπόριο ενότητας της αριστεράς. Όλη η διακήρυξη είναι μια απεύθυνση όχι στο κίνημα, αλλά σε ένα…εκλογικό σώμα. Όσο κι αν σα γαρνιτούρα εμφανίζονται και οι… αγώνες πάντα με το στόχο της διακυβέρνησης βέβαια, κι ας μπερδεύεται εσκεμμένα και το ζήτημα της εξουσίας σε κάποια σημεία.
Αν κάτι λοιπόν για εμάς έχει μεγάλη σημασία σήμερα είναι να ξεκαθαριστεί στον κόσμο της δουλειάς, του κινήματος ότι οι απαντήσεις των προβλημάτων μας απαιτούν μαζικό κίνημα με προσανατολισμό άλλο απ’ αυτόν που προτείνει ο τυχοδιωκτικός κυβερνητισμός της ΛΑΕ. Ακόμη και αν η ΛΑΕ συμμετέχει με ένα δυναμικό σε κάποιες κινηματικές διαδικασίες σαν άλλοθι, ο πολιτικός προσανατολισμός της είναι άλλος και αδιέξοδος. Σ’ αυτή τη βάση στην όποια κοινή δράση μέσα στο κίνημα οφείλει να αναπτύσσεται διαπάλη και αντιπαράθεση σε τέτοιες απόψεις.
Δε βλέπουμε λοιπόν ανολοκλήρωτα «βήματα προς τα αριστερά» που βλέπουν συναγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χτίζοντας γέφυρες πολιτικής επικοινωνίας με όχημα τα μεταβατικά προγράμματα. Βλέπουμε αντίθετα παγίωση επιλογών που βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη λαϊκού εργατικού κινήματος και στη συγκέντρωση δυνάμεων με αναγκαία κατεύθυνση τη σύγκρουση, την αναμέτρηση με τις δυνάμεις του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό και για εμάς δεν τυχαίο, ούτε απλό ζήτημα, ότι η ΛΑΕ πέρα απ’ την όποια συμμετοχή σε απεργίες και διαδηλώσεις, δεν έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με το ΣΥΡΙΖΑ σε σωματεία, εργατικά κέντρα, δημοτικά σχήματα και τοπικές κινήσεις.
Τα πραγματικά ζητήματα που βάζει η ίδια η ταξική πάλη δεν παρακάμπτονται από κανέναν. Γι’ αυτό και αργά ή γρήγορα η ΛΑΕ θα αναγκαστεί να πάρει θέση καθαρή για το τι πρεσβεύει. Όχι στις διακηρύξεις αλλά μέσα στην ταξική πάλη. Όσο κι αν παρουσιάζεται σαν ουρανοκατέβατη θα δώσει εξετάσεις για το τι ρόλο θέλει να παίξει στο κίνημα(;).
